Η ΒΙΟΜΕ ανοίγει το δρόμο για την αυτοδιαχείριση: Βίντεο από την εκδήλωση στις 16/12 στο Πολυτεχνείο

Από την εκδήλωση-συζήτηση με θέμα "Η ΒΙΟΜΕ ανοίγει το δρόμο για την αυτοδιαχείριση", που διοργάνωσε η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ, στις 16/12/2013 στο Πολυτεχνείο. 

Οι τοποθετήσεις του Αλέκου Σιδερίδη από το Σωματείο Εργαζομένων στη ΒΙΟΜΕ και του Κώστα Χαριτάκη από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας).

τα 2 βίντεο εδώ

- http://www.youtube.com/watch?v=vfWFOd5CUJA

-http://www.youtube.com/watch?v=gOk2vAuFN-g

Άρση των πλειστηριασμών: Θα ψηφισθεί με νόμο ή με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π)

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες που δημοσιεύονται στην εφημερίδα Αυγή, η κυβέρνηση προσανατολίζεται στο να φέρει στη Βουλή την ψήφιση της "μερικής" άρσης των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας. Διαβάστε το κείμενο της εφημερίδας με τίτλο "Τρέμουν ατύχημα, η Βουλή να έχει λόγο".

Σαμαράς και Βενιζέλος σύρονται στη Βουλή για τους πλειστηριασμούς μετά τις αντιδράσεις, αλλά και τη στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας στη μεθόδευση για Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.

Οι κυβερνητικοί βουλευτές μπροστά στο δίλημμα: Καταψήφιση ή ανυποληψία

Σε μεγάλη δοκιμασία εισέρχεται από σήμερα και για τέσσερις ημέρες η συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, τόσο όσον αφορά τις σχέσεις των κομμάτων που την απαρτίζουν όσο και ως προς τα όρια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της.

Σήμερα συζητείται στην Ολομέλεια της Βουλής η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να συσταθεί Εξεταστική Επιτροπή για τη σκανδαλώδη υπόθεση των υποβρυχίων που σκουριάζουν στον Σκαραμαγκά, με τον Αντ. Σαμαρά και τους βουλευτές της Ν.Δ. να καλούνται να πάρουν θέση για το αν θα καλύψουν τον κυβερνητικό εταίρο τους ή θα ζητήσουν να ριχτεί φως στο "σκάνδαλο", όπως το χαρακτήριζαν, των υποβρυχίων. 

Πέμπτη και Παρασκευή συζητείται στην Ολομέλεια ο φόρος ακινήτων που μονιμοποιεί και επεκτείνει το γνωστό "χαράτσι" στα ακίνητα. Την Πέμπτη θα κατατεθεί στη Βουλή νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών, το οποίο θα συζητηθεί ως "κατεπείγον" την Παρασκευή στην Επιτροπή και το Σάββατο στην Ολομέλεια.

Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον δρόμο της Βουλής, παρατείνοντας τις εργασίες της κατά μία ημέρα, μετά τον σάλο που προκάλεσαν τα σχέδιά της για θεσμοθέτηση μέσω ΠΝΠ, αλλά και την απροθυμία του Προέδρου της Δημοκρατίας να εμφανιστεί συμμέτοχος σε μια τέτοια μεθόδευση.

Η Βουλή να έχει λόγο

Παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε να αποφευχθεί "άλλη μια εκτροπή", να θεσμοθετηθεί δηλαδή η απελευθέρωση των πλειστηριασμών και των ομαδικών απολύσεων με ΠΝΠ, και παρέμβαση της Βουλής, ζήτησε ο Αλ. Τσίπρας από τον Κ. Παπούλια.

"Η ελληνική Βουλή είναι αυτή που πρέπει να νομοθετήσει" τόνισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, αμέσως μετά τη συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, στην οποία ζήτησε από τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα την παρέμβασή του, ώστε το ζήτημα της άρσης της προστασίας των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας να μην έλθει στη Βουλή με τη μορφή Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Για το επίμαχο αυτό θέμα, κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ σημείωσαν πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έδειξε να είναι αντίθετος στη χρήση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Στο ίδιο πλαίσιο, ο Αλ. Τσίπρας έθεσε στον Κ. Παπούλια το θέμα της απελευθέρωσης των απολύσεων, υπογραμμίζοντας πως αποτελεί εξίσου πολύ σημαντικό θέμα για να περάσει με ΠΝΠ.

παρατηρήσεις: ξέφυγε μια λεπτομέρεια από το συντάκτη της "Αυγής" αλλά και από πολλούς άλλους. Έχει κανείς σκεφθεί γιατί άφησε η κυβέρνηση τελευταία στιγμή να "ασχοληθεί" με το θέμα ;  Μήπως για να φέρει όχι μόνο τους 153 βουλευτές αλλά και τους 300 ενώπιον του ενδεχόμενου μη-ψήφισης ή καταψήφισης του όποιου νόμου φέρει ; Γιατί εκτιμώ πως θα φέρει νόμο αλλά θα προχωρήσουν στη συζήτησή του και στην ψήφισή του την τελευταία στιγμή. Και ένας τέτοιος νόμος δεν θα παρέχει παρά ελάχιστη προστασία της πρώτης κατοικίας. Και ο εκβιασμός προς τους 300 θα είναι: Αν τολμάτε καταψηφίστε τον !
Διότι ένας νόμος σε κάθε περίπτωση θα είναι καλύτερος από έναν μη-νόμο. 

Συντρόφια της Αυγής και λοιπή αριστεροί φωστήρες μου μας κρέμασαν κουδούνια ! Μπέεεεε... 

Εφιάλτης από το μέλλον τα σχέδια του κράτους και των τραπεζών για τους πλειστηριασμούς

Άρχισαν τελικά να διαρρέουν τα σχέδια των τραπεζών και της κυβέρνησης για το θέμα των πλειστηριασμών. Η προθεσμία που είχε δώσει η τρόϊκα σε κυβέρνηση-ελληνικές τράπεζες τελειώνει και όλα δείχνουν πως τα τελικά σχέδια για τα προβληματικά στεγαστικά δάνεια είναι ήδη έτοιμα προς ανακοίνωση. Για τα υπόλοιπα δάνεια (καταναλωτικά, επιχειρηματικά) δεν έχει ακόμη τίποτα διαρρεύσει. Σύμφωνα με όσα γράφονται στο http://www.euro2day.gr/news/economy/article/1163353/protash-anasa-gia-ta-kokkina-stegastika.html αυτή τη στιγμή τα προβληματικά στεγαστικά δάνεια ξεπερνούν τις 350.000 επί συνόλου ενός εκατομμυρίου (αν και άλλες εκτιμήσεις θεωρούν και τα δύο αυτά νούμερα υπερεκτιμημένα). Από τα 350.000 προβληματικά δάνεια τα 110.000 είναι κόκκινα, δηλαδή παρουσιάζουν καθυστέρηση εξυπηρέτησης μεγαλύτερη των τριών μηνών. 

Οι τραπεζίτες επισκέφθηκαν την Δευτέρα 9 Δεκέμβρη τον διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος (Προβόπουλο) και του υπέβαλαν τις τελικές προτάσεις τους οι οποίες έχουν την έγκριση της κυβέρνησης και κινούνται στο πνεύμα της απόφασης Χατζηδάκη.

Η πρόταση των τραπεζών χωρίζει σε δύο κατηγορίες τα προβληματικά στεγαστικά δάνεια. Σ' αυτά που μετά βίας εξυπηρετούνται και στα κόκκινα. 

