Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Διαμαρτυρία για το ναυάγιο των προσφύγων στο Φαρμακονήσι Σάββατο 25/1 στις 12:00 στην πλ. Συντάγματος (Λ. Αμαλίας)

«Η Ευρώπη-φρούριο δολοφονεί ακόμα και παιδιά. Πολιτικές και ποινικές ευθύνες τώρα!»

Τις πρώτες ώρες της Δευτέρας 20 Ιανουαρίου το λιμενικό εντόπισε ένα μικρό σκάφος κοντά στο Φαρμακονήσι. Στο σκάφος επέβαιναν 28 άτομα (25 Αφγανοί και 3 Σύροι), μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες και παιδιά. Σύμφωνα με τις καταγγελίες των επιβαινόντων, το λιμενικό επιχείρησε να το επαναπροωθήσει στην Τουρκία, έδεσε το σκάφος με ένα σκοινί, και κινήθηκε προς τις τουρκικές ακτές. Από την ταχύτητα που ανέπτυξε, το σχοινί κόπηκε και μετά από μία δεύτερη απόπειρα επαναπροώθησης η βάρκα αναποδογύρισε, οι μετανάστες έπεσαν στην θάλασσα και το λιμενικό έφυγε. 

Ακούγοντας τις φωνές τους, το σκάφος του λιμενικού επέστρεψε μετά από λίγο και περισυνέλεξε 16 από τους επιβαίνοντες. Μια γυναίκα και ένα παιδί 5 ετών εντοπίστηκαν νεκροί κοντά στις τουρκικές ακτές, ενώ δέκα ακόμη άτομα (2 γυναίκες και 8 βρέφη και μικρά παιδιά) αγνοούνται. Όσοι επέζησαν έφθασαν την Πέμπτη το πρωί στην Αθήνα, όπου τους υποδέχθηκε πλήθος αλληλέγγυων.

Για εμάς είναι σαφές πως αυτοί οι 12 θάνατοι οφείλονται στην απάνθρωπη λογική της ευρωπαϊκής κι ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής, στη βάρβαρη τακτική των «άτυπων επανπροωθήσεων» που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των προσφύγων και παραβιάζουν τη διεθνή νομιμότητας. Οφείλονται στην αντιμετώπιση των προσφύγων ως «εχθρών» και «δημόσιου κινδύνου».

Καλούμε όλους-ες σε διαμαρτυρία και συνέντευξη τύπου με όσους επέζησαν από τη δολοφονική πράξη του ελληνικού ναυτικού το Σάββατο 25/1 στις 12:00 στην πλ. Συντάγματος (Λ. Αμαλίας).

Υπογράφουν:
Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης, Αφγανική κοινότητα, Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας, Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών, Ανοιχτή Πόλη, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων, Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, Νέοι-ες Σύριζα, Οικολόγοι Πράσινοι, Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, Συριακή Κοινότητα, Σύλλογος Σύρων, Τμήμα Δικαιωμάτων Σύριζα, Υ.R.Ε.,Generation 2, ASANTE

Είναι ο σκληρός πυρήνας του κράτους ηλίθιε (αναδημοσίευση)



Την στιγμή που μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θρηνεί για τον χαμό εννέα παιδιών και τριών γυναικών στα νερά του Αιγαίου, ο ψυχίατρος του Ναζιστικού κόμματος, που εξέδιδε τα πιστοποιητικά βάση των οποίων έπαιρναν όπλα οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, επιστρέφει στη θέση του. Τη στιγμή που οι φωτογραφίες του πατέρα μετανάστη εργάτη με τα τρία πνιγμένα παιδιά, κατακλύζουν το διαδίκτυο, οι κάθε λογής ακροδεξιοί, φασίστες, κονφορμιστές ή απλά άρρωστοι πνευματικά, έχουν ως επιχείρημα το περιβόητο “..μα τι θέλετε επιτέλους… να ανοίξουμε τα σύνορα..;”.

Θα μπορούσαν όλα αυτά να ήταν ένα κακό όνειρο. Όμως, αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα για χιλιάδες μετανάστες εργάτες όπως αποτελούν και την επίσημη -ανομολόγητη- πολιτική του ελληνικού κράτους για την παρανομοποίηση της εργασίας των μεταναστών εργατών.

Οι “χωρίς χαρτιά”, οι “απόκληροι”, οι εξαθλιωμένοι, οι “ξένοι”, οι “αλλόθρησκοι”, οι “μουσουλμάνοι”, οι “κάθε καρυδιάς καρύδι”, αποτελούν το υπόδειγμα για ότι ξεκίνησε να εφαρμόζεται σε όσους “ντόπιους” πίστευαν την προπαγάνδα Κράτους και Κεφάλαιου. Τους “έλληνες” δηλαδή, τους “χριστιανούς”, τους “δικούς μας ανθρώπους”. Έτσι εξηγούνται και οι συμπεριφορές που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες εργάτες από την Ελλάδα πλέον, από τις ελληνικές επιχειρήσεις των ελλήνων αφεντικών στη Γερμανία. Γιατί οι “άλλοι”, οι “ξένοι”, ήταν και θα είναι το υπόδειγμα για κάθε πολιτική του Κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη. 

Τόσο απλά, τόσο κρυστάλλινα. Και αν είναι να αποδέχεται κάποιος πως τα πνιγμένα παιδια στο Αιγαίο είναι ένα “πρόβλημα”, που χρειάζεται μια κάποια “λύση”, που θα μας τη φορέσει είτε η Ευρωπαική Ένωση, είτε ο Δένδιας με τη Χρυσή Αυγή, τότε να ετοιμάζεται και ο ίδιος, ως εργάτης, να γίνει σύντομα μέρος του “προβλήματος” που θα χρειάζεται μια “λύση”. Μια λύση που θα χρειάζεται τους αιώνιους φίλους Κράτους και Κεφάλαιου, τους φασίστες, χουντικούς και νεοναζί. Όλους εκείνους που δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να γίνουν ανθρωποφύλακες, όλους εκείνους που ως ιδεολογία τους έχουν το δίκιο του ισχυρότερου, το κοινωνικό δαρβινισμό, το φασισμό και το ναζισμό.

Είναι αυτός ο “σκληρός πυρήνας του κράτους” -όπως δήλωσε το Σ.τ.Ε. αυτές τις μέρες-, ο οποίος πρέπει να παραμείνει ανέγγιχτος και να μη λογοδοτήσει ποτέ. Είτε λέει πως “πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο”, όπως ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ εννοώντας τους μετανάστες, είτε χτυπάει τα παιδιά που πνίγονται, για να μην ανεβαίνουν στο σκάφος ο λιμενικός, είτε το στέλεχος της αντιτρομοκρατικής που παράγει πολιτική για τη κυβέρνηση κατασκευάζοντας ενόχους, είτε χτυπάει πιτσιρίκια στα Εξάρχεια, είτε βασανίζει στα αστυνομικά τμήματα- κολαστήρια.

Να λοιπόν πως συνδέονται οι ναζί και τα χάδια που τους προσφέρει το ελληνικό κράτος, με τα πνιγμένα παιδιά του Αιγαίου. Διαχείριση κρίσης λέγεται. Φόβος, καταστολή, αυτολογοκρισία και σιωπή απέναντι στη βαρβαρότητα. Περαιτέρω μαφιοζοποίηση των κοινωνικών σχέσων. Ομερτά παντού. Και όμως, χρέος κάθε εργάτη είναι να μη μείνει σιωπηλός. Χρεός μας είναι να οργανώσουμε την αντίσταση μας, μακριά από σωτήρες κάθε είδους. “Ας ξανανοίξουν τη Μακρόνησο”, όπως έγραφε μια προκύρηξη.

Είναι ο “σκληρός πυρήνας του κράτους” ηλίθιε, μα δεν πρόκειται να μείνουμε σιωπηλοί απέναντι του.

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Kινητοποίηση ενάντια στον αυταρχισμό και την καταστολή (σήμερα στα Προπύλαια 6μμ)

 
Σε μαζική συμμετοχή στη συγκέντρωση στα Προπύλαια και πορεία προς τη Βουλή, σήμερα Τετάρτη 22/1/14, στις 6 μ.μ., με κεντρικό σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τις εργατικές και λαϊκές ελευθερίες», καλούν εκατοντάδες δημοκρατικές και αντιφασιστικές κινήσεις, συνδικάτα, φοιτητικοί σύλλογοι και λαϊκοί φορείς, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν οι ΑΔΕΔΥ, η ΟΛΜΕ και η ΠΟΕ-ΟΤΑ, που συγκρότησαν Επιτροπή Πρωτοβουλίας.

Ταυτόχρονα, καλούν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης για την αθώωση του Παύλου Αντωνόπουλου στα δικαστήρια της Ευελπίδων, αύριο Πέμπτη 23/1/14, στις 10 π.μ.

Στη συνέντευξη Τύπου παρευρέθησαν μεταξύ πολλών άλλων, οι Παν. Λαφαζάνης βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Άγγ. Χάγιος δημοτικός σύμβουλος περιφέρειας Αττικής και εκπρόσωπος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και οι συνταγματολόγοι καθηγητές ΑΕΙ Γ. Κατρούγκαλος και Δ. Καλτσώνης.

Ο Κώστας Μάρκου, εκπρόσωπος της Κίνησης για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας (ΚΕΔΔΕ), ανοίγοντας τη συνέντευξη, τόνισε ότι «το αυταρχικό μαστίγιο της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και της πανεποπτών ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ, που υψώνεται όλο και πιο στυγνά, αποτελεί μια σχεδιασμένη επίδειξη δύναμης που επιχειρεί να καλύψει την αδυναμία μιας αντιδραστικής πολιτικής και ενός συστήματος που βρίσκεται σε βαθιά κρίση και ιστορική παρακμή». Υιοθετώντας το σύνθημα των πορτογάλων διαδηλωτών «όταν κοιμάσαι στη δημοκρατία τους, ξυπνάς στη δικτατορία τους», κάλεσε σε ένα «μέτωπο πάλης και κοινής δράσης, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, για τις ιστορικές κατακτήσεις και για τις σύγχρονες ανάγκες των λαών για δημοκρατία και ελευθερία».

«Ο λαός –είπε- θα σωθεί με τον ίδιο το συλλογικό και οργανωμένο αγώνα του και όχι από σωτήρες – θεσμούς, εγχώριους, ευρωπαϊκούς και υπερατλαντικούς ή από σωτήρες – κυβερνήσεις, αλλά ούτε και από αυτόκλητους σωτήρες–Ζορό με την άδεια του σωφρονιστικού συστήματος για να παίξουν το ρόλο της Άκρας Αριστεράς στο κυβερνητικό και μιντιακό τρομοσίριαλ των δυο άκρων».

Ο Γρηγόρης Καλομοίρης, εκπρόσωπος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ, κάλεσε σε «ανατροπή της πολιτικής της βίας και της καταστολής» εκτιμώντας ότι «η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έχει χάσει την ψυχραιμία της, για αυτό καταφεύγει στο φόβο και τρόμο».«Η σύλληψη και δίκη του Παύλου Αντωνόπουλου –είπε- είναι μήνυμα τρομοκράτησης του λαού και των συνδικάτων, ‘’διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις’’, που δεν θα περάσει».

Ο Αντώνης Σταματόπουλος, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη Λειτουργία του Μετρό Αθήνας (ΣΕΛΜΑ), κατήγγειλε «την επιστράτευση που στις 25 του μηνός κλείνει ένα χρόνο και που ήρθε να κάτσει πάνω στον καθημερινό βιασμό των εργαζόμενων». «Μας εκδικούνται –είπε- με επιστράτευση διαρκείας γιατί αντιδράσαμε με την απεργία διαρκείας», ενώ στηλίτευσε τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΕΚΑ «για την ανυπαρξία τους» και κάλεσε σε συμμετοχή σε συγκέντρωση για να αρθεί η επιστράτευση, την Τρίτη 28 Ιανουαρίου, 1 μ.μ., στα γραφεία του ΣΕΛΜΑ (Αθηνάς 67).

Ο συνταγματολόγος Δημήτρης Μπελαντής είπε ότι «η αντιδημοκρατική λαίλαπα της μνημονιακής κυβέρνησης στοχοποιεί χρησιμοποιώντας σαν σάκο του μποξ όσους αντιστέκονται στο σύγχρονο μακαρθισμό και λένε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη για το καθεστώς του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού που συγγενεύει όλο και περισσότερο με τον καθαρό φασισμό της Χρυσής Αυγής και που έχει καταντήσει κουρέλι ακόμη και το Σύνταγμα του 1975».

