Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

ό,τι αγκαλιάζω δυνατά ... μου φαίνεται το πνίγω (αναδημοσίευση)

από catchyourdream 

Από μικρό παιδί, βλέπω συχνά πυκνά το ίδιο όνειρο ... Βλέπω πως έχω στην πλάτη μου ένα ζευγάρι φτερά, τα ανοίγω και πετάω ... πετάω μακριά, βλέπω τον κόσμο πιο όμορφο. Κι ύστερα ξυπνάω, κι ούτε φτερά έχω στην πλάτη, ούτε να πετάξω μπορώ, ούτε να δω τον κόσμο πιο όμορφο. Καμιά φορά νομίζω πως αυτό το όνειρο ζωντανεύει. Και μπορεί και να ... αλλά ... Το θέμα είναι πως με δανεικά φτερά δεν πέταξε ποτέ κανείς. Ας μη συντηρούμε ψευδαισθήσεις.

Μεγάλο θέμα οι ψευδαισθήσεις, κι άμα τις αγκαλιάσεις ... μεγαλύτερο. Κι η αγκαλιά, κι αυτή ... επικίνδυνη. Μη γελάς. Δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται. Να μη βιάζεσαι, ούτε να αγκαλιάσεις, ούτε να αγκαλιαστείς. Γενικά μη βιάζεσαι. Και στο λέω εγώ που πανάθεμα με βιάζομαι, βιάζομαι και τρέχω σαν να μην υπάρχει αύριο. Θα μου πεις, ναι μπορεί να μην υπάρχει. Θα σου πω, πως ναι, με αυτόν τον "φόβο" έμαθα να ζω, και δε με νοιάζει πια. Γι αυτό δεν έχω σταματήσει να τρέχω.

Που θέλω να πάω; Άγνωστο. Τα 'χουμε ξαναπεί. Τόσο τρέξιμο και δεν έχω καταφέρει να φτάσω πουθενά. Τόσες αγκαλιές και σε καμιά δεν κατάφερα να φωλιάσω. Τόσες στιγμές ήπιαμε και καμιά δεν κατάφερε να με ξεδιψάσει. Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι αν εγώ αποφεύγω να βρω προορισμό, αν εγώ πνίγω ότι αγκαλιάζω, αν εγώ φτύνω τις στιγμές. Όμως, ούτε ανθρώπους μου αρέσει να πνίγω, ούτε στιγμές να φτύνω. Κι έτσι γνωρίζω πότε πρέπει να βγω στην απ έξω. Και ναι, γνωρίζω πότε πρέπει να αφήσω τη σιωπή να με κόψει. Και την αφήνω ...

Γιατί κάπου εδώ στη φωτιά θα χάνομαι και θα βρίσκομαι πάντα, για να ξορκίζω τα κρυφά, για να ανταμώνω τα όμορφα. Κι αν ξεφύγει κάποιο δάκρυ και το δεις, μη φοβηθείς, δεν είναι από λύπη, δεν είναι από θυμό, μα από χαρά, που το ζήσαμε κι αυτό. Το ζήσαμε κι αυτό ... 

Χαράτσι ΔΕΗ (ΕΕΤΑ): τί θα γίνει με όσους δεν το πλήρωσαν


Σύμφωνα με απόφαση του γενικού γραμματέα φορολογικών εσόδων κ. Θεοχάρη που επέγραψε το 2013 δόθηκαν οδηγίες στη ΔΕΗ αλλά και στους εναλλακτικούς παρόχους ηλεκτρικής ενέργειας να αποστείλλουν τα πλήρη στοιχεία όσων δεν εξοφλήσουν το ΕΕΤΑ (χαράτσι του 2013) στη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων (Γ.Γ.Π.Σ ) δια τα ...περαιτέρω.

Συγκεκριμένα αυτές τις ημέρες, η ΔΕΗ αποστέλλει τους λογαριασμούς που περιλαμβάνουν την τελευταία δόση από το χαράτσι της ΔΕΗ. Όσοι δεν πληρώσουν εμπρόθεσμα, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την εφορία καθώς η ΔΕΗ έχει εντολή να στείλει τα στοιχεία τους στην Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων. Αυτοί που θα πληρώσουν εκπρόθεσμα ρεύμα+χαράτσι θα μπλέξουν και πάλι, μιας και θα θεωρηθεί από τη ΔΕΗ ότι δεν εξόφλησαν το χαράτσι (ΕΕΤΑ). Επομένως αν είναι να πληρώσετε εκπρόθεσμα τουλάχιστον μην πληρώνετε το ποσό του ΕΕΤΑ αλλά μόνο το ρεύμα.

Να τι λέει η απόφαση: «Aν δεν καταβληθεί το τέλος, εν όλω ή εν μέρει, η Δ.Ε.Η. και οι εναλλακτικοί προμηθευτές ηλεκτρικού ρεύματος, μετά την ημερομηνία λήξης πληρωμής της τελευταίας δόσης του ΕΕΤΑ, διαγράφουν το οφειλόμενο κατά την ημερομηνία αυτή ΕΕΤΑ από τους λογαριασμούς κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος των υπόχρεων και αποστέλλουν κατάσταση στη Γ.Γ.Π.Σ. Η Δ.Ε.Η. και οι εναλλακτικοί προμηθευτές ηλεκτρικού ρεύματος οφείλουν, ταυτόχρονα με τη διαγραφή του οφειλόμενου ποσού του ΕΕΤΑ., να αποστέλλουν στη Γ.Γ.Π.Σ. καταστάσεις των καταναλωτών για τους οποίους διαγράφηκε η απαίτηση ΕΕΤΑ., στις οποίες περιλαμβάνονται το ονοματεπώνυμο και ο Α.Φ.Μ. του καταναλωτή, το ονοματεπώνυμο και ο Α.Φ.Μ. του κυρίου ή επικαρπωτή του ακινήτου, εφόσον αυτά είναι γνωστά, ο αριθμός παροχής και η διεύθυνση του ακινήτου, το συνολικό ποσό του τέλους που έχει βεβαιωθεί, το ποσό που έχει καταβληθεί και το υπόλοιπο – οφειλόμενο ποσό».

Πρακτικά, είναι η ίδια διαδικασία που έχει αποφασισθεί από το 2011 (επί υπουργείας Βενιζέλου). Συγκεκριμένα η τότε απόφαση υπεδείκνυε στη ΔΕΗ να διαγράφει το χαράτσι από τους λογαριασμούς με την πάροδο ενός τετραμήνου από την ημερομηνία λήξης κάθε λογαριασμού και να αποστέλλει τα στοιχεία των πελατών της (που αναγράφονταν στους λογαριασμούς) στη Γ.Γ.Π.Σ. Μόνο που τότε τα αναγραφόμενα στοιχεία των λογαριασμών της ΔΕΗ "επέτρεψαν" σε ένα μεγάλο ποσοστό ιδιοκτητών να μην πληρώσουν το χαράτσι, με αποτέλεσμα να τους ψάχνει ακόμη ο Θεοχάρης...

Έκτοτε όμως και με την υποχρεωτική αναγραφή του αριθμού παροχής ρεύματος στη φορολογική δήλωση ελάχιστοι έως κανείς δεν θάναι πιο στο ακαταδίωκτο. Ίσως εκτός από αυτούς που έκαναν χειρόγραφες δηλώσεις και δεν ανέγραψαν τον αριθμό παροχής ή εκείνους που στον αντίστοιχο κωδικό έγραψαν άλλα αντί άλλων (π.χ. αριθμό άλλου ρολογιού).

Η συνέχεια σε όσους δεν πλήρωσαν είναι γνωστή: σημείωμα από την εφορία "περάστε δια υπόθεσίν σας", κ.τλ.

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

(Δεν λύγισαν! Συνεχίζουν)! Διαμαρτυρία με αγκάθινα στεφάνια για τις απολυμένες καθαρίστριες



Φορώντας αγκάθινα στεφάνια και κρατώντας πανό στο οποίο αναγραφόταν «Σκούπα σε κυβέρνηση και μνημόνια» διαμαρτυρήθηκαν το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης έξω από το υπουργείο Οικονομικών οι απολυμένες καθαρίστριες.

Παράλληλα, ακούστηκαν πολλά συνθήματα, όπως «Στεφάνι με αγκάθια βάλαν στο Χριστό, στεφάνι μας φορέσατε για 500 ευρώ», αλλά και «Στουρνάρα να μην πας την Κυριακή εκκλησία».

Ευτυχώς που δεν υπάρχει θεός, Θανάση. (αναδημοσίευση)


πηγή:

Τον αφορισμό του Ν Δήμου ζήτησε ένας από τους μαυροντυμένους εκατομμυριούχους που κυκλοφορούν με λιμουζίνες, φορώντας άμφια που κοστίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Μόνο τα μανικετόκουμπα ενός από δαύτους, θα έφτανε για να ταΐσει 10 οικογένειες για ένα χρόνο.

Η πλάκα είναι ότι όλοι αυτοί οι χοντρομπαλάδες που κοντεύουν να σκάσουν από την πολλή μάσα, υποτίθεται ότι κηρύσσουν τον λόγο του Ιησού, δηλαδή ενός πάμπτωχου ξυπόλητου Εβραίου που έζησε πριν 2.000 χιλ χρόνια και προέτρεπε τους ανθρώπους να δώσουν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς! Αν αυτό από μόνο του δεν είναι ο ορισμός της υποκρισίας, τότε δεν ξέρω και εγώ τι είναι...

Είπε και άλλα ο Παναθλιώτατος :
“ Ο άθεος βγάζει προς τα έξω τη σαπίλα της ψυχής του” και “ εμείς παρακαλούμε τoν Θεό να σαπίσει τoστόμα του”, κλπ κλπ....
Μέσα στην αγάπη ο Μουρλοπολίτης....

Να σαπίσει το στόμα του άθεου, όμως μέσω του κρατικού μισθού σου, τα λεφτάκια των άθεων μια χαρά τα παίρνεις ...αντιπρόσωπε του θεού!
Ευτυχώς βρε αθεόφοβε που δεν υπάρχει θεός-και το γνωρίζεις- διαφορετικά θα σου έριχνε φωτιά και θα σε έκαιγε.
Χρηματόδουλα ανθρωπάκια που έχετε και το θράσος να πουλάτε ηθική ενώ ο κόσμος γύρω σας πεινάει, κάνοντας ταυτόχρονα πριβέ πάρτι στις βίλες σας και στις λιμουζίνες σας.

Να σαπίσει το χέρι σας που παίρνετε τα χρήματα των άθεων και εκμεταλλεύεστε τις αδυναμίες του κοσμάκη, τρισάθλιοι υποκριτές.

Και τέλος πάντων, για να μην μου λέτε πάλι ότι τσουβαλιάζω, γνωρίζω πολύ καλά ότι υπάρχουν πολλοί παπάδες που δίνουν και το υστέρημά τους για τους φτωχούς.
Δεν ξέρω πόσοι είναι και τι δύναμη έχουν μέσα στην εκκλησία, ας φροντίσουν πάντως να ξεφορτωθούν τους απατεώνες, ρατσιστές, μουρλούς αρχιπαπάδες, γιατί αυτοί ξεφτιλίζονται πρώτοι από όλους.

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Το ποτάμι που ήθελε να γυρίσει πίσω (αναδημοσίευση)


Εγώ θα πάω.
Δεν υπάρχει εποχή που να σε τιμωρεί αν σμίξεις με το νερό κι εμένα δεν μου περισσεύει χρόνος για να καρτερώ την σωστή μέρα.
Τούτο το ποτάμι οπισθοχωρεί κι υπογράφει αιτήσεις να γυρίσει πίσω σε ένα σύννεφο.

Μας θύμωσε για τα φράγματα που χτίσαμε να το περιορίσουμε σε ένα σημείο.
Για τις σκέψεις που πετάξαμε στα βάθια του να αποδομούνται αργά.
Γιατί δεν βγάλαμε την ταμπέλα τούτης της γενιάς από τον τρυφερό μας λαιμό πριν τον σμιλέψουν οι αυλακιές.
Τούτο το ποτάμι σταγόνα σταγόνα βγάζει το χρόνο ψεύτη και μας αφήνει.

Κάποτε φούσκωσε τόσο που φοβήθηκες και στο πισωπάτημα σου γεννιόταν η επόμενη ημέρα.
Νανούρισε την ορμή του τότε μόνο για εσένα και ξημέρωσε.
Τούτο το ποτάμι βάλθηκε να μας αφήσει διψασμένους.

