Εξάρχεια: ανταπόκριση από την οδό Θεμιστοκλέους

Κείμενο κατοίκων σχετικά με τις κινητοποιήσεις για την εκδίωξη των εμπόρων ναρκωτικών από την οδό Θεμιστοκλέους.

Το Σάββατο 5 Ιουλίου συμπληρώθηκε ένας μήνας από τη μέρα που, γυρνώντας από τη μεγάλη πορεία κατά της μαφίας, μια χούφτα κάτοικοι διαφόρων ηλικιών επιλέξαμε, αντί να χωθούμε στα σπίτια μας, να κάτσουμε στα σκαλιά μας, στη Θεμιστοκλέους και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο, το χώρο που για 2 χρόνια είχαμε στερηθεί... 

Χωρίς φωνές, χωρίς τσακωμούς, χωρίς βία, με επίμονη καθημερινή παρουσία τις βραδυνές κυρίως ώρες, λίγοι άνθρωποι καταφέραμε κάτι που έμοιαζε αρχικά αδύνατο, να απωθήσουμε από τον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους, μεταξύ Αραχώβης και Καλλιδρομίου, τους επί διετία εγκατεστημένους εμπόρους ναρκωτικών. 

Σ΄αυτή την προσπάθεια η στήριξη της Λαϊκής Συνέλευσης και η συμμετοχή των γειτόνων και των συλλογικοτήτων των Εξαρχείων υπήρξαν καθοριστικές. 

Κατά το πρώτο δεκαήμερο επιβεβαιώσαμε με τα ίδια μας τ΄ αυτιά αυτό που από καιρό υποψιαζόμασταν, ότι δηλαδή στα σκαλιά μας λειτουργούσε μαγαζί που προμήθευε με χασίς όλη την περιφέρεια Αττικής. Μιλήσαμε με πελάτες, που έρχονταν τακτικά, όπως μας είπαν, από Πειραιά, Κερατσίνι, Κηφισιά, Χολαργό, Νέα Σμύρνη, Φάληρο κ.α. και τους εξηγήσαμε την κατάσταση. ΄Ολοι έδειξαν κατανόηση και από κάποια στιγμή και μετά εξαφανίστηκαν, ακολουθώντας μάλλον τους προμηθευτές τους. 

΄Οσοι ζείτε εδώ γύρω θα έχετε ήδη διαπιστώσει την αλλαγή. ΄Ενα αεράκι ελευθερίας πνέει ξανά στη Θεμιστοκλέους και η αίσθηση της γειτονιάς επιστρέφει. Παράπλευρα οφέλη αυτής της ιστορίας είναι : η αισθητή μείωση του θορύβου και των σκουπιδιών και η εξαφάνιση της μυρωδιάς των ούρων και του χασίς που έκανε ασφυκτική την ατμόσφαιρα κυρίως στα ισόγεια και τους πρώτους ορόφους. 

Επιπλέον η καθημερινή μας παρουσία στον πεζόδρομο και τα αυτοσχέδια γλέντια που προέκυψαν έγιναν αφορμή να συναντήσουμε γείτονες της διπλανής πόρτας που την ύπαρξή τους αγνοούσαμε και να γνωριστούμε καλύτερα με άλλους με τους οποίους είχαμε μια τυπική καλημέρα. 

Αν πιστεύετε κι εσείς ότι αξίζει τον κόπο, ελάτε να ενισχύσετε αυτή την προσπάθεια, γιατί χρειάζεται διάρκεια και είμαστε λίγοι. Θα μας βρείτε καθημερινά μετά τις 9.30 στη Θεμιστοκλέους, ας συντονιστούμε. Ο καθένας μπορεί να συμβάλλει με τον τρόπο του π.χ. αναλαμβάνοντας μια βραδιά να βρίσκεται χαλαρά μαζί με την παρέα του στον πεζόδρομο ή οργανώνοντας μια εκδήλωση ή κατεβαίνοντας να μαστορέψει, να πιεί τον καφέ του και να διαβάσει την εφημερίδα του ή φέρνοντας το τάβλι για να παίξει μ΄ένα φίλο, βάζοντας με λίγα λόγια το δημόσιο χώρο ξανά στη ζωή του. 

Για έναν ολόκληρο μήνα το βάρος το σήκωσαν κυρίως 4-5 άνθρωποι θυσιάζοντας καλοκαιρινές διακοπές, ώρες ύπνου και ανάπαυσης, εξόδους και ψυχαγωγία. Αν το πείραμα της Θεμιστοκλέους πετύχει μπορεί να γίνει παράδειγμα και γι΄ άλλα σημεία της γειτονιάς και για άλλες γειτονιές της Αθήνας. Αν, αντίθετα, παραμείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας και συνεχίσουμε να συζητάμε το θέμα ελπίζοντας ότι κάποιος άλλος θα το λύσει, τακτική που οδήγησε το πρόβλημα στο σημερινό σημείο, τότε είναι βέβαιο πως η βαρβαρότητα θα κυριαρχήσει τελικά. Η κατάσταση στη γειτονιά μας αφορά όλους και όλοι μαζί θα πρέπει να κινητοποιηθούμε για να την αντιμετωπίσουμε ενωμένοι. 

Κάτοικοι Θεμιστοκλέους και Δερβενίων

Αγροτο-τουρισμός στο ...πάρκο της Ναυαρίνου

Ιούλης, σκληρός ο μήνας με τα περιβόλια. Ήλιος που πέφτει κάθετα, θερμοκρασίες που τσακίζουν τη φρεσκάδα της άνοιξης, κόσμος που αραιώνει για να δροσιστεί εκτός πόλης. Και το περιβόλι μας νοιώθει μοναξιές, τα δέντρα πασχίζουν μόνα τους πολλές φορές να τη βγάλουν καθαρή. Αλλά ζητάνε και τη δική μας αλληλεγγύη. Μέχρι τουλάχιστον να ριζώσουν βαθειά.

Μια βόλτα είτε πρωϊνή, είτε βραδυνή στο πάρκο δεν είναι άσχημη ιδέα. Ειδικά γι' αυτούς που ξεμένουν στην πόλη. Βόλτα ανέξοδη και με πολλές εκπλήξεις καμμιά φορά. Χώρια οι προβολές ταινιών κάθε Τετάρτη ή άλλες εκδηλώσεις.

Κάθε Κυριακή πρωί λοιπόν μαζευόμαστε και κανονίζουμε τις βάρδιες ποτίσματος για όλη τη βδομάδα. Τα ποτίσματα γίνονται κάθε Κυριακή πρωί, κάθε Τρίτη και Πέμπτη απόγευμα. 

Τα δέντρα είναι πολλά και το περιβόλι μας με τα κηπευτικά και τα βότανα μεγάλο πια. Θέλει χέρια, θέλει όρεξη και αφοσίωση το πότισμα.

Έτσι όσοι ενδιαφέρονται ας έρχονται κάθε Κυριακή από τις 10.30 πρωί και μετά να μεγαλώσει η παρέα των ποτιστάδων. Και ίσως να μάθουν και κάτι περισσότερο από τη φύση.

"Δεν θέλεις να υποβάλλεις δήλωση ; Ξανασκέψου το" !

...και επειδή δύο εκατομμύρια ατίθασα υποκείμενα ήταν αποφασισμένα μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής 27/6 να μην υποβάλλουν φέτος φορολογική δήλωση, έρχεται ο χαρδούβαλος με το "δωράκι" του για να υποβάλλει τα υποζύγια στον βασανισμό της παράτασης και επομένως και του απαραίτητου προβληματισμού.

Φυσικά αυτός ο βασανισμός δεν θάναι ο μόνος. Άμεσα θα αρχίσει η πλύση εγκεφάλου για τα πλεονεκτήματα που αποκομίζει κάποιος που είναι "συνεπής" και υποβάλλει δήλωση ακόμη και αν δεν έχει τίποτα να πληρώσει. Πλεονεκτήματα που το χιλιάρικο που θα πληρώσεις έτσι στα καλά καθούμενα είναι ψιχουλάκι μπροστά στα καλούδια της εφορίας σε όσους γενναιόψυχα θα δηλώσουν έστω και ένα τίποτα.

Καλούδια που φέτος, εκτός από τα στάνταρ άμυνα, υγεία, παιδεία, πρόνοια, ασφάλεια, εμπλουτίζονται και με τα εξής: Αυτόματη φορολογική ενημερότητα για δωρεάν ουρήσεις στα ουρητήρια του Δήμου Αθήνας, το γνωστό προεκλογικό μέρισμα του έντιμου μαλάκα, δωρεάν κόνημα στις κούνιες της γειτονιάς, δωρεάν σκιερό αραλίκι στα παγκάκια όλης της χώρας, απαλαγγή από το παράβολο έκδοσης διπλώματος ποδηλάτου, δωρεάν φωτογραφίσεις σε δημόσιους χώρους και άλλα πολλά.

Και όλα αυτά τα καλούδια άμα κάνεις δήλωση. Θα τα διαφημίζει μέρα νύχτα η τηλεόραση, θα πέφτειι το σποτάκι σε κάθε φάουλ, κόρνερ, πέναλτυ σε όλους τους αγώνες του μουντιάλ. Θα είναι πρώτο θέμα όλων στα πρωτοσέλιδα του Βήματος, της Καθημερινής και της Εσπρέσο. 

Παράλληλα γνωστοποιείται ευρέως και σε όλους τους τόνους και τις λήγουσες τί περιμένει αυτούς που δεν θα κάνουν δήλωση. Σύμφωνα με πληροφορίες το αρμόδιο επικοινωνιακό τεam σκέπτεται να θεσπίσει διάταξη που θα προβλέπει αυστηρά πρόστιμα στους ατίθασους. Συγκεκριμένα πρόστιμο 2000 ευρώ περιμένει όσους εργένηδες δεν κάνουν δήλωση, 4.000 για τους παντρεμένους, 8000 για τους εν διαστάσει και 16000 για τους χήρους/χήρες.

Και όλα αυτά για όσους/όσες μέχρι πέρισυ απαλάσσονταν της υποχρέωσης για δήλωση λόγω μηδενικού εισοδήματος. Για τους άλλους που πέρισυ είχαν να δηλώσουν κάτι ας μη σας πώ καλύτερα.

Συμφέρει λοιπόν να κάνεις δήλωση. Ένα χιλιαρικάκι κέρδος από χέρι δεν είναι και λίγο. Χώρια που 2 δις από σένα και τους ομοίους σου δεν είναι και ποσό για φτύσιμο. Καλύπτουν την ανάγκη καταβολής των συντάξεων του επόμενου έτους.

μιλάω για έρωτα (αναδημοσίευση)

Από Silentcrossing

Είναι άνοιξη και από τον κήπο με τις λεμονιές ακούω την εκπομπή του Παναγιώτη, παίζει το Ερηνούλα μου, μυρίζει ο τόπος λεμονανθούς, είναι η πρώτη φορά που ακούω το Radiobubble, ρωτάω ποιοι είναι όλοι αυτοί, μαθαίνω, θέλω να γίνουμε φίλοι, εύκολο, είμαστε ήδη φίλοι, απλά δεν το γνωρίζουμε ακόμα.

Είναι η πρώτη μου μέρα στην Αθήνα, είναι καλοκαίρι και είμαι ευτυχισμένος, πηγαίνω στο Radiobubble, γύρω μου τόσα αγαπημένα πρόσωπα και μερικοί ακόμα που τους βλέπω πρώτη φορά, όμως ξέρουμε ο ένας τον άλλο τόσο καλά, ζούμε σε άλλους κόσμους κι όμως είμαστε μαζί, μαζί τους επικοινωνώ περισσότερο, στην αρχή ντρέπομαι, συστήνομαι δειλά, έχω κοκκινίσει λίγο όμως είναι βράδυ και δεν το βλέπουν. Εγώ δεν μιλάω για φίλους, μιλάω για έρωτα.

Είναι μεσημέρι του Απρίλη και όλα είναι χάλια, πίνουμε μπύρες, ανεβαίνουμε στο πατάρι, κάνουμε εκπομπή για τον έρωτα, παίζουμε Μοσχολιού εναλλάξ με P.J., οι μπύρες γρήγορα γίνονται ρακές, μια μέρα όλα θα περάσουν, με φίλους και μπύρες και ρακές δεν γίνεται να μην περάσουν.

Είναι καλοκαίρι και κουβαλάω μαζί μου το Μπαχάρ, οι σελίδες γεμίζουν κόκκους απ’ τις παραλίες του Λιβυκού, το κουβαλάω με καμάρι σαν το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου και θα παραμείνει, κι αν βέβαια τα πράγματα ήρθαν αλλιώς, πάντα, πάντα εκεί έξω θα υπάρχουν μερικοί συνωμότες που θα ξέρουν τι σημαίνει «Τζόνι σε ψηλό», «ομορφοβία» και «Λένα μου σεβντά μου». Και που κάθε φορά που θα περνούν από το Πέραμα θα σηκώνουν το βλέμμα και θα αναζητούν αγγέλους κρεμασμένους από γερανούς. Εγώ δεν μιλάω για ένα έντυπο, μιλάω για έρωτα.

Είναι φθινόπωρο και έχουν σκοτώσει τον Παύλο Φύσσα, ακούω την ηχογράφηση του κειμένου που γράψαμε μαζί με την Ελένη, συγκλονίζομαι, κάνω βόλτες στη γειτονιά και καπνίζω, δεν μπορώ να συνέλθω, είμαστε όλοι μαζί, πονάμε για το φασισμό όλοι μαζί, στο τέλος θα τον τσακίσουμε, όλοι μαζί.

Είναι χειμώνας και κάνουμε εκπομπή για τον Αγγελόπουλο, μέρες τώρα ετοιμαζόμουνα, όλα πάνε στραβά, έχω μεθύσει και χάνω τα λόγια μου, δεν πειράζει όμως γιατί κάτω απ’ το πατάρι μόλις γνώρισα δυο υπέροχα παιδιά, την Άρτεμη και τον Κώστα. Έχει νυχτώσει πια για τα καλά και ο καλός μου ο Κοντραμπάντο μας απαγγέλλει τον Τελευταίο Σταθμό του Σεφέρη με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, το αδειάζει γρήγορα, το ξαναγεμίζει, τον ακολουθούμε όλοι μαγεμένοι σαν μελισσάκια τη βασίλισσα μέλισσα, ο Κοντραμπάντο είναι ο πιο υπέροχος άνθρωπος στον κόσμο, ο Κοντραμπάντο είναι ο δάσκαλος που ποτέ δεν είχαμε, ο Κοντραμπάντο είναι τόσο πολύ αδύνατος που θέλω να τον αγκαλιάσω.

Είναι απόκριες και χορεύουμε Πωλίνα με ανθρώπους που την επόμενη μέρα θα συναντήσουμε σε κάποια διαδήλωση. Είναι πάλι άνοιξη και ακούω την εκπομπή με τον Μπακιρτζή, ακούω την εκπομπή με την Ματούλα, και δεν είμαι εκεί, νευριάζω που δεν είμαι εκεί, εκεί είναι οι φίλοι μου, μια μέρα θα πάω κι εγώ, μόνιμα, θα με περιμένουν στην Ιπποκράτους να πιούμε μαζί όλες τις μπύρες του κόσμου.

Είναι η τελευταία μου μέρα στην Αθήνα και είμαι σκατά, δεν ξέρω που να πάω, πάω στο Radiobubble, είμαι κομμάτια, η Καλλιόπη μου λέει άσχετα για να κρατάει το μυαλό μου απασχολημένο, πρώτη φορά μαθαίνω για τη ραδιοφούσκα στο διάστημα. Η ραδιοφούσκα είναι το μέρος που πηγαίνουν οι φωνές όταν φεύγουν απ’ τη γη, το Radiobubble είναι το μέρος που πηγαίνουν οι άνθρωποι που πατούν γερά στη γη. Εγώ δεν μιλάω για ραδιόφωνο, μιλάω για έρωτα.

Και κάπως έτσι πέρασαν οι μήνες, τα χρόνια, με πολλές αγκαλιές και πολλή αγάπη, με μερικούς υπέροχους τρελούς που κάποτε ερωτεύτηκαν κι έγραψαν ιστορία, στην πορεία κάποιοι έφυγαν, κάποιοι ψωνίστηκαν, κάποιοι ξεπουλήθηκαν, κάποιοι έφτιαξαν άλλους κόσμους μαγικούς, παράλληλους ή ομόκεντρους, κάποιοι χάθηκαν για πάντα, κάποιοι συνέχισαν να το παλεύουν, με κάποιους ακόμα το παλεύουμε μαζί.

Αυτά περίπου είναι για ‘μένα το Radiobubble, οι άνθρωποι που ερωτεύτηκα, άνθρωποι που η ζωή μας έφερε κοντά, μετά μας πήρε μακριά και μια μέρα ίσως μας ξαναφέρει κοντά. Οι άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν σε ψευδώνυμα όπως ένας όμορφος που είχα παλιά μπαινόβγαινε σε θάλασσες του Λιβυκού, γαλάζιες.

Μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε. Θα είμαστε και πάλι όλοι μαζί, χωρίς στρατόπεδα, παρατάξεις, φράγκα, περιουσίες, αυτοματισμούς. Μια μέρα θα ξαναερωτευτούμε, όπως την πρώτη φορά. Και τότε θα τους ξανακάνουμε σαμποτάζ!

Κείμενο όχι αποχαιρετιστήριο για ένα όχι ραδιόφωνο στην Ιπποκράτους 146. Ας ερωτευθούμε κι αλλού.

Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΩΣ ΠΟΙΗΤΗΣ (αναδημοσίευση)

Από το διαδικτυακό περιοδικό Tar

της Τίνας Βαρουχάκη

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή 

Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω

Μη φοβηθείς

Και θα με βρείς είτε σαν άστρο

Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει

Eίτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς

Σε μια από τις αξέχαστες συναυλίες της ζωής μου, στο Μέγαρο Δουκίσσης της Πλακεντίας, (καλοκαίρι 1990!) η Αρλέτα προλογίζοντας το επόμενο τραγούδι που θα ερμήνευε, είπε: «Τον Μάνο Χατζιδάκι πολλοί τoν ξέρουν ως μουσικό, αλλά λίγοι ως ποιητή…»

Σήμερα, 20 χρόνια μετά το θάνατό του, (15 Ιουνίου 2014) ένοιωσα την ανάγκη να διαφοροποιηθώ από το…αυτονόητο, επιχειρώντας μια αναφορά στο στιχουργικό-ποιητικό του έργο. Ξεφυλλίζοντας τους δίσκους του, συνειδητοποίησα με έκπληξη πόσες φορές έχω σφάλει αποδίδοντάς του σε ορισμένα «γνωστά» τραγούδια μόνο τη μουσική… Αλλά το κίνητρο αυτής της προσπάθειας δεν ήταν τόσο η ενημέρωση, όσο η εσωτερική ανάγκη μιας βαθύτερης κατανόησης του έργου του. Ανάγκη η οποία δεν εξαντλείται, αλλά ούτε και ολοκληρώνεται με το παρόν κείμενο.

Κάνοντας ένα «σχέδιο» αυτού του «αφιερώματος», αρχικά φανταζόμουν ένα κείμενο γεμάτο λυρισμό με παράθεση ποιημάτων που σε «ταξιδεύουν». Η συνειδητοποίηση του όγκου του υλικού[2] καθιστούσε όμως αδύνατη την παρουσίαση του συνόλου των ποιημάτων και εκ των πραγμάτων με υποχρέωνε σε παράθεση τμήματος του έργου ή αποσπασμάτων. Αλήθεια όμως, με τι κριτήριο; και αν έτσι έχαναν κάποια ποιήματα το νόημά τους; Πώς να αποσπάσεις ένα έργο από τα αρχικά του συμφραζόμενα;

Στο πλαίσιο του παρόντος κειμένου, θέλησα να «φωτίσω» δυο όψεις του ζητήματος: 

α) ότι ο Μάνος Χατζιδάκις δεν ασχολήθηκε τυχαία και αποσπασματικά με την ποίηση, καθότι καταλαμβάνει ένα σημαντικό μέρος του έργου του (περί τα 90 ποιήματα)[3]

β) ότι η σχέση του με την ποίηση ενδυναμώνεται και από το γεγονός ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ο Μάνος Χατζιδάκις έχει την ιδιότητα μόνο του ποιητή, δεδομένου ότι ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από άλλους συνθέτες.

Τέτοιες περιπτώσεις αποτελούν οι δίσκοι (τους παραθέτουμε με χρονολογική σειρά): «Μπαλάντες» (1965) όπου περιλαμβάνεται το τραγούδι «Πνιγμένη κόρη» σε μουσική Γιώργου Ρωμανού. Ο δίσκος «παιδί της γης» (1977) σε μουσική Νότη Μαυρουδή και ποίηση αποκλειστικά του Μάνου Χατζιδάκι. Στο δίσκο περιλαμβάνεται και ένα ποίημα με τίτλο: «κρίση», το οποίο μελοποιήθηκε αργότερα από τον συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο και περιλαμβάνεται στο δίσκο του «Αγάπη είν η ζωή» που κυκλοφόρησε το (1994).

Τα υπόλοιπα ποιήματα που βρήκαμε στο αρχειακό υλικό «Κατάλογος Ελληνικής Δισκογραφίας 1950-2010» του Πέτρου Δραγουμάνου[4] έχουν μελοποιηθεί από τον ίδιο τον συνθέτη.[5] Ενδιαφέρον παρουσιάζει ακόμη το γεγονός ότι τρία ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι «Ρόννυ», «Μαρία-Ελένη» (αρχικά μελοποιημένο από τον Μ.Χ.) και «Ο χορευτής του Σαίντ Ιλαίρ» έχουν μελοποιηθεί από τον Στάθη Άννινο και περιλαμβάνονται στο δίσκο «Όνειρα του κόσμου» (1998).

Ένα άλλο στοιχείο που θεωρούμε αξιοσημείωτο, είναι ότι εντοπίσαμε ορισμένα ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά σε δίσκους που δεν περιλαμβάνονται στην προσωπική του δισκογραφία. Για παράδειγμα, το ποίημα «έξη κορίτσια» βρίσκεται ηχογραφημένο σε δίσκο με τραγούδια διαφόρων συνθετών και με ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη (1980). Το τραγούδι «κρίση» στη δεύτερη μελοποίηση και ηχογράφησή του, περιλαμβάνεται στον δίσκο του Σταύρου Ξαρχάκου «Αγάπη είν΄η ζωή» όπως προαναφέραμε. Επίσης, το τραγούδι «το χρυσόψαρο» περιλαμβάνεται στο δίσκο «Αρλέτα:10 και μια νύχτες, ζωντανή ηχογράφηση από το Περοκέ». Επιπροσθέτως, να αναφέρουμε και το γεγονός ότι ελάχιστα από τα τραγούδια έχουν γραφεί από τον Μάνο Χατζιδάκι σε συνεργασία με κάποιον άλλο δημιουργό, όπως συμβαίνει σε ορισμένα από τα τραγούδια των δίσκων «Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς» και «Πορνογραφία» όπου συνυπογράφονται ποιήματα με τον επίσης εξαιρετικό Άρη Δαβαράκη.

Έντονα μας προβλημάτισε ο τρόπος παρουσίασης των τραγουδιών δεδομένου ότι πολλά από αυτά βρίσκονται σε περισσότερους από έναν δίσκο. Η αναφορά του συνόλου των τίτλων με αντίστοιχες ηχογραφήσεις είχε το πλεονέκτημα της μη επανάληψης των ίδιων τραγουδιών, αλλά συγχρόνως υφίστατο το πρόβλημα της μη οργανωμένης παρουσίασης του υλικού και κυρίως αποσπούσε το έργο απο το πλαίσιο στο οποίο γράφτηκε. Ετσι αποφασίσαμε να παραθέσουμε τίτλους δίσκων σημειώνοντας μόνο τα τραγούδια εκείνα των οποίων οι στίχοι υπογράφονται από τον Μάνο Χατζιδάκι. Προκειμένου να περιορίσουμε τις επαναλήψεις πολλών τραγουδιών, αναζητήσαμε κάθε τραγούδι σε στίχους ή ποίηση Μάνου Χατζιδάκι, εντάσσοντάς το στο δίσκο με τον οποίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά.[6]

Παραθέτουμε δε, το υλικό χωρισμένο ανά δεκαετία. Μόνη εξαίρεση αποτελούν συλλογές έργων που αφορούν παρελθόντα χρόνο, αλλά έχουν εκδοθεί μεταγενέστερα όπως για παράδειγμα, ο δίσκος «To62΄του Μάνου Χατζιδάκι» με ημερομηνία έκδοσης 1983, καθώς και ο δίσκος «H λαϊκή αγορά» (1959-1975) αρχική έκδοση 1987.

Στη συνέχεια παραθέτουμε τους τίτλους των τραγουδιών σε στίχους ή ποίηση Μάνου Χατζιδάκι κατά χρονολογική σειρά. 

Εκείνη, με το διαφορετικό βλέμμα.(αναδημοσίευση)

από enfo.gr

γράφει η Ιφιγένεια Βήττα

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.

Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν. 

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

Άλσος Ευελπίδων, μας αφορά όλους

Είμαι το ΔΑΣΑΚΙ πίσω από τα Δικαστήρια (πρώην σχολή Ευελπίδων). Έχω γεμίσει σκουπίδια που με βρωμίζουν, δεκάδες μηχανάκια ανθρώπων που πηγαίνουν στα δικαστήρια, με "οργώνουν" καθημερινά σηκώνοντας σκόνη και βάζοντας σε κίνδυνο ανθρώπους και ζώα. Τα δέντρα μου πέφτουν και κανείς δεν φυτεύει νέα, οι θάμνοι μου ξεραίνονται, ο φωτισμός το βράδυ είναι ανύπαρκτος.

Δεν έφταναν όλα αυτά, τώρα μου έκοψαν και το νερό! Και επειδή όλα όσα μου έχουν κάνει το κράτος, το Συμβούλιο Επικρατείας, ο Δήμος Αθηναίων, τα Δικαστήρια και οι ασυνείδητοι δεν τα αντέχω άλλο,

σας καλώ μαζί με την οικογένειά μου (τα κοτσύφια, τις δεκαοχτούρες, τα περιστέρια, τους κοκκινολαίμηδες, τις σουσουράδες, τα σπουργίτια, τις καρδερίνες, τις κουρούνες, τους τσαλαπετεινούς, τις τσίχλες, τους γκιώνηδες που τραγουδούν τα βράδια, τις γάτες, την Τούλα, την Ασπρούλα και το Μαυρούλη, τις χελώνες και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα που βρίσκουν εδώ καταφύγιο) σε

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ

ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ ΩΡΑ 6:00 μ.μ

ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΑΠΟ ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΟΥΤΣΟΥ (ΣΤΗ ΜΠΑΡΑ)

Γιατί μόνον οι κάτοικοι, Εσείς δηλαδή που ζείτε στη γειτονιά και νοιάζεστε για μένα, μπορείτε να με σώσετε από την καταστροφή.

Λαϊκή Συνέλευση Γκύζη - Πολυγώνου, 

Ιωάννου Σούτσου 62, τηλ. 6946 410376

ΕΕΤΑ (χαράτσι ακινήτων). Από τη ΔΕΗ στην Εφορία όλες οι οφειλές

Έως το τέλος Ιουλίου η ΔΕΗ θα έχει αποστείλλει στις εφορίες κάθε οφειλόμενο ποσό του ΕΕΤΑ (χαράτσι ακινήτων για το 2013) σε εφαρμογή σχετικής απόφασης του τέως γενικού γραμματέα φορολογικών εσόδων κ. Θεοχάρη. Ήδη οφειλές παλαιότερων ετών έχουν αποσταλλεί στην εφορία. Δεδομένου ότι εφεξής το χαράτσι θα χρεώνεται και θα ειπράττεται απ' ευθείας από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών χωρίς να εμπλέκεται πλέον η ΔΕΗ θεωρούμε ότι κάθε λογαριασμός της ΔΕΗ που θα εκδίδεται από τον Αύγουστο και μετά δεν θα περιέχει το ΕΕΤΑ αλλά ούτε και παλαιότερες οφειλές.

Αυτά τονίζει η ΔΕΗ σε σχετική της ανακοίνωση επισημαίνοντας ότι τυχόν εξοφλήσεις λογαριασμών που περιλαμβάνουν ποσά του ΕΕΤΑ από τις 25 Ιούλη και μετά θα θεωρηθούν ως αχρεωστήτως καταβληθέντα και είτε θα συμψηφισθούν με τον επόμενο λογαριασμό, είτε θα επιστραφούν από τα ταμεία της ΔΕΗ.

Ειδικότερα, στην ανακοίνωσή της σχετικά με την εκκαθάριση των ανεξόφλητων ποσών ΕΕΤΑ 2013 η ΔΕΗ αναφέρει:

«Σχετικά με την εξόφληση του Έκτακτου Ειδικού Τέλους Ακινήτων (ΕΕΤΑ) έτους 2013 μέσω των λογαριασμών ρεύματος, η ΔΕΗ ενημερώνει τους πελάτες της για τα ακόλουθα:

Σε εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας, στο τέλος Ιουλίου 2014 η ΔΕΗ θα επιστρέψει στο Υπουργείο Οικονομικών, όλα τα ανεξόφλητα ποσά ΕΕΤΑ 2013.

Επισημαίνεται ότι, όποιος πελάτης εξοφλήσει μετά την 25η Ιουλίου 2014 λογαριασμό που έχει λήξει, τυχόν ανεξόφλητο ποσό ΕΕΤΑ που περιλαμβάνεται σε αυτόν, δεν θα αποτελεί πλέον οφειλή στη ΔΕΗ, καθώς αυτό θα έχει μεταφερθεί στην Εφορία. Το ποσό αυτό δεν θα χαθεί, καθώς θα πιστωθεί στον αμέσως επόμενο λογαριασμό που θα εκδοθεί από τον Αύγουστο 2014 και μετά.

Το πιστωτικό ποσό θα εμφανίζεται διακριτά στο λογαριασμό αυτό και πιο συγκεκριμένα με το λεκτικό «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΕΤΑ ΔΟΥ».

Αν από την παραπάνω πίστωση προκύψει επιστροφή ποσού για τον πελάτη και επιθυμεί την άμεση καταβολή του, τότε μπορεί να μεταβεί σε οποιοδήποτε κατάστημα της ΔΕΗ, προσκομίζοντας ένα πρόσφατο λογαριασμό και την αστυνομική του ταυτότητα – ο ίδιος ή εξουσιοδοτημένο από αυτόν άτομο.

Για τη διευκόλυνσή τους οι ανωτέρω πελάτες – πριν από τη μετάβασή τους σε κατάστημα της ΔΕΗ – είναι προτιμότερο να έχουν σχετική ενημέρωση για το συγκεκριμένο θέμα, καλώντας στο 11770».

Κατόπιν αυτών υπενθυμίζουμε όπως είχαμε κκάνει και παλαιότερα: αν δεν θέλετε ή δεν μπορείτε να πληρώσετε στη ΔΕΗ το χαράτσι να εξοφλείτε κάθε λογαριασμό μετά από ένα τετράμηνο συν 3 εργάσιμε μέρες από την ημερομηνία που αναγράφετε σε κάθε λογαριασμό ως προθεσμία εξόφλησης. Ο νόμος για το χαράτσι όριζε πως μέσα σε αυτά τα χρονικά όρια κάθε χρέωση του χαρατσιού σε λογαριασμό της ΔΕΗ θα μεταφερόταν στις εφορίες. Στη συκεκριμένη περίπτωση εξοφλήστε κάθε καθυστερούμενο λογαριασμό που περιλαμβάνει χαράτσι είτε μετά τις 26/7/2014 είτε αναμείνατε (αν έχετε τα περιθώρια) ή ζητήστε την έκδοση νέου λογαριασμού με ημερομηνία μετά την 25/7/2014.

Το Μουντιάλ του Αλμπέρ Καμύ και τα Γκολπόστ του Νίκου Εγγονόπουλου (αναδημοσίευση)

Από: ΙΣΤΟΡΙΕΣ λέξεων με αρχή μέση και ΓΑΜΑ Λυκείου

άκουγε τις καμπάνες να βαρούν και τ’ ορειχάλκου τις δονήσεις

όπου τρυπάν τον καθαρό –του Κυριακάτικου πρωινού- αγέρα

άραγες οι καμπάνες τι να μηνούν;

θα τις ακολουθήσουν μήπως ύμνοι τραγούδια χαρές

ή πολυβόλα θα αντηχήσουνε απαίσια να σπείρουνε τον όλεθρο ολούθε;

ένα σας λέω: όλοι να τρέξουμε αμέσως στα γκολπόστ

παιδιά! στα γκολπόστ , στα γκολπόστ, στα γκολπόστ!!!

άγρυπνοι –ακοίμητοι φρουροί- πανέτοιμοι

το μάτι εδώ εκεί να γρηγορούμε

μην αρχινίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή

και ηττηθούμε 

(Νίκος Εγγονόπουλος, Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες)

Δεν γνωρίζω τι συνδέει με δεσμά λατρείας τόσο πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο με το ποδόσφαιρο. Άλλωστε το γεγονός (η λατρεία) είναι τόσο σημαντικό που μπορεί να υπερβαίνει ή ακόμη και να καθιστά περιττές τις σχετικές αναλύσεις. Γιατί λοιπόν κι εγώ παρακολουθώ με εκατομμύρια πολίτες του πλανήτη το Μουντιάλ της Βραζιλίας; Εκτός από τους καθαρόαιμους «ποδοσφαιρικούς» λόγους, ανεπιφύλακτα μπορώ να προσθέσω και έναν ιδιαίτερο: δεν υπάρχει πιο αποκαλυπτικό θέατρο της παγκοσμιοποίησης από ένα Μουντιάλ.

Πριν από πολλά χρόνια ο Αλμπέρ Καμύ, ένας δεξιοτέχνης του λόγου αλλά και της μπάλας, το χαρακτήριζε «το παιγνίδι που σου επιτρέπει να καταλάβεις τον χαρακτήρα των ανθρώπων». Και τον χαρακτήρα των λαών...

Υπάρχει λοιπόν καλύτερη φωτογραφία της παγκοσμιοποίησης; Πού αλλού θα καταλάβεις μέσα σε 90 λεπτά τους λαούς της Αφρικής, τον ατίθασο χαρακτήρα τους, την αδυναμία να υπηρετήσουν με διάρκεια ένα «σύστημα», με αποτέλεσμα να σπαταλιέται άδικα το σχεδόν υπερφυσικό ταλέντο που διαθέτουν. Τις μελαγχολικές κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης, το φοβικό και φοβισμένο ποδόσφαιρό τους και τη σταθερή αδυναμία τους να παίξουν ρόλο πρωταγωνιστή στην παγκόσμια ποδοσφαιρική (και όχι μόνο) σκηνή. Τους λαούς της Λατινικής Αμερικής με τις απεριόριστες τεχνικές (υποκειμενικές) δυνατότητες, οι οποίες κάποιες φορές οδηγούν σε θαύματα, αλλά επίσης πολλές σε οδυνηρές καταστροφές. Τη γερμανική υπεροχή, στηριγμένη στη μέθοδο, την οργάνωση, το «σύστημα» και πολύ λιγότερο στο φυσικό ταλέντο. Τα συνεχή «άνω-κάτω» της Ιταλίας, τη Γαλλία με τους «αποικιακούς» ποδοσφαιριστές που αγαπούν να μισούν οι εθνικιστές Γάλλοι, τις βαρετές ομάδες-κοινωνίες των Ελβετών, των Βέλγων κ.λπ.

Ένα ταχύρρυθμο φροντιστήριο της πορείας της παγκοσμιοποίησης και των συσχετισμών δύναμης σε κάθε ιστορική της φάση είναι το Μουντιάλ. Οπου μαζί με την κυρίαρχη όψη της εμφανίζεται σχεδόν πάντοτε και η αντίθεσή της. Το απρόσμενο, το «μη φυσιολογικό», η έκπληξη. Η τιμωρία από την ίδια την μπάλα των «σιδερένιων νόμων» της Ιστορίας. Γιατί όπως έγραψε και πάλι ο Καμύ, «η μπάλα δεν πάει ποτέ εκεί που την περιμένεις». Αλλωστε σε πείσμα των «καθώς πρέπει» και ανορεξικών φιλοσόφων της εποχής του που αφόριζαν το «όπιο των λαών», αυτός διακήρυττε αυθάδικα:

«Όσα γνωρίζω για την ανθρώπινη ηθική μού τα έχει μάθει το ποδόσφαιρο». 

Στη μνήμη του λοιπόν...

Εξάρχεια: Χώρος διακίνησης ιδεών και όχι ουσιών.

Από ΑΥΓΗ ΟnLine

του Παπαντωνίου Κώστα

 

Για χρόνια μένουν ξενοίκιαστα μαγαζιά και διαμερίσματα γύρω από την πλατεία Εξαρχείων. Στα σκαλοπάτια τους έξω από τις πόρτες γίνεται καθημερινά αγοραπωλησία μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών.