Ο καθηγητής Παύλος Αντωνόπουλος, είπε: «Είναι η δεύτερη φορά που συλλαμβάνομαι με την κατηγορία της συμμετοχής σε παράνομη συγκέντρωση. Η πρώτη ήταν επί χούντας, στις 21 Απριλίου 1974, στην πλατεία Κοτζιά, όταν συμμετείχα σε συγκέντρωση της αντι-ΕΦΕΕ. Η κήρυξη ως παράνομης μιας συγκέντρωσης επειδή στρεφόταν κατά της προεδρίας Σαμαρά και της ΕΕ αποτελεί νέα αντιδραστική σελίδα στην Ελληνική… Νέα Δημοκρατία και την Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου. Η σύλληψή μου ήταν αναίτια και στοχοποιημένη, εμείς δεν αντιστεκόμαστε με κλωτσιές και μπουνιές, όπως με κατηγορούν, αλλά με ιδέες και μαζικό αγώνα. Δεν δικάζομαι εγώ προσωπικά, αλλά το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελεύθερης συνάθροισης και το αγωνιστικό δημοκρατικό φρόνημα».

Τέλος, ο Πέτρος Κωνσταντίνου, δημ. σύμβουλος της «Ανταρσία στις Γειτονιές της Αθήνας» στο Δήμο Αθηναίων και συντονιστής της ΚΕΕΡΦΑ, στήριξε τις κινητοποιήσεις.

Σύμφωνα με όσα είπαν οι εκπρόσωποι της Επιτροπής Πρωτοβουλίας, «τη διαταγή σύλληψης του Παύλου Αντωνόπουλου έδωσε ο αξιωματικός των ΜΑΤ Δαρείος – Άγγελος Λυκιαρδόπουλος, μάρτυρας υπεράσπισης του επίδοξου δολοφόνου «Περίανδρου» Ανδρουτσόπουλου, τότε υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής και τώρα οργανωτή των φασιστικών ‘’Μαιάνδρων’’, αρχηγός διμοιριών που με σχέδιο και μανία επιτίθενται κατά φοιτητών και αντιφασιστών στις λαϊκές διαδηλώσεις». Και απαιτούν «την εκδίωξή του από τα Σώματα Ασφαλείας».

Τόνισαν επίσης ότι απαιτούν από την κυβέρνηση να εξασφαλιστεί ο δημόσιος χαρακτήρας της δίκης κατά του Π. Αντωνόπουλου, η απομάκρυνση των αστυνομικών δυνάμεων από την αυριανή συγκέντρωση καθώς και τωνμεταμφιεσμένων σε διαδηλωτές οργάνων της κρατικής ασφάλειας με σκοπό την πρόκληση τεχνητών επεισοδίων ως πρόσχημα για αστυνομική επέμβαση.

Οι οργανωτές έδωσαν στη δημοσιότητα το πλαίσιο διεκδικήσεων της Επιτροπής Πρωτοβουλίας καικείμενο υπογραφών διανοουμένων, πανεπιστημιακών και καλλιτεχνών που ζητούν την αθώωση του Παύλου Αντωνόπουλου.

Τέλος, οι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΧΕΔΙΟ Β’, ΟΚΔΕ, Σύλλογος «Γιάννης Κορδάτος» με ανακοινώσεις τους καλούν στις κινητοποιήσεις.

Για ενημέρωσή σας, το Δελτίο Τύπου της ΑΔΕΔΥ:

Αθήνα, 20.1.2014
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. καλεί σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Τετάρτη, 22 Ιανουαρίου 2014, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών στις 6:00 μμ για να καταγγείλει την απαγόρευση της συγκέντρωσης που είχε προκηρυχθεί για τις 8/1/2014 στα πλαίσια της αντίθεσης για την ανάληψη της Προεδρίας της ΕΕ από τη χώρα μας, καθώς και την αναίτια σύλληψη και παραπομπή σε δίκη του συναδέλφου Παύλου Αντωνόπουλου, μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της Α.Δ.Ε.Δ.Υ., γιατί συμμετείχε στην απαγορευμένη από την αστυνομία συγκέντρωση και για αντίσταση κατά της αρχής(!) και να ζητήσουμε την αθώωση του συναδέλφου.

Ο αυταρχισμός της Κυβέρνησης συνεχίστηκε και στις 11 Ιανουαρίου με την απαγόρευση συγκέντρωσης των εκπαιδευτικών της ΟΛΜΕ και των υπό διαθεσιμότητα σχολικών φυλάκων και με αποκορύφωμα τον τραυματισμό του εκπαιδευτικού και μέλους της Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ., Γρηγόρη Καλομοίρη.

Η Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. μετά από την αναβολή της δίκης του συναδέλφου Παύλου Αντωνόπουλου για την Πέμπτη, 23 Ιανουαρίου 2014, καλεί τους εργαζόμενους σε συγκέντρωση συμπαράστασης την Πέμπτη, 23 Ιανουαρίου 2014 και ώρα 10:00πμ, στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων (κτήριο 7) για να απαιτήσουμε την αθώωση του.

Επίσης, καλούμε την ίδια μέρα τους συναδέλφους στη συγκέντρωση των εργαζομένων στον ΕΟΠΥΥ που πραγματοποιείται στις 11:00 πμ.

Ταυτόχρονα, κηρύσσουμε και για τους δυο λόγους 4ωρη Παναττική Στάση Εργασίας από τις 10:00 πμ μέχρι τις 2:00 μμ προκειμένου να δοθεί δυνατότητα σε όλους τους συναδέλφους να συμμετάσχουν στις συγκεντρώσεις.

Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Πλειστηριασμοί: δεν υπογράφουμε καμμία δήλωση νομιμοφροσύνης στο τραπεζικό παρακράτος.


δήλωση λύτρωσης ή δήλωση νομιμοφροσύνης και υποταγής ;

εισαγωγικά
Όπως είναι πια γνωστό σε όλους μας με το νέο νόμο για τους πλειστηριασμούς ακινήτων (4224/2013) επέρχεται πλήρης ανατροπή όσων ίσχυαν τα τελευταία χρόνια για τους αναγκαστικούς πλειστηριασμούς. Η τελευταία νομική θέσπιση που έδινε ζωή έως την 31/12/2013 στο προηγούμενο καθεστώς ήταν ο νόμος Νόμος 4128-2013/ΦΕΚ Α (ΦΕΚ 51-2013) και η οποία έδοσε το τελευταίο φιλί ζωής στην προστασία των δανειοληπτών, παρέτεινε δηλαδή την απαγόρευση των πλειστηριασμών έως την 31/12/2013 με τους όρους και τις προϋποθέσεις των νόμων που ίσχυαν έως τότε

Αν ρίξουμε μια ματιά στο νομικό οπλοστάσιο που διέθετε κάθε οφειλέτης σε τρίτους (τράπεζες-ιδιώτες) προκειμένου να προστατεύσει την ακίνητη περιουσία του και συγκρίνουμε με όσα ο νέος αυτός νόμος θέσπισε, θα διαπιστώσουμε απλά ότι στόχος της νομοθετικής αυτής θέσπισης είναι η αρπαγή της ακίνητης περιουσίας των πολιτών. Μια αρπαγή που μεθοδεύτηκε εδώ και χρόνια με τρόπο δόλιο (μεθοδευμένη φτωχοποίηση, τοκογλυφία, κ.λπ.). πράγματα που έχουμε τονίσει κατ' επανάληψη σαν Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων. Για την ιστορία και μόνο παραθέτουμε ορισμένα κείμενά μας που σε "ανύποπτους" καιρούς προφήτευαν αυτό που επήλθε. Ας μην γελιόμαστε, ας μην παρηγοριόμαστε με τα περί δήθεν προστασίας της λαϊκής στέγης που διαλαλεί η κυβέρνηση. 

Για την ιστορία και μόνο δείτε τις ακόλουθες αναρτήσεις μας προκειμένου να παρακολουθήσετε ιστορικά την εξέλιξη του θέματος:
Μάϊος 2012: Διακήρυξη του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων-Νεάπολης-Μουσείου (http://dikaex.blogspot.gr/2012/05/blog-post_29.html)
Νοέμβρης 2012: Κατασχέσεις σπιτιών: Στη θύελα που έρχεται μόνο ανάχωμα ο αγώνας μας.(http://dikaex.blogspot.gr/2012/11/blog-post_11.html)
Νοέμβρης 2012:Υπερχρεωμένα νοικοκυριά: Οι εξαγγελίες του Χατζηδάκη παγίδα αλλά και ταφόπλακα στο νόμο Κατσέλη.(http://dikaex.blogspot.gr/2012/11/blog-post_441.html)

Αλλά και επισημάνσεις από άλλους παρατηρητές και δημοσιογράφους που δημοσιεύθηκαν στο blog μας προμήνυαν όσα επρόκειτο να συμβούν:
Ιούλιος 2013:Έλληνες μόλις χάσατε τα σπίτια σας! Ήρθαν ξένα funds να αγοράσουν τα δάνειά σας! (http://dikaex.blogspot.gr/2013/07/funds.html)
Ιούνιος 2013:Κατασχέσεις ακινήτων: Εταιρείες-κοράκια και funds πήραν θέση (http://dikaex.blogspot.gr/2013/06/funds.html)

Σε αυτά δε μπορώ να μην προσθέσω και την απογοήτευσή που εισέπραξα τη μέρα ψήφισης του νόμου 4224/2013. 

*****
Ιστορική αναδρομή
Ο πρώτος και ως τότε ο πιο φιλολαϊκός νόμος (Ν. 3714/2008) για την προστασία των δανειοληπτών από τους αναγκαστικούς πλειστηριασμούς ψηφίσθηκε το 2008 και δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 231/7.11.2008 φέρων την υπογραφή των τότε υπουργών της Νέας Δημοκρατίας: 
Π. ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ 
Γ. ΑΛΟΓΟΣΚΟΥΦΗΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
Χ. ΦΩΛΙΑΣ, ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ 
Φ. ΠΑΛΛΗ−ΠΕΤΡΑΛΙΑ, ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ 
Σ. ΧΑΤΖΗΓΑΚΗΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

Ο νόμος αυτός προβλέποντας όσα θα επακολουθήσουν λόγω της διεθνούς "κρίσης" περιείχε διατάξεις-ανάχωμα τόσο στις αρπαχτικές ορέξεις των τραπεζών αλλά και όσων "επενδυτών" του real estate περίμεναν στη γωνία τη "μεγάλη ευκαιρία". Κυρίως περιείχε διατάξεις που κατοχύρωναν τον δανειολήπτη κατά τη διαδικασία του πλειστηριασμού (διεξαγωγή του πλειστηριασμού αποκλειστικά στα ειρηνοδικεία συγκεκριμένες μέρες και ώρες (κάθε Τετάρτη 15.00 έως 17.00 (δείτε εδώ) και απαγόρευση διεξαγωγής πλειστηριασμών με τιμή εκκίνησης κάτω από την αντικειμενική αξία.

Το επόμενο βήμα ήταν ο Νόμος Παπαθανασίου το 2009  που κατοχύρωνε την απαγόρευση διεξαγωγής του πλειστηριασμού για οφειλές κάτω από 200.000 ευρώ καλύπτοντας έτσι όλη την ακίνητη περιουσία του δανειολήπτη. Βέβαια αυτή η πρωτοβουλία Παπαθανασίου είχε έντονο προεκλογικό χρώμα και κυρίως ήταν μια παροχή προς τη μεσαία τάξη των εμπορο-βιοτεχνών. Κάλυψε όμως επαρκώς τη λαϊκή περιουσία από τις αρπαχτικές διαθέσεις των τραπεζών. Στην ουσία ήταν Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου την οποία οι τότε 4 μεγαλύτερες τράπεζες απεδέχθησαν χωρίς επυφυλλάξεις.  Αυτά τα πλεονεκτήματα υπέρ των δανειοληπτών καταργήθηκαν σε μια νύχτα με τον τελευταίο νόμο

Τώρα η προστασία της δικαστικής εξουσίας ενώπιον της οποίας πρέπει να γίνεται ο πλειστηριασμός υπάρχουν πιέσεις από την τρόϊκα να καταργηθεί τόσο για απαιτήσεις του δημοσίου όσο και για απαιτήσεις τρίτων (τράπεζες, ιδιώτες, κ.λπ.) με την τηλεγραφική διαταγή της τρόΙκας ΝΑ ΑΠΛΟΥΣΤΕΥΘΟΎΝ ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ των ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ, διαταγή που περιλαμβάνει και το αίτημα να ξεινούν οι πλειστηριασμοί χωρίς τη δέσμευση της τιμής της αντικειμενικής αξίας. Μάλιστα κυκλοφορεί σαν φήμη ότι το δημόσιο θα διεξάγει τους πλειστηριασμούς διαδικτυακά!!!

Το 2010 ψηφίσθηκε ο νόμος 3869/2010 γνωστός και ως νόμος Κατσέλη, που σαφώς έβαζε μερική ταφόπλακα στο νόμο Χατζηγάκη (του 2008), περιορίζοντας την προστασία σε όσους ήθελαν να ενταχθούν στον νόμο αυτό, μόνο στην κύρια κατοικία με τους γνωστούς κι' εδώ όρους όσον αφορά το ύψος της οφειλής και την αξία του ακινήτου.