Σήμερα, ακόμα καλύτερα χτες να πετάγαμε τα παπούτσια μας στην άκρη της λεωφόρου και να κάναμε χαλασμό στις στάθμες, τα μέτρα τα σταθμά ώσπου να μην τα ξεχωρίζουμε πια απ΄το δέρμα μας. Σαν παιδιά που ο κόσμος τους χωρά το σήμερα μόνο και δυο κιλά χαρά.

Να προλάβουμε τουλάχιστον να βυθίσουμε το στόμα μας στην ορμή του και μια γουλιά απ΄την αλήθεια του να φτάσει ως εκεί που σφυροκοπά η καρδιά το στέρνο.

Τούτο το ποτάμι πότισε στις όχθες του τις λέξεις των μισοτελειωμένων φράσεων.
Κουβάλησε ως την αρμύρα της θάλασσας τα χαρτονένια πλοία των ταξιδιών που έμειναν στα υπόψιν.

Κι εμείς που τόσο καλά φυλάξαμε τους ευσεβείς μας πόθους αφυδατωμένους ίσα που προλαβαίνουμε τις βιαστικές τους αναπνοές.
Ίσα που προλαβαίνουμε να βουτήξουμε τα πέλματα μας. Nα πάψουμε την ντροπή για κάποια δευτερόλεπτα της ώρας.

Εγώ θα πάω. Και μέχρι να φτάσω θα λέω κατεβατά από προσευχές για την παραμονή του.
Λάθος.
Όχι για την παραμονή. Δεν πρέπουνε λιμνάζοντα νερά στην εποχή που βαφτίστηκε στη λάσπη.
Στη ροή του θα τάζω προσευχές. Στον εναγκαλισμό του με τους ωκεανούς. Στο μεγάλωμα του κάθε που μέσα μας θα μεγαλώνει η ανάγκη.

Τούτο το ποτάμι μας πήρε από φόβο. Εκείνο είχε την ορμή κι εμείς το θράσος της. Μόνο στην αρχή το αγαπήσαμε. Τότε που τα αγαπούσαμε όλα. Ύστερα ερχόταν και δεν ήταν κανείς μας εκεί.

Τούτο το ποτάμι λιγοστεύει. Δεν βλέπει την ώρα να κρυφτεί ξανά μέσα στο σύννεφο κι ούτε ψιχάλα να μην μας ελεήσει ξανά . Να μας κοιτά από μακρυά με τα τηλεσκόπια της λήθης όπως κοιτάζουμε κι εμείς τα πολυπόθητα.

Ποιος ξέρει ίσως μια μέρα μας ξυπνήσουν τα παφλάσματα δυο παιδιών σε τούτο το ποτάμι.
Ίσως τα πόδια μας ακόμα να βαστάνε τον πόνο και το μούδιασμα των κρύων νερών.
Εγώ θα πάω. Θα δω την οπισθοχώρηση και θα σου μαζέψω λέξεις στις άκρες των χειλιών για την επιστροφή του.

Όπως θα φεύγει θα κλείσω μέσα στα μάτια μου τις λιγοστές του σταγόνες πριν να τις μακελέψει ο ήλιος κι εκεί θα στις φυλάξω μέχρι η αλήθεια να σκαλίσει το πρώτο δάκρυ.
Στο πισωπάτημα μου θα γεννιέται η επόμενη μέρα.
Εγώ θα πάω.

Η ωραία Ελένη (αναδημοσίευση)



Ήταν άνοιξη, όπως και τώρα. Σε ένα Λύκειο της Αθήνας, οι μαθητές της Α΄ Λυκείου περίμεναν βαριεστημένα να μπει ο καθηγητής, για να ξεκινήσει το μάθημα της Ιστορίας. Ή μήπως ήταν καθηγήτρια; Δεν έχει καμία σημασία αν ήταν καθηγητής ή καθηγήτρια. Γιατί άνοιξε η πόρτα και μπήκε εκείνη.

Όταν μπήκε στην αίθουσα, τα πλάκωσε όλα η σιωπή. Δεν ακουγόταν κιχ. Μας είχε κοπεί η ανάσα. Στάθηκε δίπλα στο γραφείο του καθηγητή και μας ενημέρωσε πως επειδή ο καθηγητής της Ιστορίας ήταν άρρωστος ή επειδή η καθηγήτρια ήταν έγκυος ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων-είχαμε χαζέψει και δεν ακούγαμε τι έλεγε-, θα μας έκανε Ιστορία μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Μπορεί και να είχε πεθάνει ο καθηγητής ή η καθηγήτρια που μας έκανε Ιστορία. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, αφού ο μόνος καθηγητής που κράτησαν στην μνήμη τους οι μαθητές εκείνης της τάξης της Α΄ Λυκείου ήταν εκείνη.

Όταν μας είπε πως το όνομά της ήταν Ελένη, ήμασταν έτοιμοι να χειροκροτήσουμε. Ήταν σαν να ακούγαμε για πρώτη φορά αυτό το όνομα. Σαν το όνομα Ελένη να δημιουργήθηκε αποκλειστικά για αυτήν. Σαν να μην υπήρχε καμία άλλη Ελένη στον κόσμο.

Και δεν υπήρχε. Ήταν η μόνη Ελένη.

Τα μαλλιά της ήταν καστανά και σγουρά, τα μάτια της αμυγδαλωτά, τα φρύδια της σαν ζωγραφιές. Φορούσε ένα ριγέ πουκάμισο που ήταν λίγο ανοιχτό και φαινόταν το υπέροχο σταρένιο δέρμα της. Η μέση της δαχτυλίδι, οι γάμπες της σμιλεμένες. Ήταν σαν να μην ήταν πραγματική. Ήταν σαν οπτασία.

Μας είπε –με την υπέροχη φωνή της- πως ήταν η πρώτη φορά που δίδασκε και πως είχε κάποια αγωνία. Αγωνία; Εμείς να δεις τι αγωνία είχαμε.

Μας νίκησε κατά κράτος. Της παραδοθήκαμε από την πρώτη στιγμή. Στην διάρκεια του πρώτου μαθήματος, δεν μίλησε κανείς. Κρεμόμασταν από τα χείλη της. Και μετά, όλοι περιμέναμε να έρθει η ώρα για το επόμενο μάθημα της Ιστορίας. Τέτοιο ενδιαφέρον για την Ιστορία δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά σε καμία άλλη τάξη του κόσμου. Ξαφνικά, όλοι οι μαθητές της τάξης έγιναν άριστοι στο μάθημα της Ιστορίας. Ακόμα και τα στουρνάρια της τάξης, διάβαζαν Ιστορία για να τους δώσει λίγη σημασία η Ελένη. Έφερναν πληροφορίες από το σπίτι, διάβαζαν και άλλα βιβλία για να μάθουν περισσότερα και να έχουν κάτι να της πουν στην διάρκεια του μαθήματος, η τάξη απογειώθηκε στην Ιστορία.

Δεν μπορεί να μην είχε καταλάβει πως ήμασταν όλοι ερωτευμένοι μαζί της.

Μια μέρα σκόνταψε λίγο την ώρα που σηκώθηκε από το γραφείο της και πετάχτηκαν μαζί 30 άνθρωποι να την βοηθήσουν να σηκωθεί. Θυμάμαι ακόμα την έκπληκτη έκφρασή της, όταν την ρωτήσαμε αν θέλει να φωνάξουμε γιατρό ή να την πάμε στο νοσοκομείο.

Στο τέλος της χρονιάς, η Ελένη έφυγε και δεν την είδαμε ποτέ ξανά. Φυσικά, στις εξετάσεις, στην Ιστορία όλοι γράψαμε 20.

Ξέρω πια πως η ομορφιά θα σώσει μόνο αυτούς που μπορούν να την δουν.

Στην ανάμνηση της Ελένης, σκέφτομαι πως η ομορφιά δεν σώζει μόνο. Μπορεί και να σε μορφώσει.

(Στην Ελένη Π., όπου κι αν βρίσκεται)

Ζητείται συλλογική (επ)Ανάσταση (αναδημοσίευση)


«Αντικαθιστώ τη μελαγχολία με το θάρρος, την αμφιβολία με τη βεβαιότητα, 
την απελπισία με την ελπίδα, την κακία με το καλό, 
τα παράπονα με το καθήκον, το σκεπτικισμό με την πίστη, 
τις σοφιστείες με την ψυχρότητα της ηρεμίας 
και την αλαζονεία με την ταπεινοφροσύνη»
Λωτρεαμόν
Της Οφηλίας Ρεντ

Κάποια πράγματα εξακολουθούν να διατηρούν με καταπληκτική συνέπεια την περιοδικότητα τους μέσα στο χρονικό διηνεκές. Έρχεται εκ νέου -λοιπόν- το Άγιο Πάσχα των Ορθοδόξων, και οι πιστοί ανά τον πλανήτη μετά το κλίμα κατάνυξης και διάχυτης θλίψης -που επικρατεί για μια ολόκληρη εβδομάδα ελέω των παθών του Ιησού από τη Ναζαρέτ- περιμένουν πώς και πώς την Ανάσταση. Αφού ο άνθρωπος εδώ και αιώνες, ως είδος, αρέσκεται να ανάγει στη σφαίρα του μεταφυσικού, του εξω-ανθρώπινου και του θεϊκού, τους ευσεβείς του πόθους, τη δική του ερμηνεία για το «ιδεατό» που ο ίδιος ΔΕΝ είναι, ας τολμήσουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και -«εξανθρωπίζοντας τον Άνθρωπο»- να βασιστούμε σε αυτόν και στις απέραντες δυνατότητες του (που προς τέρψη της εξουσίας δεν αξιοποιούμε, με δική μας ευθύνη και μόνο…)

Το γεγονός, βέβαια, πως κάθε χρόνο μπορεί η συγκεκριμένη αμφιλεγόμενη προσωπικότητα (ο επονομαζόμενος Χριστός) να ανασταίνεται -σε αντίθεση με όλους εμάς, δεν φαίνεται να προβληματίζει και πολύ όσους θα έπρεπε. Το «Πίστευε και ΜΗ ερεύνα» -διαχρονικά- αποτελούσε μια πολύ αποτελεσματική τακτική για την απόκρυψη κάτω από το χαλί διάφορων πραγμάτων και καταστάσεων, που -λίγη λογική διερεύνηση των αντίστοιχων «θεσφάτων»- θα έφερνε στην επιφάνεια με επικριτική στόχευση, μαζί με τόνους όψιμου και δικαιολογημένου σκεπτικισμού για το γενικότερο γίγνεσθαι. 

Οι εξουσίες, ακόμα και σήμερα (αφού κάθε εποχή έχει τις δικές της ανάγκες για όσους επιθυμούν επιτυχή διευθέτηση των «αποστολών» τους) είναι εθισμένες να παραπέμπουν τις διάφορες επεξηγήσεις -που αποκαλύπτουν τις πραγματικές προθέσεις τους- «στη σφαίρα του απρόσβλητου». Μεγάλο ζητούμενο της ιστορικής εξέλιξης, σύμφωνα με τα δικά μας ερμηνευτικά εργαλεία, είναι το πώς θα επιτύχουμε να είναι σε θέση οι (περισσότεροι) άνθρωποι να κατανοούν τους όρους του παιχνιδιού και να βάλουν -από κάποια στιγμή και ύστερα- μπρος τις μηχανές της αφύπνισης. Έτσι ώστε κάθε προσωπολατρία, κάθε θρησκόληπτη λογική, κάθε σχέση εξάρτησης, να αποτελούν σήμα κατατεθέν μιας παλιάς εποχής, αυτής που ορίζεται ως ανθρώπινη Προϊστορία. Πρέπει να μπήξουμε με την ίδια ζέση που το έκανε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε κάποτε στη Σελήνη, τη σημαία της Ανατροπής των Συσχετισμών στο έδαφος του πραγματικού χωροχρόνου.