Για τα πρώτα προβλέπεται σύναψη νέας σύμβασης στα πλαίσια του σχεδίου Χατζηδάκη που θα υποχρεώνει τον δανειολήπτη στην δεκαετή εξόφληση του 70% του δανείου (όπου βάσει των δεσμεύσεων της νέας σύμβασης θα πρέπει να είναι συνεπής άλλως κινδυνεύει με συνοπτικές διαδικασίες να χάσει οριστικά το σπίτι του). Το υπόλοιπο της οφειλής (τόκοι+κεφάλαιο) θα παγώσει χωρίς να ανατοκίζεται με την υποσχετική της οριστικής διαγραφής αν ο δανειολήπτης είναι συνεπής. Εδώ υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο: με ποιό επιτόκιο θα συναφθεί η νέα σύμβαση ; Μήπως αυτό το επιτόκιο θα καλύψει μερικώς την απώλεια των τραπεζών από το κούρεμα κατά 30% του δανείου ; Το άλλο αδιευκρίνιστο σημείο είναι τί θα γίνει αν ο δανειολήπτης κάποιες φορές βρεθεί σε αδυναμία εμπρόθεσμης εξόφλησης της δόσης του δανείου: θα τύχει του πλεονεκτήματος της διαγραφής του 30% ;

Οι τράπεζες έχουν κάθε λόγο να εντάξουν σε αυτή την υπό διαμόρφωση κατηγορία δανειοληπτών όσο περισσότερους μπορούν. Πρώτον γιατί θα βελτιώσουν την εικόνα του χαρτοφυλακείου των δανείων τους και δεύτερον γιατί θα έχουν σχεδόν εξασφαλίσει με την απειλή του άμεσου πλειστηριασμού ή την απώλεια του βοnus της διαγραφής του 30% την "άμεμπτη" εξυπηρέτηση του δανείου. Να θυμίσουμε ότι όταν εξαγγέλθηκε η πρόταση Χατζηδάκη μόνο 850 περίπου δανειολήπτες προσήλθαν και υπέγραψαν νέα σύμβαση (οι περισσότεροι έχουν μετανοιώσει ήδη) αντί των 150.000 που ήταν στις προβλέψεις της κυβέρνησης.

Για τη δεύτερη κατηγορία των προβληματικών στεγαστικών δανείων (κόκκινα) το σχέδιο-πρόταση προβλέπει τη μεταβίβαση (οριστική κατάσχεση) του ακινήτου σύμφωνα με τις τρέχουσες εμπορικές αξίες στην τράπεζα και την ενοικίαση της κατοικίας από τον πρώην ιδιοκτήτη. Η κυβέρνηση εκτιμά πως έτσι θα ανακόψει το όποιο κύμα οργής, μην αφήνοντας στο δρόμο 110.000 οικογένειες.

Για να προχωρήσει όμως η εφαρμογή της, πρέπει να μειωθεί ο φόρος μεταβίβασης στην αγοραπωλησία ακινήτων, κάτι που αναμένεται να γίνει στην οριστική διαμόρφωση του νέου φορολογικού νομοσχεδίου (πληροφορίες αναφέρουν ότι θα μειωθεί στο 3% από 10% σήμερα).

Το ενοίκιο που θα καταβάλλεται θα είναι μειωμένο κατά 20% από τα εμπορικά δεδομένα της αγοράς. Η "χάρη" αυτή θα ισχύσει για 5 έτη και αφού επαναξιολογηθεί η οικονομική κατάσταση του δανειολήπτη (πλέον ενοικιαστή), τότε είτε θα μπορεί να επαναγοράσει από την τράπεζα το σπίτι σύμφωνα με τις τότε εμπορικές αξίες, είτε θα συνεχίσει να πληρώνει το ενοίκιο. Βέβαια, εάν σε πέντε χρόνια η τράπεζα κρίνει ότι μπορεί να πουλήσει το ακίνητο, τότε η σύμβαση ενοικίασης διακόπτεται αυτομάτως. 

Στην ουσία μιλάμε όχι μόνο για οριστική απώλεια του ακινήτου (εν προκειμένω της πρώτης κατοικίας) αλλά και για ένα αργό ξεσπίτωμα σύμφωνα με τις ορέξεις της τράπεζας και τις επικοινωνιακές πολιτικές της κυβέρνησης. 

Αποτελεί εμπαιγμό το να σου πάρει το σπίτι η τράπεζα με τις σημερινές αξίες (διότι πρόκειται για "ηθελημένη" μεταβίβαση από τον ιδιοκτήτη στην τράπεζα) και να στο πουλήσει, αν θελήσει, σε μια φουσκωμένη αξία στο μέλλον. Ο εκβιασμός είναι ωμός. Ή σε πετάω στο δρόμο ή μου χαρίσεις το σπίτι σου, να στο ξαναπουλήσω στο μέλλον, αν το θελήσω.

Σημείο προς διευκρίνιση είναι η σχέση τους ύψους της οφειλής με την αξία της μεταβίβασης. Αν λ.χ. η αξία μεταβίβασης είναι μεγαλύτερη της οφειλής η τράπεζα θα δεχθεί να επιστρέψει τη διαφορά στον πρώην ιδιοκτήτη; Αν αντίθετα η αξία είναι μικρότερη ο δανειολήπτης-πρώην ιδιοκτήτης απαλάσσεται του υπολοίπου της οφειλής.

ένας εφιάλτης από το μέλλον

Ας μην ξεγελιόμαστε. Αυτά τα 110.000 σπίτια θεωρούνται ήδη κατασχεμένα από τις τράπεζες (με την έννοια ότι άμεσα θα αποτελέσουν περιουσιακό τους στοιχείο). Η μανούβρα του ενοικίου απλά βελτιώνει την αξία του ακινήτου ώστε αυτό να γίνει πιο δελεαστικό από τα επενδυτικά founds και τα κοράκια του real estate. Aυτά τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια έχουν πουληθεί σε ξένες τράπεζες ή θα πουληθούν οσονούπω με τη ρύθμιση αυτή και μάλιστα με καλύτερους όρους για τις τράπεζες δανειστές από ό,τι όσα έχουν ήδη πουληθεί. Στη συνέχεια οι ξένες τράπεζες θα τα "πακετάρουν" και θα τα διαθέσουν σε founds και επενδυτικούς ομίλους ακινήτων. Συνάμα αυτοί οι τίτλοι ιδιοκτησίας θα αποτελέσουν τονωτική ένεση στα μετοχοποιημένα πακέτα ακινήτων (βλέπε http://dikaex.blogspot.gr/2013/11/blog-post_5662.html), οι μετοχές θα παίζονται στα διεθνή χρηματιστήρια αξιών, παρασέρνοντας προς τα κάτω ή προς τα πάνω τις αξίες όλων των ακινήτων παγκοσμίως, είτε αυτά έχουν εμπλακεί σε τραπεζικές συναλλαγές είτε όχι. 

Συν τοίς άλλοις η μετοχοποίηση των κατασχεμένων ακινήτων θα προσφέρει διέξοδα στα αποθέματα άϋλων κερδών παγκοσμίως, θα μετουσιώσει τον κοπανιστό αέρα των κερδών από τα διεθνή χρηματιστήρια και χρηματοοικονομικά παιγνίδια σε έγγυο αξία.

Αυτά τα 110.000 σπίτια είναι η πρώτη δόση υφαρπαγής και του τελευταίου περιουσιακού στοιχείου που διαθέτουν οι έλληνες πολίτες. Σ' αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και τα σπίτια όσων δανειοληπτών έχουν κόκκινα δάνεια άλλης μορφής (επιχειρηματικά, καταναλωτικά, κ.λπ.) για τα οποία ακόμη δεν ακούγεται κάποιο σχέδιο ή πρόταση. Φαντάζομαι ότι και αυτά θα έχουν παρόμοια τύχη με τα κόκκινα στεγαστικά.

Αν προσθέσουμε σ' αυτά τις απειλούμενες από το Δημόσιο κατασχέσεις ακινήτων, τη φοροληστεία πάνω στο ακίνητο με τον νόμο που κατατέθηκε στη Βουλή, που μεταβιβάζει με αργό ρυθμό κάθε ακίνητο στα χέρια του κράτους και μέσω του ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο για την εξυπηρέτηση του χρέους) στα χέρια των διεθνών δανειστών, το τοπίο είναι εφιαλτικό.

Αυτή η αρπαγή δεν θα έχει όμοιό της στην ιστορία. Της πρώτης μεγάλης αρπαχτής (χρηματιστήριο) ακολούθησε η αρπαγή των μισθών, ο εξαναγκασμός σε ανεργία, η αρπαγή μέσω της κερδοσκοπίας πάνω στα βασικά αγαθά, η περικοπή των κοινωνικών δαπανών, η φοροληστεία. Όλα ενταγμένα σε ένα σχέδιο φτωχοποίησης.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στην τελευταία πράξη φτωχοποίησης, μπροστά στο ανώτατο στάδιο υπεσυσσώρευσης πλούτου από ολίγους. Πλούτου που δεν θάναι πια αέρας κοπανιστός, αλλά χώρος. Και αυτή η υπερσυσσώρευση φουντώνει όχι μόνο την παγκόσμια κερδοσκοπία πάνω στο χώρο, αλλά επιτρέπει χωροταξικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς σε ολόκληρες πόλεις ή περιοχές σύμφωνα με τις πολιτικές ανάγκες της επικυρίαρχης τάξης (Gentrification). Πόλεις μέσα στις πόλεις όπου το σύνδρομο του φόβου και η αποξένωση θα αποτελούν το υπερόπλο της εξουσίας. 

Βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο του λυκόφωτος των χώρων, της ερημοποίησής των, των κλειστοφοβικών πόλεων, στην Κλειστόπολη στη θέση της Κοσμόπολης (του Πώλ Βιριλιό-Πανικόβλητη Πόλη). Ο κόσμος μη όντας πέρα από ό,τι βλέπουν τα μάτια μας μινιατουροποιείται, με ό,τι αυτό σημαίνει για το κοινωνικό όν Άνθρωπος.

Φυλακισμένα βλέμματα (αναδημοσίευση)

από το ΞΕΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑ 

(http://xeblogarisma.blogspot.gr/2013/12/blog-post_9.html)

αρχική ανάρτηση από http://pistos-petra.blogspot.gr

"Εμένα ποιος είναι ο μπαμπάς μου; Εγώ δεν έχω μπαμπά;"

Μια ανδρική φιγούρα εμφανίζεται.

"Μπαμπά!", φωνάζει το παιδάκι.

Ο άνδρας ξέρει πως δεν επιτρέπεται να απαντήσει.

Σιωπηλός, γυρίζει το κλειδί στη σιδερένια πόρτα

και κλειδώνει μέσα τη μητέρα με το μωρό της.

Το παιδί προσπαθεί να ανοίξει.

-"Γιατί δεν ανοίγει η πόρτα μαμά;"

-"Είναι η ώρα που κοιμόμαστε.

Γι' αυτό κλείνουν οι πόρτες.

Για να είναι ο καθένας στη φωλίτσα του".

Ο διάλογος είναι πραγματικός. Όταν το παιδί μεγαλώσει, θα καταλάβει πως η "φωλίτσα" ήταν η φυλακή και ο "μπαμπάς" ο δεσμοφύλακας... Σήμερα 15 αθώες ψυχές ζουν στις φυλακές της Θήβας, μαζί με τις έγκλειστες μητέρες τους. (Απόσπασμα από φυλλάδιο στο ξεblogάρισμα).

Την Κυριακή το μεσημέρι βρέθηκα στο bazaar του blog "ξεblogάρισμα"μέσα από μια μουντή μέρα, κάτω από δυνατή βροχή, έρημους δρόμους, ανησυχητική ησυχία. Στο Σύνταγμα.

Εκεί μέσα όμως, ήταν όλα χαρούμενα. Ο σκοπός ιερός, οι άνθρωποι, εθελοντές από καρδιάς, 

οι πάγκοι γεμάτοι καλούδια προς πώληση, αλλά κυρίως, πολλά αγαθά προσφορά για τα παιδιά.

Δεν σου κρύβω πως προβληματίστηκα λίγο για το θέμα. Αντιλήφθηκα πως οι άνθρωποι που διάβασαν το link μου http://pistos-petra.blogspot.gr/2013/11/blog.html υπήρξαν ελαφρώς αμήχανοι. Όχι εκείνοι που σχολίασαν το περιεχόμενο της ανάρτησης, αλλά εκείνοι που δεν το σχολίασαν. Βλέπεις, η λέξη "φυλακή" αποτελεί ταμπού, ακόμα και στις μέρες μας!

Εδώ όμως δεν μιλάμε για απλούς φυλακισμένους. Μιλάμε για μητέρες και κυρίως για παιδιά!

Κι ενώ θα έλεγε κάποιος πως, αφού υπάρχουν παιδιά φυλακισμένα, τότε το πράγμα αλλάζει, παρόλα αυτά δεν είναι καθόλου έτσι. Θα μπορούσα να είχα πολλές ενστάσεις επί του θέματος, αν δεν είχα συνειδητοποιήσει, πως είμαστε σχεδόν όλοι μας έγκλειστοι των επιλογών μας. 

Έχουμε παραδοθεί αμαχητί στα χέρια των πολιτικών δεσμοφυλάκων μας, έχουμε απωλέσει επί της ουσίας την ελευθερία μας κι όμως, εξακολουθούμε να βλέπουμε ως ταμπού, την φυλακή κάποιων άλλων! Τι κρίμα που μας τρώει και μας καταπίνει το "φαίνεσθαι" και όχι το "είναι"! Αυτός είναι κι ο λόγος ίσως που, ναι μεν θυμόμαστε ευλαβικά, επετείους και σημαδιακές ημερομηνίες, αλλά ως εκεί! Να μην ξεχάσουμε να μας.....θυμήσουμε τον Αλέξη. 6 Δεκεμβρίου. Και σ' εκείνον έχω απλά να...υπενθυμίσω την περσινή μου επετειακή θεώρηση των πραγμάτων.

ΑΛΕΞΗ

αδίκως περιμένεις

μετουσιωμένους αγώνες.

Επέλεξα την φυλακή μου.

Κι εκεί κάτω είναι τόσο σκοτεινά

που το βλέμμα σου δεν θα διαπεράσει ποτέ τόσο σκοτάδι

(ελπίζω...)

Μην με αναζητάς.

Σε ντρέπομαι.

Έχασα την ευκαιρία μου

Τότε που μου την πέταξες μπροστά στα μάτια

μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη.

Κι είπα πως

ήταν απλά μια τόσο δυνατή κροτίδα κρότου-λάμψης, 

που με τύφλωσε...

Και μετά γύρισα ξανά στην "ασφάλεια" μου.

Ξέχνα με...

Σιγά μην απαρνηθείς

το Απέραντο Γαλάζιο του Ουρανού

για να καρτεράς αιωνίως για μια στιγμιαία αναλαμπήτου θάρρους μου....

Ο Ποιητής της Ελιάς (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη

http://yiannismakridakis.gr/

 Το ένα πάνω στ’ άλλο πέφτουνε τα καλά νέα μες στο καταχείμωνο που μας πλάκωσε άξαφνα. Τρία χρόνια τώρα δεν ακούμε τίποτα όμορφο, τίποτα αισιόδοξο και τώρα ξαφνικά, μαζί με τα πρώτα χιόνια, να και η άσπρη μέρα που τόσο περιμέναμε!

Ξημερώνει επιτέλους η νέα Ελλάδα, η Ποίηση και η Ελιά την εκφράζουν και πάλι, όπως και τότε μα λίγο διαφορετικά και εκσυγχρονισμένα.

Σήμερα ο Ποιητής δεν είναι άνθρωπος πια αλλά άτομο, αναξιοπρεπής υπηρέτης νεκρού αφέντη είναι, προσηλωμένο στην κυκλοφορία του χρήματος γρανάζι και φερέφωνο, δουλεύει αδιαμαρτύρητα όσο το μπουκώνει με λάδι η μηχανή που κατατρώει τα πλάσματα του κόσμου. Σήμερα ο Ποιητής αντί να εκφράζει αυτά, τα πλάσματα του κόσμου, υμνεί την Ερπύστρια κι αντί να βλέπει Εμπρός, να είναι Προφήτης των Ανθρώπων, είναι μονάχα τωρινός, δέσμιος κουπονιών μισθού και δούλος της κοιλιάς και της αλαζονείας του, δεν τις θωρεί τις αλλαγές τις κοσμογονικές ούτε την ύστατη ώρα, σαν είναι μπρος στα μάτια του, τόσο φτηνός, τόσο πεζός ο ποιητής..