Μέχρι και την 31/12/2013 αυτοί οι νόμοι λειτούργησαν συμπληρωματικά προστατεύοντας την πλειοψηφία των δανειοληπτών και ειδικά τη λαϊκή στέγη. Το φθινόπωρο του 2012 ο υπουργός ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης άρχισε να ψελλίζει, "ανώδυνα" για πολλά αυτιά τότε (καθότι περί άλλων τύρβαζε σύμπασα η αριστερά), κηρύγματα "περί ανάγκης μερικής απελευθέρωσης των πλειστηριασμών χάριν της "ανάπτυξης, της αναζωογόνησης του κατασκευαστικού τομέα της οικονομίας και της προστασίας των τραπεζών-δανειστών έναντι των κακοπληρωτών και των μπαταχτσήδων" (όλη η φράση σε εισαγωγικά). Έκτοτε πήραν το μήνυμα τα παπαγαλάκια και άρχισε η σχετική πλύση εγκεφάλου (θυμηθείτε τον γραμματέα-λαγό του υπουργείου του Χατζηδάκη, κ. Σκορδά) ώσπου φθάσαμε τον Ιούνιο του 2013 στην ψήφιση του νόμου 4161/2013. Ο νόμος 4161/2013 τροποποιούσε προς το χειρότερο το νόμο Κατσέλη και το κυριώτερο έστηνε μια μεγάλη παγίδα στους δανειολήπτες της στεγαστικής πίστης. Ήδη από το Νοέμβρη του 2012 είχαμε επισημάνει την εξέλιξη (http://dikaex.blogspot.gr/2012/11/blog-post_441.html) αυτή αλλά και τις παγίδες που έστηνε ο νόμος Χατζηδάκη, ο οποίος, ας το πούμε με την ευκαιρία, προετοίμαζε το επόμενο στάδιο, αυτό που τώρα βιώνουμε. 

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο σχεδιασμός που άρχισε να υλοποιείται από τις πρώτες μέρες του μνημονίου, ήταν η αρπαγή της στέγης, η αρπαγή κάθε ακίνητης περιουσίας η οποία αντικατοπτρίζει συσσωρευμένη εργασία χρόνων και αποτελεί μνήμη ιστορική για κάθε πολίτη.

Τί ισχύει τώρα
Με το νέο καθεστώς η προστασία που παρέχει η κυβέρνηση στην ακίνητη περιουσία των πολιτών εκμηδενίζεται, για να μην πώ ότι αποτελεί μια τελευταία και μεγάλη παγίδα. Και αυτό σε σύγκριση με το νομικό καθεστώς του 2008 (δεν είχε φθάσει ακόμη το μνημόνιο) και με το νόμο Κατσέλη, οι συνθήκες της οικονομίας χειροτέρευσαν κατά πολύ αλλά και οι αντοχές των πολιτών έχουν εξαντληθεί. Πράγμα που μαρτυρεί με τον καλύτερο τρόπο την ύπαρξη προμελετημένου σχεδίου.

Η "προστασία" του νόμου 4224/2013 οι προϋποθέσεις και οι όροι που θέτει στον δανειολήπτη (πιο περιληπτικά δείτε εδώ) είναι έως σαδιστικές και μάλιστα η προστασία αυτή δεν είναι σίγουρο ότι θα παραταθεί μετά την 31/12/2014 όπως ο νόμος αυτός προβλέπει. Δηλαδή σε βάζουν να ενταχθείς στο νόμο (αν έχεις τις προϋποθέσεις) και αφού σου αρπάξουν μερικά από τα ελάχιστα χρηματικά ποσά που διαθέτεις (για να διατηρείται η "προστασία" πρέπει και να πληρώνεις κάθε μήνα τουλάχιστον το 10% των αποδοχών σου), τότε με ένα νέο νόμο ή μια υπουργική απόφαση θα αποσύρουν την προστασία που σου παρείχαν με κάποια πρόφαση ή και χωρίς αυτήν.

Αποτελεί εμπαιγμό, αποτελεί βάναυση προσπάθεια τρομοκράτησης, αποτελεί δουλική υποταγή το να αποδεχθεί κανείς τον νόμο αυτό και να υποβάλλει την λεγόμενη υπεύθυνη δήλωση. Συν τοις άλλοις θα αποτελεί  και εγνωσμένη εξαπάτηση γιατί είναι δεδομένες οι προθέσεις των δανειστών. Όσα έχουμε γράψει στο παρελθόν αλλά και πρόσφατα για το θέμα νομίζω ότι διαφωτίζουν πλήρως το σκηνικό. Το οποίο σκηνικό θα έπρεπε να το συνεκτιμήσει συνολικά η αριστερά, να ερμηνεύσει τα τεκταινόμενα και νάχει πάρει ξεκάθαρη θέση στο θέμα και όχι να τρέχει πίσω από τις εκάστοτε εξαγγελίες της κυβέρνησης. 

Θα έπρεπε η αριστερά στο σύνολό της ακαι ενωτικά να διατυπώσει μια ξεκάθαρη, ριζοσπαστική και φιλολαϊκή θέση για το θέμα των χρεών και των επαπειλούμενων κατασχέσεων-πλειστηριασμών αλλά και να να καταγγέλνει κάθε διατυπούμενη θέση και πρόθεση της κυβέρνησης στην ώρα της. Θα έπρεπε να μη συμβιβαστεί καθόλου με το πνεύμα και το γράμμα του νόμου Κατσέλη και των επόμενων νόμων, να διακηρύξει την απόλυτη αντίθεσή της σε κάθε πλειστηριασμό, αν πρώτα δεν θεσπιστεί η απομείωση (σεισάχθεια) των χρεών των πολιτών (τα οποία είναι δημιούργημα της κυβερνητικής πολιτικής και των τραπεζών). 

Όταν μάλιστα η ίδια η κυβέρνηση, διαφημίζοντας το psi plus και το κούρεμα του χρέους της άρπαξε με ληστρικό τρόπο τα αποθεματικά των ταμείων, τις καταθέσεις ΝΠΙΔ, ΝΠΔΔ, ιδρυμάτων κ.α., όταν η ίδια η κυβέρνηση κουρεύει τα χρέη της προς τους ιδιώτες (προμηθευτές, κ.λπ.) ή προς τους εργαζόμενούς της, η αριστερά θα έπρεπε να προβάλλει και να στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις το δικαίωμα κάθε πολίτη να απαιτήσει κούρεμα των χρεών του τόσο προς το δημόσιο, όσο και προς τις τράπεζες. 

Το αίτημα της Σεισάχθειας (μερικής ή ολικής για κατηγορίες πολιτών) θα έπρεπε νάχει γίνει σημαία για την Αριστερά. Έγινε ; και αφού δεν έγινε γιατί δεν γίνεται σημαία η ανυπακοή στις βουλές του κράτους και των τραπεζών, γιατί δεν προβάλλεται έστω και τώρα το σύνθημα ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΔΗΛΩΣΗ, ΚΑΜΜΙΑ ΡΥΘΜΙΣΗ ΧΡΕΩΝ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. Και στον αγώνα που προϋποθέτει το σύνθημα η αριστερά θα πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή, όχι απλά συμπαθούσα και κρυπτόμενη.

Δεν θα γίνουμε "συνεργάσιμοι δανειολήπτες".
Δεν θα περάσουμε από την τραπεζική κρισάρα της "οικονομικής αξιολόγησης".


Δεν θέλουμε την "προστασία" των νόμων της τραπεζικής κυβέρνησης.
Μόνη προστασία είναι ο αγώνας μας.
Δεν υπογράφουμε καμμία υπεύθυνη δήλωση προς τις τράπεζες. 
Δεν υπογράφουμε καμμία ρύθμιση χρεών στο κράτος κάτω από καθεστώς βίας και τρομοκρατίας.
Δεν υπογράφουμε καμμία δήλωση νομιμοφροσύνης στο τραπεζικό παρακράτος.

Θ.Α
μέλος του Δι.Κ.Α.Εξαρχείων και της Πρωτοβουλίας Πλειστηριασμοί-Stop
(το παρόν κείμενο εκφράζει και προσωπικές απόψεις μου που έχουν εκτεθεί πολλές φορές τόσο δημόσια -γραπτώς και προφορικώς - όσο και στις συλλογικότητες που μετέχω). Ακόμη πολλά κείμενα θέσεών μου συνδιαμορφώθηκαν μέσα στις συλλογικότητες αυτές με τη βοήθεια συναγωνιστών, ιδέες και σκέψεις των οποίων έχω υιοθετήσει. Κάτι που ισχύει και για πολλά κείμενα αναρτήσεων στο παρόν blog.

το ΠΑΡΚΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ συζητά με τη ΓΕΙΤΟΝΙΑ του

την Παρασκευή 24/1/14 στις 7μμ. στο Θέατρο Εξαρχείων


Είναι γνωστό πως η γειτονιά και ο κόσμος των Εξαρχείων έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο τόσο στην κατάληψη του πάρκου Ναυαρίνου, όσο και στην κοινωνική νομιμοποίηση της νέας του χρήσης. 

Σήμερα, μετά από πέντε χρόνια καθημερινού, δύσκολου, ακόμα και επικίνδυνου αγώνα, το πάρκο δείχνει να έχει μάλλον κατοχυρωθεί ως χώρος πρασίνου στη συνείδηση της κοινωνίας και στη χωροταξία της πόλης, έχοντας μάλιστα κερδίσει την εκτίμηση και το θαυμασμό χιλιάδων ανθρώπων από κάθε άκρη του κόσμου. Την ίδια στιγμή ωστόσο, δυσκολεύεται να λειτουργήσει και σαν ''κήπος της γειτονιάς, τόπος παιχνιδιού και περιπάτου, συνεύρεσης και επικοινωνίας, δημιουργίας, χειραφέτησης και αντίστασης'' όπως από τους πρώτους μήνες της ύπαρξής του επιδιώχθηκε. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, μεγάλο μέρος της γειτονιάς δε χρησιμοποιεί το πάρκο. Ειδικά για τις πιο αδύναμες ομάδες του μητροπολιτικού δημόσιου χώρου, όπως οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά, η χρήση του πάρκου, σε μεγάλο βαθμό μένει να κερδηθεί. 

Σε πείσμα των επιπτώσεων της κρίσης στους κοινόχρηστους χώρους, αλλά και των κεντρικών πολιτικών υποβάθμισης των Εξαρχείων, αποφασίσαμε το άνοιγμα της συζήτησης για τη σύνδεση του πάρκου με τον κόσμο της γειτονιάς του. Καθώς είναι αυτονόητο πως τα τεκταινόμενα στο πάρκο επηρέαζαν και επηρεάζουν το χαρακτήρα της περιοχής και τις ζωές μας, σε μία εποχή που η λογική της ανάθεσης τελειώνει, από τη στάση μας θα κριθεί αν στο πάρκο θα αναγνωρίσουμε ένα πρόβλημα ή μία δυνατότητα για τα Εξάρχεια. Έτσι λοιπόν συζητάμε για: 

-τι είναι και τι θα μπορούσε να είναι το Πάρκο Ναυαρίνου; 
-τι πάρκο θέλουμε τελικά;

Η συζήτηση για το πάρκο Ναυαρίνου γίνεται στις 24/1/2014 στις 7μμ στο θέατρο Εξαρχείων, Θεμιστοκλέους 69, και είναι ανοιχτή σε όλους. 

Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Βορά στις πολυεθνικές το εμπόριο σπόρων


Σύμφωνα με νέο νόμο, θα είναι παράνομο να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν ή να ανταλλαχθούν προς σπορά κηπευτικών ή δέντρων σπόροι που δεν έχουν ελεγχθεί και εγκριθεί από τον Οργανισμό Φυτικών Ποικιλιών της Ε.Ε.

Καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση των κατευθυντήριων οδηγιών της ευρωπαϊκής νομοθεσίας έπαιξε το λόμπι της βιομηχανίας σπόρων διά μέσου της Ευρωπαϊκής Ενωσης Σπόρων, της Copa-Cogeca, που εκπροσωπεί τη βιομηχανοποιημένη αγροτική παραγωγή, και της FoodDrinkEurope, που εκπροσωπεί τις μεγάλες πολυεθνικές τροφίμων

Εδώ και 50 χρόνια, η ευρωπαϊκή νομοθεσία σχετικά με την εμπορία σπόρων στρώνει το κόκκινο χαλί για τις σύγχρονες ποικιλίες τους που είναι προστατευμένες από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, είναι δηλαδή πατενταρισμένες από πολυεθνικές εταιρείες που τις κατέχουν και τις εκμεταλλεύονται. Σήμερα, η Ε.Ε. είναι έτοιμη να μεταρρυθμίσει εκ βάθρων την ευρωπαϊκή νομοθεσία σχετικά με την εμπορία των σπόρων. Οι καινούργιοι κανόνες που θα αφορούν την εμπορία τους θα είναι ένα από τα τελευταία καυτά θέματα που θα συζητηθούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν από τις ευρωεκλογές. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, πρόκειται για μια μοναδική ευκαιρία για τη βιομηχανία των σπόρων να εδραιώσει την κυριαρχία της στην ευρωπαϊκή αλλά και στην παγκόσμια αγορά -η εμπορική αξία της οποίας υπολογίζεται σε περίπου 45 δισ. δολάρια και της ευρωπαϊκής σε 9 δισ. δολάρια ετησίως- και να απαλλαγεί διά παντός από τους «ανταγωνιστές» της.