Στα σκαλοπάτια των κτηρίων της Θεμιστοκλέους στα Εξάρχεια, εκεί που το φως από τις λιγοστές έτσι και αλλιώς λάμπες του δήμου δεν φτάνει, τα πρόσωπα σκεπάζονται από το σκοτάδι και "συνομιλούν" τα χέρια. Δίνεις λεφτά παίρνεις γραμμάρια. Κάποιες φορές τα deals είναι μεγαλύτερα. "Αγοράζουν φτηνά μεγάλες ποσότητες για τις πουλήσουν σε Κηφισιά και Κολωνάκι ακριβότερα", λένε οι κάτοικοι. Μηχανάκια που πηγαινοέρχονται και ομάδες 6-7 ατόμων, αποκλειστικά νέων (αρκετοί με πιτ μπουλ) στήνουν σημεία διακίνησης, ακόμα κι έξω από παιδικό σταθμό, και πουλάνε την πραμάτεια τους σε όλη την Αθήνα. Πέρα από τη μετατροπή του χώρου σε σημείο διακίνησης, τα βαποράκια απειλούν ή και κλέβουν.

"Λύση είναι η μαζική μας παρουσία στα σημεία διακίνησης, να τους χαλάσουμε την πιάτσα" λένε οι κάτοικοι και στήνουν παγκάκια στα σημεία διακίνησης, μοιράζουν φυλλάδια, οργανώνουν εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης

Τα σημάδια της γκετοποίησης είναι εμφανή. Στους περισσότερους δρόμους γύρω από την πλατεία, όπως σε Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, οι αγοραπωλησίες είναι συνεχείς. Αποτέλεσμα, να έχουν πολλαπλασιαστεί τα "ενοικιάζεται" και τα κλειστά μαγαζιά, να έχουν ξεχαστεί εικόνες με παππούδες κι εγγόνια που άλλοτε πήγαιναν για παιχνίδι, αλλά τώρα κλείνονται στο σπίτι. Οι κάτοικοι αντιδρούν. Από τον περασμένο μήνα έχουν κλιμακώσει τις κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα την πορεία της 5ης Ιουνίου στους δρόμους της περιοχής, που ξεπέρασε τα 2.000 άτομα κι έστειλε μήνυμα ότι τα Εξάρχεια δεν θα παραδοθούν στην πρέζα.

Τους είχαν διώξει ξανά

Συνελεύσεις σε εβδομαδιαία βάση, περιφρουρήσεις των σημείων διακίνησης, συναυλίες και θεατρικά δρώμενα. Αναρχικοί, αριστεροί, πρωτοβουλίες κατοίκων που ευαισθητοποιήθηκαν βλέποντας το φαινόμενο ν' αποκτά απρόσμενες διαστάσεις, παλεύουν μαζί. Άλλωστε, είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από τότε, τέσσερα χρόνια πριν, που είχαν πάρει και πάλι την κατάσταση στα χέρια τους κι είχαν "απωθήσει" από την πλατεία Εξαρχείων εμπόρους και βαποράκια. Τότε είχαν βάλει κούνιες, είχαν φυτέψει δέντρα, είχαν κάνει συναυλίες. Ένας από τους ανθρώπους που συμμετείχαν ο Αχιλλέας, κάτοικος και ιδιοκτήτης καταστημάτων στην περιοχή από το '78. "Είχα φέρει τη μικροφωνική εγώ, άλλος έφερε κάτι άλλο κι έτσι κόσμος πολύς καταφέραμε και κάναμε μια κίνηση που έφερε αποτέλεσμα".

Το πρόβλημα επέστρεψε. "Δεν έχουμε πρόβλημα να κάνει κάποιος ένα τσιγάρο. Δικαίωμά του. Εδώ όμως μιλάμε για κανονικό εμπόριο. Διακυβεύονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα". Ο αγώνας γίνεται μαζικός. Στήνονται παγκάκια στα σημεία διακίνησης, παρέες μοιράζουν φυλλάδια, απλώνουν πανό, δυσχεραίνουν το εμπόριο. Αλλά υπάρχει και φόβος. Οι μαφίες τον καλλιεργούν τραμπουκίζοντας σε βάρος περαστικών και μαγαζατόρων έχοντας μαζί τους από σουγιά μέχρι πιστόλι.

Αστυνομία σε ρόλο παρατηρητή

Ιδιοκτήτης καταστήματος στην πλατεία προειδοποιεί ότι η παράταση του φαινομένου θα κλείσει πολλά μπαρ και καφετέριες που ήδη δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. "Δεν θέλουμε να βάλουμε μπράβους στα μαγαζιά μας για να μην μας την πέφτουν. Έχουν χτυπήσει υπάλληλό μου, έχουν απειλήσει άλλους συναδέλφους. Το πράγμα γίνεται ανεξέλεγκτο και φυσικά δεν υπάρχει καμία παρέμβαση της αστυνομίας. Με όλα αυτά έχουμε πτώση στον τζίρο. Ο κόσμος που δεν ζει εδώ, που δεν είναι πολιτικοποιημένος δεν έρχεται. Δεν έρχεται όμως ούτε και προσωπικό. Ζητάμε κόσμο αλλά φοβάται".

Οι κάτοικοι καταγγέλλουν ότι η αστυνομία έχει ρόλο παρατηρητή. Επεμβαίνει μόνο για να καταστείλει διαδηλώσεις, να ελέγξει μαλλιάδες και ποτέ για να προστατέψει τη γειτονιά. Κάποιοι ζητούν να "καθαρίσει" την περιοχή από τους διακινητές . Άλλοι δεν τη θέλουν μέσα στα Εξάρχεια, αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο της όποιας επέμβασης ως κερκόπορτα για το μέλλον. "Η παρουσία της αστυνομίας σημαίνει περισσότερη καταστολή στο όνομα της ασφάλειας", μας λέει χαρακτηριστικά κάτοικος. Εξ' ου και τα σλόγκαν των χάρτινων πλακάτ σε δέντρα και κολώνες της Θεμιστοκλέους: "'Οχι στη διακίνηση, αλλά όχι και στην καταστολή".

Κάτοικοι και συλλογικότητες έχουν βάλει ως στόχο να ξανακερδίσουν τη γειτονιά τους. "Τα Εξάρχεια είναι κατεξοχήν κέντρο διανόησης και πολιτικοποίησης, έχοντας τεράστια ιστορία. Έχουν μείνει σε αυτά και μένουν άνθρωποι σπουδαίοι. Από τον Λαπαθιώτη μέχρι τον Ξαρχάκο. Είναι ένας χώρος διακίνησης ιδεών και όχι ουσιών. Και ένας τέτοιος χώρος θέλουμε να παραμείνει", λέει ο Αντρέας, συνταξιούχος, κάτοικος της περιοχής εδώ και 30 χρόνια. "Τα τελευταία δύο χρόνια η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη. Η Θεμιστοκλέους, που βρισκόμαστε τώρα μετετράπη σε χοιροστάσιο. Μέρα νύχτα έχουμε deals, απειλές και επιθέσεις. Για τη διακίνηση, οι βαρώνοι χρησιμοποιούν πιτσιρίκια". Την ώρα που μιλάμε περνάει ένα μηχανάκι με φόρα. Επιβαίνουν δύο από τα πρόσωπα που εμπλέκονται. Κάτοικοι που βρίσκονται εκεί μπαίνουν μπροστά και τους ζητάνε να μην ξαναπεράσουν. Ο ένας από τους δύο κατεβαίνει και κάνει τσαμπουκά. Αποφεύγει όμως κάτι περισσότερο.

Διακίνηση έξω από παιδικό σταθμό, επιθέσεις και πιστολίδι

Οι μαφίες δρουν ανεξέλεγκτα. Εκτός από ναρκωτικά, κομμάτι της δράσης τους είναι η βία. "Έχουν χτυπήσει εργαζόμενους μου για να τους πάρουν το μεροκάματο", λέει ο Αντρέας, ενώ αρκετές επιθέσεις γίνονται στ' όνομα του αντιφασισμού. "Φωνάζουν 'φασίστας, φασίστας' αν δουν κάποιον που δεν γουστάρουν ή θέλουν να κλέψουν και πέφτουν πάνω του 30-40 άτομα", λέει ο Αχιλλέας. "Σε μια γυναίκα έλεγαν ότι θα δώσουν φόλα στο σκυλί της αν συνεχίσει να τους εμποδίζει", θυμάται ο Αντρέας. Άλλη γειτόνισσα περιγράφει την εικόνα «5-6 τύπων που έχουν για προστασία σκυλιά και βρίσκονται έξω από τον παιδικό σταθμό ακόμα και όταν αυτός λειτουργεί. Θυμάμαι που δεν έκαναν καν χώρο σ' ένα παππού για να περάσει να πάρει το παιδάκι». Τελευταίο "χτύπημα" οι πυροβολισμοί στο αυτοδιαχειριζόμενο ΒΟΞ, ξημερώματα Τρίτης 3 Ιουνίου...

"Η λύση είναι η μαζική μας παρουσία στα σημεία διακίνησης. Κι είναι σημαντικό γιατί έχει προηγηθεί μια πορεία 2.000 ατόμων. Ξέρουν ότι υπάρχει πολύς κόσμος που αντιτάσσεται", λέει ο Θοδωρής, επίσης κάτοικος. "Τους κάνουμε να αισθανθούν ανεπιθύμητοι, με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα τους λέμε να μην ξανάρθουν. Δεν θα λύσουμε το πρόβλημα. Είναι θέμα κεντρικής πολιτικής να δοθεί τέλος στη διακίνηση. Θέλουμε όμως να τους χαλάσουμε την πιάτσα", συμφωνούν όλοι."Έρχονται πελάτες απ' όλη την Αττική. Μας μπερδεύουν μ' εμπόρους και μας μιλάνε. Μια φορά τους κάναμε πλάκα ότι οι βάρδιες γίνονται τώρα στο Κολωνάκι".

Η Θεμιστοκλέους, ένας από τους δρόμους όπου γίνονται συνεχείς δράσεις, είναι ένα στοίχημα. Οι οικογένειες έχουν βγει ξανά έξω, οι γειτονικές καφετέριες είναι γεμάτες και υπάρχουν παρέες κατοίκων σε όλο το μήκος του πεζοδρόμου. Θ' ακολουθήσουν δεντροφυτεύσεις, καθαρισμός και καλύτερος φωτισμός. Υποχρεώσεις του δήμου, που όμως συνεχίζει να αδιαφορεί. "Θέλουμε να διορθωθεί η κατάσταση σε όλη την περιοχή", ξεκαθαρίζουν και επισημαίνουν "ότι η διακίνηση δεν θα φύγει εύκολα από την περιοχή μας. Τα λεφτά που παίζονται είναι πολλά". Απόδειξη η μεταφορά της διακίνησης σε άλλες ώρες, διαφορετικές από αυτές που έχουν τσεκάρει τα βαποράκια ότι βρίσκονται εκεί οι κάτοικοι. Τα Εξάρχεια όμως αντιστέκονται ξανά κι αυτό δεν είναι αυτονόητο για κάθε περιοχή της Αθήνας.

European Civic Days (Αθήνα): Διεθνές φόρουμ για τις κοινωνικές αντιστάσεις σε εποχές λιτότητας.

Από 24 έως 27 Ιούνη γίνεται στην Αθήνα το διεθνές (ευρωπαϊκό) φόρουμ σχετικά με την οργάνωση, την αντίσταση και την αλληλεγγύη σαν όπλο απέναντι στις πολιτικές λιτότητας.

Διοργανώνεται από το European Civic Forum κάθε χρόνο και σκοπό έχει να αναδείξει τις μορφές αντίστασης των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στις πολιτικές εξαθλίωσης.

Στο φόρουμ το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων έχει κληθεί να παρέμβει με δεκαπεντάλεπτη εισήγηση τόσο για να καταγραφούν οι πολιτικές καταστρατήγησης του συνταγματικού δικαιώματος στη στέγαση όσο και για το ποιές ακριβώς από τις αιχμές τους θίγουν κοινωνικές ομάδες και πλατειά λαϊκά στρώματα αλλά και τους οδηγούν στην οργάνωση και το σχεδιασμό μορφών αντίστασης.

Οι άλλοι δύο θεματολογικοί άξονες του φόρουμ είναι η υγεία και η τροφή.

Σε κάθε εισήγηση θα υπάρχουν ερωτήσεις προς τους εισηγητές τόσο από τους διοργανωτές (για τη διευκρίνιση επίμαχων σημείων της και την τεκμηρίωση της επιχειρηματολογίας του εισηγητή) όσο και από τους ακροατές.