Σήμερα η Ελιά Δέντρο δεν είναι πια αλλά Ντροπή, στο στόμα αναξιοπρεπών υπηρετών νεκρού αφέντη ρόγχος, στη βούληση μεσαζόντων της Ανοησίας και της Ματαιότητας, προσηλωμένων να βγάζουν το Λάδι των Ανθρώπων κάνοντας χάζι αυτοί και γελώντας επί χρόνια εις βάρος τους, τρέφοντας κοιλιές και εγωισμούς και φτάνοντας ολοένα και πιο τρομαγμένοι στο οριστικό τους Τέλος. Σήμερα η Ελιά, η ευλογία της Ανθρωπότητας έγινε Ύβρις μέγιστη, που την αρθρώνουν νεκροζώντανοι αλαζόνες, που την διαπράττουν αδαείς και ανήθικοι καταναλωτές οτιδήποτε Φυσικού, Πόρων και Αισθημάτων. Μετά απ’ αυτή την Ύβρη πια άλλη δεν έχει, φτάσανε την κορφή του Πύργου του Σαθρού τους, μόνο ο Τρομακτικός τους για τους ίδιους Εκπεσμός, η Κατακρήμνισή τους απομένει πια για να λάβει το Έργο τους και η «Ζωή» τους Τέλος, να φύγουνε απ’ τον Ήλιο μας.

Διότι ξεχάσανε πως ο μοναδικός ο Ποιητής στο διηνεκές είναι ο Άνθρωπος, εκείνος που τούτος δω ο Ποιητής ο εκσυγχρονισμένος τον απαξίωσε εντελώς, εντός του πρώτα κι ύστερα παραδίπλα του, εκείνος, που τούτοι εδώ οι Υβριστές, οι κλάδοι της Ελιάς της Σύγχρονης, ποτέ τους δεν τον πρόσεξαν εντός τους ούτε γύρω τους.

Και τούτος ο Μοναδικός Ποιητής ο Άνθρωπος, πως η Ελιά θέλει Λωλό Αφέντη λέει πια, την έμαθε καλά σε τόσες χιλιετίες, πως την Κλαδεύεις Χαμηλά, ως τον Σταυρό κάθε κάμποσα χρόνια διότι όσο την αφήνεις, εκείνη ακαματεύει και μόνο Ξύλα θρέφει, Καρπό δεν κάνει πια, αρπάζει τώρα ο Ποιητής ο Άνθρωπος λοιπόν, Τέτοιες Εποχές με Κρύο και Ανέχεια, το Πριόνι του και Χυμά απάνω της, κόβει πια τις Κλαδούρες τις παλιές τις δρογκεμένες που έχουνε ρουφήξει και ρουφάνε ακόμα λαίμαργα όλους τους Χυμούς της Γης, κι αφήνει τα Βλαστάρια της τα ολόφρεσκα να βρούνε διάβα σ’ Ηλιο κι Ουρανό, να μεγαλώσουν γρήγορα, να δώσουν τον Καρπό τους, να πάει παρακάτω η Ανθρωπότητα μαζί μ’ όλη τη Φύση.

ΚΙΜΠΙ: Ένα ορφανό κείμενο (αναδημοσίευση)

Από http://kibi-blog.blogspot.gr

… Ορφανό, με την έννοια ότι τα κείμενα που κατά κανόνα δημοσιεύονται σ’ αυτό το μπλογκ προορίζονται για δημοσίευση σε έντυπη εκδοχή, στην εφημερίδα «Επενδυτής», κάθε Σάββατο, στη στήλη «Ελεύθερος Σκοπευτής». Ορφανό, επίσης, από την άποψη ο προορισμός ενός κειμένου για εφημερίδα επιβάλλει συνήθως μια κάποια εναρμόνιση με την ατζέντα της, με το όλο «πακέτο» ειδήσεων, ρεπορτάζ, αναλύσεων, στηλών, απόψεων που αυτή περιλαμβάνει. Αυτό, λοιπόν, είναι ένα ορφανό κείμενο γιατί ο «Επενδυτής» δεν κυκλοφόρησε αυτό το Σάββατο, γιατί οι συντελεστές του, δημοσιογράφοι και τεχνικοί, απεργούν και το γιατί μάλλον ήδη το γνωρίζετε- γιατί απεργούν τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι στις εφημερίδες και τα άλλα ΜΜΕ; Γιατί είναι απλήρωτοι και γιατί οι ιδιοκτήτες τους προσπαθούν να επιβεβαιώσουν το πείραμα του Χότζα με τον γάιδαρό του. Εν πάση περιπτώσει, αναλυτικά το γιατί αυτής της απουσίας, αυτής της απεργίας κι αυτού του ορφανού κειμένου μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Αλλά, με την ευκαιρία, σ’ αυτό το ορφανό κείμενο λέω να συμπεριλάβω μια περίπου ορφανή άποψη – παρατήρηση: οι δημοσιογράφοι και άλλοι «παραγωγοί» των ΜΜΕ βρίσκονται εδώ και καιρό ενώπιον μιας ιδιόμορφης ομηρίας. Τα ΜΜΕ ανήκουν (κυρίως) στις τράπεζες λόγω υπερδανεισμού, οι τράπεζες ανήκουν στο ΤΧΣ λόγω ανακεφαλαιοποίησης, άρα στην τρόικα, άρα στους δανειστές. Άρα, τα ΜΜΕ ανήκουν στην τρόικα και στους δανειστές, από τις βουλές των οποίων εξαρτάται η επιβίωση του υπερχρεωμένου κλάδου. Αυτό λίγο πολύ συμβαίνει με αρκετούς κλάδους της ιδιωτικής οικονομίας, αλλά η ιδιομορφία με τα ΜΜΕ είναι πως αποτελούν τους μόνους διαθέσιμους –σε κυβέρνηση, τρόικα, δανειστές- διαύλους επικοινωνίας με την κοινή γνώμη, τους μόνους διαθέσιμους ιμάντες προπαγάνδισης του βίαιου κοινωνικού και οικονομικού μετασχηματισμού της χώρας- μετασχηματισμού σε τι, δεν μας είναι πολύ σαφές ακόμη. Έτσι, ακόμη κι όταν η τρόικα, η task force και οι ποικίλοι επιτηρητές που έχουν εγκατασταθεί στην αποικία εκφράζονται με διόλου κολακευτικά λόγια για τη μιντιακή διαπλοκή που εδώ και χρόνια απομυζά πόρους από τη χρηματοπιστωτική διαπλοκή και την θέτει στη «μαύρη λίστα» από άποψη χρηματοδότησης, βρίσκεται ενώπιον του ερωτήματος με ποιους άλλους θα κάνει τη βρωμοδουλειά της μνημονιακής προπαγάνδας αν αφήσει τους μόνους διαθέσιμους να στραγγαλιστούν οικονομικά.

Αυτή είναι η πρώτη αντίφαση. Ακολουθεί, όμως, και δεύτερη. Θύματα των χρεοκοπημένων από τους ιδιοκτήτες τους ΜΜΕ είναι και οι δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί που προσπαθούν να υπερασπιστούν τα ελάχιστα αυτονόητα. Το δικαίωμα να έχουν δουλειά και να την παρέχουν αμειβόμενοι. Το παράδοξο είναι ότι για να συμβεί αυτό στην παρούσα συγκυρία θα πρέπει τα ΜΜΕ να παίζουν τον εκχωρημένο από την τρόικα και το νέο, μνημονιακό λόμπι διαπλοκής ρόλο τους. Δηλαδή, τον ρόλο των υπερασπιστών του μνημονιακού μονοδρόμου. Θα πρέπει, δηλαδή, να πείθουν την άναυδη κοινή γνώμη – με αποχρώσεις και επιμέρους αντιρρήσεις- ότι είναι καλό ή αναγκαίο πράγμα η εξουθενωτική φορολογία, οι μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, οι περικοπές στην παιδεία και το σύστημα υγείας, η απελευθέρωση των απολύσεων, η ανεργία των 1.5 εκατομμυρίων. Επομένως, όταν οι δημοσιογράφοι, ακόμη και οι υπεράνω διαπλοκής και συνενοχής στο μνημονιακό και στα άλλα συγγενή εγκλήματα, υπερασπίζονται τη δουλειά και τους μισθούς τους, και τελικά την επιβίωση των υπερχρεωμένων ΜΜΕ στα οποία δουλεύουν, είναι σαν υπερασπίζονται άθελά τους τις περικοπές μισθών, τις απολύσεις, την απληρωσιά και την ανεργία των άλλων, των εκτός μιντιακού σύμπαντος ανθρώπων.