Ποιοι είναι οι «ανταγωνιστές»
Σε αυτή την περίπτωση οι «ανταγωνιστές» της είναι οι αγρότες, οι βιολογικοί κτηνοτρόφοι και όσοι παράγουν παραδοσιακές γεωργικές ποικιλίες σπόρων που βρίσκονται έξω από το πλαίσιο της συμβατικής βιομηχανίας και είναι ελεύθεροι από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Καθώς οι σπόροι αποτελούν το σημείο εκκίνησης για ολόκληρη την τροφική αλυσίδα ο έλεγχος αυτού του τομέα είναι το απόλυτο κλειδί, κάτι που κατανοούν καλά και οι αγροτροφικοί γίγαντες, όπως η Monsanto, η Dow, η KWS και η Syngenta, οι οποίοι αντιπροσωπεύονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση Σπόρων (ESA).

Σήμερα, οι τέσσερις μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου ελέγχουν περίπου το 58% της παγκόσμιας αγοράς, οι δέκα μεγαλύτερες ελέγχουν το 73% και αυτή η συγκέντρωση εξακολουθεί να αυξάνεται. Εν τούτοις, οι ίδιες οι πολυεθνικές ισχυρίζονται πως σήμερα χάνουν το 40% των εν δυνάμει αγορών, λόγω «παράνομης αναπαραγωγής», αλλά και καλλιέργειας μη καταχωρισμένων ποικιλιών σπόρων.

Ουσιαστικά, η βιομηχανία των σπόρων επιδιώκει τη θέσπιση και εφαρμογή μιας νέας κοινής ευρωπαϊκής νομοθεσίας που θα καθιερώνει τη μοριακή σήμανση. Με την ταυτοποίηση των ποικιλιών, μέσω μιας τεχνολογίας γενετικής ακολουθίας, οι εταιρείες θα μπορούν να αναγνωρίζουν τις ποικιλίες τους στις αγροτικές καλλιέργειες. Με αυτόν τον τρόπο, οι αγρότες θα υποχρεώνονται να ακολουθούν τους εξαιρετικά περιοριστικούς όρους της χρήσης των πατενταρισμένων σπόρων με μία και μοναδική σπορά από την οποία ο σπόρος που προκύπτει θα αποτελεί εκ νέου ιδιοκτησία της πολυεθνικής ή καλλιεργώντας σπόρους με γονίδια που δεν αφήνουν το φυτό να παράγει νέους.

Τον περασμένο Μάιο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε μια πρόταση μέτρων «για την ενίσχυση της επιβολής των προτύπων υγείας και ασφάλειας στο σύνολο της αγροδιατροφικής αλυσίδας». Ανάμεσα σε άλλες ρυθμίσεις, η πρόταση περιλάμβανε μέτρα για το φυτικό αναπαραγωγικό υλικό, συμπεριλαμβανομένων και των σπόρων, με ένα νέο σχέδιο νόμου για την παραγωγή και διάθεση στην αγορά φυτικού αναπαραγωγικού υλικού.

Μέχρι και πριν από μερικά χρόνια, η εμπορία σπόρων μη καταχωρισμένων ποικιλιών (τοπικών, παραδοσιακών και ιδιοπαραγόμενων) δεν υφίστατο ουσιαστικό έλεγχο στις περισσότερες χώρες, αφού αυτοί αποτελούσαν ένα σχετικά μικρό κομμάτι της αγοράς και η διακίνησή τους γινόταν, κυρίως, χωρίς ανταγωνιστικές εμπορικές προθέσεις.

Ομως, με τον νέο νόμο θεσπίζονται περιορισμοί για όλους τους σπόρους που χρησιμοποιούνται στη γεωργία και τη δασοκομία στην Ευρώπη. Σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο του νέου νόμου, μετά την κύρωσή του θα γίνονταν παράνομες η καλλιέργεια, η αναπαραγωγή και η εμπορία κάθε σπόρου ή αναπαραγωγικού υλικού που δεν έχει ελεγχθεί και πιστοποιηθεί από το Κοινοτικό Γραφείο Φυτικής Ποικιλότητας. Οι ποικιλίες σπόρων θα πρέπει να εγγράφονται σε έναν κατάλογο, ενώ επιβάλλονται περιορισμοί στο εμπόριο για τις παραδοσιακές και σύγχρονες ποικιλίες σπόρων.

Παραδοσιακές ποικιλίες φυτών που μέχρι τη δημοσίευση του νόμου δεν έχουν ακόμη αναγνωριστεί ή δεν έχουν καταγραφεί στον κατάλογο, θα κινδυνεύουν να μπουν στην «παρανομία», προειδοποιούσαν οργανώσεις από την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη.

Σύμφωνα με τον νέο νόμο, θα είναι παράνομο να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν ή να ανταλλαχθούν σπόροι προς σπορά κηπευτικών ή δέντρων, που δεν έχουν ελεγχθεί και εγκριθεί από τον Οργανισμό Φυτικών Ποικιλιών της Ε.Ε., ο οποίος θα δημιουργήσει μια λίστα των εγκεκριμένων ποικιλιών που θα μπορούν να διακινούνται στην Ε.Ε. Επιπλέον, θα πρέπει να καταβάλλεται ένα ετήσιο τέλος στον συγκεκριμένο Οργανισμό (που αγγίζει περίπου τα 3.500 ευρώ για μία και μόνο ποικιλία!), ώστε να παραμείνουν οι συγκεκριμένες ποικιλίες στον κατάλογο.

Η μη καταβολή του τέλους θα ισοδυναμεί με αφαίρεση από τη λίστα και απαγόρευση της καλλιέργειάς τους. Με το τροποποιημένο -για τέταρτη φορά- υπό διαβούλευση σχέδιο, δεν θα θεωρούνται πλέον παράνομες η διατήρηση και ανταλλαγή μη εγκεκριμένων σπόρων από ιδιώτες κηπουρούς ή παραγωγούς, η παραγωγή και πώληση μη εγκεκριμένων ποικιλιών από ιδιώτες και μικρούς οργανισμούς (όμως, μόνον αν έχουν λιγότερους από 10 υπαλλήλους), ενώ για παλαιές παραδοσιακές ποικιλίες προβλέπονται μόνο πιο χαλαροί κανόνες καταχώρισης.

Παρ’ όλες αυτές τις αλλαγές, το τρέχον σχέδιο νόμου φαίνεται να δημιουργεί πολλά και υπερβολικά γραφειοκρατικά εμπόδια, μεταξύ των οποίων η ανάγκη απόδειξης της σπουδαιότητας κάποιας συγκεκριμένης ποικιλίας, ο περιορισμός της παραγωγής και διανομής των τοπικών σπόρων μόνο στις περιοχές καταγωγής τους (!), ενώ δεν αποκλείεται μελλοντική αυστηροποίηση των «χαλαρών κανόνων» με τροποποιήσεις, χωρίς ανάγκη νέας επικύρωσης από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Και το κυριότερο, οι περιορισμοί που προβλέπεται να ισχύσουν για τις παλαιές και σπάνιες ποικιλίες σπόρων εγείρουν εμπόδια στη διάδοση της ποικιλότητας και την αξιοποίηση του δυναμικού της. Η υψηλή ομοιομορφία των φυτών που επιχειρείται θα εξαφανίσει ό,τι έχει απομείνει από την παραδοσιακή γεωργία, που ήταν ο κύριος μοχλός διαμόρφωσης της σημερινής ποικιλότητας καλλιεργούμενων φυτών.

Επιπλέον, υπάρχει ορατός κίνδυνος οι εν λόγω περιορισμοί μέσω διακρατικών εμπορικών συνθηκών να επεκταθούν και σε χώρες εκτός Ε.Ε., ακόμη και σε αυτές όπου οι σπόροι παράγονται από γεωργούς και όχι από εταιρείες. Καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση των κατευθυντήριων οδηγιών της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, με εντονότατες πιέσεις προς τα όργανα της Ε.Ε. και προς τη Γενική Διεύθυνση Υγείας και Καταναλωτών, έπαιξε το λόμπι της βιομηχανίας σπόρων διά μέσου της Ευρωπαϊκής Ενωσης Σπόρων, της Copa-Cogeca, που εκπροσωπεί τη βιομηχανοποιημένη αγροτική παραγωγή και της FoodDrinkEurope, που εκπροσωπεί τις μεγάλες πολυεθνικές τροφίμων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ομάδα ετοιμασίας της πρότασης νόμου συμμετείχε ως εμπειρογνώμονας η πρώην διευθύντρια διεθνών σχέσεων του GNIS, ενός ομίλου που υπερασπίζει τα συμφέροντα της σπορο-βιομηχανίας στη Γαλλία.

Αλλά και σε ό,τι αφορά το προπαρασκευαστικό στάδιο για την εισαγωγή και κοινοποίηση του νέου νομοθετικού πλαισίου για τους σπόρους οι περιλήψεις, τα δελτία Τύπου και τα απλουστευμένα κείμενα για το κοινό είχαν επιλεκτικές αναφορές και ήταν συχνά παραπλανητικά, ενώ υπήρξαν και σαφείς δυσκολίες στον εντοπισμό πληροφοριών για το χρονοδιάγραμμα, την πορεία των διαβουλεύσεων και τις αλλαγές που γίνονται.

Οι λεπτομέρειες ενίοτε βρίσκονταν σε άσχετα κείμενα ή καλύπτονταν από στρώματα δύσληπτων νομικών και τεχνικών διατυπώσεων. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που η διαδικασία αναθεώρησης του πλαισίου για το φυτικό υλικό, αν και ξεκίνησε το 2008, άργησε πολύ να γίνει δημόσια αντιληπτή.

Το ζήτημα θα συζητηθεί στην Επιτροπή Γεωργίας στις 30 Ιανουαρίου και στην Επιτροπή Περιβάλλοντος στις 10 Φεβρουαρίου, ενώ η επόμενη συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έχει προσδιοριστεί για τον ερχόμενο Απρίλιο.

Σε όλη Ευρώπη, αλλά και στη χώρα μας έχει αναπτυχθεί ένα σημαντικό κίνημα για την ανακάλυψη, διατήρηση και διάδοση παλαιών φυτικών ποικιλιών, καθώς και καλλιεργητικών μεθόδων προσαρμοσμένων στα οικοσυστήματα, το οποίο ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στις μεγάλες εταιρείες και τη λογική των μονοκαλλιεργειών. Και δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι, πρόσφατα, οι εναλλακτικές αγροτικές πρακτικές, περιθωριοποιημένες κατά την ακμή της βιομηχανικής γεωργίας, άρχισαν να προσελκύουν κοινωνικό αλλά και εμπορικό και πολιτικό ενδιαφέρον, κυρίως λόγω της οικολογικής τους σημασίας για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας.

Απόδειξη; Η κατάμεστη αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρο Ελληνικού στην εκδήλωση που διοργανώθηκε το περασμένο Σάββατο (11/1) με θέμα «Αντίσταση στην παγκόσμια βιομηχανία σπόρων – Ελεγχος σπόρων = Ελεγχος τροφής» από τον Αυτοδιαχειριζόμενο Αγρό στο Ελληνικό, στην οποία συμμετείχαν ο Βοτανικός Κήπος Πετρούπολης, το Πελίτι, οι Δρυάδες, Ο Κήπος της Αφθονίας, η ΒΙΟ.ΖΩ., η Εναλλακτική Δράση για Ποιότητα Ζωής και ο Σύλλογος Βιοκαλλιεργητών Αγορών Αττικής, ενώ την υποστήριξαν ο Δήμος Ελληνικού-Αργυρούπολης και οι συλλογικότητες «Υπόστεγο», «Βλαστός» και «Λαγούμι».

ΠΗΓΗ: Εναλλακτική Κοινότητα «Πελίτι» (www.peliti.gr ).


Κινητοποιήσεις σε Βρυξέλλες και Αθήνα

Πρόσκληση για τη διοργάνωση διαμαρτυρίας στις Βρυξέλλες τη Δευτέρα 20/1/2014 στο Place du Luxembourg μπροστά από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, παραμονή της ημέρας που είχε προγραμματιστεί η ψήφιση από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της νομοθεσίας για την εμπορία των σπόρων, την υγεία των ζώων και των φυτών και τους επίσημους ελέγχους για την παραγωγή τροφίμων απευθύνει η Via Campesina, ένα από τα μεγαλύτερα διεθνή κοινωνικά κινήματα στον κόσμο, το οποίο συγκεντρώνει πάνω από 200 εκατομμύρια μικρούς καλλιεργητές, ακτήμονες και ιθαγενείς φυλές από 164 χώρες και 79 κράτη.