Κορυφώνεται -μας λένε σε όλους τους τόνους- η πολιτική αντιπαράθεση, και όλα αυτά πάνω στον καμβά της «επιτυχημένης πορείας που καταγράφει η χώρα στις υποχρεώσεις της απέναντι στη διεθνή κοινότητα». Βέβαια, όταν ο αγώνας (όσον αφορά στις εγχώριες «διοργανώσεις») παίζεται σε ένα γήπεδο όπου ο ένας βοηθός διαιτητή είναι ο Μπαλτάκος, και ο άλλος ο Κασιδιάρης, μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε τι είδους αγώνας θα είναι αυτός. Δεν χρειάζεται καν να αναρωτηθούμε και να ψάξουμε για το είδος, το πρόσωπο και το έργο του διαιτητή. Για τους παράγοντες και τους επιχειρηματίες που λυμαίνονται από τους θρόνους της θεσμικής εξουσίας την όλη φάση, ούτε λόγος… Συνήθως, αυτοί («οι διαιτητές») εξυπηρετούν τις επιθυμίες αυτών που τους προωθούν, που τους επιτρέπουν να κάνουν καριέρα, και να «καταξιωθούν στον τομέα τους». Γιατί, σε συστήματα όπως αυτό που έχουμε και μας «αλλάζει την πίστη» με αμέτρητες πρακτικές, δεν αρκούν οι ικανότητες, αλλά (προ)απαιτούνται οι προθυμίες…

Και αν η κρυφή κάμερα αποτελεί αποδεκτή πρακτική στον μαινόμενο ενδοεξουσιαστικό ανταγωνισμό (έχει πλάκα να το χρησιμοποιείς αυτό το «όπλο», και να εκπυρσοκροτήσει κάποτε προκαλώντας πληγές στο δικό σου σώμα…), οι «κάμερες» που καταγράφουν το σύνολο των εξελίξεων επιμένουν να εστιάζουν με συγκεκριμένο τρόπο στα δρώμενα. Οι εξουσιαστές γνωρίζουν πολύ καλά πως ακόμα και η κατάλληλη λήψη εικόνας μπορεί να διαστρεβλώσει τα συμπεράσματα και να αποπροσανατολίσει τη νοητική επεξεργασία. Όσοι παραμένουν στις κερκίδες, παραδομένοι στην αφέλεια της παρακολούθησης της επικαιρότητας με την ίδια πρεμούρα που φανατικός οπαδός τα βλέπει όλα βαμμένα στα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας, κάποια στιγμή θα πρέπει να τολμήσουν (όσο το δυνατόν περισσότεροι) να «αλλάξουν κανάλι». Η εσχατολογικότητα των καιρών είναι μια επαχθής πραγματικότητα που δεν δικαιολογεί «άλλο χαβαλέ», και δεν «χωράει άλλη διστακτικότητα».

Και εκεί, στην εξέδρα (στον άμβωνα των vip), δεσπόζει η φιγούρα της άτεγκτης frau Μέρκελ (αφού είχε αποφασίσει για το κυρίως πιάτο, που σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές καταγραφές ήταν το μοσχαράκι). Mικρή σημασία έχει αν θα ακολουθήσει καρυδόπιτα ή κυδώνι παγωτό… Το αν μπορείς τελικά να γλυκαθείς μετά από τέτοιες πίκρες είναι σχεδόν ασήμαντη λεπτομέρεια, βέβαια οι εξουσιαστές παρά τα (όποια) ζόρια τους μπορούν ακόμα να επιλέγουν επιδόρπια που για τους περισσότερους αποτελούν ευσεβείς πόθους…. «Η Μέρκελ προσπάθησε πολύ να μην ασκήσει περαιτέρω πιέσεις στην Αθήνα. 

Τώρα έχει υιοθετήσει ένα νέο ρόλο: Θέλει να είναι η εταίρος με κατανόηση, και όχι η αυστηρή ελέγκτρια», επισημαίνει η Die Zeit. Αφού ο αρχικός σχεδιασμός έχει προχωρήσει, δυστυχώς -κατά πώς φαίνεται με ικανοποιητικό τρόπο για τους στρατηλάτες- μπορεί η καγκελάριος της Γερμανίας να φοράει όποιο προσωπείο κρίνει η ίδια πως αρμόζει στην κάθε περίσταση. Και εκεί, στη γωνία, θα συναντήσουμε τον άρχοντα του κυνισμού να ψελλίζει λίγο Ντόυλ Κόναντ: «Όταν κάποιος σας φέρεται με μεγάλη ευγένεια, μη χάνετε καθόλου καιρό. Πρέπει να εξακριβώσετε αμέσως και την αιτία». 

Οι εγχώριοι συνεργάτες, πάντως, ξέρουν. Από την αρχή ήξεραν. Ζύγισαν τα πράγματα, και έκαναν τις επιλογές τους. Το τίμημα; Διαμοιρασμένο στις ψυχές όλων μας… Αν θέλουμε να περιγράψουμε αλληγορικά την όλη ιστορία, όπως αυτή λαμβάνει χώρα από τη στιγμή που τέθηκε σε εφαρμογή το πείραμα «Ελλάδα», μπορούμε να παρομοιάσουμε τα δρώμενα με τη Θεία Κωμωδία του Δάντη. «Κόλαση» για τον απλό κόσμο, «Καθαρτήριο» για το εγχώριο πολιτικό προσωπικό, και «Παράδεισος» για τις άρχουσες τάξεις, που κρατούν τα ηνία του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η προσαρμογή δείχνει να επιτυγχάνεται. Μπροστά στις Μεγάλες Ιδέες, τα Κομβικά Σχέδια των ηγητόρων, μικρή σημασία έχουν τα παράπονα των «πειραματόζωων». Έτσι σκέφτεται, έτσι λειτουργεί η εξουσία, εδώ και αιώνες. Ως πότε θα ανεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν ως αριθμούς και άβουλα πιόνια; Όσο επιλέγουμε -σαν πλειοψηφική κοινωνική ροπή- να υποβιβάζουμε τους εαυτούς μας στο ρόλο του παρακολουθητή, που στην ουσία αποτελούμε τον επικυρωτή (μια σύγχρονη εκδοχή του ορισμού της εθελοδουλίας), θα έχουν τη δυνατότητα να ρυθμίζουν στο παρόν το μέλλον μας -με όρους κυρίαρχων και υποτακτικών…. 

Στη ζωή, όπως και στον κοινωνικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους άρχοντες και στους υποτακτικούς τους, τίποτα δεν χαρίζεται. Και αν θέλουμε στο σήμερα -που είμαστε με την πλάτη στον τοίχο- να βρούμε τα πατήματα μας, οφείλουμε να ανακαλύψουμε τον καλύτερο μας εαυτό, να διδαχθούμε από το σθένος των γενιών που πολέμησαν για έναν καλύτερο κόσμο και να αντιστρέψουμε τους όρους Επίθεσης. Το ίδιο το παρελθόν είναι γεμάτο από επικές στιγμές αντίστασης που έφερναν σε δύσκολη θέση τους εκάστοτε κυρίαρχους. Ας γίνουμε ξανά ο αστάθμητος παράγοντας της ιστορικής εξέλιξης, που έχει σταθμίσει -όμως- πολύ καλά τα δεδομένα. Οι ελίτ που ασκούν την εξουσία, εξακολουθούν να φοβούνται την κοινωνική αντίδραση. Επιμένουν να επιχειρούν να διαστρεβλώνουν τα νοήματα για να αποφύγουν την «αφύπνιση του κοιμώμενου γίγαντα». Η σύγχρονη εξαχρείωση παρέχει αναφανδόν τις δυνατότητες για όψιμα ξεσπάσματα, για διάχυση του διαφορετικού. Όσο για την κατανόηση που «εκδηλώνουν» -κατά καιρούς- στις δημοσιολογίες τους (σαν τον σφάχτη που «αποχαιρετάει» το δολοφονημένο αρνί, ενώ ήδη σκέπτεται -με τα σάλια να δίνουν το δικό τους πάρτι- το τραπέζι της καλοφαγίας που έπεται…), όταν τα κροκοδείλια δάκρυα των διάφορων εξουσιαστών -για το «απαραίτητο για το καλό του» Δράμα του Λαού- αρκούν για να γεμίσουν τις δεξαμενές της πολύφερνης και πολύπλευρης εξαπάτησης, δεν υπάρχει πιο ταιριαστή ρήση από αυτή του Ουγκώ: «Ομολογούμε τα μικρά μας ελαττώματα, μόνο για να πείσουμε ότι δεν έχουμε μεγάλα»…

To διακύβευμα στο σήμερα, θα ορίσει τη μορφή του αύριο…
Έχουμε μεγάλο φορτίο να κουβαλήσουμε στις πλάτες μας. Σε αυτή την καθηκοντολογική υποχρέωση που είναι ταυτόχρονα και υποχρεωτικό καθήκον, δεν περισσεύει κανένας σύντροφος και καμία συντρόφισσα. Τότε, μόνο, θα μπορούμε να αποκτήσουμε καινούριους συμμαχητές, και να λειτουργούμε εμείς οι ίδιοι σαν τις προεικονίσεις του κόσμου που πρεσβεύουμε. Αν δεν πραγματώσουμε εμείς το Ήθος και την Ποιότητα μιας διαφορετικής κοινωνικής δόμησης, δεν θα πρέπει να έχουμε την προσδοκία (ή την ψευδαίσθηση) να συνδιαμορφώσουν οι υπόλοιποι άνθρωποι μαζί μας, προς την κατεύθυνση της καταστροφής του αστικού συστήματος. Φέρνουμε στην επιφάνεια και αναδεικνύουμε -χωρίς τους συμπλεγματισμούς και τις αναστολές του χτες μας, που μας βαραίνει αλλά και μας δείχνει το δρόμο για το παρόν και το αύριο- όλες τις κλίσεις μας, όλα τα ταλέντα μας, δημιουργούμε σαν σύγχρονοι Δαναοί ένα «δώρο» για τους δυνάστες μας -που η κορδέλα του θα είναι δεμένη κόμπο από τις πιο μεγάλες ποσότητες δύναμης διαθέτουν τα σφιγμένα και ενωμένα χέρια μας. Θα εφαρμόσουμε τη θεωρία της διαψευσιμότητας σε οτιδήποτε αντιβαίνει τον -καλά σμιλευμένο στο ζυμωτήρι της πραγματικότητας- αξιακό μας κώδικα, για να επαληθεύσουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε. Δεν θα σταθούμε μόνο στο οικονομίστικο πεδίο του σύγχρονου εξουσιαστικού πολιτισμού, αλλά θα αναδείξουμε όλες τις πτυχές του -που τσακίζουν το άτομο και οδηγούν σε πολλαπλή πτώχευση το κοινωνικό σύνολο.

Η τροπή που φαίνεται να παίρνουν τα πράγματα, μετά την απόσυρση του κόσμου από τις πλατείες και τα οδοστρώματα, αυξάνει τις απαιτήσεις. Το τρένο δείχνει να έχει απομακρυνθεί από το σταθμό της Ελπίδας -που δημιούργησε ο κοινωνικός αναβρασμός στα πρώτα, τα λεγόμενα «μνημονιακά», χρόνια. Όμως, υπάρχει και η επόμενη στάση. Αν κινηθούμε έξυπνα και γρήγορα, μπορούμε να βρεθούμε σε αυτή πριν ακουστεί το σφύριγμα της αμαξοστοιχίας -καθώς θα προσεγγίζει για την προκαθορισμένη άφιξη. Δεν υπάρχει πια άλλο περιθώριο, δεν έχουμε καν το δικαίωμα στην επιλογή. Δεν υπάρχει για εμάς κανένα δίλημμα «περί Αρετής και Κακίας», αλλά η Αναγκαιότητα του να πορευτούμε στο μονόδρομο της Αρετής του Αγώνα και της Κακίας απέναντι σε ό,τι ευτελίζει συνειδητά και οργανωμένα τον Άνθρωπο… Και θα το κάνουμε, γιατί έτσι ορίζουν οι καιροί και ο αυτοσεβασμός μας, τον οποίον καλούμαστε να επανατροφοδοτήσουμε.

Φέρνουμε -όπως προείπαμε- στο νου μας όλες εκείνες τις παρελθοντικές στιγμές στις οποίες ξεχείλιζε η αποφασιστικότητα και το πάθος για Αγώνα, επιχειρώντας να τις εγκολπώσουμε για τα καλά στις ψυχές μας. Η Παρισινή Κομμούνα, οι πετυχημένες σοσιαλιστικές Επαναστάσεις του παρελθόντος, η εποποιία του ισπανικού εμφυλίου (μέχρι να αλλάξει ο ρους και να επικρατήσει οριστικά και αμετάκλητα ο Φράνκο…), τα κομμουνιστικά και αναρχικά αντάρτικα που έλαβαν χώρα σε διάφορα σημεία του πλανήτη, οι πολλές και σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου αντιφασιστικού αγώνα, οι ατομικές και συλλογικές δράσεις που μετέτρεπαν την Τάξη και την Ασφάλεια της Αστικής Εξουσίας σε φτερά που παρέσυρε η θύελλα της ανθρώπινης μαχητικότητας, μας αποδεικνύουν έμπρακτα πως μπορούμε ακόμα να εμπιστευόμαστε τον Άνθρωπο. 