Πώς ξεπερνιέται αυτή η αντίφαση; Η απάντηση φαίνεται απλή: με το να κάνουν οι δημοσιογράφοι τη δουλειά τους. Να φέρνουν στο φως την αλήθεια, να δίνουν βήμα, χώρο και χρόνο στους ανθρώπους που υποφέρουν από τις κτηνώδεις και ηλίθιες πολιτικές- όχι για να κάνουν μελοδραματικά σόου-, να μη διεκπεραιώνουν αμάσητες τις πληροφορίες του Μαξίμου, της τρόικας και των ποικίλων κέντρων εξουσίας, να αφήνουν την πολιτική διαπάλη να αναπτυχθεί σε όλο της το βάθος, να μην επιτρέπουν στα ΜΜΕ να γίνονται φερέφωνα των troika-news. Αλλά τότε, αν ανακτήσουν ελάχιστη από τη στοιχειώδη ανεξαρτησία της περιούσιας Τέταρτης Εξουσίας, η στρόφιγγα της χρηματοδότησης μπορεί να κλείσει ανά πάσα στιγμή και η ήδη ανάπηρη ελευθερία των ΜΜΕ να στραγγαλιστεί μια και καλή. Δύσκολο δίλημμα, ε;

Η τρόικα ενδεχομένως να θελήσει να ξεπεράσει τη δική της αντίφαση με μια γενναιόδωρη διαγραφή των κόκκινων δανείων προς τα ΜΜΕ, για να μπορέσουν αυτά να πάρουν νέα και να συνεχίσουν τη «δουλειά». Οι ιδιοκτήτες ενδέχεται να θελήσουν να ξεπεράσουν τη δική τους αντιφατική θέση διαγράφοντας με τη σειρά τους μέρος των οφειλών τους προς τους εργαζόμενους, για να συνεχίσουν κι αυτοί τη «δουλειά». Οι εργαζόμενοι- δημοσιογράφοι, τεχνικοί, διοικητικοί- πώς θα ξεπεράσουν τη δική τους αντιφατική κατάσταση; Θα εξαγοράσουν με υπερβάλλοντα μνημονιακό ζήλο τις κατά τι ασφαλέστερες θέσεις εργασίας τους; Και θα ’χουν την προσδοκία ότι το «προϊόν» τους θα βρίσκει για πολύ ακόμη τους λίγους αγοραστές που έχουν απομείνει;

Ο πόλεμος μάτια μου θέλει έρωτα (αναδημοσίευση)

Της Λίλας Μήτσουρα 

από την ΣΦΗΚΑ (http://sioualtec.blogspot.gr)

Ο πόλεμος μάτια μου θέλει έρωτα. Θέλει αγάπη. Πρέπει να αγαπάς την ζωή, τον εαυτό σου, τον διπλανό σου, για να σηκωθείς και να πολεμήσεις για να αλλάξεις ότι δεν σου αρέσει, ότι σε πονάει, ότι σε σκοτώνει.

Να είσαι ερωτευμένος. Έτοιμος να παλέψεις μέχρι θανάτου για ότι πρόκειται να χάσεις, για ότι σκοπεύουν να σου αρπάξουν. Ερωτευμένος λέω, θυμάσαι το συναίσθημα αυτό; Θυμάσαι πώς σε κάνει να αισθάνεσαι; Θυμάσαι τη ταραχή, το χτυποκάρδι, τον πόνο ότι θα χάσεις ότι αγάπησες; Τον πόνο που μετατρέπεις σε οργή και πάθος για να κρατήσεις αυτό που αγαπάς;

Θυμήσου πως ξυπνούσες τα πρωινά, ζωντανός, χαρούμενος, δυνατός, έτοιμος για την νέα μέρα. Πώς ήσουν έτοιμος να τα βάλεις με όλον τον κόσμο; Πώς ορμούσες με πάθος μπροστά και άρπαζες την ζωή από τον λαιμό και την ρουφούσες και την έπινες όλη μέχρι την τελευταία της σταγόνα.

ΘΥΜΗΣΟΥ... 

Η ζωή θέλει έρωτα για να γεννήσει ζωή, μάτια μου. ΖΩΗ!!! Γέλιο, δάκρυ, χαρά, λύπη, πόνο...

Ζω δεν σημαίνει απλά αναπνέω, σημαίνει, γεννώ, κάνω λάθη, πέφτω, σηκώνομαι και προχωρώ μπροστά. Αναπνέει και αυτός που είναι σε κώμα με σωληνάκια και συσκευή οξυγόνου, απλά αναπνέει, όπως εμείς τώρα, Απλά αναπνέουμε. Αδιαφορούμε για την ζωή και την αφήνουμε να μας προσπερνάει.

ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ! 

Γιατί ξέρεις, το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος αγάπη μου, αλλά η αδιαφορία.

Αγνοείς αυτό που έχεις και ζεις από συνήθεια. Συνήθισες την κατάντια σου, συνήθισες την μιζέρια σου, συνήθισες την σκλαβιά σου. Και όσο και αν δεν σου αρέσει αυτό που βιώνεις, βολεύτηκες. Και η βολή σου θα είναι η καταστροφή σου.

Η βολή δεν δημιουργεί, δεν ερωτεύεται. Η βολή σκοτώνει, ο έρωτας γεννάει. Γεννάει όνειρα, χαμόγελα, ελπίδες. Και δίνει δύναμη να σηκωθείς και να παλέψεις.

Ερωτεύσου μάτια μου, για να νιώσεις ξανά το αίμα να κυλάει ζεστό μέσα σου. Να νιώσεις την ζωή σαν άγριο άλογο να σπάει τα χαλινάρια του και να τρέχει μπροστά. Να τα παίρνει όλα σβάρνα για να βρει τον δρόμο για την ελευθερία του. Ο έρωτας για την ζωή θα σου δώσει την δύναμη να πάρεις πίσω ότι σου έκλεψαν. Θα σου δώσει την ορμή που χάρισες αβασάνιστα στην βολή σου.

Άγριο άλογο η ζωή και θέλει ελευθερία. τον αέρα κρύο και ορμητικό να σε χτυπάει στο πρόσωπο.

Να σου κοκκινίζει τα μάγουλα και να σου παίρνει πίσω τα μαλλιά. Δες τον ανοιχτό ορίζοντα μπροστά σου που περιμένει να τον φτάσεις. Χαλινάρι η αδιαφορία και το κρατά δεμένο το άτι σου. Και αυτό σταμάτησε να αντιστέκεται, να παλεύει. Απλά αναπνέει παραδομένο στο τέλος που θα έρθει.

Σήκωσε ψηλά την ματιά σου και δες, εκεί πέρα μακριά την γραμμή που ενώνεται ο ουρανός με την γη και φτάσε εκεί με τα φτερά που δίνει ο έρωτας. Σπάσε τα δεσμά σου και μη φοβάσαι να ζήσεις, να αγωνιστείς, να πηδήσεις εμπόδια, να πονέσεις.

Σταμάτα να κοιτάς θλιβερά μέσα από τα κλειστά παράθυρα όσα φοβάσαι. Μη κρύβεσαι άλλο, μη κλείνεις τα μάτια σου, μη φοβάσαι την δύναμη του έρωτα, την αδιαφορία να φοβάσαι. Στον πόλεμο τούτο τον ύπουλο μόνο η δύναμη του έρωτα θα σε σώσει.

Γιατί ο πόλεμος μάτια μου θέλει έρωτα....

Η επικίνδυνη μελαγχολία των γιορτών... (Από τον Στάθη)

Ο Στάθης στον eniko

Οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους δεν κάνουν διακρίσεις, παίρνουν νέους και ηλικιωμένους, άνδρες και γυναίκες, σκοτώνουν με την ορφάνια τις ψυχές των παιδιών, αποδεκατίζουν ανέργους, απλήρωτους, παροπλισμένους, παρίες και αποσυνάγωγους.

Ούτε τα καραγκιοζιλίκια κάνουν διακρίσεις. 

Ολα τα αλέθουν, όλα τα συνθλίβουν. 

Καραγκιοζιλίκι δίχως τέλος - το νέο εθνικό σώου: η επανασύνδεση του ηλεκτρικού ρεύματος στα νοικοκυριά που έχουν κατεβεί μια βολτίτσα στον Αδη. Αθώοι όσοι τους έκοψαν το ρεύμα, συνωθούνται τώρα επί σκηνής με τους τρισαθώους που προσπαθούν να τους το επανασυνδέσουν (ενώ οι τρισαθώοι στον κύβο εξακολουθούν να κόβουν το ρεύμα σε άλλα νοικοκυριά), υπουργοί με ύφος οσίας Ουρσουλίνας στις οθόνες, φιλάνθρωποι δήμαρχοι, όλοι κάνουν ό,τι μπορούν! 