Το ανεξάρτητο αυτό δίκτυο στηρίζει τη μικρής κλίμακας βιώσιμη γεωργία ως έναν τρόπο προώθησης της κοινωνικής δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Η εναλλακτική κοινότητα «Πελίτι» θα συμμετάσχει σε αυτή τη διαμαρτυρία στις Βρυξέλλες και καλεί στην πραγματοποίηση ειρηνικών εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα με διανομή σπόρων, χάπενινγκ και γεύματα από παραδοσιακές ποικιλίες, δεδομένου ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που θα πληγεί περισσότερο από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, εφόσον ψηφιστεί η σχετική ευρωπαϊκή νομοθεσία, αφού ως χώρα έχει τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα.

Σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 12 το μεσημέρι της Δευτέρας 20 Ιανουαρίου στην πλατεία Συντάγματος κάλεσε ο «Αστικός Αγρός Χαλανδρίου» που ζητά από όλους τους Αστικούς Αγρούς της Αττικής να ανοίξουν τις πόρτες τους το απόγευμα της Δευτέρας, να ενημερώνουν τους ενδιαφερόμενους σχετικά με την ελεύθερη καλλιέργεια ντόπιων ποικιλιών, τη νομοθεσία, τους σπόρους και τη διατροφική αυτάρκεια μέσα στην κρίση.

Περισσότερες πληροφορίες για τις σχεδιαζόμενες κινητοποιήσεις στον ιστότοπο www.eurovia.org.

Του Τάσου Σαραντή από Εφημερίδα Συντακτών

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Πικετέρος: η επανάσταση χωρίς πρόσωπο ή χρόνο

από εφημερίδα Δράση

Εμπνευσμένοι από τους Ζαπατίστας, οι πικετέρος της Αργεντινής έχουν αναπτύξει το δικό τους σχέδιο αυτονομίας μέσω συνεργατικών και δικτύων αλληλοβοήθειας.

του Τομάς Αστελάρα

Όταν το 1997 στο Βορά και το Νότο της Αργεντινής γεννήθηκαν οι πρώτες κινήσεις πικετέρο (piquetero), και κάποιοι από την παγκοσμιοποιημένη και διανοητικοποιημένη μητρόπολη ξυπνήσαμε με την είδηση ότι μια νέα επαναστατική μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας και λαϊκής έκφρασης αναδύεται, εκείνα τα κεφάλια των πικετέρος με τις κουκούλες έφεραν αναπόφευκτα στο μυαλό μας τους Ζαπατίστας.

Είχαμε διαβάσει τα κείμενα του υποδιοικητή Μάρκος, τις συνεντεύξεις του με τον Μονταλμπάν, το βιβλίο του Ζιμπέκι, κάποιοι σύντροφοι είχαν ήδη ταξιδέψει εκεί. Όμως, ενώ όλα φαίνονταν από το διαδίκτυο πολύ μακρινά, κάποια φήμη είχε κάνει την καρδιά μας να χτυπά πιο γρήγορα. Υπήρχε ένας άλλος τρόπος να κάνουμε πράγματα, μια άλλη λογική, και μια εικόνα εξαπλωνόταν σε όλη την ήπειρο, αντικαθιστώντας ενστικτωδώς σε πολλά δωμάτια και πολιτιστικά κέντρα τη διάσημη φωτογραφία του Τσε. Αυτό δεν ήταν κομμουνισμός, δεν ήταν κατάληψη της κρατικής εξουσίας, δεν κατέληξε όπως ένας ανταρτοπόλεμος. Ως κύριο πρωταγωνιστή είχε τους ιθαγενείς οι οποίοι την ίδια στιγμή άνοιξαν ένα παράθυρο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο - με μας, τους γκρίνγκος, απελπιστικά πληγμένους από ένα αιματηρό παγκοσμιοποιημένο παρόν και από το σύνολο των επιπτώσεων και των συνεπειών του.

Κάποιος μου είπε κάποτε ότι η επανάσταση στην Τσιάπας μπορεί να ήταν η πρώτη πέτρα που ρίχτηκε σε όλη αυτή τη σειρά λαϊκών εκρήξεων που άρχισαν να εμφανίζονται στη Λατινική Αμερική από το 2000, εκδιώκοντας κυβερνήσεις, δημιουργώντας νέες πολιτικές συνθήκες, αλλά επίσης δημιουργώντας μια νέα συνείδηση.

Η εμπειρία της Αργεντινής
Μπορεί οι κυβερνήσεις των Κίρσνερ στην Αργεντινή να δικαίωσαν τους θανάτους και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πριν από 30 χρόνια˙ αλλά έχουν κρατήσει άθικτο τον ίδιο μηχανισμό εξουσίας που σήμερα δολοφονεί μικρά παιδιά και ηγέτες του κινήματος μέσα στα σπίτια τους, διατηρώντας παράλληλα ένα δίκτυο διεφθαρμένων τοπικών κυβερνήσεων, αστυνομικών, παραστρατιωτικών δυνάμεων και πολυεθνικών εταιριών δραστηριοποιούμενων στη σόγια ή σε μέγα-εξορύξεις στις ιθαγενικές και αγροτικές περιοχές, για να δώσω μερικά παραδείγματα. Αλλά θα κρατάμε πάντα την εικόνα αυτών των παιδιών με τις κουκούλες που μας θύμισαν τους Ζαπατίστας, καθώς και τη δυνατότητα οικοδόμησης ενός νέου κόσμου - όχι μέσω της κυβέρνησης, αλλά μέσω της αυτονομίας, της αυτοδιαχείρισης και της εναλλακτικής επικοινωνίας, χρησιμοποιώντας την παγκοσμιοποίηση αντίστροφα.

Αυτά τα παιδιά με τις κουκούλες τα οποία θα μπορούσαν να ήταν ιθαγενείς από την Τσιάπας, ή κολομβιανοί αγρότες, ή παλαιστίνιοι έφηβοι, ή έλληνες αναρχικοί, ή διανοούμενοι από το Μπουένος Άιρες, προχώρησαν σε όλη τη χώρα και μια μέρα περικύκλωσαν την ομοσπονδιακή πρωτεύουσα, όπως ακριβώς οι Ζαπατίστας βάδισαν προς την Πόλη του Μεξικού ή οι Αϊμάρας περικύκλωσαν τη Λα Παζ, ή όπως το Κογκρέσο των Λαών (la Minga de los Pueblos) βγήκε από την Κάουκα προς την Μπογκοτά. Και αυτή η κοινωνική δύναμη όχι μόνο άλλαξε κυβερνήσεις, αλλά επίσης έθεσε στην ημερήσια διάταξη αόρατα προηγουμένως προβλήματα.

Μετά την άνοδο των πικετέρος, οι ισχυροί έπρεπε να τοποθετήσουν νέες κυβερνήσεις που θα έδιναν προσοχή τουλάχιστον σε ένα μικρό μέρος των παραπόνων της κοινωνίας. Για να μας ηρεμήσουν, έπρεπε να μας πουν ψέματα, προσποιούμενοι ότι είναι αριστεροί,pachamamistas, οικολόγοι, αποδεχόμενοι κάποιες ελάχιστες διεκδικήσεις, έστω κι αν ήταν προφανές ότι ήταν του παρελθόντος. Επειδή η ιστορία κατασκευάζει επίσης. Και υπήρχε επίσης, μαγεμένος από νέους λόγους και νέες δυνατότητες, κάποιος από εμάς, κάποιος σύντροφος που πήγε προς το κράτος. Πολλοί, αγορασμένοι τώρα από ανέσεις ή τυφλωμένοι από εξουσία, νιώθουν ρίγος για έναν ορισμένο πραγματισμό˙ ένα ορισμένο όριο στην πολιτική του δρόμου, στη δημιουργικότητα που είναι απαραίτητη για την αλλαγή των ισχυρών αιτίων πίσω από αυτόν το φρικτό κόσμο. Αλλά δεν πρόκειται να το αρνηθούμε: πολλοί που εξακολουθούν να λειτουργούν ως στρατευμένοι μάς βοηθούν να βελτιώσουμε την πρόσβαση σε κρατικούς πόρους για πολλά κοινωνικά και πολιτιστικά κινήματα.

Και ακόμη κι αν πολλοί πολίτες που πέρασαν από όλη αυτή την εμπειρία με τις πικετοφορίες και τις διαδηλώσεις με τα χτυπήματα κατσαρόλας, τις συνελεύσεις και τις πορείες, επέστρεψαν στην άνεση των συμβατικών τους σπιτιών μετά την επαναστατική έκρηξη, πολλοί άλλοι υιοθέτησαν νέες μορφές ζωής, παραγωγής και οικονομίας. “Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να είναι ακτιβιστές”, μας είπε η Ναόμι Κλάιν, το 2005, σε μια συνέντευξη στοHecho en Buenos Aires, μια κοινωνική επιχείρηση που παρέχει εργασία σε περίπου 100 άστεγους εκδίδοντας ένα ανεξάρτητο περιοδικό που αναφέρεται σε θέματα που 15 χρόνια πριν θα ήταν αδιανόητα. “Χρειάζεται τεράστια προσπάθεια”, συνέχισε η Κλάιν, “τεράστια μετατόπιση της συνείδησης. Αλλά το γεγονός ότι πολλοί αργεντινοί έχουν ζήσει αυτή την εμπειρία του 2001, σίγουρα δεν θα τους αφήσει αδιάφορους σε τέτοιους προβληματισμούς.”

Το Hecho en Buenos Aires είναι ένα από μια σειρά προγραμμάτων ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης στην Αργεντινή, τα οποία έχουν καταφέρει να στηρίξουν ένα διαφορετικό είδος επικοινωνίας με θετικά κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα, κοινόχρηστους κόμβους, διοργανώνοντας εκδηλώσεις και δημιουργώντας ένα σημαντικό κυκλοφορικό δίκτυο ανθρώπων, κινήσεων και πληροφοριών για τον άλλο κόσμο που θέλουμε - τον κόσμο προς τον οποίο άνοιξε για πρώτη φορά παράθυρο το κίνημα των Ζαπατίστας.

Η κληρονομιά της εξέγερσης του 2001
Μόνο μερικά πράγματα έχουν απομείνει από εκείνες τις εμπειρίες. Αλλά τώρα έπρεπε οι άνθρωποι να κάνουν πράγματα μαζί, υπήρχε μια κοινωνία που θα μπορούσε να δώσει περισσότερα. Όχι για να κάνουμε μια βίαιη επανάσταση, αλλά για να οικειοποιηθούμε περισσότερες περιπτώσεις συμμετοχής και λήψης αποφάσεων. Αλλάξαμε κατεύθυνση στις προσδοκίες μας από το να θέλουμε να αλλάξουμε τα πάντα σε μία μόνο στιγμή. Αναγκαστήκαμενα προσαρμοστούμε σε ό,τι ορισμένες δημόσιες πολιτικές μάς έλεγαν ότι ήταν δυνατό, προκειμένου να εδραιώσουμε τα αυτοδιαχειριζόμενα, παραγωγικά έργα μας. Ορισμένα από τα έργα αυτά, δέκα χρόνια αργότερα, εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως το εργοστάσιο οικοδομικών υλικών που ξεκίνησε ο Νταρίο Σαντιγιάν.

Αυτά μου είπε ο Πάμπλο Σολάνα στη δέκατη επέτειο του Δεκεμβρίου του 2001. Ο Πάμπλο ήταν τότε εκπρόσωπος του Frente Popular Darío Santillan (FPDS), ένα κοινωνικό κίνημα που προέκυψε από το Κίνημα Ανέργων Εργατών (Movimiento de Trabajadores Desocupados - MTD) στη νότια ζώνη της ευρύτερης περιοχής του Μπουένος Άιρες. Αργότερα συμμάχησε με αγροτικά κινήματα, φοιτητές και εργαζόμενους, πάντα με την οριζόντια λογική της λαϊκής συνέλευσης, της εναλλακτικής οικονομίας, έχοντας ως σημείο αναφοράς τους Ζαπατίστας και το κίνημα των ακτημόνων εργατών της Βραζιλίας, αποδεχόμενοι και απαιτώντας κοινωνικά προγράμματα από την κυβέρνηση, αλλά πάντα πολλαπλασιάζοντας αυτούς τους πόρους μέσω της δικής τους εργασίας και χωρίς να επιτρέπουν την παρέμβαση του κράτους στις δικές τους οργανωτικές δομές.