Για περισσότερες πληροφορίες θα κοινοποιηθούν τα πεπραγμένα της συνάντησης. Μια εικόνα για τη συγκεκριμένη διοργάνωση μπορείτε να έχετε ανατρέχοντας στον οικείο σύνδεσμο.

«Σημασία έχει ν’ αγαπάς»:Προβολή στο πάρκο της Ναυαρίνου

 Το αριστούργημα του Αντρέι Ζουλάφσκι Σημασία έχει ν’ αγαπάς (L’ important c’ est d’ aimer) θα προβληθεί την Τετάρτη 25 Ιουνίου στις 21:15 στο Πάρκο Ναυαρίνου.

Είναι το τρίτο φιλμ, του μεγάλου Πολωνού σκηνοθέτη, γυρισμένο στη Γαλλία το 1974. 

Τα πάντα σ’ αυτό το εκπληκτικό φιλμ κινούνται σ’ ένα διπλό επίπεδο: Πρόκειται για μια εκκωφαντική, φανταχτερή «φιλμόπερα» και ταυτόχρονα για ένα χρονικό της απλής καθημερινής ζωής, για μια ευτελή ιστορία έρωτα και πάθους και ταυτόχρονα για μια μοντέρνα τραγωδία σαιξπιρικού ύφους, για ένα φιλμ σαδιστικά σκληρό και ταυτόχρονα βαθύτατα τρυφερό και ανθρώπινο, για ένα ρεπορτάζ πάνω στο θέμα «αποτυχία» και ταυτόχρονα για μια σοφή ψυχολογική έρευνα πάνω στην υστερία.

(απόσπασμα από κριτική του Β. Ραφαηλίδη).

Σας περιμένουμε !

ΚΙΜΠΙ: Ο εξαρθρωμένος χρόνος (αναδημοσίευση)

(Πώς είναι να είσαι άνεργος, 16/6/2014) 

από τον ΚΙΜΠΙ

Ο πραγματικός ήρωας του περιστατικού που ενέπνευσε την ταινία «Ελεύθερος ωραρίου», όταν αποκαλύπτεται το ψέμα του, σκοτώνει όλη την οικογένειά του. Θού Κύριε φυλακήν εν τω πνεύματί μου...

Μια φράση μου ’χει σφηνωθεί εδώ και μερικά χρόνια στο μυαλό. Την έχω κλέψει κάμποσες φορές, την έχω καταχραστεί, αλλά μάλλον δεν είχα μπει μέχρι τώρα στο μεδούλι της. «Το να χάνεις τη δουλειά σου είναι σαν κάταγμα». Αν θυμάμαι καλά, το ’λεγε στον εαυτό του ένας από τους ήρωες των διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου, στη συλλογή «Κάτι θα γίνει, θα δεις». Το βιβλίο έχει φύγει από τη βιβλιοθήκη μου, κάπου το δάνεισα, καλώς το δάνεισα, τα βιβλία είναι για να διαβάζονται κι όχι για να κοιμούνται στα ράφια, αλλά και κακώς, γιατί τώρα που το αναζήτησα για να τσεκάρω τη φράση δεν το ’χω. Ας εμπιστευτώ την αβέβαιη μνήμη μου.

Προσπαθώ να φανταστώ τον συνειρμό που οδήγησε στο «κάταγμα». Όταν σπας χέρι, πόδι, λεκάνη, σπόνδυλο υποχρεώνεσαι σε μερική ακινητοποίηση, ενίοτε και ολική. Ξέρεις ότι το ίδιο το οστό δεν κινείται, ο μυς το κινητοποιεί, αλλά μαζί με το ακινητοποιημένο οστό ακινητοποιείται αναγκαστικά και ο μυς. Του «απαγορεύεται» να κινηθεί, με ένα νάρθηκα ή με γύψο ή με εκείνους τους φρικτούς μεταλλικούς συνδέσμους που τοποθετούνται μετά την επέμβαση, αν το κάταγμα είναι σοβαρό. Εν μέρει γίνεσαι ένα ασπόνδυλο, ένα μαλάκιο, ένας γαιοσκώληκας.

****

Τα οστά αρθρώνουν το σώμα στην πολύπλοκη μηχανή του σώματος που συνδυάζει την ευελιξία με τη σταθερότητα, την τρυφερότητα με τη σκληρότητα, την αβεβαιότητα με την ασφάλεια. Κάτι τέτοιο πρέπει να συμβαίνει και με τη δουλειά. Αρθρώνει τον χρόνο σου. Χωρίς το απεχθές, αλλοτριωτικό, αποξενωτικό, εξουθενωτικό, εκμεταλλευτικό, ψυχοφθόρο, κακοπληρωμένο οκτάωρο της δουλειάς – αλλά και τετράωρο ή δεκάωρο- το 24ωρο γίνεται μια άμορφη μάζα, χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Το να χάνεις τη δουλειά σου είναι σαν να εξαρθρώνεται ο χρόνος σου.

Λέτε να βρήκα πού κολλάει το «κάταγμα» του Χ. Οικονόμου; Δεν έχει τόση σημασία, όμως, τίποτε δεν μπορεί να υποκαταστήσει το πρωτότυπο μιας σύλληψης, ούτε τη μοναδικότητα ενός βιώματος. Πιθανότατα κάθε άνεργος, μετά λίγους μήνες «προσαρμογής» στη νέα κατάσταση, έχει ένα μοναδικό μίγμα συναισθημάτων, μια ιδιαίτερη ποσόστωση «αχρηστίας», «τεμπελιάς», αδυναμίας, απομόνωσης, αποκλεισμού, αυτοαποκλεισμού, ματαίωσης, διάψευσης, που τελικά αποκρυσταλλώνονται σε μια αίσθηση προσωπικής αποτυχίας. Ωστόσο, το κοινό χαρακτηριστικό κάθε ανέργου, κάθε ανέργου που έχει πίσω του πολλά χρόνια δουλειάς, ενδεχομένως και δεκαετίες, είναι η αδυναμία να ξαναοργανώσει τον «απελευθερωμένο» χρόνο του.

****

Ό,τι κι αν καταλογίσει κανείς στη δουλειά σε συνθήκες καπιταλισμού, ό,τι αρνητικό κι αν της αποδώσει- την αποξένωση, την εκμετάλλευση, τη μισθωτή σκλαβιά, τον εξευτελισμό, την ταπείνωση, την καταπίεση της δημιουργικότητας, την έλλειψη ικανοποίησης, την εξουθενωτική ρουτίνα, τη σωματική καταπόνηση, την καταρράκωση της προσωπικότητας, τον ελεεινό ανταγωνισμό-, αυτός ο κακός, φρικτός κι ανάποδος καταναγκασμός, αυτό το βαρύ οκτάωρο που σου το τρώει τ’ αφεντικό, τελικά σού οργανώνει τη μέρα, το 24ωρο, την εβδομάδα, τους μήνες, τον χρόνο.

Όταν έχεις δουλειά, πολύ απλά η μέρα σου έχει ώρες πριν και μετά απ’ αυτήν. Θέλεις δεν θέλεις, πρέπει να κάνεις επιλογές και ιεραρχήσεις για τις υπόλοιπες 12-15 ώρες που σού απομένουν. Κάποιες είναι ύπνος, κάποιες άραγμα, κάποιες δουλειές για το σπίτι, την οικογένεια, κοινωνικές σχέσεις με συγγενείς, φίλους, συναδέλφους, συντρόφους. Πρακτικά, αυτός ο κατ’ επίφαση ελεύθερος, εκτός δουλειάς χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο παρά χρόνος για να αναπληρώσεις τις δυνάμεις που σε καταστούν ικανό να πας και την άλλη μέρα στη δουλειά. Ο θείος Κάρολος το έχει αναλύσει επαρκώς αυτό εδώ κι ενάμιση αιώνα, ας μην το ζαλίζουμε περαιτέρω. Αλλά αυτή η σχέση εργάσιμου και υποταγμένου στον εργάσιμο «ελεύθερου» χρόνου σε απαλλάσσει από την βάσανο να οργανώσεις εσύ ο ίδιος το 24ωρό σου, από την αυγή της μέρας μέχρι τα μεσάνυχτα, τουλάχιστον μέχρις ότου εσύ και αρκετά εκατομμύρια σαν εσένα αποφασίσουν ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγούν από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς. Μέχρι τότε, για τη βασική δομή του 24ώρου σου αποφασίζει ο εργοδότης σου, ο συγκεκριμένος ή ο αφηρημένος συλλογικός εργοδότης σου. Αυτός παρέχει τον σκελετό στο σώμα του χρόνου σου.

****

Συμπληρώνοντας μερικούς μήνες πραγματικής ανεργίας, διαπιστώνω ότι έχω περάσει ήδη το όριο της πλήρους εξάρθρωσης του χρόνου μου. Τώρα καταλαβαίνω κάπως καλύτερα τον συνάδελφό που είχε επισημάνει πως χειρότερο από το να δουλεύεις και να μην πληρώνεσαι είναι να σηκώνεσαι το πρωί και να μην έχεις τι να κάνεις και πού να πας, γιατί απλώς δεν έχεις δουλειά. Τώρα καταλαβαίνω και το σοκ του συνταξιούχου που έπειτα από 35 χρόνια δουλειάς αντιμετωπίζει με δέος το «ελεύθερο» 24ωρό του και το γεμίζει ή με κατάθλιψη ή με ένα επινοημένο υποκατάστατο πλήρους απασχόλησης. Τώρα καταλαβαίνω και τη νευρική αμηχανία του 26χρονου ανιψιού μου που, με ένα πτυχίο μηχανικού υπό μάλης, δηλώνει διαθέσιμος για «ό,τι να ’ναι», «όσο να ’ναι». Τώρα καταλαβαίνω τον ήρωα της ταινίας του Λοράν Καντέ «Ελεύθερος ωραρίου», τον άνεργο Βενσάν που αποκρύπτει από τους πάντες την απόλυσή του και επινοεί μια φανταστική εργασία, περνώντας τις μέρες του στους δρόμους, κοιμώμενος στο αυτοκίνητο, τρώγοντας τις οικονομίες του και παραμυθιάζοντας την οικογένειά του κάθε σαββατοκύριακο για τη συναρπαστική δουλειά του στον ΟΗΕ.

Θεωρητικά, η ανεργία μπορεί για κάποιο διάστημα να είναι μια δημιουργική περίοδος. Οι φίλοι κι οι δικοί σου σε συμβουλεύουν «να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου»: γράψει ποίηση, γράψε λογοτεχνία, ζωγράφισε, διάβασε, δες παλιούς φίλους, κάνε μικροεπισκευές στο σπίτι, φύτεψε λουλούδια, κάνε το νοικοκυριό του σπιτιού, μαγείρεψε, βοήθησε το παιδί στο διάβασμα, κάνε πράγματα που δεν έκανες πριν μαζί του, πήγαινε στο χωριό σου, κάνε τον ερασιτέχνη αγρότη αν έχεις λίγη γη, έλεγξε την υγεία σου, πήγαινε στους γιατρούς όσο υπάρχει ασφάλιση, δες τι γίνεται με το συνταξιοδοτικό σου, κάνε εθελοντισμό. Υπάρχουν χίλια δυο πράγματα που δεν απαιτούν χρήματα ή απαιτούν λίγα, και μάλιστα μπορεί και να σου γλιτώνουν χρήματα. Φυσικά, μέσα σ’ όλα κάπου πρέπει να βρεις χρόνο και για το «ψάξε για δουλειά», αλλά επειδή αυτό αποκλείεται να έχει άμεσο αποτέλεσμα με 1,5 εκατ. ανέργους, είναι δεδομένο πως για αρκετούς μήνες θα έχεις άφθονο «ελεύθερο» χρόνο, για να κάνεις «πράγματα για τον εαυτό σου».

‘Όμως, όταν κάθε πρωί είσαι αντιμέτωπος μ’ αυτόν τον άχρονο, άρρυθμο, εξαρθρωμένο «ελεύθερο» χρόνο, έχεις πρόβλημα. Πώς ξεκινάς; Από τι; Εντάξει, φτιάχνεις τον πρώτο καφέ της μέρας, κάνεις και το πρώτο τσιγάρο, αποχαιρετάς τη γυναίκα σου που πάει στη δουλειά (ναι, υπάρχει τουλάχιστον κάποιος που δουλεύει), αποχαιρετάς και το παιδί που πάει σχολείο. Μετά; Κάνεις δυο τρία στοιχειώδη πράγματα στο σπίτι- μην είσαι γαϊδούρι, θα έρθει η άλλη σκοτωμένη απ’ τη δουλειά και θα τα βρει όλα στη μέση;-, ετοιμάζεις το μεσημεριανό, εξαντλώντας τους μαγειρικούς πειραματισμούς, ποτίζεις τις γλάστρες, πληρώνεις λογαριασμούς που λήγουν, ψωνίζεις στο σούπερ μάρκετ… Και μετά; Αυτά γίνονταν και πριν, δεν δικαιολογούν την παρουσία σου και, προ παντός, δεν γεμίζουν το 24ωρό σου. Παίρνεις κανένα τηλέφωνο, ενημερώνεσαι αποσπασματικά στο ίντερνετ, διαβάζεις ένα βιβλίο που το σέρνεις για εβδομάδες, κοιτάζεις την ατζέντα μήπως υπάρχει κανένα ραντεβού, οι περισσότερες ημερομηνίες είναι κενές σημειώσεων, αποφασίζεις κάτι να κάνεις, θυμάσαι ή επινοείς εκκρεμότητες, φτιάχνεις λίστες «καθηκόντων» στον εαυτό σου, ανακαλύπτεις ότι έχουν δίκιο όσοι σε συμβουλεύουν «πόσα πράγματα έχεις να κάνεις για τον εαυτό σου», αλλά όταν αυτά τα «πολλά πράγματα» επιχειρείς να τα οργανώσεις, να τα ιεραρχήσεις, να τα ταξινομήσεις, αδυνατείς. Τα αναβάλλεις, τα μετακινείς, καταστρατηγείς τα χρονοδιαγράμματα, κολλάς σ’ έναν βάλτο αδράνειας. Όταν επιχειρείς έναν απολογισμό των εβδομάδων και των μηνών που πέρασαν, αναρωτιέσαι πότε ήταν Χριστούγεννα, πότε Απόκριες, Πάσχα, πού πήγαν οι αργίες, πότε έφτασε καλοκαίρι. Οι εποχές, το ημερολόγιο και τα ορόσημά του γλιστρούν και χάνονται μέσα από το σουρωτήρι του εξαρθρωμένου «ελεύθερου» χρόνου της ανεργίας.

****

Από μια άποψη είναι λυπηρό. Είναι ένα τεκμήριο της θλιβερής μας αλλοτρίωσης από τον «αρθρωμένο χρόνο» της μισθωτής σκλαβιάς. Φαίνεται ότι αυτός ο εξαρτημένος χρόνος έχει την ικανότητα να ιδιοποιείται όλο τον χρόνο μας, να καταλύει την ικανότητά μας να αυτοργανωθούμε, να επαναδιοποιηθούμε τον απελευθερωμένο χρόνο μας. Είναι σχεδόν κάτι αφύσικο, ή για την ακρίβεια είναι μια δεύτερη, κεκτημένη «φύση» στην οποία μας εκπαιδεύει ο οργανωμένος εργάσιμος χρόνος (είτε είναι ευέλικτος και ελαστικοποιημένος είτε είναι σταθερός, ο πρώτος απλώς απογειώνει την εξάρτηση του «ελεύθερου» χρόνου, σε σημείο εκμηδενισμού του). Ας μην ξεχνάμε, η «εκπαίδευση» ξεκινά από νωρίς, το σχολείο είναι και μια προσομοίωση του εργάσιμου χρόνου, μάταια αντιστέκονται τα βλαστάρια μας που αρνούνται να ξυπνήσουν το πρωί, στο τέλος εμείς οι ίδιοι καταστέλλουμε τη φυσική τους αντίσταση...

Παρ’ όλα αυτά, μού λείπει. Μού λείπει ο αρθρωμένος, εξαρτημένος, ιδιοποιημένος, ο κλεμμένος από τον εργοδότη και την αγορά εργάσιμος χρόνος, που καταλαμβάνει και δίνει υπόσταση σε όλο τον χρόνο μου. Προφανώς το σώμα μου αντιλαμβάνεται ότι αυτού του είδους η βίαιη «απελευθέρωση» του ανθρώπινου χρόνου από την εργασία δεν είναι παρά μια εναλλακτική στρατηγική υποδούλωσής του. Με χαμηλότερο κόστος, λιγότερα παζάρια, χαμηλές απαιτήσεις. Το επόμενο στάδιο είναι το «ό,τι να ’ναι, όσο να ’ναι» - τίποτα δεν είναι τυχαίο στο άναρχο σχέδιο της μνημονιακής μας πραγματικότητας. Μακρύς ο δρόμος της απελευθέρωσης του χρόνου μας, κι ακόμη πιο μακρύς ο δρόμος της χειραφέτησης του είδους μας…

ΚΙΜΠΙ

Στη δίκη του θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ είμαστε όλοι "κατηγορούμενοι"

Δύο ηθοποιοί του ελεύθερου αυτοδιαχειριζόμενου θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ συνελήφθησαν στις 30 Οκτώβρη 2013 με την κατηγορία της παραβίασης «σφραγίδων, διατάραξης οικιακής ειρήνης και κατ’ εξακολούθηση κατάληψης δημοσίου κτιρίου». Συνελήφθησαν τη στιγμή που έκαναν πρόβα. Μια άλλη στιγμή όμως θα μπορούσε να συλληφθούν την ώρα της παράστασης. Και κάποια άλλη πάλι στιγμή θα μπορούσε να συλληφθώ εγώ ως θεατής, εσύ, ο καθένας μας. Ίσως και με την κατηγορία της ιδιοποίησης "προϊόντων εγκληματικής πράξης".

Στη δίκη του ΕΜΠΡΟΣ που γίνεται αύριο είμαστε όλοι "κατηγορούμενοι". Εϊτε γιατί είδαμε μια παράσταση, είτε γιατί μετείχαμε σε μια συζήτηση, είτε γιατί ακούσαμε μια συναυλία στον πεζόδρομο. Αυτό είναι το πνεύμα και το γράμμα του κατηγορητηρίου. "Μακρυά από ό,τι μυρίζει ελευθερία, συλλογική προσπάθεια, αφιλοκερδή αλληλεγγύη".

Στην προχθεσινή ανοικτή συνέλευση του θεάτρου πολλοί ήταν εκείνοι που δήλωσαν ότι θα προσέλθουν στη δίκη και αυτοβούλως θα απαιτήσουν να χρησθούν κατηγορούμενοι. Αυτό λέει ο νόμος τους, αυτό επιβάλλει η "δικαιοσύνη" του ΤΑΙΠΕΔ και των δανειστών. Το ΕΜΠΡΟΣ δεν είναι αμελητέα πρόσοδος για τους δανειστές. Φιλέτο των φιλέτων στην καρδιά της πόλης που κάποιοι από χρόνια ονειρεύονται να την κάνουν επικράτειά τους.

Παραθέτουμε τη σχετική ανακοίνωση της Ανοιχτής Συνέλευσης του Ελεύθερου Αυτοδιαχειριζόμενου θεάτρου Εμπρός για το θέμα της δίκης. Ας προσέλθουμε αύριο στη δίκη αν όχι σαν "κατηγορούμενοι" αλλά ως συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες των ονειροπόλων συντελεστών του ΕΜΠΡΟΣ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Την Πέμπτη 19 Ιουνίου δικάζονται στο Α΄ Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθήνας οι ηθοποιοί Βασίλης Σπυρόπουλος και Δημήτρης Δρόσος, που συνελήφθησαν στις 30 Οκτωβρίου στον χώρο του Θεάτρου Εμπρός την ώρα που έκαναν πρόβα. Μετά από 24ωρη κράτηση με την αυτόφωρη διαδικασία, παραπέμφθηκαν σε δίκη με τις κατηγορίες της παραβίασης «σφραγίδων, διατάραξης οικιακής ειρήνης και κατ’ εξακολούθηση κατάληψης δημοσίου κτιρίου». Αυτή η αδιανόητη σύλληψη αποτελεί κορύφωση της επίθεσης της Πολιτείας σε ένα χώρο που τα τρία τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί σε πυρήνα εναλλακτικής πολιτιστικής και κοινωνικής δράσης για το κέντρο της Αθήνας, και μάλιστα μέσα στην καρδιά της κρίσης.

Από το Νοέμβριο του 2011, το Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ, εγκαταλελειμμένο για πολλά χρόνια από την ελληνική πολιτεία, λειτουργεί ως καλλιτεχνικός αυτοδιαχειριζόμενος χώρος. Με πολιτιστική και κοινωνική δράση, σύνδεση με τους κατοίκους της γειτονιάς αλλά και με άλλους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, καθώς και με ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής και της διεθνούς καλλιτεχνικής και ακαδημαϊκής κοινότητας, λειτουργεί ως πυρήνας καλλιτεχνικής δημιουργίας και πειραματισμού, αλλά και κοινωνικής αλληλεγγύης και πολιτικού ακτιβισμού, αντίθετα σε κάθε λογική εμπορευματοποίησης και αποκλεισμού, ως κοινό αγαθό για τη γειτονιά και την πόλη.

Στα πρόσωπα των δύο ηθοποιών δικάζεται το ίδιο το Εμπρός, η υπεράσπιση του οποίου είναι σημαντική σε μια εποχή που το κράτος αποδεικνύεται ανίκανο ή μάλλον απρόθυμο να στηρίξει υλικά τον πολιτισμό και τη δημιουργία κοινωνικών δομών.

Ήδη έχουν υπογραφεί δηλώσεις υποστήριξης και έχουν σταλεί επιστολές και δηλώσεις συμπαράστασης προς το ΕΜΠΡΟΣ από ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια, ακαδημαϊκούς, διανοούμενους, καλλιτέχνες, πολιτικές οργανώσεις, συλλογικότητες, πολλούς φορείς και άτομα από την Ελλάδα και το εξωτερικό. (αναλυτικά: http://embrostheater.blogspot.gr/2013/10/blog-post_31.html και http://www.gopetition.com/petitions/support-embros-society-and-culture-under-threat-in-greece.html)

Την Κυριακή 15 Ιουνίου στις 19.00 η Ανοιχτή Συνέλευση του Εμπρός απηύθυνε ανοιχτό κάλεσμα στις καλλιτεχνικές ομάδες, τις συλλογικότητες, τους φορείς και τα άτομα που έχουν συμμετάσχει στο Εμπρός κι έχουν παρουσιάσει το έργο τους στο χώρο αυτόν, να παραστούν τη μέρα της δίκης στο δικαστήριο. Η υποστήριξη όλων μας είναι ζωτικής σημασίας για τη συνέχιση του εγχειρήματος του ΕΜΠΡΟΣ αλλά και για την υπεράσπισπιση των δύο συλληφθέντων ηθοποιών.

Ανοιχτή Συνέλευση του Ελεύθερου Αυτοδιαχειριζόμενου θεάτρου Εμπρός

οδός Θεμιστοκλέους και Ερεσσού:πρόσκληση

Στα πλαίσια δράσεων κατά των αντικονωνικών συμπεριφορών, της βίας και των μαφιών στη γειτονιά μας, υλοποιώντας τη θέληση της λαϊκής συνέλευσης της πλατείας Εξαρχείων, εμείς οι κάτοικοι της οδού Θεμιστοκλέους σας περιμένουμε όλες και όλους τη Δευτέρα 16 Ιούνη το βραδάκι στον πεζόδρομο Θεμιστοκλέους και Ερεσσού με συντροφιά τις γλυκές μελωδίες του συγκροτήματος “Ναΐφ”. Θα "παρευρίσκονται" επίσης μεζεδάκια και κρασί.

Αυτή η μάνα μου η καθαρίστρια! (αναδημοσίευση)

από Altpress

«Η μάνα μου καθαρίστρια, εγώ παιδί κι' ανήψι καθαριστριών.

Έλαμπαν τα σπίτια που δούλευε 6 μέρες την εβδομάδα και την έβδομη, την Κυριακή, (στην «αργία» της), να καθαρίσει και το δικό μας το σπίτι κι' εμάς, να μαγειρέψει ενα πιάτο ζεστό φαγητο, να πλύνει, ν' απλώσει, να σιδερώσει, να μας αγκαλιάσει και να ξεκουραστεί.

Αυτή η μάνα μου!