Αν μελετήσουμε τους όρους της εποχής και των μελλοντικών συστατικών -που πλησιάζουν με γοργούς ρυθμούς- με τη δέουσα προσοχή, αν ανταλλάξουμε απόψεις, και αν μοιραστούμε εμπειρίες και πορίσματα, θα είμαστε σε θέση να καταθέσουμε την κατάλληλη πρόταση. Διδασκόμαστε από τα (πολλά) λάθη μας, αρνούμαστε να αποδεχτούμε να υποβιβάσουμε τις πεποιθήσεις μας σε μια περιθωριακή ουτοπικής υφής «Χαμένη Υπόθεση». Πρώτα, θα πατήσουμε γερά τα πόδια μας στο έδαφος του πραγματισμού, και ύστερα θα ξεχυθούμε για να ξαναγεννήσουμε την Επαναστατική Προοπτική. Για να την απλώσουμε στα πρόθυμα αυτιά όσων ανθρώπων θα ήθελαν να συμβάλλουν (όπως μπορεί ο καθένας και η καθεμία) στην κοινωνική εξάπλωσή της. Που θα εντείνει τον πυρετό των κυρίαρχων, θα κάνει τον Ήλιο να λάμπει (για να μας επιτρέπει με το Φως του να κάνουμε τα επόμενα βήματα μας), και θα αυξήσει ξανά τη θερμοκρασία των κοινωνικών αντιστάσεων… Οι παγετώνες που θέλουν οι εξουσιαστές να μας επιβάλλουν, ας γίνουν η αφορμή για το δικό τους Τιτανικό…

Στο σήμερα, ξεμπροστιάζουμε τις τεχνικές και τις προπαγάνδες των αντιπάλων μας. Είναι πολλές και ουκ ολίγες φορές αποτελεσματικές. Ας είναι… Λέμε όχι στις ιλουστρασιόν μεταμοντέρνες πραγματικότητες που μας επιφυλάσσουν. Κλείνουμε τις τηλεοράσεις και ξεκινάμε να λειτουργούμε σαν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές στην ταινία της Πραγματικής Ζωής. Δεν ξεχνάμε τους αγωνιστές που βρίσκονται στα κελιά του αστικού κράτους ή όσους αντιμετωπίζουν συνεχώς την πιθανότητα να πέσουν στο δόκανο της καταστολής. Στηρίζουμε αγώνες όπως αυτός των κρατούμενων για την αποτροπή μιας «καινούριας φυλακής μέσα στη φυλακή», για τον απλούστατο λόγο πως αν τους αγνοήσουμε στα κρίσιμα χωροχρονικά σημεία που μας έχουν ανάγκη, θα συμβάλλουμε για τη δημιουργία μιας Νέας Συνειδησιακής Φυλακής στην ήδη διαμορφωμένη Κοινωνία-Κελί που μας φτιάχνουν οι εξουσιαστές μας. 

Σταματάμε τα ξεκατινιάσματα, σταματάμε να ψάχνουμε να βρίσκουμε αντιπάλους δίπλα μας, και ορίζουμε τις αναγκαίες υπερβάσεις που πρέπει να κάνουμε. Εναποθέτουμε στον πιο κοντινό κάδο απορριμμάτων τις πιο κακές πτυχές μας και στρατοπεδεύουμε στον κατάλληλο χώρο που θα μας επιτρέπει να κινηθούμε με τους κατάλληλους τρόπους, προκαλώντας τα αποτελεσματικότερα πλήγματα στο σώμα της κυριαρχίας. Αφού πρώτα έχουμε εφοδιαστεί με θάρρος, αντοχή στις κακουχίες και στις δυσκολίες του Αγώνα για την αντικαπιταλιστική και αντικρατική Επανάσταση. Σκίζουμε τα συγχωροχάρτια που με περισσή ευχέρεια διαμοιράζονται αφειδώς στην καθημερινότητα, «καίμε» τους πάπυρους που προτρέπουν στην υποταγή, αγνοούμε τα δέλεαρ, τις υποσχέσεις και τα ψίχουλα που μας δίνουν -για να καταπραΰνουν τον πόνο μας, να αμβλύνουν την οργή μας, και να μπερδέψουν το μυαλό μας. Τα κοστούμια των πειθήνιων σκλάβων που ράβουν στα μέτρα μας στα πολύμορφα κοπτοραπτεία της υποταγής, ας τα επιδεικνύουν σε «εκθέσεις μόδας», που προσκαλεσμένοι θα είναι μονάχα όσοι επιθυμούν να λειτουργούν ως δούλοι. Για να ξαναμπεί στα στόματα των ανθρώπων η λέξη Απεργία, η λέξη Αγώνας, η λέξη Στάση, η λέξη Άρνηση, η λέξη Όραμα, η λέξη Μάχη. Για να ανοίξουν ξανά οι συζητήσεις γύρω από την προώθηση μιας άλλης Προοπτικής. Για να γίνει ξανά η Επανάσταση ζητούμενο…

Οι μεγαλύτερες μάχες είναι αυτές που θα δοθούν από εδώ και πέρα. Όταν φαίνεται πως λυγίζουμε, τότε είναι που θα μάθουμε όλες τις ιδιότητες και τις χρησιμότητες του ατσαλιού. Γιατί, «αξίζει να μπορούμε να μετατρέπουμε τη σπίθα που λαμπιρίζει στις άγριες ματιές της Άρνησης, σε διαρκή Φλόγα που δεν θα σβήνει ακόμα και όταν η καταρρακτώδης βροχή των κυριαρχικών προτύπων λυσσομανάει γύρω μας»…

ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ, ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΟΣ, ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ, ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΞΕΧΥΘΟΥΝ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ ΟΙ ΚΟΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Κλείνουμε το παρόν σημείωμα, παραθέτοντας κάποιες σκέψεις του Μαρκούζε, χωρίς να επιλέγουμε –ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ- να προβούμε σε κάποιον όψιμο σχολιασμό: «Το να αναπαύεσαι, να διασκεδάζεις, να δρας και να καταναλώνεις όπως όλοι οι άλλοι, να αγαπάς και να μισείς ό,τι αγαπούν και μισούν οι άλλοι, αυτά στο μεγαλύτερό τους μέρος είναι ανάγκες πλαστές. Το γεγονός ότι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει το άτομο ανανεώνουν και δυναμώνουν συνεχώς αυτές τις ανάγκες, με αποτέλεσμα το άτομο να τις κάνει δικές του πια, να συνταυτιστεί μ’ αυτές, και να αναζητά τον εαυτό του στην ικανοποίησή τους, δεν αλλάζει σε τίποτα το πρόβλημα. Οι ανάγκες παραμένουν αυτό που πάντα ήταν, προϊόντα μιας κοινωνίας που τα κυρίαρχα συμφέροντά της απαιτούν την καταπίεση»…

ΥΓ. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΥΠΟΥ Γ.

Τους αφιερώνουμε τους παρακάτω στίχους: 

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.

Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

"Αγαπητοί μου μαθητές ,αγαπητά μου παιδιά, σήμερα αναγκάστηκα σε παραίτηση"



Επιστολή της διευθύντριας του καλλιτεχνικού σχολείου του Ηρακλείου προς τους μαθητές της, μετά την παραίτησή της

Αγαπητοί μου μαθητές ,αγαπητά μου παιδιά, Σήμερα αναγκάστηκα σε παραίτηση, δεν το θέλησα. Ξέρετε πως χρόνια τώρα μαζί σας έζησα όλες τις αγωνίες για να δημιουργήσουμε μαζί ένα σχολείο, που να είναι πρότυπο χαράς, δημιουργίας, έκφρασης. Ένα σχολείο που να αγαπάμε τόσο πολύ, όλοι μας.

Η πολιτεία δεν νοιάστηκε καμιά στιγμή, μας πέταξαν στην κυριολεξία μέσα στη Αμερικάνικη βάση και έπρεπε να επιβιώσουμε. Ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα κτίρια και τα αδέσποτα ζώα. Επιβιώσαμε και ανδρωθήκαμε. Φτιάξαμε με τη βοήθεια των τοπικών αρχών(Δήμο),ότι καλύτερο μπορούσαμε.

Το υπουργείο, μας έχει εγκαταλείψει χρόνια τώρα. Οι καθηγητές έρχονται σε δόσεις και ανάλογα με το πότε βολεύει τις πολιτικές τους, ο εξοπλισμός που έχουμε, αποκτήθηκε από λαχειοφόρους, δωρεές η από το Δήμο, γιατί κεντρικά δεν υπήρξε καμία μέριμνα. Η αγωνία μου κάθε χρόνο έφτανε στο απροχώρητο για το που θα στεγαστούν τα τμήματα, τι θα κάνω με τα κενά, πως θα καλύψουμε την ύλη στα πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα, πότε θα έλθουν οι μόνιμοι καθηγητές (γιατί στην αρχή ήταν με απόσπαση).

Θυμάμαι σαν τώρα, την πρώτη χρονιά που δίδασκα μαζί με τους..5 πρώτους συναδέλφους, όλα τα μαθήματα μέχρι τέλος Οκτώβρη(18 μαθητές). Φέτος κλείσαμε 10 χρόνια λειτουργίας, 10 χρόνια κομμάτια που θα ‘λεγε και ο Σαββόπουλος. Κι όμως το πάζλ συναρμολογήθηκε και ο πίνακας έγινε όμορφος, αποκλειστικός, και δεν θα τον αλλάζαμε για τίποτα στον κόσμο. Ξέρετε γιατί; Γιατί το σχολείο το φτιάξαμε εμείς, το βάψαμε, σκάψαμε τους κήπους του, διαμορφώσαμε σε αίθουσες τα κρατητήρια της βάσης, κρυώσαμε χωρίς ρεύμα και αγκαλιαστήκαμε κάτω από τις κουβέρτες όλοι μαζί, αλλά φτιάξαμε ένα μεγάλο σχολείο με 280 μαθητές .

Γιατί αναγκαστήκαμε παρέα να αναπληρώνουμε τα μαθήματα (τα παιδιά του λυκείου παρέδιδαν μαθήματα στα μικρότερα), δημιουργήσαμε εκδηλώσεις, νιώσαμε όλο τον κόσμο αδελφό μας, κάθε κατατρεγμένο, μυρίσαμε πολιτισμούς, ξεδιπλώσαμε όνειρα και πετύχαμε. Ναι πετύχαμε και θα το βροντοφωνάζουμε σε όλους εκείνους που νομίζουν πως το καλό σχολείο θέλει άψογα κτίρια και εγκαταστάσεις, πως θέλει εργαστήρια λουξ,. Όχι κοι, θα τους πούμε, θέλει ψυχή, αγάπη και μεράκι. 

Εμείς οι κατατρεγμένοι σας, πετύχαμε στις πανελλαδικές (το 80% των μαθητών που έδωσαν εξετάσεις πέτυχαν), πετύχαμε και στο χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, οι απόφοιτοι μαθητές μας δημιουργούν σε όλο τον κόσμο πια . (γεμίσαμε τα πανεπιστήμια Τεχνών της Ελλάδας και της Ευρώπης με μαθητές μας). Πετύχαμε γιατί αποσπάσαμε τα καλύτερα βραβεία του κόσμου (εκτός των πραγματικών βραβείων),τα λόγια των ανθρώπων που παρακολουθούν την πρόοδό μας και τα έργα μας .

Σήμερα το καλλιτεχνικό σχολείο Ηρακλείου είναι γνωστό σε όλη την Ευρώπη ως πρωτοποριακό σχολείο, έχουμε προσκλήσεις από τόσες χώρες για προγράμματα, έχουμε αξιολογηθεί γι αυτά με άριστα, αλλά προσέξτε, βαθμολογηθήκαμε από πανεπιστήμια, για το πολιτιστικό προϊόν που παράξαμε, δεν βαθμολογηθήκαμε ούτε για τους καθηγητές που δεν είχαμε, ούτε για τις εγκαταστάσεις που δεν έχουμε. Γιατί το «προϊόν» τόσα χρόνια παράγεται από ανθρώπους –καθηγητές εμπνευσμένους, ακούραστους, που η πολιτεία τους καταδικάζει τις περισσότερες φορές με ωρομισθία, αλλά μαζί με τους λίγους μόνιμους, δεν λυπούνται χρόνο για να έρθει το αποτέλεσμα. Αγαπητά μου παιδιά πόσα δεν θα θελα να σας πω σήμερα, αλλά με παίρνουν τα δάκρυα και πρέπει να είμαι δυνατή.