Για τον Σολάνα είναι αδύνατον να αναλυθεί η απόσταση μεταξύ του 2001 και του 2011 χωρίς να ληφθεί υπόψη το 2003. Στην αντίληψή του, ο Κιρνσερισμός ήταν μια απάντηση του συστήματος στο 2001. Ορισμένες πολιτικές παραχωρήθηκαν “από τα πάνω”, όπως στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων ή της δικαιοσύνης με την ανανέωση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, η οικονομική κατάσταση των “συντρόφων” βελτιώθηκε και επέστρεψαν στις μικρές δουλειές τους και στην επισφαλή εργασία. “Από κάτω”, η κυβέρνηση φρόντισε να αφοπλίσει όλες τις προτάσεις λαϊκής συμμετοχής και αυτοδιαχείρισης που γεννήθηκαν το 2001. Επίσης, σε αυτήν την κατεύθυνση συνέβαλε, σύμφωνα με τον Σολάνα, το ότι αυτού του είδους οι εμπειρίες είχαν γίνει επικίνδυνες μετά την ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας και τις δολοφονίες στις 19 και 20 Δεκεμβρίου 2001 και 26 Ιουνίου 2002. Είναι ένα παράδειγμα που εξακολουθεί να επαναλαμβάνεται σε όλη τη Λατινική Αμερική και αποτελεί μια δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια πολλών κινημάτων, διαιρώντας τα σε θεσμικά και “αντιδραστικά”, σέρνοντας ηγέτες που προσβλέπουν σε προσωπικά κέρδη σε διαπραγματεύσεις με το κράτος. Ωστόσο, ορισμένες από αυτές τις κοινωνικές δομές συνεχίζουν τη δική τους πορεία αυτονομίας, και κάποιες διεκδικήσεις -αν και μικρές- αφήνουν μια αίσθηση νίκης.

Στο Roca Negra (Μαύρος Βράχος), την κατειλημμένη ιδιοκτησία που το FPDS διατηρεί στη Λανούς, υπάρχει επίσης ένα εργαστήριο μεταξοτυπίας, μια κατασκευαστική και σιδηρουργική συνεργατική (Trasinpat), μια εκδοτική κολεκτίβα (El Colectivo), ένας κήπος, μια βιβλιοθήκη, ένα κέντρο λαϊκής εκπαίδευσης και ένα κοινοτικό ραδιόφωνο, καθώς και ένα online πρακτορείο ειδήσεων (Prensa del Frente). “Κάποιος μπορεί να πει: είναι σε μικρή κλίμακα και έχουν περάσει δέκα χρόνια, αλλά για εμάς αυτά είναι στοιχεία αλλαγής που αφήνουν πίσω τους ιστορικά ίχνη. Δεν άλλαξε η κοινωνία ούτε η λογική της παραγωγής, αλλά έχει καταδειχθεί σε μια κλίμακα τεκμηρίωσης ότι οι σύντροφοι είναι σε θέση να εργαστούν και να ζήσουν με μια διακριτή υποκειμενικότητα, λιγότερο αποξενωμένοι, λιγότερο εκμεταλλευόμενοι”, διευκρινίζει ο Σολάνα.

Στο Roca Negra υπάρχουν 80 εργαζόμενοι που συνδέονται με τη συνεργατική, και 50 ή 70 στις περιμετρικές γειτονιές, προσθέτοντας και τους καθηγητές του κέντρου λαϊκής εκπαίδευσης και άλλους συνεργάτες˙ περίπου 200 άτομα συνολικά συνδέονται άμεσα με το MTD της Λανούς. Όσο για το Frente, σύμφωνα με τον Σολάνα: “μπορεί να είναι μερικές εκατοντάδες σύντροφοι με αυτά τα χαρακτηριστικά.”

Τα πλεονάζοντα κέρδη της συνεταιριστικής εργασίας των τελευταίων 10 ετών χρησιμοποιήθηκαν για να αγοραστεί γη και να συμπληρωθούν τα κοινωνικά προγράμματα με μισθούς που κυμαίνονται μεταξύ 1.200 και 4.000 πέσος, ανάλογα με τις ώρες εργασίας, την πολιτική αφοσίωση και ορισμένες τεχνικές δεξιότητες. Τα πάντα αποφασίζονται σε συνελεύσεις με άμεσες ψηφοφορίες στις γειτονιές, σε περιφερειακό και εθνικό επίπεδο. Και αν υπάρχει χρόνος, οι σύντροφοι της κουζίνας κάνουν εμπανάδας (empanadas) για τους φοιτητές της περιοχής που βρίσκονται σε περίοδο εξετάσεων ή οι συνεργατικές ζωγραφίζουν τους τοίχους του Ειδικού Σχολείου.

Οικοδομώντας Δίκτυα Παραγωγής
Το FPDS είναι ένα ευρύ και σύνθετο δίκτυο, σχεδόν σαν ένα κράτος ή μια πολυεθνική εταιρεία˙ τα παραγωγικά έργα του εκτείνονται σε όλη τη χώρα, οι ενισχύσεις πάνε και έρχονται. Είναι δυνατό να καλύψει τους εργαζόμενους της Μαρ δελ Πλάτα που εργάζονται και ζουν την εμπειρία των productivos του Πνευματικού Κέντρου Όλγα Βάσκες ντε λα Πλάτα (το οποίο έχει τη δική του πιτσαρία, σιδηρουργείο και εκτυπωτικό εργαστήριο). Από την άλλη πλευρά, το Δίκτυο Tacurú κάνει παραδόσεις πόρτα-πόρτα προϊόντων του FPDS, καθώς και ανακτηθέντων εργοστασίων, αγροτικών ή ιθαγενικών κινημάτων και κοινωνικών επιχειρήσεων, όπως η Burbuja Latina που παράγει υλικά καθαρισμού στο Πολιτιστικό Κέντρο ντε λα Σάλα (De La Sala).

Σε μια συνέλευση στη νότια περιοχή του FPDS μπορεί κάλλιστα να αποφασιστεί ότι τα πλεονάζοντα κέρδη της συνεργατικής Trasinpat θα δαπανηθούν για την απόκτηση ενός μικρού φορτηγού για τη διανομή των λαχανικών της Ένωσης Εργατών Γης (Unión de Trabajadores de la Tierra - UTT), έναν αγροτικό συνεταιρισμό στη Λα Πλάτα. “Είναι σημαντικό ότι τα έργα μας είναι αλληλένδετα και ότι μπορούμε να καταναλώνουμε δικά μας πράγματα. Όμως κάθε κολεκτίβα έχει τη δική της αυτονομία, την ανεξαρτησία της, αποφασίζοντας χωρίς να έχει κανέναν να την εποπτεύει, χωρίς κανέναν να δίνει εντολές, αλλά με μια υπεύθυνη στάση όσον αφορά το χρόνο των συνελεύσεων, όπου υποβάλλει και παρουσιάζει τις εργασίες που πρέπει να γίνουν. Τώρα, μας έχουν αφήσει να εδραιωθούμε και να κάνουμε κάποιες πωλήσεις, πάνω απ' όλα για εσωτερική κατανάλωση”, εξηγεί ο Λεό Σαντιγιάν, καθισμένος σε ένα σακί τσιμέντου μπροστά από τις αποθήκες του εργοστασίου τσιμέντου, το οποίο επίσης ανακαινίσθηκε με πλεονάζοντες πόρους του MTD.

Όταν ο Λεό μιλάει για εσωτερική κατανάλωση, δεν αναφέρεται στην Αργεντινή αλλά στο FPDS και την πώληση των μπλοκ για κατασκευές στις γειτονιές, ή στο MTD Esteban Echevarría. Επίσης, στο Envión, ένα κέντρο νεολαιίστικης δραστηριότητας που έχει σχεδιασθεί σε μια από τις εγκαταλελειμμένες αποθήκες της Roca Negra και που τώρα την έχει αναλάβει μια ομάδα εργαζομένων της Fasinpat. “Αν είχες έρθει πριν δέκα χρόνια θα μας είχες συναντήσει πιθανώς να καίμε λάστιχα ή θα μπορούσε ακόμη και να σε έχουμε χτυπήσει. Τώρα έχουμε τροφή, έχουμε δουλειά, και μπορούμε να σκεφτόμαστε και άλλα πράγματα, όπως το πώς να σε φιλοξενήσουμε καλά”, λέει ο Κάρλος, παλιά Περονιστής χίπης, ακόλουθος του Ημερολογίου των Μάγιας, ένας από τους πρώτους που ήρθαν στο Roca Negra. “Κάποτε είπα ότι αν θέλαμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα θα έπρεπε να έχουμε ένα σχολείο. Το είπα σαν ένα όνειρο. Σήμερα το σχολείο έχει αποφοίτους.”

Υπάρχουν σύντροφοι που μου δείχνουν τα παρτέρια που είναι κατασκευασμένα από ανακυκλωμένα ελαστικά, για να δείξουν ότι δεν χρησιμοποιούνται πια. “Αφήστε τα παλούκια θαμμένα στο παρελθόν”, είναι η συμβουλή του Χόρχε. Άλλοι θέλουν να αλλάξουν το “D” των χωρίς απασχόληση εργαζομένων (από το “disoccupied”) με το “D” του αξιοπρεπούς (από το “dignified”). Ο Πάμπλο είναι σκεπτικός, γι' αυτόν το εγχείρημα κινείται πιο αργά. “Στο όνομα του κινήματος των πικετέρος έχουν διαπραχθεί βαρβαρότητες. Δεν ντρεπόμαστε, αλλά σήμερα σίγουρα είμαστε κάτι πιο σύνθετο, πολύ πιο πλούσιο. Αλλά αν χρειαστεί να κάψουμε λάστιχα και πάλι, θα το κάνουμε.”

Φέτος, το FPDS υπέστη ένα ισχυρό πλήγμα˙ με τη μορφή μιας διαίρεσης γύρω από το ερώτημα της συμμετοχής ή όχι στις εκλογές. Ορισμένες οργανώσεις, γενικά συνδεδεμένες με το πανεπιστήμιο και περισσότερο διανοητικά δίκτυα, αποφάσισαν να τοποθετηθούν στον πολιτικό δρόμο και έφυγαν από το FPDS προς την Corriente Nacional, συμμετέχοντας στις εκλογές στο Ροζάριο και την ομοσπονδιακή πρωτεύουσα. Μια άλλη ομάδα προτίμησε να συνεχίσει τη δραστηριότητα σε επίπεδο βάσης, στις γειτονιές, σε παραγωγικά έργα, παλεύοντας ενάντια στην κυβέρνηση, προκειμένου να επιτευχθούν καλύτερες συνθήκες ζωής.

Πρόκειται για μια κίνηση εμπρός και πίσω, ένα δούναι και λαβείν, έναν ρυθμό pachakuti που εμείς, οι γκρίνγκος, καταλαβαίνουμε πολύ λίγο. Αλλά είδαμε λίγο φως σε αυτή τη γέφυρα προς έναν άλλο κόσμο που δημιουργήθηκε από το Ζαπατισμό, και έχουμε μάθει να προσδοκούμε αυτή τη συμμαχία μεταξύ παλαιών και νέων ανθρώπων, αναζητώντας τις ρίζες, εξερευνώντας νέους κόσμους - και φυσικά, κατά καιρούς προκαλώντας αταξία με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Είμαστε οι άνθρωποι χωρίς πρόσωπο ή χρόνο.

Ο Tomás Astelarra είναι αργεντινός δημοσιογράφος, συγγραφέας, μουσικός, οικονομολόγος.
Πηγή του αγγλικού κειμένου: roarmag.org
Μετάφραση: εργατική εφημερίδα Δράση


Μόνο οι εραστές μένουν (αναδημοσίευση)



Μου έδωσε το χέρι της. Ή έτσι νόμιζα. Καθόμασταν απέναντι στο λεωφορείο, σε αυτές τις τέσσερις πίσω θέσεις που είναι τοποθετημένες αντικριστά – δεν κατάφερα ποτέ να βρω μια λογική εξήγηση για την χρησιμότητά τους, ο μόνος κάπως πειστικός λόγος θα ήταν ίσως για να μπλέκονται τα πόδια σας ανυπόμονα, σαν προετοιμασία μέχρι να φτάσετε σπίτι και να μπλεχτούν τα σώματα κανονικά, όπως πρέπει. Εγώ ως συνήθως κοιτούσα έξω από το παράθυρο τις γκρίζες πολυκατοικίες με τις πολύχρωμες τέντες, όσο πιο γκρίζα η πολυκατοικία, τόσο πιο χρωματιστή η τέντα, στις πολύ παλιές φαίνεται ακόμα το ξεθωριασμένο σχέδιο μιας συστάδας λουλουδιών ή ενός εμπριμέ σύμπαντος.

Και εκείνη μου έδωσε το χέρι της. Στην αρχή νόμιζα ότι ζητούσε κάποιου είδους βοήθεια, χρήματα ή τσιγάρο ή ίσως ένα εισιτήριο. Μετά παρατήρησα ότι η χούφτα της ήταν κλειστή, κάτι κρατούσε στην παλάμη της και ήθελε να μου το δώσει. Έβγαλα τα ακουστικά και ψέλλισα ένα συγγνώμη; Είναι τα μάτια σου κόκκινα, μήπως θέλεις λίγο ορό; Χαμογέλασα. Όχι, δεν χαμογέλασα απλά, ένιωσα και το τελευταίο μου κύτταρο να χαμογελάει, γιατί ακόμα και τώρα, ακόμα και σήμερα, που στα λεωφορεία κυκλοφορούν υπάλληλοι με μηνιάτικο 420 ευρώ, που ξυπνούν στις 6 το πρωί και επιστρέφουν στις 7 το βράδυ, ακόμα και σήμερα, υπάρχει κόσμος που σε κοιτάει στα μάτια και όταν τα βλέπει κόκκινα ή θολά, τα νοιάζεται. 