Κι αυτό που, ως φαίνεται, μπορούν είναι να συστήνουν τετραμελείς επιτροπές από πεντέξι άτομα οι οποίες θα εξετάζουν κατά περίπτωσιν τις 350.000 περιπτώσεις, πλας τις 29.000 νέες περιπτώσεις αποσύνδεσης ανά μήνα. 

Ποιοι και πώς θα πληρούν τα κριτήρια, για να δουν εκτός απ’ το φως της δημοσιότητος και φως στο σπίτι τους. Ποιο σπίτι; αυτό που πιθανόν θα τους φάει η Τράπεζα; 

Ποιοι; 

το 1.600.000 άνεργοι, οι 800.000 απλήρωτοι, τα 450.000 νοικοκυριά χωρίς κανένα πλέον εισόδημα, τα 250.000 παιδιά που υποσιτίζονται; 

Ποια κριτήρια; Αυτά που θα αποφασίζει η τετραμελής επιτροπή ή τα πεντέξι μέλη της; - μύλος! Ψηφοθηρία του κερατά. Καραγκιοζιλίκι. 

Αισχρό και ποταπό. Με τον πόνο των ανθρώπων. Σόου της ελεεινής μορφής, όπως αυτό που έδωσε ο κ. Πρωθυπουργός στη Βουλή μιλώντας για τον Χατζατζάρη Προϋπολογισμό.

Πέντε επαναστάσεις, ούτε μία ούτε δύο, πέντε επαναστάσεις επιμέτρησε στο ενεργητικό του ο κ. Σαμαράς. «Επανάσταση» το πρωτογενές (το ποιο;) πλεόνασμα, «επανάσταση» οι ελαύνουσες επενδύσεις (πού; στον Αστέρα;), οι αποκρατικοποιήσεις (της ΔΕΠΑ ή της ΔΕΣΦΑ;) και άλλες τέτοιες ισοϋψείς επαναστάσεις, που δεν τόλμησαν να ονειρευθούν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα ο Κρόμβελ, ο Μπολιβάρ, ο Ροβεσπιέρος, ο Λένιν και ο Κάστρο!

Ηδη από χρόνια τώρα πολλοί μιλούσαν για τη μελαγχολία της δημοκρατίας, τώρα βλέπουμε τον πλήρη διασυρμό της. 

Προϋπολογισμός Εδικτο άλλων, κυβερνητικοί βουλευτές που υπερψηφίζουν τον Προϋπολογισμό κι ύστερα «καταδικάζουν» την ψήφο τους στα πάνελ. Κοπαδίτες. 

Πού ψηφίζουν κατά μαντριά, αν θα φορολογηθούν οι στάνες χωρίς να το καταλάβουν τα πρόβατα. 

Η αβάσταχτη ελαφρότητα των φονιάδων σε μια βαρειά πληγωμένη χώρα. 

Σεντονιάδες πολλών εφημερίδων για τους 58! Αν ήταν δηλαδή 59, δεν θα έγραφαν τίποτε άλλο. Ωσπου να τους κάνουν 60! 

Διότι αυτό που καίει τη χώρα αυτήν τη στιγμή είναι τι θ’ απογίνουν τα ορφανά του κ. Σημίτη, αν θα μπορέσουν να αναστήσουν την Ελλάδα αυτοί που τη σκότωσαν.

Παίζουν. 

Παίζουν με τον πόνο των ανθρώπων - στα θεοσκότεινα νοικοκυριά, θεοστυγείς και θεομπαίχτες. 

Ανάλλαχτοι. Αυτοί που ήταν πάντα.

«Χίλιες επανασυνδέσεις την ημέρα» φιλοδοξεί ο κ. Μανιάτης. Ας το δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης. 

Σε αυτήν την περίπτωση, πόσες ημέρες θα χρειασθούν για να επανασυνδέσουν 350.000 σπίτια; Τριακόσιες πενήντα ημέρες;!! 

Και πόσες ακόμα αν συνεχίζουν να κόβουν το ρεύμα σε 29.000-30.000 νοικοκυριά τον μήνα, όπως συνέβη τον περασμένο χρόνο και εξακολουθεί να συμβαίνει; 

Πόσο σαλτιμπάγκοι είναι; 

Ποιους νομίζουν ότι δουλεύουν; 

Για πόσον καιρό ακόμα; 

Πόσους ακόμα θα τρελάνουν; 

Πόσους ακόμα θα οδηγήσουν στα άκρα;

Ομως, σύντροφοι, γρηγορείτε! 

Ερχεται χιονιάς, έρχονται χρονιάρες μέρες. 

Η ανέχεια μπορεί να κάνει ακόμα πιο επώδυνη αυτή τη μυστήρια (όχι και τόσο) μελαγχολία των γιορτών που καταβάλλει πολλούς συνανθρώπους μας. 

Ας έχουμε στον νου μας, τέτοιες μέρες, τον πλησίον. 

Αν χρειάζεται καταλλαγή, ας είμαστε εκεί. 

Αν χρειάζεται οργή, πάλι ας είμαστε εκεί. 

Για να υπάρξει η επόμενη στιγμή. 

Στιγμή τη στιγμή, εκατομμύρια οι στιγμές, θα γυρίσει ο τροχός.

Είναι σκληροί οι καιροί. 

Τους σφυρηλάτησαν σκληρούς, σκληροί άνθρωποι, πλούσιοι, φτιαγμένοι από τόση σβουνιά, όσο χώμα θα απασχολήσουν πεθαίνοντας. 

Σκληροί καιροί που θα γίνουν ακόμα σκληρότεροι - όσο σκληρότερη μπορεί να γίνει αυτή η «Σιδερένια Φτέρνα».

Ομως, εσείς, οι άνθρωποι της εργασίας, όλοι όσοι δεν αισθάνεσθε ιδιώτες κι έρημοι, όλοι όσοι δεν πιστεύετε στο ηλίθιο εκείνο του Σαρτρ ότι «η κόλασή μας είναι οι άλλοι», αλλά νοιάζεσθε για το κοινό καλό, όσοι γνωρίζετε ότι «δεν μπορεί να ευτυχεί κανείς μέσα στη δυστυχία των άλλων» (πόσω μάλλον από τη δυστυχία τους), όλοι εσείς οι πολλοί, τ’ αρνιά, έχετε το νου σας στο δίπλα αρνί.

Αντί να χαθούν, να ξαναγεννηθούν οι κινδυνεύοντες, κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το επόμενο βήμα, αρκεί ο βηματισμός να συνεχίζεται.

Να με συμπαθάτε που σήμερα σας τα γράφω έτσι απλοϊκά, μακριά απ’ τις μεγάλες φωνές εκείνων που δεν αμφιβάλλουν, αλλά ακριβώς αυτοί που αμφιβάλλουν, που αμφιρρέπουν είναι το θέμα μας - όχι ο δυνατός ή ο αγωνιστής, αλλά ο αδύναμος. 

Τον αδύναμο να μη χάσουμε και θα ’χουμε κερδίσει τον κόσμο όλον...

Αν δε μοιραστούμε τη Ζωή, θα μοιραστούμε το Θάνατο (αναδημοσίευση)

κείμενο του Αυτοδιαχειριζόμενου Κοινωνικού Χώρου Pasamontaña

σχετικά με τα γεγονότα των τελευταίων μηνών

«Η έρημος δεν μπορεί να εξαπλωθεί περισσότερο: είναι παντού.

Αλλά μπορεί να γίνει ακόμα πιο βαθιά.

Μπροστά στο προφανές της καταστροφής υπάρχουν

εκείνοι που αγανακτούν και εκείνοι που παρατηρούν,

εκείνοι που καταγγέλλουν και εκείνοι που οργανώνονται.

Είμαστε μεταξύ αυτών που οργανώνονται.»

(Αόρατη Επιτροπή - Κάλεσμα)

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της ΧΑ, η σύλληψη και ομολογία του δολοφόνου Ρουπακιά, η καθεστωτική διαχείριση των γεγονότων και οι δύο νεκροί-μέλη περιφρούρησης της ΧΑ σηματοδοτούν, εν μέσω της συστημικής κρίσης που συνεχώς βαθαίνει, την αρχή μιας νέα φάσης στην κοινωνική-ταξική σύγκρουση στην Ελλάδα.