Ζητώ συγνώμη για όσες φορές σας στεναχώρησα, σας πίκρανα σας φώναξα (δεν ήταν λίγες ε;). Αγωνιούσα μην μου πάθετε κάτι, μην τραυματισθείτε, μην παρασυρθείτε, μην αγχωθείτε, μην κλάψετε, μην νιώσετε πόνο, μην νιώσετε δεύτερα, μην και δεν καταλάβετε κάτι στο μάθημα. Καμαρώνω για όλα σας, γιατί είσαστε ξεχωριστά, γίνεστε ξεχωριστά, μοναδικά άτομα. Μέρα με τη μέρα γινόσαστε άνθρωποι ολοκληρωμένοι, άνθρωποι που μπορώ να εμπιστευτώ ότι θα αλλάξετε τον κόσμο. Ξέρετε γιατί, γιατί το μάθαμε από νωρίς, μάθαμε παρέα τι σημαίνει αγώνας για το αυτονόητο, δεν παραδώσαμε τα όπλα ούτε μια στιγμή. 

Αγωνιστήκαμε βγαίνοντας στους δρόμους, παλεύοντας και διεκδικώντας τα δικαιώματά μας. Ξέρω πως αυτό είναι η παρακαταθήκη που μένει Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα καταχτιούνται. 

Γιατί παραιτήθηκα;
Προσπάθησα να το αποφύγω αλλά δεν ήταν εφικτό. Μου ζητήθηκε να συμμετάσχω σε μια διαδικασία (Αυτοαξιολόγηση τώρα αξιολόγηση λίγο αργότερα), που θα έπρεπε να βάλω βαθμό με κουτάκια στα κτίρια, στους καθηγητές και σε τόσα άλλα για τα οποία η πολιτεία είναι υπεύθυνη. 

Μετέθεσαν την ευθύνη τους σε μας, γιατί έπρεπε να βρουν ποσοστό σχολείων που θα κλείσει και ποσοστό καθηγητών που θα απολυθούν. Νομίζω πως με ξέρετε, δεν ήταν δυνατόν να το πράξω. Όλο το χρόνο σας μιλούσα για φωτισμένους εκπαιδευτικούς(Δημήτρη Γληνό, Ρόζα Ιμβριώτη στο πρότζεκτ β λυκείου),πως θα μπορούσα τώρα να βάλω υπογραφή για ανθρώπινο αίμα.

Μην μου πείτε πως υπερβάλλω, όταν μετά από 100 χρόνια απολύθηκαν στην Ελλάδα δημόσιοι υπάλληλοι και αυτοί ήταν συνάδελφοι καθηγητές; Μαζί τους ήμουν 4 χρόνια στα επαγγελματικά λύκεια. 

Τι αξία έχει η παραίτησή μου μπροστά σε αυτό το γεγονός; 
Πως μπορώ να αντικρίζω τον ευτελισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας καθημερινά, με τόσους άνεργους γύρω μας; 
Πως γίνεται λοιπόν να μου ζητούν να βάλω υπογραφή σε τέτοια μέτρα; 

ΟΧΙ, Δεν θα είμαι εκείνη που θα βάψω τα χέρια μου με ανθρώπινο αίμα. 
Δεν είναι τυχαίο βέβαια πως παραιτήθηκε και ο κος Λιναρδάκης από το Μουσικό. 
Μόνο οι δυό μας ξέρουμε τι βιώσαμε όλα τούτα τα χρόνια, εκείνος 14, εγώ 11, γιατί εμείς πονέσαμε πολύ για να δούμε να γίνονται σχολεία από το μηδέν.

Σήμερα θα βγουν και θα πουν διάφορα, κυρίως οι μεγάλοι και οι εκτός σχολείου, όλοι εκείνοι που δεν ξέρουν, εσείς όμως γνωρίζετε. 

Παραιτήθηκα παραμονές των γιορτών του Πάσχα, επίτηδες, γιατί το σχολειό θα ‘κλεινε και θα γινόταν αθόρυβα. 

Γιατί η πράξη είναι η ύστατη στιγμή της θεωρίας. 
Σας ευχαριστώ πολύ που υπήρξατε μαθητές μου, που με κάνατε σοφότερη, όπως και όλες τις προηγούμενες γενιές, σε όλα τα σχολεία που δίδαξα. Πάνω απ’ όλα είμαι εκπαιδευτικός και όχι δημόσιος υπάλληλος. Πάνω απ’ όλα υπερασπίζομαι το Σύνταγμα της Ελλάδας και το Δημόσιο σχολείο. 

Μαζί σας, ξέρω, θα αγωνιστώ για όλα τούτα. 
Μαζί θα ανταμώσουμε στους δρόμους, για το σχολείο που ονειρευόμαστε, για το Καλλιτεχνικό σχολείο, για το σχολείο μας. 

Μέσα από άλλα μετερίζια, θα βρίσκομαι συνέχεια μαζί σας. Ν’ αγαπάτε το σχολειό μας και να διαβάζετε, συνέχεια να διαβάζετε, η γνώση είναι αυτό που τους πονά. Καλή πρόοδο.

Σας αφιερώνω τους στίχους του Κωστή Παλαμά
Πολεμάς να στυλώσεις, κυβερνήτη, με τα καράβια και με τα φουσάτα της Πολιτείας το σαλεμένο σπίτι.
Του κάκου ιδρώνεις, έμπα σ’ άλλη στράτα, τον νου μας πρώτα στύλωσε και χτίσε, και πρώτ’ απ’ όλα αλφαβητάρι κράτα.
Δάσκαλος γίνε, αλήθεια, αν ήρωας είσαι.

Με παντοτινή αγάπη Μαρία Καλουδιώτη
Από την σελίδα του Καλλιτεχνικού σχολείου Γέρακα

εμβόλιμο (με λίγη καθυστέρηση)

πηγή: Το βυτίο
τίτλος ανάρτησης: αγαπούλες και ρομάντζα

Λίγες μέρες μετά την επιστροφή στην πόλη, αναρωτιέσαι ξανά τί σημαίνει μόνος, παλαβός, λοξός, απότομος, χαμένος.

Ένα από τα βράδια, εμφανώς επηρεασμένος από τις ρακές και τα λοιπά μεθυστικά του καλοκαιριού, έκανα ένα σωρό αλλόκοτες σκέψεις. Για παράδειγμα, έκανα μέσα μου την παραδοχή ότι μ’ αρέσουν πολύ οι λέξεις. Μ’ αρέσει να τις ακούω να τις διαβάζω να τις βλέπω να τις τοποθετώ ασταμάτητα στη σειρά ή να τις απλώνω χύμα, μ’ αρέσει γενικά να φλυαρώ. Όμως εκείνη τη στιγμή ξαφνικά είχα την επιθυμία να τις σβήσω απ’ το ακουστικό πεδίο. Να ακούω όλα τα υπόλοιπα (στην προκειμένη περίπτωση, τη θάλασσα, τα όργανα, το τραγούδι), αλλά όχι τις κουβέντες. Ας ανοιγοκλείνουν οι άνθρωποι το στόμα. Δε θα μ’ ενοχλούσε ότι αναπόφευκτα θα ήταν κάπως τρομαχτικές οι κινήσεις του στόματος χωρίς ήχο. Θα άκουγα μόνο τα όργανα, τη φωνή της Χ και κάπου στο βάθος το ελαφρύ κυματάκι.

Άνοιξα τα μάτια μου και ξεπρόβαλα απ’ το σλίπι, στο κατάστρωμα ήταν ακόμη σκοτάδι, έκανε σχεδόν χειμωνιάτικο κρύο και άντε να βολευτείς. Κοιτάζοντας το γνώριμο άσπρο καγκελάκι του πλοίου λες και μεταφέρθηκα λίγες μέρες πριν, όταν και ξύπνησα σε κάτι σαν νιρβάνα, παρασυρμένος απ’ την ομορφιά του νησιού και τη δροσιά της αυλής του σπιτιού. Κοίταξα – ποιος ξέρει γιατί – το κινητό και ανακάλυψα μια κλήση από ένα τηλέφωνο που έμοιαζε και δεν έμοιαζε γνώριμο. Για κάποιο ακόμη πιο περίεργο λόγο πήρα να δω ποιος ήταν. Τότε διαπίστωσα, με μεγάλη έκπληξη, ότι επρόκειτο για κάποιον άγνωστο σε μένα κύριο, ο οποίος σχετιζόταν με τη δουλειά μου και ο οποίος μίλαγε με φοβερή ταχύτητα και συμπυκνώνοντας ένα αμύθητο (για τη δική μου κατάσταση τουλάχιστον) όγκο πληροφορίας. Ξεκίνησε λέγοντας: «ναι μάλιστα σας πήρα τηλέφωνο και μια και δυο και τρεις». 

Αυτό αποτέλεσε την κορυφή του παραλογισμού, αφού ο κύριος στο τηλέφωνο υπαινισσόταν ότι ήταν απαράδεκτο, περίεργο, αντιεπαγγελματικό το γεγονός ότι δεν είχα σηκώσει αυτομάτως το τηλέφωνο εκείνο το πρωινό, λες και η ζωή μου αποκλειόταν να με είχε οδηγήσει σε μια συνθήκη που να υπαγόρευε την μη απάντηση σε τηλεφωνήματα. Αυτό το πράγμα γι’ αυτόν τον άνθρωπο φαινόταν απίστευτο και μάλιστα θεώρησε λογικό να μου εξηγήσει αναλυτικότατα το αίτημα που έχει στείλει και στον προϊστάμενό μου (ας τον πούμε έτσι) και στον προϊστάμενο του προϊστάμενού μου. Τον άνθρωπο τον απασχολούσε πάρα πολύ το ζήτημα, ήταν εμφανές, και καθόλου δεν τον ικανοποίησε η χαλαρότητα με την οποία τον αντιμετώπιζα (είμαι εκτός, δεν έχω μαζί μου χαρτιά για να σας απαντήσω κλπ) και το κλείσαμε κάπως απότομα είναι η αλήθεια. Εκείνη την ώρα, η Λου (ένα φοβερό και τρομερό γατί) νιαούρισε στα πόδια μου και μου φάνηκε πολύ πιο πιθανό να συνεννοηθώ μαζί της, παρά με τον κύριο, το όνομα του οποίου δεν κατάφερα να συγκρατήσω.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ενώ έλεγα καλημέρα στους υπόλοιπους, αναρωτήθηκα ποιος ζει αυτή τη ζωή, που άγνωστοι τύποι τον παίρνουν τηλέφωνο για να τον ρωτήσουν γιατί δεν το σήκωνε νωρίτερα;

Ο μύθος λέει ότι ένας γνωστός μου κάποτε, μετά από αρκετά τσιγάρα και αφού για ώρα είχε αναλύσει διεξοδικά ένα φλέγον ζήτημα με ένα φίλο του, τον κοιτάξε περίεργα και του είπε: «ναι αλλά εσύ ποιός είσαι;»

Εισβάλουμε πολλές φορές οι αθηναίοι με φόρα χιλιάδων χιλιομέτρων στον κόσμο ανθρώπων που ζουν σε άλλους τόπους. Άμεσα και χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία απλώνουμε καμιά ντουζίνα εντυπώσεις που προσφέρονται ως ασφαλή συμπεράσματα. Λίγες μέρες μετά την επιστροφή, αφού συνήθως φας λίγη απ’ τη σκατίλα της πανέμορφης βέβαια πόλης μας, αναρωτιέσαι ξανά τί σημαίνει μόνος, παλαβός, λοξός, απότομος, χαμένος. Σε πιάνει μια γλυκύτητα γι’ αυτόν που είδες σε κάποιο σημείο κάπου εκεί στα μαγικά νησιά. Έπειτα όμως άμα παρατηρήσεις λίγο περισσότερο τον κόσμο και κει και δω, θα διαπιστώσεις την αγριότητα του βλέμματος της επαρχίας. Δεν υπάρχει μόνο τρυφερότητα και ομορφιά του τοπίου και άγια ησυχία. Υπάρχουν κάτι βλέμματα, κάτι σκληρές κουβέντες, κάτι υπαινιγμοί τρομακτικοί.

Έτσι, την ώρα που φτάνεις στον Πειραιά, σαν γέρος άνθρωπος πια, πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται ότι πουθενά δεν είναι ωραία, αφού είμαστε σκληροί, απάνθρωποι, χοντρόπετσοι. Έχουμε μπροστά μας, αγγίζουμε πλάσματα λεπτά και ετοιμόρροπα, σαν στάχυα, και μεις έχουμε για χέρια μπαλτάδες και σφυριά. Σφάζουμε και σφαζόμαστε.

Αναπνέοντας ξαφνικά τον αέρα της Αθήνας, λες και κατάπιες καμιά δεκαριά τασάκια στάχτη απανωτά, φοβάσαι ότι ξέρεις δυστυχώς, τις πηγές της αγριότητας, τις έχεις πετύχει σε σένα, πριν τις συναντήσεις εκεί έξω.

Στην επιστροφή το φέρε η τύχη και το πρώτο πράγμα που διάβασα στον τοίχο ενός φίλου είναι ότι πέθανε η Άννα Χρυσάφη. Αν ζούσε ο παππούς μου μπορεί και να στεναχωριόταν, αφού η μάνα μου λέει ότι πήγαινε και την άκουγε κάποτε. Υπάρχει ένα πρόβλημα με την οριστικότητα ορισμένων πραγμάτων. Δεν μπορείς ας πούμε, τώρα που έχεις κάποια δικά σου λεφτά, να πας να κεράσεις τον παππού σου σε μια ταβέρνα του 1970 και να έρχεται από το πάλκο αυτό το τραγούδι. Ή δεν μπορείς να αναβάλλεις διαρκώς την συνάντηση με την πραγματικότητα, όσο ωραία θέα κι αν έχεις μπροστά σου.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΑ ΓΗ : Η γη δεν είναι εμπόρευμα”


Πανελλαδική καμπάνια για τη σωτηρία του Αμαζονίου

Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για τη Μάνα Γη, όπως έχει ανακηρύξει, ο ΟΗΕ την 22η Απριλίου, η Εναλλακτική Δράση, με τη στήριξη του Προξενείου του της Δημοκρατίας του Ισημερινού (Εκουαδόρ) οργανώνει εκδήλωση με θέμα “Η γη δεν είναι εμπόρευμα”

Στην εκδήλωση, που θα γίνει στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας, Ακαδημίας 60, θα παρουσιασθεί το βιβλίο Vivir Bien του Βολιβιανού φιλοσόφου Φερνάντο Μαμάνι, που αναφέρεται στους αγώνες των λαών της Λατινικής Αμερικής, για δημοκρατία, ανεξαρτησία και ποιότητα ζωής, εναντίον της εκποίησης της γης τους και της καταστροφής της φύσης. Το βιβλίο μεταφράσθηκε από τα ισπανικά στα ελληνικά από ομάδα εθελοντών μεταφραστών με πρωτοβουλία της Εναλλακτικής Δράσης.

Επίσης θα μιλήσουν η Σουσάνα Βάσκες Αλβεάρ, πρόξενος της Δημοκρατίας του Ισημερινού (Εκουαδόρ), η Μάνια Βιδαλάκη, ερευνήτρια των παραδοσιακών μεθόδων ιατρικής στη Λατινική Αμερική, και ο Μάκης Σταύρου, ιστορικός-περιβαλλοντολόγος και συντονιστής της ομάδας εθελοντών μεταφραστών του Vivir Bien.

Στην εκδήλωση επίσης γίνει ενημέρωση θα ξεκινήσει με πρωτοβουλία της Εναλλακτικής Δράσης και τη στήριξη του Προξενείου της Δημοκρατίας του Ισημερινού (Εκουαδόρ) πανελλαδική καμπάνια ενάντια στην καταστροφική δράση της γνωστής πολυεθνικής Texaco, στην κοιλάδα του Αμαζονίου, με την παράνομη εναπόθεση εκατομμυρίων τόνων χημικών και τοξικών πετρελαϊκών αποβλήτων στις εύφορες κοιλάδες που ζουν ιθαγενείς. 

Η εκδήλωση θα κλείσει με καλλιτεχνικό πρόγραμμα, που θα περιλαμβάνει:

-Απαγγελία ποιημάτων από τις φυλές Ιθαγενών Mapuche(Χιλή) καιQuechua(Εκουαδόρ), όπως και λατινοαμερικάνων ποιητών, από το Χιλιανό ποιητή Χάϊμες Σβάρτ

-Ζωντανή μουσική και τραγούδια από τη γνωστή τραγουδίστρια Μάρθα Μορολεόν από το Μεξικό και το μουσικό σχήμα Λος Ντε Σουρ

Η γραμματεία της Εναλλακτικής Δράσης
Για περισσότερες πληροφορίες 6977990887 Μάκης Σταύρου

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Οδοιπορικό με τις "πόρνες" των αστέγων που δύσκολα ξεχνάς (αναδημοσίευση)



Βγαίνουν καθημερινά στο δρόμο και εντοπίζουν τις ομάδες - «στόχους» (τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες). Συνήθως χωρίζονται σε ομάδες των πέντε και σε τρεις βάρδιες. Πρωινή, μεσημεριανή και βραδινή. Από νωρίς συναντιόνται στα γραφεία, λένε κάποια πράγματα για να τονωθεί το ηθικό τους και επανδρώνονται με τα απολύτως απαραίτητα. Σακίδιο, νερό, κινητό κονκάρδες, αστυνομικές ταυτότητες και ταυτότητες της οργάνωσης για να αποφύγουν «πέσιμο» της αστυνομίας ή άλλων φιλανθρωπικών οργανώσεων, φοράνε γάντια (ιδίως όταν έχουν εκδορές στα δάχτυλα), έχουν πάντα μαζί τον φωτογράφο τους και δίνουν ραντεβού σε περιοχές – άβατο του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας. Στα σοκάκια της οργής. Εκεί που η ζωή και ο θάνατος ακροβατούν στο ίδιο τεντωμένο σκοινί, η αξιοπρέπεια πάει περίπατο και ο πόνος μετατρέπεται σε παραζάλη από ναρκωτικά για να ξεπερνιέται ανώδυνα. Ο Τάσος Σμετόπουλος δείχνει το δρόμο. Και συνήθως πάντα τον στόχο – ανάγκη. 

Το WE του NEWS 247 τόν ακολούθησε στο μάθημα ζωής και αλληλεγγύης το βράδυ της περασμένης Πέμπτης. Σε μία διαδρομή πάνω από 10 χιλιόμετρα με τα πόδια. Από την Ομόνοια, στα Εξάρχεια και από το Πανεπιστήμιο, σε δρόμους και πλατείες στο Μοναστηράκι, την Αθηνάς, την Ιάσονος και την πλατεία Βάθης, το σύνθημα είναι πάντα ένα: «Έμφασις (Emfasis) στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Όπως ακριβώς είναι και το όνομα της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας. Με παραστατικά, ημερολόγια, αποδείξεις και νόμιμη άδεια λειτουργίας από τον Ιούνιο του 2013 (για να μην πηγαίνει ο νους σας στο «κακό» άλλων ΜΚΟ).

Στα δικά μου μάτια ωστόσο, είναι κάτι παραπάνω από εταιρία ή οργάνωση. Είναι οι «Ρομπέν» του δρόμου, οι «Άγγελοι» των αστέγων, οι «πόρνες» (όπως αυτοαποκαλούνται σαρκαστικά) που απορροφούν κοινωνικούς κραδασμούς ή οι «σάκοι του μποξ» που ρουφάνε ανθρώπινο πόνο πριν μετατραπεί σε οργή. Δεν περιμένουν ούτε ένα ευρώ από το ελληνικό κράτος. Συγκεντρώνουν χρήματα από ιδιώτες σε Ντουμπάι, Μαλαισία, Ινδονησία, αλλά και ιδιωτικά κεφάλαια ή δωρεές από Έλληνες. Η «Έμφασις» μετρά ήδη ένα δίκτυο συνεργατών και εθελοντών από 27 περίπου άτομα, με μέσο όρο ηλικίας τα 26 χρόνια.

Οι μετανάστες που τσουβαλιάζονται και η αποτρεπτική φιγούρα του νταβατζή
«Νέκρα σήμερα. Μια περίεργη σιωπή, σχεδόν ανησυχητική. Δεν φταίει η Μέρκελ που έρχεται αύριο. Εδώ και ενάμιση μήνα δεν πετυχαίνουμε κανέναν το βράδυ. Τους μαζεύουν με κλούβες και τους πετάνε στο Ελληνικό, το Μαρούσι, την Αμυγδαλέζα ή την Κόρινθο. Σε μακρινές αποστάσεις, για να μην μπορούν να ξαναγυρίσουν στο κέντρο. Οι περισσότεροι δεν έχουν χρήματα για εισιτήριο. Έρχεται καλοκαίρι βλέπεις και δεν θέλουν να χαλάει η τουριστική εικόνα της Αθήνας. Αλλά ένα βράδυ πρέπει να ακολουθήσουμε τους ίδιους τους άνδρες της αστυνομίας να δούμε πού τους πάνε ακριβώς».

Ο Τάσος Σμετόπουλος είναι ένας εκ των ιδρυτών της νεοσύστατης Emfasis Foundation και υπάλληλος του δρόμου (Street worker). Υπηρετεί το κοινό καλό, γιατί το έχει μέσα του. «Έχω ταλέντο. Δεν έχω δεχτεί πολλές φορές επιθέσεις. Υπάρχουν όμως άγραφοι κανόνες που πρέπει να τηρούνται. Να σκύβεις και να μιλάς στο ύψος του συνομιλητή και σε απόσταση ασφαλείας, ώστε να μην μπορεί να σε αγγίξει με το χέρι του. Δεν πρέπει να έχεις εικόνα επιβλητική. Ούτε να μπαίνεις ανάμεσα σε δύο. Πρέπει να έχεις καλό οπτικό πεδίο. Και να προσέχεις αν υπάρχουν μπουκάλια από αλκοόλ τριγύρω σου. Όταν βλέπω κορίτσια, συνήθως δεν προσεγγίζω εγώ. Γιατί μπορεί να με συνδυάσουν με την καταπιεστική πατρική φιγούρα ή ακόμα χειρότερα, με τον νταβατζή τους. Σε τσακωμό δεν μπαίνουμε ποτέ ανάμεσα. Είναι πολύ επικίνδυνο. Ιδίως όταν οι άλλοι έχουν πιει πολύ».

Συνοδοιπόροι μας στο ταξίδι ψυχολογικής υποστήριξης και ενημέρωσης εκείνης της Πέμπτης, η 27χρονη ψυχολόγος από την Ξάνθη Μάρθα, η 24χρονη Νάσια – κοινωνιολόγος από το Αίγιο και ο Σόλωνας που αποτυπώνει με το φακό του καρέ – καρέ τις δυσκολίες και το αποτέλεσμα της κάθε βάρδιας. Ίσως για να μην ξεχνάνε πρόσωπα. Για να μπορούν να τα εντοπίσουν ξανά και να παράσχουν την απαραίτητη βοήθεια. Όλοι τους είναι εκπαιδευμένοι να κοιτάνε χαμηλά. Πίσω από κολώνες, σκουπιδοτενεκέδες, σε εισόδους πολυκατοικιών και εύκολα διακρίνουν τα ανθρώπινα κουφάρια πίσω από θάμνους και παγκάκια.

Ιστορίες απόγνωσης σε παγκάκια και πεζοδρόμια
Η φιλοσοφία τους, όπως περιγράφει στο WE ο Τάσος Σμετόπουλος, είναι η εξής: «Πάμε και βρίσκουμε στο δρόμο τα άτομα, τα οποία δεν μπορούν να πάνε σε κάποια δομή, είτε γιατί δεν έχουν την πληροφορία, είτε γιατί οι ίδιοι δεν θα το κάνουν. Ένας βασικός στόχος είναι να τους δώσουμε κίνητρο να αλλάξουν κάτι από τη ζωή τους. Εντοπίζουμε την ανάγκη και επιστρέφουμε να την λύσουμε. Μπορεί να μάς πάρει μήνες. Δεν είναι μόνο το φαγητό και το νερό. Είναι κάτι παραπάνω. Ουσιαστικά παλεύουμε να πούμε το εξής: Είσαι εδώ, αλλά υπάρχει και μία άλλη διαδρομή. Εάν θέλεις, έλα να την πάμε μαζί. Αυτό απαιτεί ψυχολογική και συμβουλευτική στήριξη. Τις περισσότερες φορές συνοδεύουμε τους αστέγους σε υπηρεσίες και δίνουμε επιλογές στο πού μπορούν να διανυκτερεύσουν ή να κάνουν ένα μπάνιο».

Απτό παράδειγμα ο γνώριμος Χρήστος και ο Παύλος. Και οι δύο μόνιμοι κάτοικοι της οδού Μασσαλίας, ναρκομανείς και φορείς του HIV. Στη θέα τους, οι κινήσεις της ομάδας σχεδόν αυτόματες. Αφήνουν τον Τάσο να πλησιάσει πρώτος, οι κοπέλες κοντοστέκονται διακριτικά, φορούν όλοι γάντια, κάνουν απόλυτη ησυχία. «Χρήστο; Τι κάνεις; Είμαι ο Τάσος. Χρειάζεσαι κάτι;». Ο Παύλος προλαβαίνει και απαντά πρώτος. «Δεν αντέχω άλλο. Ήμουν στη φυλακή και βρισκόμουν στο πρόγραμμα ΚΕΘΕΑ. Καθαρός για μήνες. Με την δουλειά μου, την κοπέλα μου. Δεν μπορούσα ούτε μπύρα να πιω. Αλλά ξανακύλησα. Βρίσκω πάντα μία πρόφαση να κατέβω στο κέντρο για να πιω. Είναι δύσκολο. Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Αισθάνομαι ότι έχω τελειώσει. Τρυπάω συνέχεια τα πόδια μου. Ουφ! Τα έβγαλα από μέσα μου», μονολογεί, για να ακούσει τη συμβουλή του Τάσου με μεγάλη προσοχή που ίσως τον βγάλει από το αδιέξοδό του. «Δεν είναι έτσι όπως τα λες. Μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου και θα σου δείξουμε εμείς τον δρόμο. Πρέπει να παίρνεις τα φάρμακά σου». 

Το ραντεβού ορίστηκε για την Παρασκευή στις 12 το μεσημέρι. Οι άνθρωποι της «Έμφασις» υποσχέθηκαν να τους μεταφέρουν σε νοσοκομείο για τις απαραίτητες εξετάσεις. «Ο Χρήστος έχει σοβαρό πρόβλημα στους πνεύμονες. Πρέπει να νοσηλευτεί άμεσα και να περάσει από σχετικές εξετάσεις», λέει ο Τάσος.

Στη Ζήνωνος συναντάμε ακόμη έναν άστεγο. «Δεν κοιμούνται συνήθως. Αλλά όταν τους προκύψει, πέφτουν σε λήθαργο. Δεν θέλω να τον ξυπνήσω». Τα αντανακλαστικά της μάχιμης ομάδας ενεργοποιούνται στη θέα ενός ακόμα ανθρώπινου κουφαριού στην οδό Σοφοκλέους. «Φίλε μου, είσαι καλά, χρειάζεσαι να σου φέρω νερό;», λέει για ακόμη μία φορά στη διάρκεια του βραδινού οδοιπορικού ο Τάσος, ενώ οι κοπέλες περιτριγυρίζουν τον λιπόθυμο νεαρό. Στη φωνή του Τάσου, σηκώνεται και ξεδιπλώνεται αν και με δυσκολία μπροστά μας ένα παλικάρι σχεδόν 2 μέτρα. «Ναι ναι, παιδιά. Είμαι καλά, θα τα καταφέρω», είπε, ενώ ο Τάσος απομακρύνονταν ήδη. «Γιατί φύγαμε;», τον ρωτάω. «Δεν μπορούμε τώρα να κάνουμε κάτι. Ίσως τρόμαξε που μας είδε. Ή φοβήθηκε ότι θα τον πάμε σε νοσοκομείο για πλύση στομάχου. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να ξενερώσουν. Θέλουν να μείνουν με την επήρεια της ηρωίνης».

Μπορείς να γίνεις ο επόμενος street worker;
Πώς ξέρουν όμως ποια διαδρομή θα ακολουθήσουν κάθε φορά; «Πριν καταλήξουμε να μείνουμε σε μία περιοχή, κάνουμε έρευνα από πριν. Αυτήν την περίοδο δουλεύουμε κυρίως, στο κομμάτι του Μεταξουργείου. Ο χάρτης της απόγνωσης χτίζεται σταδιακά. Ας πούμε το καλοκαίρι, υπήρχε μία μετακίνηση του πληθυσμού των αστέγων στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου. Στο Πεδίον του Άρεως έγινε επιχείρηση σκούπα από την αστυνομία, αλλά οι άνθρωποι αρχίζουν σταδιακά και ξαναμαζεύονται. Πλατεία Βάθης, Μεταξουργείο, Νομική και Πλατεία Κλαυθμώνος είναι τα πιο προβληματικά σημεία της Αθήνας. Αν δεν τους μετακινήσει βίαια η αστυνομία, τους περισσότερους τους πετυχαίνουμε πάλι. Ή περιμένουν από μόνοι τους, στο ίδιο σημείο για να μας ξαναδούν».

Ποια μπορεί να είναι η πιο άβολη στιγμή ενός street worker; Ο Τάσος που συγκεντρώνει την περισσότερη εμπειρία και από άλλες ΜΚΟ, απαντά: «Τον περασμένο Δεκέμβριο είχε πολύ κρύο και είχαν ανοίξει δομές για να φιλοξενήσουν αστέγους. Πλησιάζαμε τον κόσμο και τον ενημερώναμε για το πού μπορεί να μείνει. Μας έλεγαν όλοι: Ευχαριστώ, αλλά δεν θέλω. Γιατί έχουν ήδη βιώσει την απώλεια του σπιτιού και της ζεστασιάς και δεν θέλουν να το ξαναζήσουν. Συγκλονίζομαι όταν απορρίπτουν τη βοήθειά μας, όταν παραιτούνται από όλα και φτάνουν σε ένα σημείο οριακό».

Στόχος της «Έμφασις» είναι σε λίγα χρόνια να μην υπάρχει άνθρωπος στους δρόμους. «Αυτό θα ήταν το ιδανικό. Η κρίση όμως πολλαπλασιάζει το φαινόμενο. Το 65% όσων ζουν στο δρόμο είναι πλέον Έλληνες».

Η Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία λειτούργησε αρχικά ως υποστηρικτική σε άλλες δομές. «Οι περισσότεροι μάς έλεγαν: Δώστε τα λεφτά και είμαστε ΟΚ. Ήμασταν επιφυλακτικοί. Κάποια στιγμή μία άλλη ΜΚΟ μάς είπε ότι έχει ανάγκη από θερμαντικά σώματα και software. Ορίστε; Τι να αντιληφθώ τότε εγώ; Σε άλλη περίπτωση, διάβασα ότι μία φιλανθρωπική οργάνωση διοργανώνει μία δράση στο κέντρο. Πήγα. Αλλά δεν υπήρχε κανείς. Οπότε; Εκεί καταλάβαμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι δικό μας. Κάτι καινούργιο».

Οι τρεις ιδρυτές Μαρία Καρρά, Απόστολος Βαφέας και Τάσος Σμετόπουλος ξεκίνησαν τις πρώτες επαφές με την Dynamo International που εξειδικεύεται σε δράσεις του δρόμου και πήραν το βάπτισμα του πυρός. Τον Ιούνιο του 2013 συνέστησαν την δική τους «Έμφασις», με άτομα που γνώριζαν ήδη. «Η ομάδα που δουλεύουμε σήμερα στο δρόμο προϋπήρχε, λόγω της εθελοντικής μας συμπόρευσης στην Πράξις. Σταδιακά, η ομάδα "χτίστηκε" από καινούργια μέλη».

Σήμερα, οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν σπάνε το φράγμα του φιλανθρωπικού κατεστημένου και ανοίγουν το δρόμο στην καινοτομία και την έμπρακτη αλληλεγγύη. Μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας για ανηλίκους, προσφορά φαρμάκων που εξασφαλίζουν από κοινωνικά φαρμακεία, ενώ σκοπεύουν να εφαρμόσουν πρόγραμμα οδοντιατρικής αποκατάστασης σε χρήστες ναρκωτικών ουσιών του ΟΚΑΝΑ, ΚΕΘΕΑ και των «18 και άνω».

Εμείς δεν έχουμε παρά να τους ευχηθούμε αληθινές και περισσότερες επιτυχίες στο κοινωνικό τους έργο.

(Ευχαριστούμε τον Ανδρέα Καμουτσή για το φωτορεπορτάζ)
Πληροφορίες για τη δράση της "EMFASIS" μπορείτε να βρείτε και στη σελίδα τους στο Facebook.

Πώς μπορείτε πραγματικά να βοηθήσετε; Όλα τα χρήσιμα βήματα.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Τι χρειάζονται οι Ποιητές; (αναδημοσίευση)



Ένα ζευγάρι μπότες μπορεί να είναι χρήσιμο, 
η μεγάλη Ποίηση που έρχεται από πολύ μακριά, 
διασχίζοντας τους αιώνες είναι απαραίτητη.

Ποίηση είναι η αλλαγή της οπτικής απέναντι στα πράγματα, η έξοδος από την κληροδοτημένη σύμβαση και τυφλή συνήθεια και η διεκδίκηση νέων τρόπων συνάντησης και διαχείρισης της πραγματικότητας…. 

Ποίηση είναι η μικρογραφία της ζωής κατατετμημένη σε απεριόριστες εκδοχές που στοχεύουν στην υπεράσπιση της Ύπαρξης. Ποίηση είναι το ψυχικό μεγαλείο που σου δίνει η θέαση του κόσμου σ' ένα λεπτό ονειροπόλησης. Ποίηση είναι αυτό που βρίσκεται πιο κοντά από οτιδήποτε άλλο στο μυστικό του Θεού. Ποίηση είναι ένα βαθύβιο ψάρι της αβύσσου. Ποίηση είναι το συμπαντικό ένστικτο που κτυπά στην καρδιά του αηδονιού.

Τι χρειάζονται οι Ποιητές;
Τι χρειάζονται οι ποιητές; Σε τι χρησιμεύει η ποίηση; Ερωτήματα που μένουν συνεχώς αναπάντητα και διαρκώς επανέρχονται όλο και πιο βασανιστικά σε εποχές όπως η δική μας, που τα πάντα γκρεμίζονται και η πίστη στο θαύμα ολοένα κλονίζεται.

Στο μυθιστόρημα «Οι δαιμονισμένοι» ο Ντοστογιέφσκι βάζει στο στόμα κάποιου από τους επαναστάτες μηδενιστές του έργου τη φράση «Ένα ζευγάρι μπότες αξίζει περισσότερο απ' όλο τον Σαίξπηρ». Ο μεγάλος Ρώσος τραγικός είχε δει με την απαράμιλλη προφητική του δύναμη τη φοβερή θύελλα που ερχόταν και είχε προειδοποιήσει εγκαίρως για την ανάδυση μιας νέας τάξης επαναστατών για τους οποίους τα πάντα επιτρέπονται και τα πάντα, ακόμα και η ποίηση και η τέχνη, είναι άξια περιφρόνησης αν δεν εξυπηρετούν τους σκοπούς τους και αν δεν έχουν μια άμεση χρησιμότητα.

Αλλά η ποίηση και η τέχνη δεν μπορούν να έχουν καμία άμεση χρησιμότητα. Ένα ζευγάρι μπότες μπορεί να είναι χρήσιμο. Η μεγάλη ποίηση που έρχεται από πολύ μακριά διασχίζοντας τους αιώνες είναι απαραίτητη.

Χρειαζόμαστε σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, την ποίηση και τη θέρμη των λέξεων που μόνο αυτές μπορούν να μας ζεστάνουν και να μας προστατεύσουν απέναντι στο μεγάλο ψύχος, στη φοβερή εποχή των παγετώνων η οποία επέρχεται.
[Σταμάτης Πολενάκης, Ποιητής και θεατρικός συγγραφέας]

Καλή αντάμωση στα γουναράδικα της Ύπαρξης
Ήμουν δεν ήμουν δέκα χρόνων όταν ένα πρωί παρατηρούσα τον μικρό μου αδερφό, μωρό ακόμα, να σκαλίζει παίζοντας στον κήπο της γιαγιάς μας. Λασπωμένος, ανέγγιχτος από τη μητρική επιτήρηση, έθαβε σπόρους στο χώμα. Έχουν περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια και πλέον κάθε Μάη γεύομαι τα μούσμουλα μιας μουσμουλιάς φυτεμένης από την ακούσια παιδική σοφία του αδερφού μου.
Έχετε πίστη. Δεν γεννιόμαστε. Φυτρώνουμε. Και μάλιστα εκεί που δεν μας σπέρνουν!

* Το να φυτεύεις λοιπόν πραγματικότητες από περιέργεια για τα όρια τα δικά σου και του κόσμου στην ήδη διαμορφωμένη πραγματικότητα, δίχως απολύτως καμιά σκοπιμότητα, είναι αυτό που για σένα συνιστά την ποιητική πράξη. Τι όμως προηγείται, ποια η προϋπόθεση για να την επιτελέσεις;
* Ο κόσμος δεν γερνάει, η Φύση, η εσαεί γεννώσα, πεθαίνει και γεννιέται και ο άνθρωπος εντός της είναι εκείνος που μετέρχεται του θαύματος. Όταν ο χρόνος των ρολογιών υποκύπτει στο Χρόνο (δηλαδή όταν η κλεψύδρα δεν χωρά την άμμο, αλλά απεναντίας κάθε στιγμή διαρρηγνύεται αφήνοντας την άμμο ατέλειωτη να απλώνεται), όταν το εσωτερικό σύνταγμα της ανθρώπινης ψυχής διέπεται από την Αρχή της αγίας παιδικής περιέργειας, τότε ο κόσμος κερδίζει την αληθινή του διάσταση, αυτήν της Ποίησης.
* Άντε κι είναι έτσι... πώς την κάνεις γραπτή, πώς να την χωρέσουνε οι λέξεις; Να δούμε πόσο ζωντανός θα βγεις μετά από τόσο ίλιγγο. Θα σε γδάρει η γλώσσα, ρε τσογλάνι!
* Ε, τότε καλή αντάμωση στα γουναράδικα της Ύπαρξης!
[Νικολας Ευαντινός, Ποιητής και μουσικός]

Τόπος εγγραφής της μνήμης
Σε καιρούς έντασης η ποίηση μπορεί να γίνει τόπος εγγραφής της μνήμης, πεδίο απόφασης, ακόμη και χειρονομία αλληλεγγύης. Είναι εκπληκτικό πόσο γρήγορα ξεχνάμε: στην κατακρεουργημένη Ευρώπη υψώνονται ανενδοίαστες κραυγές για νέα πογκρόμ.

Αν η δουλειά της ιστορίας είναι να μας θυμίζει από το παρελθόν ακόμη και τα επώδυνα πράγματα, και η δουλειά της πολιτικής να χτίζει επάνω στα συντρίμμια της λήθης, τότε η τέχνη της ποίησης στέκεται σ' ένα κοφτερό άκρο ανάμεσα στις δύο τέχνες.

Η ποίηση έχει μια επιλεκτική και διακριτική σχέση με την ιστορία: ξεκινά το δρόμο της από τη μνήμη που είναι χαραγμένη στη γλώσσα. Και μια παράδοξη σχέση με την πολιτική: ενώ μια κομματικά στρατευμένη ποίηση λογικά αυτοκαταργείται, πολιτικά αθώα ποίηση δεν είναι δυνατόν να υπάρξει.

Το ζήτημα είναι πώς «πιάνει» κανείς την ιστορική στιγμή, ή πώς χύνει σε καλλιτεχνικά καλούπια την ούτως ή άλλως ιστορικά διαμορφωμένη εμπειρία του.

Η ποίηση είναι, ακριβέστερα, η τέχνη της αναπνοής. Αλλά δεν πρέπει να τη συγχέουμε με τη γοητεία του ανορθολογικού. Το ανορθολογικό είναι εκείνο που προετοίμαζε πάντοτε το πέρασμα των βαρβάρων. Κάποτε η ανάσα της ποίησης μπορεί να σε αφήσει με μια στυφή γεύση χαλκού και αλμύρας στα χείλη.
[Δημήτρης Ελευθεράκης, Ποιητής και δοκιμιογράφος]

Επίλυση νοηματικών γρίφων
Λόγω του αποκλεισμού του πραγματικά συναρπαστικού μέρους της ποίησης, αυτού της δημιουργίας που δεν υπόκειται σε δεσμεύσεις και υπαγορεύσεις, η σχολική διδασκαλία της ποίησης θυμίζει αποξήρανση έλους. Η μέθοδος με την οποία χορηγείται ουσιαστικά συνίσταται στην απογοητευτική προσπάθεια ανασύνθεσης της γεύσης φρούτων από το φυλλομέτρημα φωτογραφιών με ξηρούς καρπούς. Έτσι -μιλώντας ποιητικά- κατορθώνουμε να δίνουμε τη σκυτάλη του χασμουρητού από γενιά σε γενιά και να έχουμε ανάγκη από αφιερώματα και εκκλήσεις για τη διάσωση της πράσινης ενυδρίδας.

Ήδη υπονόησα τη θέση μου. Ποίηση δεν είναι ο σκαριφισμός ή η επίλυση νοηματικών γρίφων (αν και υπάρχει ένα είδος αίγλης στο να μη σε καταλαβαίνουν, λέει ο Μποντλέρ). Ακόμα και η λεξικογραφική προσέγγιση «τέχνη της σύνθεσης έργων σε στίχους» μας απομακρύνει από τον πυρήνα της ποίησης, γιατί αποτελεί εξωτερική, ονοματική χωροθέτηση -και δη παρωχημένη. Η ουσία της ποίησης είναι κάτι γενικότερο από αυτό που απαντάται ως -ένστιχη ή όχι- κειμενική πρόκληση.

Υπάρχει όντως μια πιο ευρυγώνια και εξίσου δόκιμη χρήση του όρου. Αποπειράται μια θαρραλέα και διόλου αφελή προσέγγιση της «πραγματικής ουσίας» της έννοιας: Ποίηση είναι μια ζωτικής και βαθύτατα πολιτικής σημασίας ανοικειωτική στάση -η αλλαγή της οπτικής απέναντι στα πράγματα, η έξοδος από την κληροδοτημένη σύμβαση και τυφλή συνήθεια και η διεκδίκηση νέων τρόπων συνάντησης και διαχείρισης της πραγματικότητας.
[Αλέξιος Μάινας, Ποιητής και μεταφραστής]

Ποίηση, μικρογραφία της ζωής
Αφετηρία είναι η υπαρξιακή μοναξιά, το αποτύπωμα του ανθρώπινου βιώματος, όταν η Ποίηση, σαν μια μεταφυσική διαμεσολάβηση, συμφιλιώνει τον αεικίνητο περιπατητή του Κόσμου με τον ακίνητο παρατηρητή του Σύμπαντος.

Η ρομαντική επισκόπηση της πεζότητας εναλλάσσεται με την πεζή επισκόπηση του ρομαντισμού. Ο αρχιτεκτονικός λυρισμός του κόσμου συνεργάζεται με το βιολογικό κυνισμό της Ύπαρξης.

Το μεταφυσικό επίτευγμα της Ποίησης είναι η μετατόπιση του ονείρου στην πραγματική ζωή. Η Ποίηση είναι ένα είδος ατομικής εσωτερικής ζωής που μεταφράζεται σε συλλογική κοσμογονία. Ποίηση είναι η καλλιτεχνική διερεύνηση της συνείδησης του κόσμου και της ανθρώπινης μοίρας. Ποίηση είναι και η αισθητική αποτύπωση της περιπέτειας της Ύπαρξης μέσα από ένα έγχρωμο σκεπτόμενο αίσθημα, που μαθαίνει να επιβιώνει και να επιβάλλεται σε ασπρόμαυρο περιβάλλον.

Ποίηση είναι η μικρογραφία της ζωής κατατετμημένη σε απεριόριστες εκδοχές που στοχεύουν στην υπεράσπιση της Ύπαρξης. Ποίηση είναι το ψυχικό μεγαλείο που σου δίνει η θέαση του κόσμου σ' ένα λεπτό ονειροπόλησης. Ποίηση είναι αυτό που βρίσκεται πιο κοντά από οτιδήποτε άλλο στο μυστικό του Θεού. Ποίηση είναι ένα βαθύβιο ψάρι της αβύσσου. Ποίηση είναι το συμπαντικό ένστικτο που κτυπά στην καρδιά του αηδονιού.

Άλλωστε η τελευταία λέξη του κόσμου για τον κόσμο δεν έχει ακόμα ειπωθεί. Την τελευταία λέξη την κρατά βαθιά κρυμμένη η Ποίηση. Άγνωστο πού...
[Έλσα Κορνέτη, Ποιήτρια]

Αρπαγή κατοικίας και νέες χωρικές περιφράξεις


Τα τελευταία χρόνια όλες και όλοι μας βιώνουμε την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου τόσο στους χώρους παραγωγής και εργασίας (με περικοπές μισθών, επισφάλεια, ανασφάλιστη-μαύρη εργασία), όσο και στη σφαίρα αναπαραγωγής με την εφαρμογή νέων περιφράξεων στο τρίπτυχο φύλο-φυλή-τάξη. Όταν λέμε περιφράξεις εννοούμε τη φυλάκιση διαδηλωτών και την απαγόρευση πρόσβασης στο δάσος των Σκουριών ώστε να κατασκευαστεί το μεταλλείο χρυσού, εννοούμε τον φράχτη στον Έβρο, τις αστυνομικές επιχειρήσεις Ξένιος Ζευς και τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών. Επιπλέον, μιλάμε για την περίφραξη στην υγεία με τα εικοσιπεντάευρα στα νοσοκομεία, την περίφραξη στη θέρμανση με τις αυξήσεις στα ενεργειακά καύσιμα (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), την περίφραξη στις μεταφορές με τις αυξήσεις εισιτηρίων και την περίφραξη της γνώσης με την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Αλλά μιλάμε και για τις έμφυλες περιφράξεις, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη φυλάκιση και διαπόμπευση οροθετικών και διεμφυλικών εργατριών του έρωτα, την ποινικοποίηση του τοκετού στο σπίτι, την ισχυροποίηση της αρρενωπότητας και της πατριαρχίας, όπως εκφράζεται τόσο μέσα από το φασιστικό πρότυπο του μάτσο άντρα, όσο και από τη λογική ότι «μπορεί να μην έχω δουλειά αλλά τουλάχιστον μπορώ να δέρνω τη γυναίκα μου στο σπίτι».

Στο παραπάνω πλαίσιο, ιδιαίτερη επίθεση, μέσω των νέων περιφράξεων, δέχεται και η κατοικία ως κατεξοχήν πόρος αναπαραγωγής και ως κοινωνική σχέση. Η επίθεση στην κατοικία παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια μια αξιοσημείωτη κλιμάκωση. Αρχικά εκφράστηκε το 2010 μέσω της εθελοντικής ρύθμισης των ημιυπαίθριων χώρων και συνεχίστηκε το 2011 με την τακτοποίηση των αυθαίρετων κατασκευών, που είχαν ως αποτέλεσμα την αρπάγη 2 δις ευρώ από τις τσέπες των μικροϊδιοκτητών. Έπειτα, ήρθε το 2012 το χαράτσι της ΔΕΗ, που αντιστοιχεί σε 2,4 δις ευρώ και τώρα επιβάλλεται με τον ανανεωμένο ενιαίο φόρο ακίνητης περιουσίας που στοχεύει στα 3 δις ευρώ, την υποχρεωτική ασφάλιση των σπιτιών. Η επίθεση θα ολοκληρωθεί με την άρση του προστατευτικού πλαισίου των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας που σημαίνει την οριστική αρπαγή-περίφραξη και το ξεσπίτωμα χιλιάδων οικογενειών.

Tο Crochet: communism, commons, cracks, communization, critique, crossings, crisis, υφαίνοντας αγώνες ενάντια σε πατριαρχία, κεφάλαιο, εθνικισμό, τυπώνεται στη μητρόπολη της Θεσσαλονίκης από τη συνέλευση της κατάληψης Φάμπρικα-Υφανέτ σε 2.500 αντίτυπα και διανέμενεται χωρίς αντίτιμο. Δεν υπόκειται σε copyright ούτε στη λογική των creative commons καθώς αποσκοπεί αποκλειστικά στην όξυνση και την κριτική του κοινωνικού ανταγωνισμού. Για επικοινωνία: contact@yfanet.net

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ (σελ. 14-17) και μάθετε περισσότερα για το Crochet.

ο ορισμός του μαλάκα...(αναδημοσίευση)


Εγινες ο ζωντανός ορισμός του μαλάκα...

Οταν μπήκες στο μνημόνιο είχες χρέος 123% του ΑΕΠ που δεν ήταν βιώσιμο, 9,2% ανεργία και υπολογιζόταν πως υπήρχαν γύρω στους 80 χιλιάδες άνθρωποι ανασφάλιστοι.
Τωρα έχεις χρέος 173% του ΑΕΠ, ανεργία 28,3% και 3 εκατομμύρια,σχεδόν ανασφάλιστους.
Και σου λένε ότι...η οικονομία πάει καλά.
Και τους πιστεύεις.
Σου πήρε λίγο καιρό αλλά τα κατάφερες.

Γιώργος Παπαγιαννόπουλος