******

Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να την πείσω να δούμε το “Only lovers left alive“, Όχι, δεν είναι μια κλασική ταινία για ζόμπι σου λέω, είναι άλλα ζόμπι αυτά, κουρασμένα, έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια τους ολόκληροι αιώνες ανθρωπότητας και λύγισαν, τους απογοήτευσε η αντιμετώπιση που επιφύλαξαν στον Νεύτωνα και τον Τέσλα, το πάρτι τέλειωσε και τώρα πληρώνουν όσο όσο για λίγο καθαρό, νοσοκομειακό αίμα, το ανθρώπινο που ρέει στις φλέβες μας δεν τους λέει τίποτα γιατί είναι μολυσμένο. Κυκλοφορούν τα βράδια φορώντας μαύρα γυαλιά για να μην φαίνονται τα κόκκινα μάτια τους, γράφουν μουσικές πένθιμες για αυτόν τον κόσμο που δεν τελειώνει ποτέ. Βγήκαμε από το σινεμά κουρασμένοι κι εμείς, με την ανθρωπότητα να λυγίζει τα γόνατά μας, αλλά χαρούμενοι που ζούμε λίγο, ίσα για να πάρουμε μια τζούρα απαγορευμένου τσιγάρου, ευτυχείς που καταλάβαμε ότι δεν χρειάζεσαι καμία αιωνιότητα, σου αρκεί η ψευδαίσθησή της, αυτή που συμπυκνώνεται σε πέντε δευτερόλεπτα κάβλας.

Παστίλιες (αναδημοσίευση)


της Αννίτας Λουδάρου
 
Την Μαρία την γνωρίζω από μικρή. Στον από κάτω δρόμο μένει. Την συναντούσα κάποιες φορές στο περίπτερο της πλατείας ν΄αγοράζει με την μαμά της παγωτό. Και άλλες φορές στο βιβλιοπωλειάκι της γειτονιάς να ξεφυλίζουν τα δαχτυλάκια της μεγάλα, γυαλιστερά, πολύχρωνα βιβλία, πύλες εισόδου σε άλλους κόσμους. Η Μαρία με τα χρυσά κοτσίδια αφορμή και αιτία για γνωριμία γειτόνων, φίλων και συγγενών. Μετά για λίγο την έχασα. Έκλεισε και το βιβλιοπωλειάκι της γειτονιάς. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο πολύ είχα να την δω.

Η Μαρία, στα 17 τώρα, έφτασε Γ' Λυκείου. Ο 50 plus πατέρας -παρωχημένο μοντέλο για την αξία των ''φίλων της ελευθερίας'', γιόρτασε τα 2α γενέθλια της ανεργίας του. Η μητέρα, κηφήνας του δημοσίου, προισταμένη νοσηλεύτρια, με τα 700 ευρώ και την ευγνωμοσύνη στο διαπασών, που της επιτρέπεται ακόμα να μπαινοβγαίνει την πόρτα του νοσοκομείου, παλεύει. Όσο και να κόψεις, ό,τι και να σκεφθείς, όσο και να διαμελιστείς στριφγυρνώντας τις νύχτες για φροντιστήρια και για δια βίου όνειρα δεν περισσεύουν. Η Μαρία με τα Κυριακάτικα κόκκινα μπαλόνια και τα ορθοπεδικά μποτάκια αφορμή και αιτία για χαμόγελα και κουβεντολόγια στις κούνιες της πλατείας.

Να καλείσαι ν΄απαντήσεις πολλές αερητζίδικες ερωτήσεις. Πολλοί ειδικοί ενδιάμεσα στις μπουκιές και στα ρεψίματα των χορτασμένων στομαχιών τους, Ποιος είναι πιο χρήσιμος, ποιος είναι ο πιο άχρηστος, ο κηφήνας, ο βασιλιας, την Λόλα την μικρή ποιος θα την βγάλει απ΄την φωτιά; Nα απαντήσεις σε όλα! Αλλά και στο τι σημαίνει ακριβώς να καλείσαι να ζήσεις την οικογένια σου με τα 900, 800, 700, και κατρακυλάει. Πρόσεξε λίγο τι θα πεις πριν κουνήσεις το βαθυστόχαστο κεφάλι σου και πεις "Έτσι θα ζήσουμε στο εξής". Ν΄αναφέρεσαι όχι στα παιδιά της διπλανής πόρτας, αλλά στα δικά σου, που ακόμα έχεις τρόπο να τους εξασφαλίσεις δικαίωμα στο minimum έστω, αύριο.

-Η Μαρία θέλει να μπει στην Ιατρική.
- Πιστεύεις πως μπορεί κάποιος να μπει στην Ιατρική Αθηνών χωρίς φροντιστήριο ;
- Εγώ δεν πήγα φροντιστήριο.

Στον ανιχνευτή ψεύδους, οι τιμές σου θα ήταν μεγαλύτερες απο το άθροισμα της αρτηριακής και των τριών μας εκείνη την στιγμή. Η βελόνα θα χτυπούσε πιο τρελλά και από την φλέβα στην άκρη του μετώπου της Μαρίας.
- Συγνώμη που ενοχλούμε. Ξέρετε η μικρή έχει κάνει κάτι πανικούς, την κρατά άνχγος βαθύ. Ζαλάδες, πονοκέφαλοι.

Πότε μεγάλωσε η Μαρία τόσο αναρωτήθηκα. Πόσα περί ανέμων και υδάτων να πεις. Και ''κάτι για όλους θα γίνει'' και για όλους έχει δυσκολέψει. Και να παρακαλείς να πιάσει το placebo. Γιατί όποια φιλοσοφία και καραμελίτσα αισιοδοξίας κι αν επιστρατεύσουμε εγώ, εσύ, εμείς, όταν μαυρίζουν, παγώνουν οι τωρινοί τόποι και χρόνοι, γυρνάμε και ζητάμε καταφύγιο στις αναμνήσεις των φοιτητικών χρόνων. Κανένα 16χρονο δεν μπορεί να συμμεριστεί την ελπίδα μου, την ελπίδα σου και να διακρίνει την θετική πλευρά της ζωής όταν η πραγματικότητα του λέει "τέτοια χρόνια εσύ δεν θα έχεις". 586 ευρώ ο βασικός, αν είστε υπάκουα παιδιά , αλλιώς στα κοινωνικά παντοπωλεία.

Κανείς δεν ανεβαίνει ποτέ ξαφνικά στα περβάζια, δεν τινάζει απροειδοποίητα τα μυαλά του στον αέρα. Ένα σωρό σημειώματα έχουν μοιράσει πριν τα μάτια τους. Δύο πράγματα θα μείνουν δύσκολα ακόμα και για τον πιο υψηλό δείκτη ανθρώπινης ευφυίας και ικανότητας. Να διαβάζεις μάτια και να πιπιλάς πιπίλες. 

We the people - No more silence  γράφει το μαύρο φούτερ της. Οι ακανόνιστοι σφυγμοί της , η βαριά ανάσα της.
- Κάτι να περνάει τις νύχτες της υπάρχει ; 

Δεν υπάρχει. Ούτε οι παστίλιες για τον πόνο των άλλων κάνουν τίποτα. Δεν κόβεται ο βήχας της σιωπής. Χρειάζεται από τις άλλες, τις ειδικές γαι τον δικό σου πόνο. Αυτές και δυο τρεις ώρες να βρεις να κάνετε μαζί Χημεία και Βιολογία. 

Φωτογραφία από την ταινία La ballon rouge

ανατέλλει...Σκοταδισμός


Δεκάδες τα "περιστατικά" που περνάν απαρατήρητα στα ταμπλό των συνειδήσεών μας καθημερινά και που δηλώνουν σαν κορυφαία επιλογή της κυβέρνησης και της εξουσίας την καταφυγή της στα 'νάματα" του τρίπτυχου "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια". Ζηλωτές άλλων εποχών, πνευματικά γεννήματα των οποίων αρέσκονται να αυτοονομάζονται οι πρόσκοποι του σκοταδισμού της περί τον Σαμαρά παρέας, επιδίδονται άμα τή αναλήψει της εξουσίας στην ανασύσταση των "εθνοπατριωτικών" δυνάμεων με βάση τον πυρήνα του γνωστού Δικτύου 21 εμπνευστές και λειτουργοί του οποίου ήταν ανάμεσα στους πολλούς και ο Χρ.Λαζαρίδης, Φ. Κρανιδιώτης (αμφότεροι και κατ' επιλογοί οι κορυφαίοι παρά τω πρωθυπουργώ σύμβουλοι και μέντορές του, ο Χριστόδουλος Γιαλουρίδης (οποία σύμπτωση με τον ...μακαριστό), ο Αλ. Λυκουρέζος μετά της κ. Ζωής Λάσκαρη, ο Νεοκλής Σαρρής, ο επίτιμος (λόγω "ανδραγαθιών" στην Κύπρο το '74) στρατηγός Δ. Αλευρομάγειρος (που όποια εθνοφαζίσουσα πέτρα κι αν σηκώσεις τον βρίσκεις από κάτω). και άλλοι πολλοί με χορηγό τον ευεργέτη του έθνους κ. Εμφιετζόγλου (άλλοτε κρυφό χρηματοδότη του περιοδικού Νέμεσις αλλά και των δραστηριοτήτων του κύκλου του περιοδικού Άρδην). 

Επειδή οι συνθήκες "ωρίμασαν" καθότι η ευθύνη της διακυβέρνησης το υπαγορεύει, σαν κύριος στόχος του εθνικιστικού-ακροδεξιού Δικτύου 21 και των παραφυάδων του στην εξουσία επαναορίσθηκε η τόνωση του "εθνικού φρονήματος" με την αναζωογόνηση των παραδόσεων του Ελληνισμού κατά το πνευματικό υπόδειγμα της Ορθοδοξίας. Γνωστή και δοκιμασμένη η συνταγή από δικτάτορες άλλων εποχών (Μεταξάς-Χούντα).

Δύο από τα πολλά περιστατικά και μία υπενθύμιση του γράφοντος υποδηλώνουν την αναγκαία αυτή ρητορική μεταστροφήη  από τον πόλεμο κατά των ευρωλιγούρηδων και της παγκοσμιοποίησης στην αναγέννηση του "ιδεώδους" του ελληνισμού. Πρώτα η υπενθύμιση:

Ο κ. Χ. Γιαλουρίδης υπήρξε δραστήριο μέλος της ΕΟΚΑ Β! (ο ρόλος της γνωστός στην καταστροφή της Κύπρου το 74) μέσα στα πανεπιστήμια επί χούντας παρέα με όλους τους ΕΚΟΦίτες και χαφιέδες της εποχής, ήταν ο αποκλειστικός διαχειριστής και μελετητής των αρχείων της ΣΤΑΖΙ όταν αυτά το 1995 παραδόθηκαν στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ευνοούμενος της λεγόμενης "πατριωτικής πτέρυγας" του ΠΑΣΟΚ και του Παπαθεμελή ιδιαίτερα. Αργότερα προσχώρησε στο Δίκτυο 21 και έκτοτε βασική του εμμονή είναι η "τουρκοφαγία", χαρακτηρίζοντας δημόσια όσους αντιτίθενται στις απόψεις του σαν "τουρκομογγόλους".

Αυτός λοιπόν ο κύριος αναλαμβάνει πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού στο οποίο μεταβιβάζονται και οι αρμοδιότητες του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. Το τί σημαίνει αυτό διαβάστε εδώ.

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό δείγμα της επιχειρούμενης  ανασύστασης του ελληνοχριστιανικού "ιδεώδους" είναι η καταδίκη του γέροντα Παστιτσίου για καθύβριση θρησκεύματος. Για το γεγονός δείτε εδώ.

Και αντί η αριστερά σύσσωμη να αντιταχθεί στην επερχόμενη λαίλαπα του σκοταδισμού ιδρώνει πως να μη θίξει τις "παραδόσεις του λαού" σιωπούσα ή συμπορευόμενη με την κυβέρνηση και τους θιασιώτες του σκοταδισμού. Τρανό δείγμα η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση του βουλευτή του Βαγγέλη Διαμαντόπουλου. Όσο για το ΚΚΚουτσούμπα μούγγα.