Οι διαδηλώσεις την επομένη της δολοφονίας σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό (με επίκεντρο τις πολύωρες συγκρούσεις δεκάδων χιλιάδων κόσμου στο Κερατσίνι), οι επιθέσεις σε ναζιστικά γραφεία και η αντιφασιστική οργή που διαπέρασε όλη την επικράτεια οδήγησαν στο να μην επιχειρηθεί η αποσιώπηση (που ήταν εκ των πραγμάτων δύσκολο) ή η υποβάθμιση της δολοφονίας, όπως είχε συμβεί με όλες τις προηγούμενες -δολοφονικές ή μη- επιθέσεις, κυρίως εναντίον μεταναστών. Η βαρύτητα των γεγονότων, η διάχυτη κοινωνική οργή, που επανέφερε το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής έκρηξης εν μέσω εύθραυστης κοινωνικής και πολιτικής ισορροπίας, και το περιβάλλον έντονων πολιτικών πιέσεων, οδήγησαν το κράτος στην «εξάρθρωση της εγκληματικής συμμορίας» για να διαχειριστεί, όπως γράψαμε εξ αρχής, τις κοινωνικές εντάσεις από θέση ισχύος και προς όφελός του. Η καθεστωτική αυτή τακτική επιλογή επιχείρησε ·να αθωώσει τους κρατικούς μηχανισμούς και τα πολιτικά κόμματα που μέχρι σήμερα παρείχαν ασυλία στους φασίστες ·να ακινητοποιήσει και απονοηματοδοτήσει τον αντιφασιστικό λόγο και δράση ·να περιορίσει μια ενδεχόμενη αντιφασιστική ενεργοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση νέων κοινωνικών ομάδων και ρευμάτων ·να επανεπιβεβαιώσει το κρατικό μονοπώλιο της βίας και τέλος ·να επαναφέρει μια -προσωρινή- ενδοσυστημική ισορροπία.

Το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς παρείχε στη ναζιστική ΧΑ όχι απλά ανοχή αλλά διαρκή συνεργασία, υποστήριξη και προστασία. Η αστυνομία και η πολιτική της ηγεσία συνεργάζονταν με τους φασίστες στις διαδηλώσεις, στις επιθέσεις εναντίον μεταναστών εργατών και πολιτικών - κοινωνικών χώρων, στην προστασία μαγαζιών διασκέδασης, στον έλεγχο ολόκληρων περιοχών, όπως συνέβη με την άνωθεν παράδοση του Αγ. Παντελεήμονα ως πειραματικό και παραδειγματικό πεδίο δράσης και επιβολής. Τα Media, μικρά και μεγάλα Μέσα Διαμόρφωσης Γνώμης, έγιναν βασικό όχημα επιρροής της ΧΑ στον πληθυσμό, παρουσιάζοντάς την ως μια νέα πολιτικοκοινωνική δύναμη που δήθεν υποκαθιστά τις δομές του καταρρέοντος κράτους, είτε αποκρύπτοντας την πραγματικότητα σχετικά με το ρόλο, το χαρακτήρα και τη δράση της, είτε προβάλοντάς την ανοιχτά, χτίζοντας το δήθεν αντισυστημικό και αήττητο προφίλ της. Δεν υιοθέτησε το κράτος την πολιτική ατζέντα της ΧΑ αλλά αντίστροφα, η ΧΑ εφάρμοσε την κρατική πολιτική προεκτείνοντάς την (μεταναστευτικό, πόλεμος ενάντια στις μειονότητες, χαμηλά μεροκάματα, αντισυνδικαλισμός, αντικομμουνισμός, αποπροσανατολισμός μέσω της αναπαραγωγής εθνικών μύθων, διαρκής αντιστροφή της πραγματικότητας κλπ). Είναι πλέον για όλους προφανές ότι χωρίς την κρατική πριμοδότηση και τη χρηματοδότηση από μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου η ΧΑ δε θα μπορούσε να φτάσει όπου έφτασε και ότι χωρίς μία ΧΑ το ελληνικό κράτος δε θα μπορούσε -ούτε εύκολα, ούτε αποτελεσματικά- να συσπειρώσει τα συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας, να απορροφήσει ενδοσυστημικά την απογοήτευση που παράγει η αναδιοργάνωση του πελατειακού κράτους και η καταστροφή των μεσοστρωμάτων, να διασπείρει το φόβο και κυρίως να γίνει πράξη το «όλοι εναντίον όλων».

Η αναβάθμιση της ΧΑ από περιθωριακή παρακρατική οργάνωση σε πολιτικό κόμμα με μαζική επιρροή αποτέλεσε συγκεκριμένη επιλογή της άρχουσας τάξης της χώρας αμέσως μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, που πυροδότησε πρωτοφανείς απελευθερωτικές κοινωνικές διεργασίες, και σε περιβάλλον παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, η οποία δημιουργούσε ήδη έδαφος εκτεταμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας. Ήταν μέρος της κρατικής αντιεξεγερτικής στρατηγικής, της προετοιμασίας και εγκαθίδρυσης Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης, που θεμελιώνει την κυριαρχία του στην πολεμική αστυνομική/στρατιωτική διαχείριση του πληθυσμού και τη δημιουργία χωροχρόνων «διαχείρισης κρίσεων», που τείνουν να καταλάβουν όλο το πεδίο της κοινωνικής ζωής. Είναι η στρατηγική της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που συμπυκνώνεται στις διώξεις και τη φασιστική διαχείριση των 27 οροθετικών γυναικών, στην επιβολή στρατιωτικού νόμου στα χωριά της Β.Α. Χαλκιδικής και τις μαζικές διώξεις ή προφυλακίσεις των αγωνιζόμενων κατοίκων, στην καταστολή-κλείσιμο χώρων και εγχειρημάτων ελευθερίας και αγώνα (όπως οι καταλήψεις των αγωνιζόμενων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ιωάννινα), στα βασανιστήρια και τα photoshop της αντιτρομοκρατικής, στις επιστρατεύσεις των απεργών στις μεταφορές, στην καθαριότητα, του μετρό και των καθηγητών, στον ανοιχτό πόλεμο εναντίον των μεταναστών με στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράχτες, ναρκοπέδια και θαλάσσιους τάφους, στις Μανωλάδες της ωμής στρατιωτικοποιημένης «εργασίας», στο κλείσιμο της ΕΡΤ, στο θάνατο για ένα εισιτήριο όπως αυτόν του Θανάση Καναούτη στο Περιστέρι, στις επ'αόριστον προφυλακίσεις χωρίς δίκη, στις δεκάδες προκατασκευασμένες δίκες και τις σκευωρίες κεντρικής πολιτικής σκοπιμότητας (όπως αυτές ενάντια στους αναρχικούς Θοδωρή Σίψα για τα γεγονότα στη Μαρφίν και Τάσο Θεοφίλου για τη «ληστεία της Πάρου»), στις μαζικές και στοχευμένες υποκλοπές και παρακολουθήσεις, στις συλλήψεις μαθητών και τις εισβολές σε μαθητικές καταλήψεις, στην αστυνομική έφοδο στο Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού και τους Γιατρούς του Κόσμου, στην εξόφθαλμα ρατσιστική διαχείριση των Ρομά, στα τεθωρακισμένα που για αρχή επαναφέρονται στις παρελάσεις, στους θανάτους και τα βασανιστήρια μέσα στα Α.Τ. που συνεχίζονται...

Από τη μία ασκούν ωμή τρομοκρατία για να επιβάλουν τα εγκληματικά αντικοινωνικά τους σχέδια, και από την άλλη επαναφέρουν διαρκώς το φάντασμα του εμφυλίου και την αποτυχημένη θεωρία των δύο άκρων για να γλιτώσουν από την αναπόφευκτη κοινωνική έκρηξη. Στην πραγματικότητα το ένα άκρο είναι αυτοί, η ντόπια και διεθνής οικονομική ελίτ, οι υπερεθνικοί μηχανισμοί κυριαρχίας (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ), το πολιτικό σύστημα, όσοι στελεχώνουν την κρατική μηχανή και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς προστασίας του συστήματος, τα ΜΜΕ και όσοι τους στηρίζουν αποκομίζοντας όφελος. Οι ίδιοι δημιουργούν τους όρους για ένα νέο εμφύλιο, ενώ παράλληλα η σύγχρονη ολιγαρχία υπερδιπλασιάζει τα κέρδη της και συνεχίζει να ζεί μέσα στη χλιδή και τα πλούτη. Στο άλλο άκρο έχουν οι ίδιοι θέσει την κοινωνική πλειοψηφία, τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα που βρίσκονται εγκλωβισμένα στη μεγάλη καθημερινή φυλακή της υλικής και συναισθηματικής μιζέριας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Σε παγκόσμια κλίμακα, η αναδιάρθρωση της κυριαρχίας και οι εσωτερικές συγκρούσεις πλευρών του κεφαλαίου οδηγούν στην καταστροφή των κοινωνιών, τη συνεχιζόμενη αφαίμαξη του παγκόσμιου πλούτου, τις διακρατικές συγκρούσεις και τις πολεμικές επιχειρήσεις, παράλληλα με την κατάρρευση των καπιταλιστικών μύθων της ευμάρειας ή του «τέλους της ιστορίας» και το οριστικό τέλος της πολιτικής αντιπροσώπευσης με τη μορφή της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Εξεγέρσεις και ταραχές ξεσπούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, από τη Μεσόγειο μέχρι τη Λατινική Αμερική, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της παγκόσμιας κοινωνικής οργής που κυοφορεί το καινούργιο. Στην Ελλάδα μετά από 3 χρόνια επιτυχημένης εφαρμογής του «πιο εντυπωσιακού προγράμματος προσαρμογής που έγινε ποτέ» σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΟΟΣΑ, μετά από 3 χρόνια σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, έχει ήδη επέλθει η κοινωνική χρεωκοπία και συνεχίζεται αμείωτα ο αποκλεισμός μεγάλων μερίδων του πληθυσμού. Οι προσπάθειες διαχείρισης της φτώχειας, κυρίως μέσα από τη συνεργασία κράτους, κεφαλαίου, εκκλησίας, Ε.Ε και Μ.Κ.Ο, αποτελούν μέσο υποταγής στο νέο κοινωνικό μοντέλο (βλ. 5μηνα) ενώ παράλληλα η «πρόταση εξουσίας» της συστημικής αριστεράς δεν έχει έτσι κι αλλιώς κανένα πραγματικό αντίκρυσμα, αφού οι αντικειμενικές συνθήκες της βαθύτερης ιστορικά καπιταλιστικής κρίσης δεν επιτρέπουν την επιστροφή στο κράτος κοινωνικής πρόνοιας που ευαγγελίζονται όσοι καλλιεργούν αυταπάτες για να κυβερνήσουν.

Το ερώτημα που απασχολεί όσους ζούν στην Ελλάδα σήμερα είναι το πώς θα βγούμε από το βούρκο και το αδιέξοδο στο οποίο μας έχουν καταδικάσει. Η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους με μισθούς-κοροϊδία και εργασιακές σχέσεις-λάστιχο, τους απλήρωτους, τους απολυμένους και τα εκατομμύρια των ανέργων είναι μια καθημερινότητα φτώχειας και μιζέριας, μαζικής κατάθλιψης και χιλιάδων αυτοκτονιών, νόμιμης κρατικής και ιδιωτικής υπερεκμετάλλευσης, διάλυσης των κοινωνικών δομών και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, παράλληλα με τον ασφυκτικό καθημερινό αστυνομικό έλεγχο, την εργοδοτική τρομοκρατία, την κρατική βία στους δρόμους και τις διαδηλώσεις της αντίστασης, την επικράτηση του μαζικού Φόβου που διασπείρεται διαρκώς υπό το άργυπνο βλέμμα των καμερών παρακολούθησης και των αυτιών της ΕΥΠ. Παρόλο που ένα μεγάλο μέρος της βαλλόμενης κοινωνίας ταλαιπωρείται από τις ενδοταξικές διαμάχες, τη σύγχυση, τις αυταπάτες, την ηττοπάθεια και την παραίτηση και δε θέλει ή/και δεν μπορεί ακόμα να αντιμετωπίσει την κρισιμότητα της εποχής, υπάρχει ένα ισχυρό κοινωνικό ρεύμα που καταλαβαίνει όλο και περισσότερο ότι δεν υπάρχει λύση εντός του συστήματος της ταξικής, φυλετικής και έμφυλης εκμετάλλευσης και ιεραρχίας. Για μας η κοινωνία δεν έχει άλλη επιλογή από την αυτοοργάνωση της καθημερινότητας και του αγώνα, την καταστροφή των κυρίαρχων δομών και αντιλήψεων που βασίζονται στις διακρίσεις, την ιεραρχία και τον καταναγκασμό και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας στις βάσεις της αλληλεγγύης, της αμοιβαιότητας, της ανιδιοτέλειας και της ισότητας.

Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών και το απότομο ανέβασμα του επιπέδου της ταξικής σύγκρουσης και βίας σηματοδοτούν μια κρισιμη φάση για το μέλλον, όπου ο εγκαθιδρυμένος στο δικό μας στρατόπεδο φόβος πρέπει να γίνει δύναμη για κοινωνική αντίσταση στη βαρβαρότητα. Η επίθεση της κυριαρχίας θα ενταθεί ακόμα περισσότερο, η πιθανή επανεμφάνιση νέων -με σοβαρό προφίλ εθνικής ενότητας (πχ. με τη συμμετοχή στρατιωτικών ή τεχνοκρατών)- ή υπάρχοντων φασιστικών μορφωμάτων θα είναι ξανά μέρος της και η δράση των φασιστών θα γίνει ακόμα πιο επικίνδυνη.

Ο προσανατολισμός των αυτοοργανωμένων και ακηδεμόνευτων εγχειρημάτων οφείλει να συνεχίσει να κινείται προς την κατεύθυνση της αγωνιστικής συσπείρωσης της λαϊκής πλειοψηφίας σε απελευθερωτική κατεύθυνση μέσω της ενεργής εμπλοκής, συμμετοχής και υποστήριξης στους δίκαιους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες για μια καλύτερη ζωή. Οι κάθε μορφής μαχητικές ενέργειες οφείλουν να παραμένουν μέσα στο βαθμό διάθεσης της αγωνιζόμενης κοινωνίας, ώστε το επίπεδο της σύγκρουσης να παραμένει ξεκάθαρα στο κοινωνικό πεδίο επιλογής. Η διασταύρωση των χιλιάδων πρωτοβουλιών κοινωνικού πειραματισμού, η υποστήριξη, η ριζοσπαστικοποίηση, η περιφρούρηση και αυτοάμυνα των εγχειρημάτων που δημιουργούν από τώρα τους όρους της μελλοντικής αυτοοργάνωσης της κοινωνίας, η ενδυνάμωση των δομών αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας όσων δέχονται την επίθεση της κυριαρχίας, η παράλληλη οικοδόμηση και συνεργασία των αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα που υπερασπίζονται όλο το φάσμα των κοινωνικών αναγκών και συγκρούονται με την κρατική, καπιταλιστική και φασιστική βαρβαρότητα είναι ο μόνος δρόμος για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση από τον εφιάλτη του Φόβου και της Εξαθλίωσης.

Ειδικά στις δικές μας γειτονιές οι ενδοταξικές διαμάχες, η μιζέρια και ο καθημερινός πόλεμος «όλων εναντίον όλων», πρέπει να δώσουν τη θέση τους στη μεταξύ μας αλληλεγγύη, τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική ενότητα και τη διοχέτευση της κοινωνικής οργής στους κοινούς αγώνες ενάντια στους δυνάστες μας. Είμαστε μέρος της καταπιεζόμενης κοινωνίας, να γίνουμε μέρος του κόσμου του αγώνα, των αντιστεκόμενων, των κοινωνικών-ταξικών αγώνων. Είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε τον εφιάλτη της φτώχειας και των στερήσεων στο όνειρο μιας κοινωνίας αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, ισότητας και αξιοπρέπειας, με τις αποφάσεις και το δημόσιο πλούτο στα χέρια όλων μας.

Τιμή για πάντα στον Παύλο Φύσσα

να δυναμώσουμε τις κοινότητες

Αυτοοργάνωσης · Αλληλεγγύης · Αντίστασης

ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα

και την κρατική - φασιστική τρομοκρατία

Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Pasamontaña