Αυτές οι Περιστεριώτισες οι μανάδες των φίλων μας, που ξεκινούσαν χαράματα νηστικιές, αφήνοντας τα παιδια στους δρόμους, για να φτάσουν στην Εκάλη, στη Φιλοθέη, στο Ψυχικό, με κρύο, με βροχή, με χιόνι, με ζέστη και να γίνουν «παραδουλεύτρες» όπως τις έλεγαν οι «Κυρίες», για να μας μεγαλώσουν, με το μεροκάματό τους, να μας μορφώσουν, να γίνουμε άνθρωποι. Και οι περισσότεροι γίναμε!

Κι' οταν επέστρεφε η μάνα από τη δουλειά, έχοντας μέσα στην τσάντα της την βρεγμένη της ρόμπα που φορούσε όταν σφουγγάριζε με τα γόνατα τα πατώματα, μικρός εγώ, πολύ μικρός, την ρώταγα με αγωνία:

– Μαμά τι μου έφερες?

– Κούραση παιδί μου, η απάντηση της. Κούραση.

Μεγαλώσαμε με τα ρούχα που έδιναν οι «Κυρίες» στη μάνα μας για ψυχικό. Δικό μας ρούχο δεν είχαμε. Αποφόρια. Μ αυτά ντυνόμασταν.

Μανάδες ηρωίδες!

Σ' αυτές τις μανάδες σήκωσε το χέρι του ο Φασισμός. Αυτές τις μανάδες χτύπησαν οι «μπράβοι» των 500 ευρώ.

Αντί να φιλήσουν το χέρι τους, τις έστειλαν στα νοσοκομεία.

Αυτοί που σκότωσαν τον «αδελφό» μας και το «παιδί» μας, τον Γρηγορόπουλο,

αυτοί που προσφέρουν ασυλία στους Ναζιστές, σάρκα από την σάρκα τους, αυτοί που πουλάνε πρέζα στις πιάτσες για να μην ξυπνήσει ποτέ ο λαός, αυτοί που εκδίδουν πόρνες για να μαζεύουν τα ποσοστά, αυτοί που φέρονται απάνθρωπα στους μετανάστες, αυτοί που εκβιάζουν καταστηματάρχες, αυτοί που πάντα υπηρετούν την εκάστοτε εξουσία πιστά, οι ταγματαλήτες στην κατοχή, οι ασφαλίτες στη χούντα, για να λάβουν ως ανταπόδωση το  μέρισμά τους..., τόλμησαν και σήκωσαν το βέβηλο χέρι τους, στις μανάδες μας.

Σ' όλα αυτά τα ανθρωπάρια, με τους γυμνασμένους μύες και το ελάχιστο μυαλό, που με την στάση και την συμπεριφορά τους έφτυσαν τις ίδιες τις μανάδες τους, γυρίζω την πλάτη. Σκληραίνω την καρδιά μου. Δεν τους ευλογώ πια. Δεν μου βγαίνει. Δεν έχω ευχή γι' αυτούς.

Όλοι αυτοί, θα με βρούν μπροστά τους, στον αγώνα.

Φωνάζω δυνατά:

Ξυπνήστε όλοι, ξύπνα επιτέλους λαέ του Θεού πριν να ειναι αργά.

«ΑΚΟΥΣΑΤΕ οὖν, βασιλεῖς, καὶ σύνετε· μάθετε, δικασταὶ περάτων γῆς. ἐνωτίσασθε οἱ κρατοῦντες πλήθους και γεγαυρωμένοι ἐπὶ ὄχλοις ἐθνῶν· ὅτι ἐδόθη παρὰ τοῦ Κυρίου ἡ κράτησις ὑμῖν καὶ ἡ δυναστεία παρὰ ῾Υψίστου, ὃς ἐξετάσει ὑμῶν τὰ ἔργα καὶ τὰς βουλὰς διερευνήσει· ὅτι ὑπηρέται ὄντες τῆς αὐτοῦ βασιλείας οὐκ ἐκρίνατε ὀρθῶς, οὐδὲ ἐφυλάξατε νόμον, οὐδὲ κατὰ τὴν βουλὴν τοῦ Θεοῦ ἐπορεύθητε. φρικτῶς καὶ ταχέως ἐπιστήσεται ὑμῖν, ὅτι κρίσις ἀπότομος ἐν τοῖς ὑπερέχουσι γίνεται…»

Σοφία Σολομώντος-6.

Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Βαρβέλης.

Γραμματέας του πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα: δεκατρείς αποχωρισμοί (αναδημοσίευση)

από τον Ακροβάτη

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε είχα περισσότερη όρεξη. Μάθαινες έτσι τα νέα μου. Τώρα για να κάτσω να γράψω πρέπει να φτάσω στο αμήν. Όπως σου έχω πει, κολυμπάω στα βαθιά νερά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις πια. Κάθομαι και ξαναδιαβάζω αυτά που σου γράφω και γελάω με τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν θα ξαναγεφυρώσουμε την απόσταση μεταξύ μας, βλέπω ότι καλύπτεις με άλλα πράγματα το δικό μου κενό. Εδώ θα είμαστε.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα ζήσω ένα χρόνο χωρίς εσένα, θα τον έλεγα τρελό. Ήμασταν χρόνια μαζί. Ήμουν για πάντα εδώ, ούτε όταν έγινα φοιτητής δεν έφυγα. Τώρα έρχομαι που και που. Είσαι ο βασικός λόγος που επιστρέφω κι ας μη σου το λέω. Κάθομαι και σε παρατηρώ τις στιγμές που εσύ δεν το παίρνεις είδηση. Έχεις αλλάξει συνήθειες. Φαίνεσαι να είσαι καλά κι έτσι. Έχουν μεγαλώσει οι στιγμές της σιωπής σου. Έχεις απλωθεί ωστόσο μέσα στη μέρα, μέσα στο χρόνο. Πάντα ωστόσο βλέπω πώς με κοιτάζεις. Ένα μείγμα απόγνωσης για το άγνωστο και βουβής υπερηφάνειας. Πάντα μου αρέσει το χαμόγελό σου.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Μεγάλωσες πια. Έγινες ολόκληρος άντρας. Πρέπει να πατήσεις στα πόδια σου. Και το κάνεις αρκετά καλά. Πρέπει ωστόσο να σου πω ότι υπάρχουν ώρες που δε μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς κάνεις. Βλέπεις εμείς αλλιώς τα καταφέραμε στην ηλικία σου. Άλλες εποχές. Να ξέρεις ωστόσο ότι είμαι και θα είμαι εδώ. Μη φοβάσαι. Το ακούς; Μη φοβάσαι. Μη διστάσεις να μου μιλήσεις για ό,τι χρειαστείς.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Το βλέπω. Σε βλέπω πώς δε με κοιτάζεις πια όπως παλιά. Βλέπω στιγμές που σε φέρνω σε δύσκολη θέση και αλλάζεις θέμα. Μακάρι να 'ξερες πώς εγώ νοιώθω όταν συμβαίνει αυτό. Μακάρι να μην είχαν συμβεί όλα αυτά. Μακάρι να τέλειωνε αυτή η φάρσα. Δεν πειράζει όμως. Αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα. Δε βαριέσαι..

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα Έχουμε διανύσει τη μισή χώρα μαζί. Έχουμε κοιμηθεί μαζί σε παραλίες, σε βουνά, σε χιόνια. Με έχεις φορτώσει με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Με πήγαινες πάντα εσύ σε όλες μου τις επισκευές. Μαζί τρακάραμε, αν και πάντα με πρόσεχες στον τρόπο που με οδηγούσες. Τώρα λείπεις. Ποιος ξέρει αν οδηγείς εκεί που είσαι. Αν έβαλες κάποιο άλλο στη θέση μου. Περιμένω πώς και πώς τη στιγμή που θα έρθεις και δίνω τον καλύτερό μου εαυτό για σένα. Και να σου πω κάτι; Εύχομαι σε κάποια από τις βόλτες σου εδώ να με πάρεις μαζί σου. Σε περιμένω.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε είχες χρόνο για μένα, θυμάμαι το καμάρι σου όταν με αγόραζες και με δοκίμαζες. Μετά με πήγες σπίτι και περνούσαμε ώρες μαζί. Έπαιζες τις χορδές μου, αρχικά με πόναγες, το ξέρεις; Μετά με συνήθισες και σε συνήθισα. Έβαζες το ηχείο μου στην αγκαλιά σου και έπαιζες το ένα τραγούδι μετά το άλλο. Με πήρες μετά και βγήκαμε έξω. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το χάραμα στην παραλία της Ζακύνθου. Παίξαμε το “μινόρε της αυγής”, το θυμάσαι; Τώρα ούτε που με βγάζεις από τη θήκη μου και ούτε μπορώ να δω τι κάνεις χωρίς εμένα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε είχαμε πει ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο παρέα. Υιοθετήσαμε ο ένας τον άλλον. Μεγαλώσαμε μαζί. Μεγαλώσαμε και άλλους που ήρθαν πιο μετά, αλλά και μάθαμε από αυτούς. Ξέρουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον. Τώρα εγώ λείπω. Συναντιόμαστε που και που. Υπάρχει μια αμηχανία μεταξύ μας, το βλέπεις κι εσύ; Ίσως όλα αυτά να είναι στο μυαλό μου. Ίσως απλά να άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο ζείτε σε αυτή την πόλη και οι αποστάσεις να έχουν αλλάξει.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Οι γονείς σου δούλευαν και περνούσες ώρες εδώ. Εδώ έμαθες να περπατάς, εδώ έπεσες για πρώτη φορά. Εδώ έμαθες ποδήλατο, εδώ πήγες σχολείο. Εδώ σε τάιζα χρόνια με πατάτες τηγανιτές και με ό,τι είχαμε στο σπίτι γιατί εμείς περάσαμε κατοχή και δε θέλαμε να περάσεις κι εσύ τα ίδια. Εδώ σου έπλενα τα πόδια όταν σε γύριζα από το πάρκο που έπαιζες με τα χώματα. Εδώ διάβασες τα πρώτα σου μαθήματα. Κι εγώ, απόφοιτος δημοτικού προσπαθούσα να σε βοηθήσω όσο μπορούσα. Ύστερα μεγάλωσες αλλά πάλι όλο εδώ γυρνούσες για να με δεις. Τώρα πάει ένας χρόνος που λείπεις. Ούτε που μπορώ να καταλάβω τι στο καλό κάνεις. Με στεναχωρεί αυτό. Κι όλο για σένα ρωτάω. Λες ότι είσαι καλά. Μακάρι να είναι έτσι. Αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα για μένα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Ξέρω τι συμβαίνει με άτομα σαν κι εμένα. Που έχουν πολλά πράγματα μέσα τους αλλά τα κρύβουν από τους γύρω τους. Που το μυαλό τους χωράει τόσα πολλά, που μόνο με αυτά που έχουν με την καρδιά τους μπορούν να συγκριθούν. Που στην πραγματικότητα αυτά που πρέπει να κάνει κανείς για να τους καταλάβει είναι τόσο πολλά που σπάνια τα καταφέρνουν. Όσοι καταφέρνουν να μάθουν κάποια πράγματα γι αυτούς, στην αρχή εντυπωσιάζονται. Μετά από κάποιο καιρό ωστόσο τους συνηθίζουν και παραιτούνται. Τους απομυθοποιούν. Το έχω δει πολλές φορές αυτό το έργο. Έχω πλήρη αυτογνωσία για όλα αυτά. Βλέπω τις ζωές τους να συνεχίζονται. Τους βλέπω να ζουν χωρίς εμένα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε με ευχαριστούσες που προτιμώ εσένα για την ενημέρωσή μου και έβλεπα τις διαφημίσεις στα διαλείμματα, γιατί σου έδιναν κέρδη. Τώρα η απύθμενη απληστία σου είναι τόση, που με κατηγορείς και με τρομοκρατείς γιατί φοβάσαι για τα παράνομα δάνεια που έχεις πάρει στην τράπεζα.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα Με μεγάλωσες στις γειτονιές, στα χωριά και τις πόλεις σου. Με σπούδασες στα πανεπιστήμιά σου. Περάσαμε χρόνια και χρόνια μαζί. Μου έταξες μια ζωή χαρισάμενη. Τώρα δεν υπάρχω για σένα. Με διώχνεις έξω από τα σύνορά σου. Με διέγραψες.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα Ακόμα θυμάμαι τη θλίψη στα μάτια σου όταν διάβαζες το σημείωμα που άφησα πίσω. Και το κλάμα που έριξες. Την απελπισία σου, λες και τέλειωναν όλα. Κι όμως συνέχισες να ζεις. Τώρα όλοι με θυμούνται σαν ένα στατιστικό. Δύο χάνονται τη μέρα. Ξέρω ότι μ'αγαπάς ακόμα. Το βράδυ θα έρθω στον ύπνο σου.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε ήμουν το αντικείμενο της προσοχής σου. Όλα σου τα λόγια αναφέρονταν σε μένα. Εξαγόραζες την ψήφο μου και σε τάιζα με το χειροκρότημά μου. Και τα πηγαίναμε καλά, τα πήγαινες καλά χρόνια και χρόνια. Τώρα με λες κοσμάκη, ή μιλάς στο όνομά μου χωρίς καν να μιλάμε. Δε δίνεις δεκάρα για το τι θέλω, για το αν υπάρχω, αν ζω. Το μόνο που θες είναι να μη σε ρίξει κανείς από την καρέκλα. Ξέρεις κάτι; Τώρα θα ζήσω κι εγώ χωρίς εσένα.

Brazil (αναδημοσίευση)

πηγή: Αδέσποτος Σκύλος

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Αυτός ο απελπισμένος σατανάς με το φινιρισμένο πάθος και τη φίλαθλη διάθεση είναι το τσοπανόσκυλο που σμιλεύει την εικόνα του μέλλοντος. Έχει ένα αναγεννησιακό συναίσθημα υποτέλειας και μια κάποια αδιαφορία για τη σφαίρα του πλούτου και της φτώχειας. Το ανθρωπόμορφο γουρούνι που καταναλώνει μπύρα και γκολάκια μέσα στα δεινά της ερημωμένης υπαίθρου δεν υποψιάζεται πως θα έρθει και η σειρά του στη ρωμαϊκή αρένα των αγορών. Δεν βλέπει πως είναι και ο ίδιος εμπόρευμα και εμποράκος. Πουλάει και αγοράζει τον εαυτό του. Κλειδωμένος σε απόψεις με καρφιά. Ρατσιστής με όση ορμή του προσφέρει η εξωφρενική ιδιωτία του. Δημοκράτης με όση ισοπεδωτική υποκρισία του ενσταλάζει ο πολιτικός υπάλληλος της ανθοφορούσας κυρίαρχης τάξης. Αυτός που με τυφλή υπακοή γκρινιάζει και επαναλαμβάνει βλακωδώς την πούστικη άποψη περί κρίσης αξιών και άλλων μελίρρυτων μυθευμάτων. Λες και οι αξίες χαθήκαν ξαφνικά μια βροχερή νύχτα. Λες και η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι η ιστορία του πολέμου και της σφαγής. Λες και παραστράτησε ξαφνικά απ’ το δρόμο του θεού η αθώα ανθρώπινη κωλοτρυπίδα. Οι άνθρωποι που μιλάνε για αξίες ξεκάνουν αυτή τη στιγμή άχρηστους πληθυσμούς. Απ’ τις φαβέλες του Ρίου ως τα πεδία των χημικών της Συρίας κι απ’ τους ματωμένους δρόμους της Ουκρανίας ως τα αποκεφαλισμένα λιοστάσια της Παλαιστίνης, άνθρωποι των αξιών και άνθρωποι της προόδου πατάνε τα κουμπιά και βγάζουν λόγους. Με την αμέριστη συμπαράσταση μιας μεσαίας βουλιμικής τάξης που καταβροχθίζει μουχλιασμένο άρτο και σκατένια θεάματα χωρίς να ρωτά και χωρίς να σκέφτεται. Έτοιμη μασημένη τροφή. Το αποκορύφωμα του μικροαστικού κυνισμού που αδυνατεί να απελευθερωθεί απ’ τον απελευθερωτή του. Ένας ακραίος οικονομισμός, μια ψευδοφύση με την ανθρώπινη εργασία να σμιλεύει το μνημείο της πάνω στις στάχτες και τα ερείπια της ιστορίας. Με τη νεκρή εργασία να βρικολακιάζει ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας. Με το γήπεδο εμπροσθοφυλακή του καπιταλισμού και τις δυνατές φάσεις γρανάζια και ιμάντες που περιστρέφουν τη μαγαρισμένη σεξουαλικότητα των ανδρών. Τους φιλάθλους που περιμένουν τη διείσδυση. Τα κέρδη απ’ το στοίχημα και τα κέρδη απ’ τα σακατεμένα ποδάρια των ποδοσφαιριστών που έφυγαν απ’ τις εξωτικές τους αλάνες παίζοντας μπάλα-παιχνίδι και όχι θέαμα για τους μεσόκοπους αρουραίους των αναπτυγμένων χωρών.

Μη πρόοδος (αναδημοσίευση)

πηγή: http://apokoinou.com/ 

Η ριζοσπαστικότερη ίσως κριτική που ασκήθηκε στην έννοια της προόδου έγινε από τον Αισχύλο «βλέποντες έβλεπον μάτην» και από τον Γκαίτε «κι ύστερα από τόσα φώτα να ‘μαι μωρός όπως και πρώτα». 

Μα τι είναι τελικά αυτή η περιζήτητη νύφη, η πρόοδος; Η πεποίθηση ότι το ανθρώπινο είδος προελαύνει μπροστά από τότε που ο ανθρωπίδης homo erectus, ένας πίθηκος που στάθηκε όρθιος, ψηλός 1,70, με μεγάλο εγκέφαλο και ισχυρό αναπνευστικό σύστημα για να περπατάει μεγάλες αποστάσεις κυνηγώντας ζώα. 

Η έννοια της προόδου είναι τα ιερά και τα όσια του διαφωτισμού σε όλες τις εκδοχές του. Πρόοδος είναι το πλυντήριο, το ψυγείο, οι τουαλέτες με καζανάκι, τα φάρμακα, το αυτοκίνητο…Πρόοδος είναι η πεποίθηση ότι το αύριο είναι καλύτερο από το χθες, ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος που υπήρξε μέχρι σήμερα ή ότι εμείς είμαστε πολιτισμένοι και οι προηγούμενοι, έστω και πριν από δυο ή τρεις γενιές ήταν απολίτιστοι. Η μόνη ίσως διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους οπαδούς της προόδου, στους φωταδιστές, είναι ότι ορισμένοι από αυτούς διαμαρτύρονται ότι δεν κατανέμονται ίσα τα αγαθά της προόδου και της ανάπτυξης. Αν όμως πρόοδος είναι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που επέζησαν από ασθένειες λόγω της προόδου της ιατρικής, τότε τι είναι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που σκοτώθηκαν τον τελευταίο αιώνα σε πολέμους ανάμεσα στα πιο προοδευμένα έθνη του κόσμου; 

Ποιος είναι λοιπόν ο θεός της προόδου, ο αγαπημένος ήρωας των διαφωτιστών; Ο Προμηθέας. Αυτός ο εμβληματικός ηγέτης που κατέστησε τον άνθρωπο εξωφυσικό αποσπώντας τη γνώση (φωτιά) από τους θεούς (φύση), δίνοντας έτσι το σάλπισμα για την ανθρώπινη εποποιία, τον πολιτισμό. 

Οι οπαδοί της προόδου πιστεύουν στην αυταπάτη ότι η ιστορία έχει ένα εγγενές νόημα, ένα σκοπό, που είναι προσανατολισμένος στο καλύτερο, στο ενάρετο. Στο βαθμό που οι άνθρωποι από τη φύση τους θεωρούνται καλοί, η υλική τους πρόοδος θα συμβαδίσει με την ηθική τους πρόοδο, έστω και αν η δεύτερη έχει προσωρινά παρεκτραπεί. Το όχημα για να πραγματοποιηθεί αυτός ο σκοπός είναι η συσσώρευση γνώσεων. Γι αυτό λατρεύουν τον Προμηθέα που έδωσε στο ανθρώπινο γένος τη δυνατότητα να συσσωρεύει γνώσεις για να ελέγχει το πεπρωμένο του και γιατί όχι να κατασκευάζει επίγειους παραδείσους. 

Η φωτιά όμως του Προμηθέα δεν φώτισε το δρόμο των ανθρώπων, τους έδωσε βέβαια ισχύ, ενίσχυσε τη θέληση για κυριαρχία πάνω στη φύση, στα άλλα είδη και στους ίδιους, αλλά δεν τους έκανε καλύτερους. Παρότι οι άνθρωποι διαθέτουν περισσότερη γνώση για να πράξουν το σωστό συνεχίζουν να παραμένουν σκληροί και εγωιστές, η συσσώρευση της γνώσης δεν είναι ευθέως ανάλογη με τη βελτίωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλλά με την ενίσχυση της ανθρώπινης εξουσίας. Θα αντιτείνουν βέβαια κάποιοι ότι το πρόβλημα δεν είναι η γνώση αλλά η καλή ή κακή της χρήση. Εκτός όμως από το ότι η γνώση δεν είναι ουδέτερη, η εξέλιξή της καθορίζεται από τα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα και τις σχέσεις εξουσίας που την γέννησαν, έτσι ώστε να την καθιστούν μια από τις ενδεχόμενες μορφές που θα μπορούσε να πάρει, η πεποίθηση ότι η συσσώρευσή της οδηγεί στη νίκη του καλού είναι ένα εσχατολογικό σωτηριολογικό δόγμα. 

Μήπως τελικά σωστά τιμωρήθηκε ο Προμηθέας από τους θεούς γιατί με τις πράξεις του απλώς ενίσχυσε την αλαζονεία ενός όντος που ξεχνάει ότι δεν προήλθε από παρθενογένεση και ο πολιτισμός του δεν διαπλάθει την φυσική του υπόσταση αλλά την κουβαλάει μέσα του; Ο προμηθεϊκός άνθρωπος διέπραξε ύβριν διότι επεδίωξε να πορευτεί υπέρ μοίραν, πέραν δηλαδή του μεριδίου που του αναλογεί στο κοσμικό σύμπαν. 

Δεν υπάρχει πρόοδος αλλά ένα διπλό παιχνίδι ανάμεσα στην εξέλιξη και την οπισθοδρόμηση, τον πολιτισμό και την βαρβαρότητα, την οργάνωση και την αποδιοργάνωση. Η ιστορία δεν είναι μια γραμμική εξέλιξη γιατί φέρνει στο προσκήνιο ένα ον με λογική, επινοητικότητα, δημιουργικότητα αλλά ταυτόχρονα εξουσιαστικό, παραληρηματικό, με ψευδαισθήσεις, μύθους και ύβριν, την παράφρονα έλλειψη μέτρου. 

Η οικονομική και τεχνολογική πρόοδος του πολιτισμού συνδέεται απόλυτα με την ηθική υπανάπτυξη. Ίσως τελικά η νεωτερική ιδέα της προόδου έχει τις ρίζες της, εκτός των άλλων, στο φόβο του θανάτου και την επιδίωξη της αθανασίας μέσω της διαρκούς προόδου και των επίγειων ή επουράνιων παραδείσων. 

Η ιδέα της προόδου είναι συνοδοιπόρος βέβαια με αυτή της ανάπτυξης, με το οικονομικό φαντασιακό ότι το περισσότερο είναι καλύτερο, με την παράλογη και καταστροφική ιδέα της επιδίωξης μιας απεριόριστης ανάπτυξης σε ένα πεπερασμένο πλανήτη, αλλά η κριτική της ανάπτυξης για να είναι αποτελεσματική προϋποθέτει την πλήρη εγκατάλειψη της ιδέας μιας προόδου σωτηριολογικής, που υπακούει σε ένα ιστορικό ντετερμινισμό. Είναι τελικά η επιστροφή στο παρελθόν συντήρηση και η έφοδος στο μέλλον πρόοδος ; Είναι προτιμότερη η τυραννία της οικειότητας στην κοινότητα ή η πλήξη της ανωνυμίας στη νεωτερική πόλη; 

Η πρόοδος μπορεί να έρθει από την επιστροφή στην αρχή, στις ρίζες, διότι σύμφωνα με τον Heidegger «η αρχή συνεχίζει να είναι. Δεν κείται πίσω μας…αλλά ορθώνεται εμπρός μας.» 

Η επιστροφή στην αρχή, για να πας μπροστά, είναι αναγεννητική επισημαίνει ο Ε. Μορέν και όχι πρωτογονισμός όπως επέβαλλε να θεωρείται ο προοδευτισμός που εντοπίζει την ανθρώπινη αλήθεια μόνο στην ανιούσα κίνηση της ιστορίας. Η επιδίωξη της μεσότητας μέσω της αλληλεπίδρασης αρχής και τέλους είναι ο στόχος και όχι τα τυραννικά έσχατα. 

Ναξάκης Χάρης