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

ΚΙΜΠΙ: Η εξαφάνιση της ατζέντας...(αναδημοσίευση)

... και ο αποπληθωρισμός του χρόνου


από τον ΚΙΜΠΙ

Τώρα το πήρα είδηση. Έχουν εξαφανιστεί οι ατζέντες. Είναι μέσα Ιανουαρίου και δεν κυκλοφορεί στο σπίτι ούτε μια ατζέντα 2014. Πριν δυο τρία χρόνια, τέτοιες μέρες, στο σπίτι ή στη δουλειά συσσωρεύονταν ατζέντες και ημερολόγια της νέας χρονιάς. Ατζέντες κάθε λογής. Μικρές, μεσαίες, μεγάλες, με χάρτινα ή πλαστικά εξώφυλλα, κι άλλες δερματόδετες, ντιζαϊνάτες, απλές, με το ημερολόγιο και το εορτολόγιο, ή άλλες, «υπερπαραγωγές», απευθυνόμενες σε πολίτες ή επενδυτές του κόσμου που έπρεπε να γνωρίζουν τη διαφορά ώρας μεταξύ Τόκιο και Βερολίνου, τις χιλιομετρικές αποστάσεις ανάμεσα σε όλες τις πρωτεύουσες, τα εθνικά νομίσματα, τα μέτρα και τα σταθμά κάθε χώρας, τα τηλέφωνα των τραπεζών, των πρεσβειών και των αεροπορικών εταιρειών. Υπήρχαν οι ατζέντες – επιχειρηματικά δώρα που κάθε τράπεζα και κάθε εισηγμένη επιχείρηση που σεβόταν τον εαυτό της φρόντιζε να στείλει μαζί με τα «χρόνια πολλά» εκ μέρους του διευθύνοντος συμβούλου και της (συνήθως) υπευθύνου δημοσίων σχέσεων σε ένα ευρύ κύκλο πελατών και «πελατών». Οι ατζέντες των συλλόγων απανταχού Σαρακατσάνων, τα ημερολόγια των σωματείων, των προσκόπων, του φαρμακείου της γειτονιάς, σπανιότερα του φούρναρη ή του βιβλιοπώλη. Ατζέντες αφιερωμένες στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική και ατζέντες ιστορικών επετείων ή μελλοντολογικών προβλέψεων. Η αφθονία της ατζέντας, εκτός από το ότι εξυπηρετούσε την αφθονία των δημοσίων σχέσεων, υπονοούσε και μιαν αφθονία χρόνου που έπρεπε να οργανωθεί, να κατατμηθεί, να κατανεμηθεί, να ταξινομηθεί, να εξοικονομηθεί, να επενδυθεί, να πολλαπλασιαστεί, να επιμηκυνθεί με συγκεκριμένους τρόπους και εναλλακτικές. Ο χρόνος όφειλε πράγματι να είναι από πολλές απόψεις χρήμα.

Υπάρχουν, βέβαια, οι ατζέντες των κινητών, ημερολόγια μέχρι το 2042, σωτήριον έτος αποπληρωμής του χρέους, υπάρχουν τα προγράμματα υπενθύμισης γιορτών, γενεθλίων, ραντεβού στα κινητά, στα PC, στα τάμπλετ και στα λάπτοπ, αλλά δεν έχουν τη χάρη και το στυλ μιας δερματόδετης ατζέντας με επιμελημένη χρυσοτυπία στο εξώφυλλό της, ούτε το κύρος των organizer και των filofax που πρόβαλλαν στους γύρω την εικόνα ανθρώπου που ελέγχει τον χρόνο, τους μήνες, τις εβδομάδες, τις μέρες, τις ώρες, που δεν έχει χρόνο για χάσιμο. (Τις περισσότερες φορές, στα περισσότερα σπίτια και γραφεία, οι περισσότερες ατζέντες κατέληγαν στα σκουπίδια, έπειτα από μερικές εβδομάδες αχρησίας. Προσωπικά, ουδέποτε κατάφερα να χρησιμοποιήσω μιαν ατζέντα με συνέπεια πέρα από τον πρώτο μήνα του χρόνου, τον μήνα των υποσχέσεων καλής επανεκκίνησης. Έπειτα, αρκούσε η μνήμη και οι πρόχειρες σημειώσεις σε χαρτιά και τετράδια, σπανιότερα στις πίσω σελίδες βιβλίων. Μια στις δυο σημειώσεις ή υπενθυμίσεις χάνονταν. Πιθανότατα αυτός ήταν ο προορισμός τους).

Οι ατζέντες εξαφανίστηκαν. Η προφανής αιτία είναι ότι η ύφεση έπληξε και την άλλοτε ανθούσα αγορά επιχειρηματικού δώρου, ότι για τις επιχειρήσεις ήταν σχεδόν αυτονόητη η περικοπή των περιττών δαπανών. Το λιγότερο προφανές είναι ότι ο χρόνος έχει αυτονομηθεί επικίνδυνα από τους όρους επιβίωσής μας. Ο ημερολογιακός χρόνος σηματοδοτείται περισσότερο από τα χρονοδιαγράμματα των επισκέψεων της τρόικας, των συνεδριάσεων του Eurogroup, των εκδόσεων εντόκων γραμματίων, παρά από τις πραγματικές ανάγκες των πραγματικών ανθρώπων. Πέρα από αυτά τα εικονικά ορόσημα, για τους περισσότερους ανθρώπους αυτής της άχρονης χώρας ο χρόνος σηματοδοτείται από τις ημερομηνίες λήξης των λογαριασμών και των δόσεων στην εφορία. Όλα τα άλλα κινούνται στον χώρο του απροσδόκητου. Δεν ξέρεις αν και πότε θα πληρωθείς για να μπορείς να πληρώσεις, δεν ξέρεις αν τον επόμενο μήνα θα έχεις δουλειά, κι αν ήδη δεν έχεις δουλειά δεν έχει νόημα να προγραμματίσεις τίποτα που να χρειάζεται να το σημειώσεις με αδρά και υπογραμμισμένα γράμματα σε μιαν ατζέντα. «25 Ιανουαρίου, ραντεβού με Κώστα ώρα 3 για καφέ στη Βικτώρια». Κι αν στις 25 Ιανουαρίου δεν έχεις ούτε δεκάρικο για τη βενζίνη του δρομολόγιου;

Μεταξύ των άλλων, στη μνημονιακή μπανανία έχει αποπληθωριστεί κι ο χρόνος. Πράγμα λογικό, όταν οι πάτρωνες της χώρας υπόσχονται «επιστροφή στην κανονικότητα» σε μια δεκαετία και βάλε. Πολύ μακρύς χρόνος για να έχει σημασία ο ζωντανός, βιωμένος χρόνος. Έχετε παρατηρήσει στα βλέμματα ορισμένων ανθρώπων μιαν υπόνοια ότι βιάζονται να τελειώσει κι αυτή η χρονιά, αυτή η δεκαετία, αυτή η ζωή χωρίς να χρειαστεί να σημειώσουν τίποτε αξιόλογο και σημαντικό στην ατζέντα της;

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Η σπορά της οργής (αναδημοσίευση)


πηγή: 
http://anarchypress.wordpress.com 

Θα σου δείξω το φόβο μέσα σε μια χούφτα χώμα
T.S. Eliot, «Η ρημαγμένη γη» 


Την ερχόμενη άνοιξη πρόκειται να ψηφιστεί από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ένας νόμος, που στοχεύει στον έλεγχο των σπόρων που καλλιεργούνται, δίνοντας το πράσινο φως στις μεγάλες πολυεθνικές. Στόχος είναι να τεθεί σε ισχύ από το 2016.

Εν ολίγοις, η ρύθμιση αυτή επιβάλλει μία λίστα «νόμιμων» σπόρων. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να ελέγχεται μέσα από περίπλοκες διαδικασίες, οι οποίες θα κοστίζουν περίπου 3000 ευρώ για κάθε ποικιλία. Προφανώς, ένας φτωχός αγρότης δε θα είναι σε θέση να διαθέσει αυτά τα λεφτά, αλλά για μία πολυεθνική το ποσό αυτό είναι αστείο. Ουσιαστικά, οι «νόμιμοι» σπόροι θα είναι αυτοί που ενδείκνυνται για μεγάλες καλλιέργειες, ενθαρρύνοντας τη βιομηχανική γεωργία. 

Έτσι, κανείς δεν θα μπορεί να διατηρεί μικρές καλλιέργειες για λογαριασμό του, αφού οι σπόροι που μπορεί να έχει ο καθένας μας και να καλλιεργεί για το κοντινό του περιβάλλον δεν θα είναι σε θέση να περάσουν την έγκριση. Το αυτονόητο, αυτό που κάθε άνθρωπος που δεν έχει χάσει τα στοιχειώδη ανθρώπινα χαρακτηριστικά του μπορεί να καταλάβει, είναι ότι μια τέτοια νομοθεσία ασκεί άμεσο διατροφικό έλεγχο και εξάρτηση από το κράτος μέχρι τελικής πτώσεως.

Στην Ευρώπη οι αντιδράσεις έχουν ήδη ξεκινήσει. Εδώ και καιρό, έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις για τέτοιου είδους νομοθεσίες που κατά τόπους εφαρμόζονται ήδη. Το κράτος επιδιώκει να επιβάλει με τον παραλογισμό του και αυτά που σε κάποιους ακόμη μπορεί να φαντάζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Όταν η καταστολή είναι τόσο προφανής, όταν γίνεται προσπάθεια να εξαπλωθεί ο έλεγχος στην πιο στοιχειώδη φυσική ανάγκη, την ίδια τη διατροφή, τα λόγια ωχριούν. 

Επί πλέον, θα πρέπει να αναλογιστούμε τι θα σημαίνει για την ίδια την γη η εφαρμογή μίας τέτοιας απόφασης· η επιβολή εργαστηριακών σπόρων, οι εκτεταμένες μονοκαλλιέργειες, που ήδη κυριαρχούν, θα καταστήσουν άγονες και νεκρές σε βάθος χρόνου τεράστιες εκτάσεις, αυξάνοντας το πρόβλημα του υποσιτισμού. Αυτή τη φορά όμως μέσα στα όρια της πολιτισμένης και αναπτυγμένης ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας, που ήθελε πάντοτε να κρατάει για τον εαυτό της το καλύτερο κομμάτι αυτού του πλανήτη, ασελγώντας πάνω στον υπόλοιπο κόσμο.

Ο νόμος αυτός έρχεται να συμπληρώσει τη νοοτροπία που εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί να επικρατήσει και υπακούει στη λογική ότι κάτι για να είναι υγιεινό και διατροφικά σωστό, θα πρέπει να εγκριθεί από κρατικές επιτροπές. Έρχεται να προστεθεί σε μια τάση αποστείρωσης, η οποία επιβάλλει μία ισοπεδωτική νοοτροπία περί «καθαρών» και «ακάθαρτων» τροφών και συνηθειών. Το ίδιο προηγήθηκε με το κρέας και άλλα είδη διατροφής, που ελέγχονται από μεγάλα καρτέλ. Άλλωστε, ένας σπόρος που είναι τεχνητά κατασκευασμένος εμπεριέχει και τις αρρώστιες που μπορούν να καταπολεμήσουν οι ίδιες μεγάλες εταιρείες φυτοφαρμάκων (φυτοφαρμάκιων θα λέγαμε εμείς), προκειμένου να λύσουν τα προβλήματα που γέννησαν στις καλλιέργειες, μπλέκοντας σε έναν φαύλο κύκλο την ίδια τη γέννηση και το θάνατο.

Με τέτοιες διατάξεις σταδιακά θα περάσουν στον χώρο του μύθου, μαζί με τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, τα κοινά μήλα που τώρα μπορούμε να τρώμε όλοι. Και τότε, θα είμαστε αναγκασμένοι να εφεύρουμε πάλι έναν Ηρακλή να μας τα φέρει πίσω, έναν απολίτιστο δηλαδή ήρωα, που κατάφερε να μεταφέρει τα γνωστά μας χρυσαφί εσπεριδοειδή (τα πορτοκάλια). 

Ο δράκος όμως του πολιτισμού με τα πολλά κεφάλια προσπαθεί να αφανίσει κάθε άγριο και φυσικό πλάσμα από αυτό τον κόσμο. Αλλά δε θα τον αφήσουμε να κοιμάται ήσυχος. Το έχουμε ξαναπεί και δε θα κουραστούμε να το ξαναλέμε· είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε ότι οποιοσδήποτε νόμος είναι σε θέση να προσεγγίσει έστω και στο ελάχιστο τη σοφία της φύσης. 

Η φύση δεν έχει νόμους· αυτοί είναι ανθρώπινα γεννήματα, που θέλησαν, ανεπιτυχώς ευτυχώς, να μεταμορφώσουν το σύμπαν σε αντικείμενο παρατήρησης, ερμηνεύοντας τα πάντα με σχέσεις αίτιου-αιτιατού. Όσο ακόμη διατηρούμε τη δίψα για ελευθερία, όσο επιδιώκουμε να βλέπουμε γύρω μας έναν κόσμο που σφύζει από ζωή, όπως η ίδια η φύση μας την δώρισε, δεν μπορούμε παρά να διατηρούμε, ο καθένας από την πλευρά του, τον σπόρο για μια διαφορετική γη· αυτή που δε θα έχει σύνορα και νόμους, που θα ακούει τον πιο μικρό ψίθυρο, πριν γίνει καταιγίδα και θα βλέπει το πιο μικρό σημάδι, πριν γίνει ουράνιο τόξο.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση