Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Έκθεση ενηλίκων (αναδημοσίευση)


Η Κριση, φερνει πραμματα..Που Δεν θα γινονταν, αμα δεν ηταν κριση...Και δεν μιλαω για τις μικρες μεριδες φαγητο και το ψαξιμο σκουπιδιων...
Μιλαω για χειροτερα...

Και μαλιστα, ενω εχω δει κοσμο και κοσμακη..Να ευαισθητοποιειται για αυτους που ψαχνουν στα σκουπιδια...Και τρωνε τα απομειναρια απο τα σαντουιτς, στα δοχεια εξω απο τα ΓΚΟΥΝΤΙΣ..
Αυτα δεν τα προσεχει ΚΑΝΕΙΣ...!!

Ας δουμε μερικα...
Να μενεις..Σε ενα γαμο..Που δεν σε συμπληρωνει...Που δεν τον αντεχεις..Που εισαι δυστυχισμενος Καθε μερα...[η δυστυχισμενη]..Γιατι ο συντροφος σου..Σε εκβιαζει...!!

-Αν τολμας φυγε...!!..Να δεις..Ποσα απιδια βαζει ο σακκος...!

Και σε ξεφτιλιζει..Και σε ποναει...Ιδιαιτερα αμα ειναι αληθεια...Και εχει και το σιγοντο απο τους συγγενεις ΤΟΥ..Αλλα κι απο τους δικους σου συγγενεις...Στη δικη σου ξεφτιλα..Που δεν τη βλεπει κανεις...

Απανθρωπα κι απαισια...Ολοι σε..Νουθετουνε..."κανε υπομονη" Και βλεπουνε το "προβλημα" αλλα...
Που να πας τωρα μονη...[η μονος]..Αφου δεν υπαρχουνε λεφτα...
Και σε.."πειθουνε"...Μεχρι να δεις την δυναμη..Τη δικη σου...Και καποιος να πιστεψει σε σενα..Να σταματησει να σε θεωρει...ΚΟΜΜΟΔΙΝΟ...Και να σε δει σαν ανθρωπο...

Να θες..Το αναποδο...Να κανεις οικογενεια,με τον ανθρωπο σου..Να φτιασετε ενα.."καλυβι αγαπης" και να μπειτε μεσα..Να δουεψετε και να φτιασετε τα "εχει" σας, μονοι...Και να μην μπορεις...
Γιατι δεν υπαρχει δουλεια...
Δεν υπαρχουνε λεφτα...
Δεν υπαρχει σπιτι...
Και δωστου καθε τοσο εκτρωση...Γιατι..Που να μπλεξεις τωρα και με παιδια...!!..

Μεχρι να το παρει αποφαση κανεις...Οτι η οικογενεια ΠΟΤΕ δεν ηταν ΕΥΚΟΛΗ...Και δεν ηταν τα λεφτα, το πρωτο προβλημα...!!

Παιδα..Που ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ με χαμογελο...Τον γκρινιαρη γονιο..Πατερα, θειο Παππου...Που ασκει εξουσια με τον εκβιασμο της κρισης...Να ΠΑΥΕΙ να ειναι συγγενης, ο αλλος..Και να γινεται ΑΦΕΝΤΙΚΟ...!!..
-Πηγαινε εδω..
_Κανε αυτο...
-Δες αυτο...Σκεψου ετσι...

-ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΩ ΕΓΩ θα κανεις...ΑΦΟΥ ΣΕ ΤΑΙΖΩ...!!

Και σκεφτομαι καμμια φορα...Οτι μερικοι συγγενεις..ΝΟΜΙΖΟΥΝΕ οτι ηρθε η ωρα, να βγαλουνε ολη τους την κακια..Την εκδικηση...Και το μισος..Στα παιδια τους...ΤΩΡΑ...Που θα επρεπε να τα βοηθησουν...!!
Ελπιζω μονο...Να δουνε τα παιδια...Αυτα τα πρωτα θυματα της κρισης...ΜΕ ΕΠΕΙΚΕΙΑ τους συγγενεις αυτους...Οταν θα αντιστραφουν τα πραμματα....
Γιατι τα παιδια εχουνε την ζωη...ΣΥΜΜΑΧΟ...!!

Να βλεπεις...Αξιοπρεπεις ανθρωπους..Και καλους επαγγελματιες...Να σερνονται στις εκπομπες ΛΥΠΗΣΗΣ...!!..Να αυτοξεφτιλιζονται στα καναλια...Για λιγα κατοσταρικα...Παρουσιαζοντας.."δραματικα" το οικονομικο..η οικογενειακο τους προβλημα...!!
Να καμαρωνεις, αριστους ηθοποιους...Να κανουν τους.."αγαπουλες" και τις καμαριερες...
Σε διαφημισεις...Ιδιαιτερης αισθητικης...!!

Αλλους να μπαινουν.."μεσα" για χρεη...

Κι αλλους να κλαινε...Σε εκπομπες "κλαψας"...!!
Αχ..Αυτοι οι παρουσιαστες..Πως κοιμουνται τα βραδυα;;;...!!..Που ΠΑΤΑΝΕ πανω στην πληγη..Του συναδερφου..Για να κανουνε καρριερα;;;;...!!!..

Και κοντα σ αυτα...Προεδρους σωματειων και συλλογων για τα παιδια...ΔΑΣΚΑΛΟΙ και καθηγητες σχολειων...Δημαρχοι και εκλεγμενοι αρχοντες...

ΣΕΡΝΟΝΤΑΙ στον ΜΟΛΩΧ της διαφημισης..Της δυστυχιας...

Για να αισθανεται..Ο κακομοιρουλης..ο "νοικοκυραιος"...Που ΠΟΥΛΗΣΕ το κορμι του...Για ενα μικρο μεροκαματακι...!!

Οτι δεν ειναι προδοτης..Του εαυτου του..Και της δικης του οικογενειας...!!

Αλλα ειναι..."Πρωτοπορος" στη λεωφορο της Νεας ζωης..Και της Νεας Ταξης Πραγματων....
Που πλασσαραν οι δολοφονοι...

Που τωρα σε λιγο..Θα ανακηρρηχθουν...
Και.."πεφωτισμενοι Ηγετες"..

Και μετα απορουμε..Γιατι μας ερχεται ο ουρανος στο κεφαλι...!

Εγω..Το βλεπω..ΦΥΣΙΚΟ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ...!!!..Μην σου πω..Οτι και πολυ αργησε...!!

Σημείωση διαχειριστή: διατηρήθηκε-εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- η ορθογραφία του κειμένου.

Στους δρόμους! (αναδημοσίευση)


 
Η ισοπέδωση ενός λαού προϋποθέτει την κατάργηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την καταπάτηση του Συντάγματος, τη φίμωση των διαφορετικών απόψεων, την καταστρατήγηση της δημοκρατίας. Τις τελευταίες μέρες, η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ (πάντα σε αγαστή συνεργασία με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα μεγάλα μαγαζιά των ΜΜΕ) έχει εντείνει την επίθεση σε ολόκληρο τον λαό.

- Η βία των δυνάμεων καταστολής είναι πια καθημερινή. Τα ΜΑΤ, η ΔΙΑΣ και η ΔΕΛΤΑ πλέον χτυπάνε ατιμώρητα τους πάντες: συνδικαλιστές, νέους, ηλικιωμένους, ανάπηρους, βουλευτές της αριστεράς, ομάδες, συλλογικότητες. Κλούβες με πάνοπλους ματατζήδες βρίσκονται σε κάθε γωνία του κέντρου της Αθήνας. Προκαλούν, προπηλακίζουν και τρομοκρατούν ανεξέλεγκτα. Είτε εκτελούν εντολές, είτε απολαμβάνουν μιας σιωπηλής ασυλίας στις έκνομες συμπεριφορές τους.

- Χτυπάνε με όλα τα μέσα τον εργατικό συνδικαλισμό. Προσπαθούν να καταργήσουν το δικαίωμα στην απεργία. Η κυβέρνηση επιτάσσει απεργούς στο Μετρό και τα λιμάνια. Συνδικαλιστές ψεκάζονται με χημικά, χτυπιούνται με κλομπ και συλλαμβάνονται για μια παράσταση διαμαρτυρίας. ΜΑΤ επιτίθενται σε αγρότες. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μαλώνει τους απεργούς δημοσιογράφους και ανακαλύπτει σχέδια αποαστεθεροποίησης της χώρας. Αστυνομικοί “επισκέπτονται” συνελεύσεις εργαζομένων, για να διαπιστώσουν μήπως διασαλεύεται η τάξις. Τα δικαστήρια κρίνουν παράνομες και καταχρηστικές όλες τις απεργίες, εκτός από αυτή των δικαστικών.

- Τα ΜΜΕ, σε διατεταγμένη υπηρεσία, εκτοξεύουν καθημερινά λάσπη κατά συνδικαλιστών, εργασιακών κλάδων, εργαζομένων. Χρήσιμος εργαζόμενος είναι μόνο όποιος δεν αντιστέκεται. Οι υπόλοιποι αποτελούν εμπόδιο στην ανάπτυξη. Η αλήθεια αποκρύπτεται, διαστρεβλώνεται, φιμώνεται. Αλήθεια είναι μόνο ό,τι συμφέρει την κυβέρνηση και τα αφεντικά των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων. Και ηθικό είναι ότι είναι και νόμιμο. Τα υπόλοιπα είναι προπαγάνδα αυτών που θέλουν να μας βγάλουν από το ευρώ.

- Η κυβέρνηση λέει ότι ο κατώτερος μισθός των 500 ευρώ είναι πολύ υψηλός. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι των υπουργείων επιτίθενται στους εργαζόμενους για να δικαιολογήσουν επιλογές ή ανικανότητα που οδηγούν στην καταστροφή. Όταν προμηνύονται κινητοποιήσεις, όλως τυχαίως και πολύ βολικά, διαρρέουν νέες αποκαλύψεις για σκάνδαλα και διαφθορά (που κάποιους μήνες μετά αποδεικνύονται υπερβολές ή ψέμματα, αλλά ποιος θα ασχολείται μέχρι τότε…).

- Την ίδια στιγμή που ισοπεδώνεται το κοινωνικό κράτος, που διαλύεται η δημόσια παιδεία και υγεία, που 4 εκατομμύρια πολίτες είναι πια στα όρια της φτώχειας, που η επίσημη ανεργία έχει φτάσει στο 28%, κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν τόσο καλά. Κυβερνητικά στελέχη διαπλέκονται με μεγαλοεπιχειρηματίες. Σύμβουλοι του πρωθυπουργού υπερασπίζονται μαφιόζους που απειλούν ανεξάρτητους δημοσιογράφους. Τα πραγματικά σκάνδαλα, όπως αυτά της λίστας Λαγκάρντ, συγκαλύπτονται, αποκαλύψεις αποκρύπτονται και έγκριτοι σχολιαστές στα πάνελ σπεύδουν να βγάλουν λάδι όλους τους εμπλεκόμενους. Βουλευτές γίνονται συνήγοροι εφοπλιστών και βιομηχάνων στην επίθεσή τους κατά εφημερίδων. Ο Σαμαράς καλεί στο σπίτι του μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου και κίτρινους δημοσιογράφους, προκειμένου να τους πείσει να αγοράσουν δημόσιες συχνότητες που υπάρχει κίνδυνος να στεγάσουν φωνές που δεν του είναι αρεστές.

- Το περιβάλλον καταστρέφεται συστηματικά, μέσα από το fast track ξεπούλημα πλουτοπαραγωγικών πηγών, από το οποίο ο λαός δεν έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα. Νησιά βγαίνουν στο σφυρί με τη συγκατάθεση των ναζί της Χρυσής Αυγής.

- Πολιτικοί χώροι στοχοποιούνται ως έκνομοι και επικίνδυνοι για τη δημοκρατία, τη στιγμή που αυτοί που πραγματικά απειλούν τη δημοκρατία, συστηματικά συνεργάζονται με το κράτος και τις δυνάμεις καταστολής και τα καθημερινά τους εγκλήματα μένουν ατιμώρητα. Πρώην υπουργοί και σύμβουλοι του πρωθυπουργού επιδίδονται καθημερινά σε έναν ψηφοθηρικό και επικίνδυνο αγώνα νομιμοποίησης του κοινοβουλευτικού φασισμού.

Απέναντι σε αυτή τη γενικευμένη επίθεση, εμείς οι εργαζόμενοι, άνεργοι, φτωχοί έχουμε μόνο μία επιλογή. Την αντίσταση. Η δύναμή τους είναι η δική μας αδράνεια και υποταγή. Η δική μας δύναμη είναι η αλληλεγγύη, η οργάνωση και ο αγώνας. Μέχρι να φύγουν.
Πρέπει να δυναμώσουμε τα σωματεία μας, πρέπει να ενισχύσουμε τις δικές μας δομές αντιπληροφόρησης, ταξικής αλληλεγγύης και αντίστασης, πρέπει πια να είμαστε συνέχεια στους δρόμους.
Ας είναι η απεργία της 20ης Φλεβάρη η αρχή της ανατροπής.

Φωνές (αναδημοσίευση)

από τη διαδήλωση στο Υπουργείο Υγείας, αρχές φλεβάρη

το βρήκαμε στο:http://odofragma-skas.blogspot.gr/

"Μια καρδιά αν μπορέσω να κάνω να μη σπάσει 
δε θα' χω ζήσει μάταια.
Μιας ζωής τον πόνο αν απαλύνω, 
ή μια λύπη αν γλυκάνω
ή στη φωλιά του πίσω
ένα αδύναμο σπουργίτι αν βάλω,
δεν θα' χω ζήσει μάταια." 
Έμιλι Ντίκινσον

Φωνές. Εκατοντάδες φωνές ημερησίως. Χιλιάδες φωνές σε εβδομαδιαία βάση. "Μηλιές Πηλίου", "Σύρο", "Ανάφη", "Κάλυμνο", "Ικαρία", "Σέρρες", "Σχοινούσα", "Θάσο". 
Από κάποιες μια αγωνία. Άγχος, εκνευρισμός. Απ' ορισμένες απόγνωση, απελπισία.

Κοφτές βαριές ανάσες. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ομιλίας κάποιου, μπορείς να κρίνεις πολλά. Μπορείς να καταλάβεις αν είναι αισιόδοξος, δυναμικός ή αν είναι σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Από το αν αντιμετωπίζει το συνομιλητή με ειρωνεία ή σεβασμό, καταλαβαίνεις πολλά για το χαρακτήρα του. Από την ευγένεια και τη σταθερή του φωνή, συμπεραίνεις το επίπεδο, την εμπειρία ζωής, ενίοτε την παιδεία του.

Μια γιαγιά από τα Κουφονήσια. Πως θα είναι να έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή σε ένα νησί, τόσο παραδεισένιο; Πως θα είναι ο χειμώνας εκεί; Πως θα αγαπιούνται εκεί οι άνθρωποι; Κάποιος από τη Νάξο. Μια κυρία από ένα χωριό της Καλύμνου. Η δυσκολία να έχει άραγε εκεί άλλη όψη; Κάποια κοπέλα έχασε τον άντρα της και έμεινε μόνη με τρία μικρά παιδιά. Άλλη έμεινε ανάπηρη μετά από τροχαίο. Δύσκολες καταστάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν με αξιοπρέπεια. Χιλιάδες φωνές, ξεχωριστές, σύντομες, μικρές διακοπές και αναστεναγμοί. Άγχος να απαντήσουν, μήπως βοηθούν σε ένα κράτος εχθρικό προς τον αδύναμο. Αγωνία να προλάβουν κάποιο λάθος, να μιλήσουν πριν να πέσει η γραμμή.

Και εσύ εκεί. Κάπου ανάμεσα. Ατέρμονες προσπάθειες να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Να συνεχίσεις στο πιο ομιχλώδες τοπίο. Τίποτα πιο ψυχοφθόρο από το να θες να βοηθήσεις τους αγαπημένους σου και να μη ξέρεις το πως. 

Πρώτα πρέπει ο ίδιος να ισορροπήσεις. Όπως έγραψε πριν λίγες μέρες μια φίλη: "...Μην ξεχνάς ποτέ τις οδηγίες στο αεροπλάνο: πρώτα φορέστε εσείς τη μάσκα οξυγόνου και μετά προσπαθείστε να βοηθήσετε όσους σας έχουν ανάγκη..." Πόσο σοφή κουβέντα. 

Περίεργες μέρες. 
Πάντα μια χαρά θα επισκιάζεται από μια διπλανή λύπη. Και αναρωτιέσαι πως να βρεις τη δύναμη για τη δύσκολη βολή. Αν θα υπάρξει πρώτα βέλος για το τόξο. Και πόσοι είναι σε θέση να σε συναισθανθούν;

Ας αφήσω σήμερα εδώ μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Στους ανθρώπους που σε τόσο δύσκολους καιρούς σου σφίγγουν το χέρι, σου δίνουν μια αγκαλιά και προσφέρουν τη βοήθεια τους. Ένα μικρό φάκελο με την αγάπη τους και σου γεμίζουν τα μάτια με δάκρυα. Ας ξέρουν πως γνωρίζεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό.

Υπάρχει μια λέξη που έχει τεράστια δύναμη : Ευγνωμοσύνη. 
Στιγμές βαθιές, αρκετά προσωπικές και εσωτερικές. 
Και μια τόσο περίεργη αίσθηση πως με κάποιους δένεσαι με αόρατες κλωστές.
Δύσκολο να το εξηγήσεις. Μα ξέρεις, κάποιες φορές δεν χρειάζονται άλλα λόγια.

Ραντεβού στο Ναδίρ (αναδημοσίευση)


από Simple Man

Το γυαλί που καλύπτει την τηλεοπτική δημοκρατία δεν είναι αλεξίσφαιρο αντιθέτως όσο περνάει ο καιρός και όλοι αυτοί, που πριν ένα χρόνο κρυβόταν σε τρύπες φοβούμενοι την καθαρή οργή του λαού και τώρα αφήνουν την γλώσσα τους να γίνεται πιο αναιδής από πριν, αυτό το γυαλί γίνεται όλο και πιο εύθραυστο. Όσο κάθονται μπροστά σε κάμερες και εκτοξεύουν δημοκρατικές τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον ενός ανθρώπου που ζει σε ένα σπίτι ψυγείο, που το ψυγείο του είναι άδειο, που το άδειο έχει πάρει την όψη του μέλλοντός του....
αυτό το γυαλί που χρόνια τώρα είναι η ασπίδα του κάθε πολιτικού θρασύδειλου θα θρυμματιστεί....

Και εκεί, που ο θεωρών την ζωή του παιχνιδάκι στα χέρια όλων των αριστεροδεξιοκεντρώων πολιτικάντηδων θα νομίζει ότι όλα τελείωσαν για αυτόν, θα διαπεράσει το αόρατο σύνορο μεταξύ αυτού και του πρωταγωνιστή της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Θα τον λιώσει ακριβώς όπως ο πρόγονός του έλιωνε την πέτρα με το χέρι και έχτισε τούτο το σπίτι που τώρα καλείται να παραδώσει αμαχητί τα κλειδιά γιατί έτσι γουστάρει ο τηλεοπτικός δημοκράτης. Τα υλικά ανοικοδόμησης αυτής της χώρας δεν είναι κοινοτικά κονδύλια, δεν είναι Κυριακές εκλογικής αναμέτρησης, δεν είναι ιδεολογίες, δεν είναι ο αιματοβαμμένος ευρωπαϊκός πολιτισμός που προσκυνάς μπροστά του ξεχνώντας τι σού στέρησε. Τα υλικά ανοικοδόμησης που θα συλλέξεις ένα βράδυ - όπως τα άλλα τα παγερά που ζεις- είναι οι μαριονέτες που κουνάνε τα χεράκια τους μέσα στο τηλεοπτικό κουτί και φέρουν το όνομα «δημοκρατικά εκλεγμένος». Αυτές είναι η λάσπη που θα φτιάξεις και πάλι το σπιτικό που λέγεται Ελευθερία. 

Είναι σίγουρο ότι οι εξουσιαστές σου εκεί που την έφθασαν την κατάσταση δεν μπορούν να την γυρίσουν πίσω. Θεωρούν ότι πέρασαν όλα τα τεστ αντοχής με εσένα ως όχημα να χτυπάς από τοίχο σε τοίχο χωρίς έλεος και σιγούρεψαν ότι μέχρι εκεί μπορεί να φθάσει ένας οργισμένος, απογοητευμένος, νικημένος πολίτης αυτής της χώρας. Κάθε φορά που εσύ έχανες έδαφος στις μάχες για τα καταπατημένα σου δικαιώματα, άλλοτε με την στρατηγική του συστήματος των πολιτικών αναχωμάτων με την ταμπέλα «Αριστερός» και άλλοτε με την ιδέα ότι είσαι μόνος απέναντι σε μυριάδες, αυτά τα ανθρωπάρια δυνάμωναν, ενώ την ώρα που εσύ σκεφτόσουν να βάλεις τέλος στην ζωή σου, έτριβαν τα χέρια τους όλα μαζί. Κάθε απόγνωση και ένα ποσοστό παραπάνω στις πληρωμένες τους δημοσκοπήσεις. Δεν κονταροχτυπιούνται για σένα αλλά με προστασία εσένα.

Σε πέρασαν από πολλά κρας τεστ και για αυτό με την σιγουριά πλέον ότι μέχρι εδώ ήσουν, παίρνουν πόζα πίσω από την οθόνη και σε δουλεύουν ψιλό γαζί. Σε κάνουν να νιώθεις ένοχος. Ένοχος για την ζωή που έζησες, για τα όνειρα που έκανες, για το σπίτι που έφτιαξες, για τα ταξίδια που έλεγες ότι θα πας, για τις αγωνίες που πέρασες, για τις δημιουργίες σου, για τα ιδρωμένα μεροκάματά σου, ακόμα και για τα παιδιά που γέννησες. Σε βάζουν με τους απάνθρωπους νόμους να απολογείσαι μπροστά στον κάθε γκρίζο δημοσιοϋπαλληλίσκο επειδή ακόμα ζεις και δεν έχεις περάσει θηλιά στο λαιμό σου. Ένοχος που αναπνέεις, ένοχος που αυτοκτόνησες. Ένοχος που ουρλιάζεις, ένοχος που μένεις σιωπηλός. 

Όλα όμως θα φθάσουν στο τέλος ακριβώς την στιγμή που αυτοί θα ολοκληρώσουν το σχέδιο που δουλεύουν δεκαετίες και που ο κάθε μη συμβιβασμένος πολίτης θα τα έχει χάσει όλα. Θα είναι η στιγμή που θα κατανοήσουμε όλοι μας ότι οι απειλές τις οποίες δεχόμασταν από ανθρώπους που για μεροκάματο είχαν το ξέσκισμα της δικής μας ζωής με την κομματική δημοκρατία τους για αντιπερισπασμό, ήταν μόνο μία σαπουνόφουσκα. Άγνωστο γιατί θα πρέπει να φθάσεις στο Ναδίρ των αντοχών σου για να κατανοήσεις ότι τζάμπα τα έχασες όλα, και όσα δημιούργησες αλλά περισσότερο τα πολύτιμά σου χρόνια που πέρασαν σαν ζάρια όχι στα δικά σου χέρια μα στα αδούλευτα χέρια καταστροφέων ζωών. Δεν υπήρχε ποτέ κάτι ανίκητο απέναντι, υπήρχε μόνο ένα τηλεοπτικό είδωλο που νόμιζες ότι είναι άθραυστο και αδιαπέραστο από την οργή σου. Ένα πραγματικό Τίποτα ντυμένο με κουστουμάκι, πληρωμένο με πακέτα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα, ένας άδειος τενεκές που για να υπάρχει θα έπρεπε εσύ να πιστέψεις ότι ήταν τα Πάντα.

Όταν θα διαπεράσει, λοιπόν, το χέρι σου την οθόνη και θα πιάσεις τον λαιμό αυτού που νομίζει ότι νίκησε, όταν θα συνθλίψεις μέσα στην χούφτα σου αυτή την ξύλινη προγραμματισμένη μαριονέτα θα καταλάβεις ότι τα Πάντα σε αυτό το παιχνίδι, ακόμα και τη ζωή αυτής της ξύλινης, άψυχης πολιτικής κούκλας, δεν τα κινούσε κανείς άλλος παρά μόνο Εσύ. 

Νεκροί (αναδημοσίευση)

 
από: Δράση Τώρα (http://dostoglouermis.blogspot.gr/)

Υπάρχει μια σημαντική διαφορά όταν κάποιος πέφτει νεκρός με οτιδήποτε άλλο που μπορεί να συμβεί. Τα γκρεμισμένα σπίτια ξαναχτίζονται, τα πεινασμένα στόματα ταΐζονται, τα ιδιωτικοποιημένα ξανακρατικοποιούνται, τα χαμένα δικαιώματα ξανακερδίζονται. Οι νεκροί όμως δεν επιστρέφουν. Ποτέ. Είναι μια απώλεια που δεν καλύπτεται με κανέναν τρόπο. Και μετράμε πολλές τέτοιες απώλειες τελευταία.

Είναι φρικτό να βλέπω στο τόπο μου η ανθρώπινη ζωή να αποκτά όλο και μικρότερη αξία. Μέρα με τη μέρα η κοινωνία μας επιστρέφει σε ένα όλο και πιο κτηνώδες επίπεδο στο οποία οι ζωές δεν αξίζουν τίποτα. Ειδικά κάποιες ζωές, οι πιο σκουρόχρωμες ας πούμε, όχι απλά δεν αξίζουν τίποτα αλλά δεν είναι καν ζωές είναι μόνο σκουπιδαριό που πρέπει να ξεφορτωθούμε. Πότε γίναμε τόσο απάνθρωποι γαμώτο μου; Πόσο δηλητήριο χύσανε τα φασιστικά ερπετά στα ΜΜΕ, σε σχολιάκια στο internet, σε φρικιαστικούς λόγους οργής, σε πέρα βρέχει δήθεν χαλαρές lifestyle συζητήσεις για να φτάσουμε να μην δίνουμε αξία στην ανθρώπινη ζωή ως απλά ανθρώπινη και να τη μετράμε με το πορτοφόλι ή το χρώμα; Πόσο συστηματικά καλλιέργησε το δήθεν φιλελεύθερο κέντρο αυτό τη κτηνωδία ξερνώντας καλοντυμένο οικονομίστικο οχετό; Μόνο τα νούμερα έχουν σημασία όποιος επικαλείται τους ανθρώπους είναι λαϊκιστής...

Ναι η σιχαμένη ρητορεία των κυρίαρχων προσπαθεί να μας μετατρέψει σε ένα λαό κανιβάλων, που θα τρώγεται αναμεταξύ του. Θα τρώει τους μετανάστες, θα τρώει τους διαφορετικούς, θα τρώει τους αριστερούς, τους αναρχικούς, τους απεργούς, τους φτωχούς. Στο τελικό στάδιο θα τρωγόμαστε όλοι με όλους. Όλοι; Όχι όλοι, κάποιων οι ζωές αξίζουν πολύ. Αυτοί δεν φαγώνονται. Προστατεύονται από τους νόμους τους, από τους μπάτσους τους, από τους ψηλούς φράκτες των σπιτιών τους που κρατάει μακριά την "αγάπη" του πλήθους. Αυτοί μας βάζουν να μισιόμαστε μεταξύ για να μη τους μισήσουμε.

Ο Babacar Ndiaye ήταν ένα από μας. Ένας που αξίζει να φαγωθεί. Ένας που η ζωή του δεν αξίζει πεντάρα. Δεν με νοιάζει αν πωλούσε τσάντες ή μπλουζάκια, με νοιάζει ότι ήταν άνθρωπος. Με νοιάζει ότι "ήταν" και δεν "είναι". Με νοιάζει ότι πέθανε επειδή ακριβώς κάποιοι δεν τους ένοιαζε αν πεθάνει.

Έτσι πέθαναν και άλλοι πριν απ'αυτόν. Έτσι πέθανε ο Saxtzat Loukman. Δολοφονημένoς από σαλεμένα φασισταριά. Τον οποίο οι πολιτικοί πατέρες πέσανε στα μαλακά. Στα πολύ μαλακά. Τα περισσότερα δελτία ειδήσεων δεν είπαν καν τίνος κόμματος ήταν τα φυλλάδια που βρέθηκαν στο σπίτι του δολοφόνου. Και αυτό μου κάνει να θέλω να ξεράσω περισσότερο είναι πως εκτός από τον Μπόμπολα, την Τρέμη, τον Κεδίκογλου που προστατεύουν τη Χ.Α υπάρχουν ένα σωρό άλλοι ανάμεσα, εικονολήπτες, συντάκτες, τεχνικοί, δημοσιογράφοι που φαίνεται να μη βγάζουν ένα γαμημένο κιχ ενώ άνθρωποι πεθαίνουν.

Το ίδιο όμως δεν έκαναν και στη περίπτωση του Βαγγέλη; Αυτός φούνταρε από το παράθυρο κυνηγημένος από το αστυνομικό τους κράτος. Τρελαμένος από τη καταδίωξη και τη πίεση. Όπως και τόσοι άλλοι τρελάθηκαν από την εξαθλίωση στην οποία μας αναγκάζουν και πέθαναν.

Έχουμε πόλεμο γαμώτο μου. Πεθαίνει κόσμος το καταλαβαίνετε; Πεθαίνουν άνθρωποι επειδή αυτοί το θέλουν. Σκοτώνουν ανθρώπους βασικά γιατί να το κρύψουμε; Και όχι δεν υπάρχουν μονόδρομοι ανάθεμα. Δεν μπορείς να μου λες ότι ο θάνατος είναι μονόδρομος. Όχι πια. Όχι όταν ξέρω ότι αυτοί καλοπερνούν ενώ εμείς καταστρεφόμαστε. Όχι άλλες κηδείες. Όχι άλλος κανιβαλισμός. Το μίσος ξέρουμε που πρέπει να κατευθυνθεί. Μένει να βρούμε και το τρόπο και τότε θα τους πνίξει. Γιατί έχουμε τη δύναμη αλλά φοβόμαστε να τη χρησιμοποιήσουμε.

300.000 νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις των στεγαστικών δανείων


Ζοφερή η κατάσταση στην αγορά των στεγαστικών δανείων. 300.000 νοικοκυριά καθυστέρησαν την πληρωμή της δόσης τους. Η εφιαλτική η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην αγορά των στεγαστικών δανείων, αποτυπώνεται ανάγλυφα στα στατιστικά στοιχεία.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Καθημερινής της Κυριακής, εντός του 2012 περίπου 300.000 νοικοκυριά καθυστέρησαν την πληρωμή της δόσης του δανείου τους, ενώ για 200.000 υφίσταται πλέον κίνδυνος κατάσχεσης, καθώς το δάνειό τους βρίσκεται σε καθυστέρηση για χρονικό διάστημα άνω των τριών μηνών. Ο κίνδυνος κατάσχεσης εγείρεται πλέον ακόμα και για δάνεια που αφορούν τις πρώτες κατοικίες, δεδομένου ότι από το 2014 παύει να υφίσταται το προστατευτικό πλαίσιο για την πρώτη κατοικία.

Υπενθυμίζεται ότι η τρόικα είχε ζητήσει την κατάργηση του εν λόγω πλαισίου από το 2013, ωστόσο η Αθήνα πέτυχε την ανανέωσή του για το τρέχον έτος.

Όπως καταδεικνύουν στοιχεία από τις τράπεζες, κατά το 2012 το 25% των στεγαστικών δανείων μπήκε σε οριστική καθυστέρηση, ενώ παράλληλα διαρκώς συρρικνώνεται ο αριθμός αυτών που εξυπηρετούνται κανονικά, τα οποία δεν υπερβαίνουν πλέον τις 850.000.

Αν μάλιστα συνυπολογιστούν οι πιστώσεις που δεν έχουν ακόμα μπει σε οριστική καθυστέρηση αλλά βρίσκονται στα πρόθυρα, η αναλογία των εξυπηρετούμενων δανείων προς τα μη εξυπηρετούμενα είναι μικρότερη από ένα στα τρία.

πηγή: http://news247.gr 

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

LIP: Η φαντασία στην εξουσία (αναδημοσίευση)


Από Εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)
Γιώργος Ρούσης 

LIP είναι το όνομα μιας μάρκας ρολογιών που παράγονταν κάποτε στη γαλλική πόλη Besancon. Ταυτόχρονα όμως είναι μια κορυφαία στιγμή για όσους συμμετείχαν στους μετά το '68 αγώνες, η οποία στη χώρα μας τουλάχιστον φαίνεται να αγνοείται, και καλό θα ήταν τώρα που μεταξύ άλλων έρχεται το τσουνάμι των μαζικών απολύσεων να γνωστοποιηθεί. 

Απρίλης 1973. Η διεύθυνση της LIP ανακοινώνει στους εργαζόμενους ότι πρόκειται να προβεί σε ένα σημαντικό αριθμό απολύσεων. Η πρώτη αντίδραση των εργαζομένων ήταν να ρίξουν τους ρυθμούς με τους οποίους δούλευαν. Η δεύτερη ήταν δεκάλεπτες ανά ώρα στάσεις εργασίας, και η τρίτη και φαρμακερή για την εργοδοσία, η εφαρμογή στην πράξη του συνθήματος που είχαν αναρτήσει οι φοιτητές των Καλών Τεχνών το Μάη του 1968: «Το αφεντικό σου σ' έχει ανάγκη εσύ δεν το έχεις ανάγκη». 

Όταν οι εργαζόμενοι έμαθαν ότι επρόκειτο να απολυθούν 480 από αυτούς, κατέλαβαν την επιχείρηση και απέκλεισαν στα γραφεία τους τα διευθυντικά της στελέχη. Οι αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται, και αφού τα σπάνε όλα, ενώ οι καταληψίες εργάτες δεν έχουν κάνει ούτε μια γρατσουνιά στον τοίχο, τα απελευθερώνουν. Αποφασίζεται από τη γενική συνέλευση σ' ένα κλίμα ενότητας των συνδικαλιστικών παρατάξεων, η συνέχιση της κατάληψης και αρχικά η μεταφορά των ρολογιών σε ασφαλές κρυφό μέρος -το οποίο μέχρι σήμερα οι παλιοί εργάτες της LIP αρνούνται να αποκαλύψουν διότι «ίσως ξαναχρειαστεί»- και η πώλησή τους, και στη συνέχεια η συνέχιση της παραγωγής με βάση την αρχή «παράγουμε, πουλάμε, πληρωνόμαστε» και αυτό δίχως αφεντικά και φυσικά το κέρδος τους. 

Οι πωλήσεις που γίνονταν παράνομα με παράνομες φορτώσεις, μεταμφιέσεις με περούκες κ.λπ. είχαν τεράστια επιτυχία ακόμη και στις παραλίες. Σε μόλις έξι βδομάδες ο τζίρος αντιστοιχούσε στο 50% του συνόλου μιας ολόκληρης χρονιάς, ενώ μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία δεν κλάπηκε ούτε ένα ρολόι. 

Οι πόρτες του εργοστασίου άνοιξαν για όλο τον κόσμο, ενώ πολλοί από τους επισκέπτες συμμετείχαν στις καθημερινές γενικές συνελεύσεις. 

Εκτός από τη Γαλλία(2), αναπτύσσεται ένα πανευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο κίνημα συμπαράστασης(3), ενώ το σύνθημα του Γκεβάρα «ένα, δύο, τρία Βιετνάμ» παραφράζεται σε «μία, δύο, τρεις LIP». Ξεσπάνε απεργίες συμπαράστασης, γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις, στην ίδια την Besancon διαδηλώνουν υπό βροχή 100.000. Διαδίδεται η εφημερίδα των καταληψιών «Lip -Unite» «Lip -Ενότητα», πουλιόνται χέρι χέρι τα ρολόγια, μποϊκοτάρονται οι τράπεζες που επιχείρησαν να πνίξουν την επιχείρηση... 

Η αστική εξουσία, ανήσυχη από αυτήν την έκβαση και φοβούμενη τη γενίκευσή της, αποφασίζει να επέμβει δραστικά. Ο τότε πρωθυπουργός Pierre Messmer προτείνει ένα σχέδιο που προβλέπει μόνο 159 απολύσεις. Το σχέδιο απορρίπτεται από τη γενική συνέλευση και το εργοστάσιο εκκενώνεται βίαια από τις αστυνομικές δυνάμεις. Ο Messmer περιχαρής αναφωνεί «η LIP τελείωσε». Και όμως γρήγορα διαψεύδεται. Την αναλαμβάνει ένας αριστερός επιχειρηματίας ο οποίος και αποδέχεται την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων. 

Αυτό δεν το ανέχονται ο τότε πρόεδρος Giscard d' Estaing που εκλέχτηκε το Μάη του 1974 και ο πρωθυπουργός Jacques Chirac. «Οι εργάτες της Lip θα πρέπει να τιμωρηθούν να είναι άνεργοι και να παραμείνουν, διαφορετικά θα ξεσηκώσουν ολόκληρο το κοινωνικό σώμα». Αυτό ήταν το σκεπτικό τους. Γι' αυτό και αποφάσισαν να δολοφονήσουν τη LIP. Πώς; Η κρατική Renault ακυρώνει μέσα σε μια μέρα όλες τις παραγγελίες της προς την LIP και έτσι την πνίγει οικονομικά. 

Παρ' όλ' αυτά η ιστορία της LIP παραμένει ζωντανή και παραδειγματική, όχι τόσο για να επαναληφθεί αυτούσια, αλλά για να καταδειχτεί η δυναμική της εργατικής τάξης, η ευρηματικότητά της, η ικανότητά της να αυτοδιαχειρίζεται την παραγωγή δίχως την ύπαρξη αφεντικών, η αποτελεσματικότητα της μετωπικής της δράσης και της εμπιστοσύνης στις συλλογικές πρωτοβάθμιες πρωτοβουλίες, η αξία της εργατικής αλληλεγγύης... 

παραπομπές
1 Πρόκειται για τον τίτλο μιας κινηματογραφικής ταινίας του Christian Rouaud που μέσω συνεντεύξεων με τους τότε κύριους πρωταγωνιστές καταγράφει την ιστορία της εξέγερσης των εργατών της LIP 

Βλέπε και 
- Jean Raguenes et Henri Burin des Roziers«De mai 68 a LIP : Un dominicain au coeur des luttes» Editions «Karhala» 2008 
- Serge Halimi «LIP, l'imaginationau pouvoir' Le Monde diplomatique http://www. Monde -diplomatique.fr/carnet/20007-03-20-LIP -«L epopee LIP»: De 1973 a ..2007 in http:cnt-ait.info/article.php3?id_article=1409 
Και για μια αντιδραστική εκδοχή Jean Claude Sensemat «Comment j'ai sauve LIP» Εκδόσεις «Robert Lafont». 

2. Οπου, μεταξύ άλλων, υποστήριζαν το κίνημα της LIP διανοούμενοι όπως ο Yves Montant, η Simone Signoret, ο Mouloudji, ο Leny Escudero, ο Maxime le Forestier, ο Jean Ferrat, οι Freres Jacques, και διανοούμενοι όπως ο Maurice Clavel, ο Georges Houdin, ο Andre Frossard, ο Roger Garaudy, ο Michel Foucault. 

3. Ο Μάο δήλωνε για τους εργάτες της LIP «Αυτοί οι άξιοι εργάτες που διεξάγουν ένα υποδειγματικό αυτοδιαχειριστικό αγώνα», στο Jean Claude Sensemat «Comment j'ai sauve LIP» ό.π. σελίδα 49

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Ποια είναι αυτή η γυναίκα; (αναδημοσίευση)


 

από http://www.aixmi.gr/ 

Πώς τη λένε; Την ξέρω; Κάτι μου λέει το πρόσωπό της. Πού την έχω δει; Στην τηλεόραση; Στο internet; Στο σινεμά; Κάπου στον δρόμο; Είναι διαφήμιση, είναι πραγματικότητα, τι είναι; Μοιάζουν τα πρόσωπα, μπορείς να μπερδευτείς. Μήπως είναι κάποιος δικός μου άνθρωπος; Κι αν είναι μια παλιά φωτογραφία της οικογένειάς μου, αν είναι συγγενής μου, αίμα μου; Μια άγνωστη ιστορία του προσφυγικού μας παρελθόντος; Τα ξέρω τα μάτια της… 

Ποια είναι, άραγε, αυτή η γυναίκα; Μοιάζει φτωχή και κουρασμένη. Τι της έχει συμβεί;Από ποια δύσκολη εποχή έρχεται η εικόνα της; Από ποια χώρα; Σε ποιο σημείο της αέναης Αδικίας βρέθηκε να ζει; 

Τι απέγινε εκείνη; Τι απέγιναν τα παιδιά της; Τι απέγιναν οι σκέψεις της; Χάθηκαν; Ή μήπως όχι; Είναι εδώ δίπλα μου; Μήπως ζει; Μήπως βρίσκεται στην Αθήνα, μήπως βλέπουμε τον ίδιο ήλιο τώρα που γράφω στο μικρό μου δωμάτιο; Ποια είναι; Μήπως δεν έχει σημασία; Μήπως χάνω (ξανά) τον χρόνο μου; Τι με νοιάζει; Τι θα αλλάξει στη δική μου τη ζωή αν ξέρω; Πότε θα αλλάξει η δική μου η ζωή αν, τελικά, μάθω; 

Ποια είναι; 

Επί 20 ολόκληρα μίλια, η φωτογράφος σκεφτόταν αν θα έπρεπε να είχε σταματήσει σ’ αυτό που είδε με την άκρη του ματιού της στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Η δουλειά είχε γίνει, την αμοιβή της θα την έπαιρνε, μέχρι τελευταίο σεντ, έξω έβρεχε κι όμως μέσα της υπήρχε μια δύναμη- μη ελέγξιμη πια- που δεν άφηνε σε ησυχία το μυαλό της. Για 20 μίλια ήταν αναποφάσιστη (μικρή απόσταση, αν σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν πολλοί που διανύουν αναποφάσιστοι κι αδρανείς ολόκληρη τη ζωή τους). Ξαφνικά σταμάτησε το αυτοκίνητο. Ο δρόμος ήταν άδειος. Επιτόπου στροφή. Ακολούθησε την αντίθετη πορεία – του δρόμου και της λογικής- και βρέθηκε ξανά στον καταυλισμό. 


Εκεί ζούσαν προσωρινά, με τις οικογένειές τους σε παραπήγματα, περιφερόμενοι άστεγοι αγρότες. Πάμφθηνα εργατικά χέρια μεταναστών για τις καλλιέργειες της περιοχής. Θα μάζευαν αρακά και μπιζέλια, αλλά την προηγούμενη νύχτα ο παγετός είχε καταστρέψει τη σοδειά. Άλλο ένα κακό νέο ανάμεσα στα χιλιάδες δυσάρεστα μαντάτα της ζωής τους- πότε θα σταματούσε αυτό; Ίσως ποτέ. 

Η ανησυχία ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Πολύ σύντομα, οι κάτοικοι της περιοχής και οι ιδιοκτήτες των καλλιεργειών, θα έρχονταν να τους διώξουν. Με βίαιο τρόπο, χωρίς έλεος. Οι ίδιοι καθωσπρέπει άνθρωποι, με τα παιδιά, τα σπίτια και τη γη τους- οι οποίοι θα τους έδιναν δουλειά στα χωράφια τους- οι ίδιοι την επόμενη μέρα θα χρησιμοποιούσαν κάθε τρόπο για να τους διώξουν, αφού πια η παρουσία τους δε θα απέφερε πια κανένα απολύτως κέρδος. Η πραότητα του χαρακτήρα και ο ανθρωπισμός τους βασίζονταν στον αστάθμητο παράγοντα του κατάλληλου απτού ανταλλάγματος. Η υπόγεια αποδοχή της ένοχης χρησιμότητας ενός εγκλήματος γεννά τον πιο ορκισμένο στρατό φανατικών, εκείνων που εθίζονται στη δικαιολογία κάθε επόμενου εγκλήματος. 

Μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της απόλυτης φτώχιας, της αγωνίας και του πόνου, η φωτογράφος εστίασε στη μητέρα με τα τέσσερα πεινασμένα παιδιά (υπήρχε κι ένα πέμπτο στην κοιλιά της μάνας, που θα γεννιόταν σε λίγους μήνες, σε καιρούς απόγνωσης). Η δικιά τους ήταν η πιο πρόχειρα φτιαγμένη τέντα απ’ όλες. Τράβηξε δυο πρώτες φωτογραφίες. Δυο γενικά πλάνα. 

Και μετά πλησίασε. Όλο και πλησίαζε. Η μητέρα δεν κοίταξε ποτέ προς το φακό ή προς τον άνθρωπο που ακάλεστος είχε εισβάλει στην ελάχιστη ιδιωτικότητά τους. 

Συνολικά τράβηξε έξι φωτογραφίες. Δεν ρώτησε το όνομα της μητέρας, ζήτησε μόνο να μάθει την ηλικία της. 

«32 χρόνων». 

Κι όμως… Αυτό ήταν το ταλαιπωρημένο πρόσωπο μιας 32χρονης γυναίκας, που είχε βιώσει τόσα, όσα αρκούσαν για πολλές ζωές. Ζούσαν τρώγοντας παγωμένα λαχανικά – ήταν βαρυχειμωνιά- και όσα μικρά πουλιά μπορούσαν να σκοτώσουν τα ίδια τα παιδιά. 


Η φωτογράφος υποσχέθηκε προφορικά – αν και δεν της ζητήθηκε- να μην δημοσιεύσει το υλικό. Είπε ψέματα.... 

Αυτό το ψέμα ,όμως, ευεργέτησε αμέσως πολλούς κατατρεγμένους. Τρεις μέρες μετά τη δημοσίευση της φωτογραφίας στην εφημερίδα, εκείνος ο καταυλισμός στη μέση του τίποτα (US Highway 101, 2.500χλμ, κατά μήκος της δυτικής ακτής) γέμισε με τρόφιμα, ρούχα και προσφορές ανθρώπων που είχαν συγκινηθεί από τη φωτογραφία της μητέρας. Κάποιοι απ’ τους άστεγους εργάτες είχαν ήδη φύγει (για πού άραγε; Για ένα επόμενο πουθενά…), ανάμεσά τους, όμως, και η μητέρα με τα παιδιά. Εκείνοι δεν ήξεραν τι είχε συμβεί. 

Η δημοσίευση μιας δεύτερης φωτογραφίας- διαφορετικής από αυτή που είχε μπει στην εφημερίδα- έκανε τον γύρο της χώρας μέσα σε λίγες μέρες. Η μητέρα είχε γίνει σύμβολο καρτερικότητας κι αξιοπρέπειας σε καιρούς δυστυχίας κι εξαθλίωσης. Όλοι μιλούσαν για εκείνη και τα μικρά της. 

Ένα αποφασισμένο βλέμμα, σ’ ένα κουρασμένο πρόσωπο. Και δυο παιδιά ν ακουμπούν φοβισμένα πάνω της. Ήταν ο φόβος του φακού, αλλά έμοιαζε με το φόβο του παρόντος και του μέλλοντος. Ήταν τα δύσκολα χρόνια. Κι εκείνη ήταν η Μόνα Λίζα μιας σκονισμένης απ’ τις αντιξοότητες εποχής. 

[ H Dorothea Lange (Ντοροθέα Λανγκ) τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες το 1936, στις Ηνωμένες Πολιτείες (Nipomo, California). Το στιγμιότυπο της μητέρας με τα δυο παιδιά γυρισμένα στο φακό, αποτέλεσε την πιο χαρακτηριστική φωτογραφία της Παγκόσμιας Οικονομικής Ύφεσης πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. (Great Depression). Η ταυτότητα της εμβληματικής “Migrant Mother” έγινε γνωστή πολλές δεκαετίες αργότερα, όταν η ηλικιωμένη πλέον γυναίκα εκείνης της φωτογραφίας έδινε μάχη με τον καρκίνο και δεν είχε τα χρήματα για να νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο. Τότε δημοσιεύτηκε τ’ όνομά της και μαζεύτηκε ένα ποσό (κάποιες χιλιάδες δολάρια) που της επέτρεψε να ‘χει ένα αξιοπρεπές τέλος. Την έλεγαν Φλόρενς (Florence Owens Thomson 1903 -1983), ήταν μια Τσερόκι. Διωγμένη από την Οκλαχόμα – όπως χιλιάδες της φυλής της- παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία, όμως η οικογένεια του συζύγου δεν ήθελε μια ινδιάνα για νύφη. Έκαναν παιδιά, εκείνος πέθανε ξαφνικά. Πώς θα ζήσουν; Τι θα κάνουν; Οικονομική ύφεση, ανεργία, διώξεις. Ανατροπές, μόνο ανατροπές. Ένας άβολος σκληρός άδικος κόσμος. Κάθε βήμα της ζωής της- από την αρχή- έμοιαζε δύσκολο, έως ακατόρθωτο. Κάθε βήμα κι ένας πόνος. Κι όλα να μοιάζουν κάθε φορά με το τέλος του κόσμου. 

Η Φλόρενς δεν κέρδισε ποτέ χρήματα από τη φωτογραφία (μόνο το ποσό εκείνο στα γεράματα, πριν πεθάνει). Ούτε η Λανγκ. Τα δικαιώματα ανήκαν στην αμερικανική κυβέρνηση (με κρατικό χρήμα-Farm Security Administration- είχαν πληρωθεί τα ντοκουμέντα της ομάδας φωτογράφων που ταξίδευαν στις φτωχές αγροτικές περιοχές της Αμερικής). Η Λανγκ, όμως, κέρδισε αναγνωρισιμότητα κι επαγγελματική καταξίωση.] 

(Dorothea Lange 1895-1965) 


Aυτή είναι η Φλόρενς το 1979, μαζί με τις κόρες της. Μπροστά της γονατιστή η Νόρμα (το μωρό που κρατούσε τότε στα χέρια της). Πίσω της η Κάθριν και η Ρούμπυ (τα δυο παιδιά με τη γυρισμένη πλάτη στη φωτογραφία του ’36. H Ρούμπυ εμφανιζόταν στο πλευρό της μητέρας της και σε δυο ακόμα από εκείνες τις φωτογραφίες) 

H “Migrant Mother” είναι η χαρακτηριστικότερη φωτογραφία της Μεγάλης Ύφεσης. Γρήγορα, όμως, ήρθε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος κι απέκτησε τους δικούς του ήρωες, τις δικές του εμβληματικές μορφές. Και μετά ήρθε η εποχή της ευημερίας. Κι εκείνη είχε τα σύμβολά της, παντοδύναμα. Ζήτω το χρήμα! Η φτωχή μητέρα έμοιαζε πολύ μακρινή. Τόσο μακρινή, που αρκούσε για να γίνει γραμματόσημο. 

(Γραμματόσημο του 1998). 

Έτσι γίνεται συνήθως. Οι άνθρωποι τιμούν, φροντίζουν, επιβραβεύουν κι αγαπούν οτιδήποτε υπάρχει σε απόσταση ασφαλείας. Το ΤΩΡΑ παραμένει πάντοτε η εποχή της βαρβαρότητας. 

ΥΓ. Σήμερα στο Nipomo (πληθυσμός 16.000 κάτοικοι), πολύ κοντά στο σημείο της τυχαίας ιστορικής φωτογράφισης υπάρχει ένα σχολείο, που φέρει ένα όνομα. Το όνομα της φωτογράφου Ντοροθέα Λανγκ. Όχι της Φλόρενς. Ίσως καλύτερα. 

Καλύτερα να μην ήξερα καν το όνομά της, όπως όταν πρωτοείδα τη φωτογραφία κι αναρωτιόμουν αν ήταν ένας δικός μου άνθρωπος. Γιατί όταν ξέρεις όλες αυτές τις λεπτομέρειες, η γυναίκα γίνεται το ενδιαφέρον ντεκόρ μιας ακόμα ιστορίας, ανάμεσα σε αμέτρητες άλλες- που θα μάθεις ή δε θα μάθεις- και νομίζεις πως δεν έχουν καμία σύνδεση με το δικό σου σύντομο πέρασμα απ’ αυτόν τον κόσμο. 

Ενώ στην πραγματικότητα εκείνο το βλέμμα, εκείνη η μάνα και τα παιδιά είναι η δική σου ιστορία. 

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

ένας στοχασμός περί έρωτος και επανάστασης (αναδημοσίευση)

από Λέσχη Ανυπόταχτης Θεωρίας (http://ilesxi.wordpress.com/)


του Αποστόλη Ασπράγκαθου

Τη χθεσινή ημέρα, ένεκα της εορτής του έρωτος (Άγιος Βαλεντίνος γαρ), διαπιστώσαμε όλοι φαντάζομαι τον κατακλυσμό διαφόρων μικρών και μικρότερων “ερωτικών”στο διαδίκτυο. Αν είσαι αριστερός (όπως στην περίπτωση του γράφοντος) είσαι εξαρχής ψιλιασμένος απέναντι σε όλη αυτή τη φάση, είτε αυθόρμητα είτε εμπεριστατωμένα, οπότε μικρή σημασία δίνεις σε όλα αυτά, μπορεί μάλιστα να τα χλευάζεις κιόλας. Μάλιστα, το να το “βιώνεις” όλο αυτό το νταλαβέρι των γλυκανάλατων χαχανητών μέσω του facebook, σου υποδεικνύει εκκωφαντικά και το ρηχό και επιδερμικό του πράματος. Πέραν της αισθητικής κονσέρβας που έχουν οι εκάστοτε αναρτήσεις αυτές καθαυτές, είναι και το ίδιο το μέσο που το επιτείνει. Αναρτήσεις λίγων λέξεων από δω κι από εκεί, τετριμμένα σχόλια που αναμασούνται στα διάφορα “πηγαδάκια” και εσύ να “πλοηγείσαι” σε όλα αυτά αφιερώνοντας δύο δευτερόλεπτα στο καθένα, άντε το πολύ κι άλλο ένα για τον γράφοντα ή τον αναρτούντα.

Όμως, είναι όντως κενά νοήματος όλα αυτά κι εσύ έχεις πίασει τον Πάπα του διαλεκτικού υλισμού από τα αρχίδια γι’ αυτό και οδηγήσαι σε αυτό το συμπέρασμα; Και όλος αυτός ο κόσμος που τη βρίσκει με αυτό είναι απλά αλλοτριωμένες ατομικότητες από τον κυρίαρχο λόγο που αναπαράγουν τον καταναλωτικό τους ρόλο; Απλά, πουλάνε λίγη ερωτική ευαισθησία σε μορφή εμπορεύματος και λίγο γοηλίκι σε μορφή μετοχής ώστε να ανέβουν στο χρηματιστήριο των εφήμερων σχέσεων, μπας και αυξήσουν τις πιθανότητες ζευγαρώματος με κάποιον νεαρό ή νεαρά κοντά στα πρότυπα που ορίζει το ταδε κωστοπουλικό lifestyle ή η δείνα Lifo εναλλακτική επιταγή;

Εκεί λοιπόν που είσαι έτοιμος να επανεπιβεβαιώσεις την αιώνια λιακάδα του καθαρού σου μυαλού που σε προστατεύει από της κακοτοπιές και να ξαναδώσεις χειραψία με τον ελιτισμό σου, πέφτεις πάνω σε μια ανάρτηση σαν αυτή «Éloge de l’amour» [Εγκώμιο του έρωτα] του Αλαίν Μπαντιού. Εκεί λοιπόν στέκεσαι και καταλαβαίνεις ότι αναδιατυπώνεται το ερώτημα παρόλο που το θέμα μένει σταθερό. Τώρα πρέπει να αφιερώσεις χρόνο για να “σκύψεις” πάνω στο νέο μέσο και να δαπανήσεις φαιά ουσία για να διαλεχθείς μαζί του.

Διαβάζεις:

“Ο έρωτας ως συμβάν και διαδικασία αλήθειας συνιστά κάτι που υπερβαίνει τη μαγεία της συνάντησης, χωρίς ωστόσο να την υποτιμά. Δεν ταυτίζεται με τη στρατηγική σαγήνης του Δον Ζουάν, απαιτεί δέσμευση, καθημερινή δουλειά και πίστη για να μετατρέψει το τυχαίο, τη συμπτωματική συνάντηση σε πεπρωμένο. Δεν είναι μια ψευδαίσθηση που συγκαλύπτει την επιθυμία αναπαραγωγής, ούτε μια διαδικασία αυτογνωσίας μέσω της απόλαυσης και διά του άλλου. Και δεν είναι πάντα μια διαδικασία ειρηνική. Έχει βίαιες συγκρούσεις, αληθινά βάσανα, περιορισμούς, χωρισμούς, δράματα, φόνους ή αυτοκτονίες. Εκεί ίσως πατά και η προπαγάνδα ενός έρωτα ασφαλούς, χωρίς ρίσκο. Όμως η αλήθεια δεν μπορεί να κατασκευαστεί στην ασφάλεια ενός συμβολαίου. “

Έρωτας και πολιτική λοιπόν σκέφτεσαι. Γιατί ο έρωτας ως συναίσθημα να απαντάται με τέτοια καθολικότητα στον άνθρωπο; Είναι όντως ένα ωραίο συναίσθημα, μια καλή φάση σαν το παστίτσιο που σου μαγείρεψε η μάνα σου ας πούμε ή είναι ανάγκη; Και σε τι συνίσταται; Πως αναπτύσεται μέσα στο υποκείμενο και τι χαρακτηριστικά του εγχαράσσει; Αρα τι αντιφάσεις αναπτύσσονται, ποιο είναι το εύρος τους και τι διδάγματα μπορείς να αποκομίσεις προς όφελος της πολιτικής; Μπορεί ας πούμε ο έρωτας να επαναστατικοποιήσει ένα άνθρωπο; Και εκεί κολλάς, λες πως έφτασα σε αυτό το γελοίο συλλογισμό, γελάει ο κόσμος και τα συναφή. Πέφτεις και πάνω σε αυτό το βίντεο http://www.youtube.com/watch?v=8vrZggkUhMw&desktop_uri=%2Fwatch%3Fv%3D8vrZggkUhMw&gl=GR , γελάς, ξεσκάς, σκέφτεσαι όλους αυτούς τους δωδεκάποντους τύπους και όλες αυτές τις τύπισσες με τα δωδεκάποντα και επιστρέφεις στη δοκησίσοφη νιρβάνα σου.

Μάταια όμως. Σκέφτεσαι αυτό που λέει «εκτός από τον σοσιαλισμό υπάρχει και η μοναξιά». Αμέσως, ταλανίζεσαι για το ποια είναι αυτή η σύλληψη που λείπει από την θεωρία σου (ίσως και από τη ζωή σου). Φοβάσαι να ανοίξεις και πολύ τον συλλογισμό σου όμως, γιατί τρέμεις μην οδηγηθείς σε κανένα φασαίϊκο συμπέρασμα του τύπου “Υγεία, καύλα κι επανάσταση” και νιώσεις οίκτο για τον εαυτό σου. Λες λοιπόν, μια σαφής απάντηση χρειάζεται μια σαφή ερώτηση. Έτσι με μια απλή αριστερή μεθοδολογία σου εμφανίζεται το ερώτημα. Υπάρχει ολοκληρωτικός έρωτας στο ολοκληρωτικό καπιταλισμό;

Αν ναι, πως γίνεται το ίδιο υποκείμενο που υφίσταται την καθημερινή αλλοτρίωση από το σύνολο των σχέσεων που αναπτύσσονται στο οικοδόμημα και στο επικοδόμημα, ο μοναδιαίος άνθρωπος των συμβιβασμών, να τα αποτινάξει και να αναπτύξει, με ολοκληρωτικό τρόπο, στο σήμερα ένα τέτοιο χειραφετημένο αίσθημα; Μου θυμίζει το αστείο με τον εβραίο που δικαιολογούνταν λέγοντας “γύρω γύρω Σάββατο, εκεί που γαμούσα εγώ Κυριακή”. Άρα όχι. Και αν όχι, τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι μάταιο να περιμένουμε να σκάσει το χειλάκι μας από έρωτα αν δε διαγραφεί το χρέος, αν δε βγούμε απ’την ΕΕ, αν δεν έχουμε τελικά εργατική λαική εξουσία; Με χυδαίο εμπειρισμό και μόνο μπορείς να καταλήξεις στην απόρριψη αυτού του “θεολογικού” ισχυρισμου που αρνείται να διαλεχθεί στην ουσία με το ερώτημα. Δε γίνεται! Τόσο λάθος έκανες όσες φορές σε διαπέρασε αυτό το αίσθημα ή όλοι οι φίλοι και οι φίλες σου που «είναι ανεβασμένοι» απλά καταπίνουν αυταπάτες με το κιλό;

Αφού το ξέρεις, το έχεις νιώσει κι εσύ αυτό το ανυψωτικό συναίσθημα του έρωτος, αυτό που σε «σώζει» από την μίζερη συναισθηματική σου χαμέρπεια και σε βγάζει στο ξέφωτο της λαχτάρας για την κάθε στιγμή. Αυτό που η ομορφία της επικοινωνίας με τον άλλο αλλά και της ανάγκης σου γι’ αυτόν σε κάνει να αισθάνεσαι υπερφυσικός, πολύ πάνω από το μπόι σου, σε κάνει να βγάζεις τη γλώσσα σου στο χρόνο, να τον παγώνεις. Να αγγίζεις κάτι που δε θα μπορούσες ποτέ μόνος να φτάσεις, κάτι που ίσως με άλλο τρόπο, μπορεί να αισθάνθηκες σε μικρές ή μεγάλες συλλογικές εφόδους, στις πρώτες αλυσίδες της πορείας το ’07 ή στα οδοφράγματα του Δεκέμβρη του ’08, εκεί που αισθάνεσαι την ανάγκη και το απλωμένο χέρι του διπλανού, εκεί που νιώθεις την ιστορικότητα και συμπυκνώνεται ο χρόνος. Σκέψου πόσες φορές γέλασες με την κενότητα όλων αυτών των προσταγών του lifestyle, όλα αυτά τα must και τα trend της κατανάλωσης που θα σε κάναν καμπόσο στην παρέα σου, επειδή είχες τη δύναμη της ζυγαριάς και το αντίβαρο αυτής της βαθιάς, ανθρώπινης σχέσης με τον άλλο. Πόσες φορές δεν αισθάνθηκες την ασημαντότητα των ιδεολογημάτων, από τους διάφορους συμβιβασμούς της ζωής σου, στη δουλειά, στη σχολή, στο σχολείο και τη σημασία των ανθρώπινων σχεσεων. Μπορεί να σου έδωσε και το κίνητρο και τη δύναμη να αντισταθείς, να υψώσεις ανάστημα στο αφεντικό σου που ζητά υπερωρίες, να μην αφήνεις την ξεφτίλα να σου πατάν το όνειρο.

Και τώρα θα μου πεις, κάτσε ρε man, μήπως ο έρωτας θα μας κάνει και αριστερούς; Όχι, δε θα σε κάνει αριστερό αλλά θα φωτίσει στα μάτια σου, στο σήμερα, τον άνθρωπο. Έτσι, θα φωτίσει πράματα που θα εκτιμήσεις, θα λαχταρήσεις και θα συνειδητοποιήσεις ποιος φταίει και τα στερείσαι. Θα δεις την αλλοτρίωση που σου επιφέρει ο καπιταλισμός και η αξία αυτών των απελευθερωμένων ανθρώπινων σχέσεων που βιώνεις, έστω και σε λανθάνουσα μορφή, θα γίνει πυξίδα σου. Ε, αυτό σημαίνει αριστερά. Ο άνθρωπος πρώτα και πάντα και αυτό για όλους. Και θα μου το αντιστρέψεις τώρα. Δηλαδή, για να ερωτευτώ πρέπει να είμαι αριστερός; Ναι ρε! Εάν το ζητούμενο είναι ο έρωτας, ο ολοκληρωτικός έρωτας που λέγαμε, και επειδή δε μου αρέσουν οι σχετικισμοί, θα πω «ναι» και ας είναι η αιτιολόγησή μου «γιατί έτσι».

Και ενώ αναπτύσσω τον στοχασμό και τον φανταστικό μου διάλογο, συνειδητοποιώ ότι έχει γραφτεί ένα κείμενο που μοιάζει περισσότερο με ερώτηση, παρά με απάντηση. Μέλι, μέλι μέλι και τηγανήτα τίποτα. Ε λοιπόν όχι!

Ο έρωτας, που δεν είναι ένα ταξικό προνόμιο των λίγων ακόμα και στα χρόνια της εργασιακής χολέρας, σου παρέχει αντικαπιταλιστική όραση σε μια σειρά εννοιών όπως άνθρωπος, αλήθεια, αξία. Μα αυτό που λές δεν είναι ενσωματώσιμο ; Χαίρω πολύ! Το θέμα είναι τι ρωγμές ανοίγουν αυτές οι αντιφάσεις και πως μπορούμε σήμερα να τον μετατρέψουμε από κύριο εμπόρευμα του καπιταλιστικού συστήματος σε απελευθερωτικό όπλο στα χέρια του ανθρώπου που παλεύει για χειραφέτηση.

Ο έρωτας και η σχέση ισοτιμίας, αλληλοσεβασμού, αλήθειας και αγάπης που αναπτύσουμε με τον άλλο είναι η κλειδαρότρυπα από την οποία μπορούμε να δούμε την κοινωνία όπου αυτά θα είναι καθολικά και πανανθρώπινα.

Ο έρωτας σου αναπτύσσει την αγάπη για τη ζωή και την αλήθεια. Και ναι, το να αγαπάς τη ζωή είναι επαναστατικό. Όπως και η αλήθεια. Και είναι επαναστατικό όχι μόνο γιατί έχει το στοιχείο της άρνησης όλων αυτών των πρέπει και των συμβιβασμών αλλά και γιατί φλερτάρει στο σήμερα με το αύριο. Το αύριο μέσα από τα μάτια ένός ανθρώπου που αγαπά τη ζωή, που αγαπά τον άνθρωπο. Και τα μάτια αυτά μπορούν και θέλουν μόνο να το κάνουν καλύτερο.

Ο έρωτας είναι το επαναστατημένο γέλιο κόντρα στην αλλοτριωμένη μοναξια και η επανάσταση η ερωτευμένη με τη ζωή κίνηση που καταργεί το υπάρχον. Και θα είναι το γέλιο μας τελικά που θα πνίξει τον σάπιο κόσμο σας, κουφάλες.

Υ.Γ.1 Τελικά, η πιο ερωτική στάση-πόζα του ανθρώπου είναι η χαμογελαστή, αυτή που λάμπουν τα μάτια του.

Υ.Γ.2 Credits στον θαμώνα της λέσχης Κώστα Φουρίκο που έσπασε το ταμπού και μιλάμε σήμερα γι’αυτό το θέμα. Είπαμε, εκτός από τον σοσιαλισμό υπάρχει και η μοναξιά.

Για να καταλάβεις έναν χώρο πρέπει πρώτα να τον «καταλάβεις» (αναδημοσίευση)

Από ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΩΔΕΙΟ  http://koinwnikowdeio.blogspot.gr


Είμαστε εθελοντές, καθηγητές μουσικής και όχι μόνο. Μια ομάδα πολιτών που μοιράζεται την αγάπη για τη μουσική και την αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο.

Αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για έναν κοινό στόχο. Να μεταδώσουμε αφιλοκερδώς την τέχνη μας σε όσους δεν έχουν τα χρήματα να την σπουδάσουν. Να αποδείξουμε ότι δε μας λυγίζει η κρίση, ότι η ανθρώπινη αξία δεν μετριέται σε κανένα νόμισμα. Να επαναφέρουμε στο επίκεντρο την επιθυμία για μάθηση και την προσφορά.

Τον τελευταίο καιρό το κράτος, μέσω των θεσμών του, αφαιρεί βίαια τη δυνατότητα κοινωνικής έκφρασης από ολοένα και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας. Το Κοινωνικό Ωδείο υπερασπίζεται την αυτενέργεια, την αυτοοργάνωση, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και τη δωρεάν παροχή υπηρεσιών σε πολιτισμό, παιδεία, στέγαση· αισθάνεται την ανάγκη να παρέμβει και να εκφράσει την αλληλεγγύη του στις καταλήψεις της Βίλας Αμαλίας, της Πατησίων και Σκαραμαγκά, της Δέλτα και της Λέλας Καραγιάννη, καθώς και στον ραδιοφωνικό σταθμό 98fm (ΑΣΟΕΕ), στο ανεξάρτητο στέκι Xanadu στην Ξάνθη, και σε όλους τους άλλους (υπό κατάληψη ή μη) κοινωνικούς χώρους, που το νέο κυβερνητικό σχέδιο χαρακτηρίζει ως κέντρα ανομίας και επιβάλλει την εκκένωσή τους.

Η Βίλλα Αμαλίας, καθώς και τα οικήματα της Λέλας Καραγιάννη, και της οδού Σκαραμαγκά, είναι κτίρια εγκαταλελειμμένα από το κράτος για χρόνια, ιδιοκτησία είτε του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων, είτε της Σχολής Καλών Τεχνών, είτε του Δήμου. Δεν υπήρξε καμία μέριμνα γι’ αυτά. Αντ’ αυτού έστεκαν άδεια, ερειπωμένα και κατεστραμμένα από τη χρόνια εγκατάλειψη. Η κατάληψή τους τα μετέτρεψε σε αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους, σε στέκια για τις γειτονιές. Έκτοτε χρησιμοποιούνται από τους κατοίκους και στεγάζουν θεατρικές ομάδες, ερασιτεχνικά συγκροτήματα, εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας, προβολές ταινιών, εργαστήρια για παιδιά, συλλογικές κουζίνες, φροντιστηριακά μαθήματα για παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου, ομάδες ψυχικής στήριξης για ανέργους κ.ά..

Η ιδέα αυτών των καταλήψεων είναι να καταλαβαίνεις τι χρειάζεται η γειτονιά σου και να χτίζεις πάνω σε αυτή την ανάγκη.

Όλα αυτά τα χρόνια στο πλευρό αυτών των χώρων βρίσκονται οι κάτοικοι των περιοχών οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά. Σήμερα, ξαφνικά μετατράπηκαν σε «κέντρα ανομίας» με ενοχοποιητικά στοιχεία μπύρες, κράνη και καδρόνια.

Αναρωτιόμαστε λοιπόν:
Αν στον Βοτανικό, με πρόσχημα το νέο γήπεδο του ΠΑΟ, σχεδιάζεται να χτιστούν, σε χώρους κοινόχρηστου πράσινου και αναψυχής, χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα εμπορικών κέντρων και γραφείων...
Αν στο Άλσος Παγκρατίου κόβονται δέντρα με στόχο να φτιαχτεί ένα αχρείαστο ογκώδες θέατρο και άλλες κατασκευές, καφετέριες κ.λπ...
Αν στο Σεράφειο σχεδιάζουν να χτίσουν ένα μεγάλο κτίριο γραφείων και εμπορικών χρήσεων στη θέση του δημοτικού κολυμβητηρίου...
Αν στου Φιλοπάππου, στο Μετς, στο Πάρκο Γουδή, στα Κουντουριώτικα, στο Σταθμό Λαρίσης και την Ακαδημία Πλάτωνος, συνεχίζονται οι οικοδομικές αυθαιρεσίες και εμφανίζονται διαρκώς νέες απειλές...
Αν στο Πεδίο του Άρεως ο Πανελλήνιος Γ.Σ. έχει καταλάβει 5,5 στρέμματα πρασίνου και έχει χτίσει παράνομα κτίρια 1.570 τ.μ. με την ανοχή ή την αρωγήτου Δήμου, της Πολεοδομίας, της ΔΟΥ, της Αστυνομίας, της Δικαιοσύνης, της Νομαρχίας, της Υπερνομαρχίας και της κεντρικής διοίκησης...
Αν στα καμένα δάση όλης της χώρας καταλαμβάνονται αυθαίρετα δασικές εκτάσεις για να χτιστούν ξενοδοχεία...
Αν το Γκάζι είναι κατειλημμένο, παράνομα και χωρίς άδεια, από τραπεζοκαθίσματα...
Αν στην Ιερά Οδό, πάνω στον αρχαιολογικό χώρο, καταλήφθηκε τεράστιος χώρος για να γίνει νυχτερινό κέντρο...

...Αν δεν ειναι όλα αυτά ανομία, τότε τι είναι;

Στο Βερολίνο, το Παρίσι, το Λονδίνο και αλλού οι καταλήψεις ως αυτοδιαχειριζόμενα κέντρα αποτελούν εδώ και δεκαετίες θεσμό αναγνωρισμένο από την κοινωνία. Στην Ελλάδα οι πυρήνες ιδεών και πολιτισμού που πριν 20 χρόνια στήριζε η Μελίνα Μερκούρη, υπουργός Πολιτισμού τότε, πατάσσονται από τη σημερινή κυβέρνηση, στο όνομα της «ασφάλειας», για φίμωση των ελεύθερων φωνών και αντιπερισπασμό της κοινής γνώμης. Προστίθενται έτσι στα εκατοντάδες αναξιοποίητα έρημα κτίρια που θα μπορούσαν να αποδοθούν σε άστεγους, μετανάστες ή κάθε είδους ευπαθή ομάδα, αντί να καταρρέουν.

Η αντιπρότασή μας: στήριξη και προστασία των ελεύθερων κοινωνικών χώρων, οι οποίοι αποτελούν παράδειγμα δομής και λειτουργίας για κάθε αυτόνομη κοινότητα, ακόμα και με αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου. Επιδιώκουμε όχι έναν παράνομο κόσμο, αλλά έναν κόσμο όπου θα είναι «έννομο» να πάρει η ίδια η κοινωνία τη ζωή της στα χέρια της. Όπου η πολιτεία θα δημιουργεί και θα υπερασπίζεται κοιτίδες ελεύθερης έκφρασης και πολιτισμού. Όπου ο κάθε πολίτης θα αξιοποιεί το αυθύπαρκτο δικαίωμά του να αντιστέκεται, να οραματίζεται και να πραγματώνει ένα ανείπωτο διαφορετικό παρόν και μέλλον.

Κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, κοινωνικές κουζίνες, κοινωνικά ωδεία και φροντιστήρια. Κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης και αυτοοργανωμένοι χωροι παντού. Είμαστε ΠΑΝΤΟΥ.

Κοινωνικό Ωδείο:
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ,
Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

David Graeber : Είσαι αναρχικός-η; Η απάντηση μπορεί να σε εκπλήξει (αναδημοσίευση)

από: Παραλληλογράφο (http://parallhlografos.wordpress.com/)


Το κείμενο του David Graeber που ακολουθεί, υπάρχει σε πολλά site αναρχικής θεωρίας και λόγου στο διαδίκτυο. Προσωπικά το βρήκα ΕΔΩ.

Η μετάφραση που έχω κάνει είναι χωρίς επιμέλεια, οπότε όπως πάντα να συγχωρέσετε την όποια χοντράδα. Ο Ντέιβιντ Γκράεμπερ είναι ένας από τους πλέον γνωστούς ανθρωπολόγους της γενιάς του, και για τη πρωτογενή έρευνα που έκανε στο νησί της Μαγαδασκάρης αλλά και για την πολιτική του δράση ως αναρχικός στο κίνημα κατά της Παγκοσμιοποίησης της τελευταίας δεκαετίας. Δίδασκε στο πανεπιστήμιο του Γέηλ από όπου και εκδιώχθηκε λόγω της πολιτικής του δράσης. Τώρα διδάσκει στο πανεπιστήμιο Γκόλντσμιθς του Λονδίνου. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: “Αποσπάσματα μιας αναρχικής ανθρωπολογίας”και “Κίνημα , Βία , Τέχνη και Επανάσταση” , από τις ελευθεριακές εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, ενώ ετοιμάζονται το “Τέλος των Πρωτοποριών” και το “Το Χρέος : Τα πρώτα 5.000 χρόνια” το οποίο είναι και το τελευταίο του βιβλίο, το οποίο είναι απλά εκπληκτικό. Μπορείτε να δείτε τη συνέντευξη του Ντέιβιντ Γκράεμπερ από το 2010, όταν ήρθε στην Ελλάδα : ΕΔΩ .

Του David Greaber

Πιθανώς να έχεις ήδη ακούσει ένα-δυο πράγματα για τους αναρχικούς και τι υποτίθεται ότι πιστεύουν. Το πιθανότερο είναι πως ότι έχεις ακούσει είναι ανοησίες. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι αναρχικοί είναι υποστηρικτές της βίας, του χάους και της καταστροφής ή ότι είναι τρελαμένοι μηδενιστές που απλά θέλουν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Στη πραγματικότητα τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι αναρχικοί είναι απλά άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να συμπεριφέρονται με εύλογο τρόπο χωρίς να τους το επιβάλουν. Είναι μια πολύ απλή σκέψη. Μα είναι μια που οι πλούσιοι και δυνατοί έβρισκαν πάντοτε πολύ επικίνδυνη.

Στην πιο απλή μορφή τους τα αναρχικά πιστεύω καταλήγουν σε δύο βασικές υποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι τα ανθρώπινα όντα είναι, υπό κανονικές συνθήκες, όσο λογικά και αξιοπρεπή τους επιτρέπεται να είναι και μπορούν να οργανώνουν τον εαυτό τους αλλά και τις κοινότητες τους, χωρίς να χρειάζεται να τους πουν το πως. Η δεύτερη είναι ότι η εξουσία διαφθείρει. Περισσότερο απ΄όλα, ο αναρχισμός σημαίνει απλά να έχεις το κουράγιο να παίρνεις τις αρχές της κοινής ευπρέπειας, με τις οποίες όλοι ζούμε, και να τις ακολουθείς μέσα από τα λογικά συμπεράσματα τους. Όσο παράξενο και αν φαίνεται, στα πιο σημαντικά πράγματα είσαι ήδη αναρχικός-ή, απλά δεν το συνειδητοποιείς.

Ας αρχίσουμε παίρνοντας μερικά παραδείγματα από την καθημερινή ζωή.
Αν υπάρχει μια γραμμή για να ανέβεις σε ένα λεωφορείο με πολύ κόσμο, περιμένεις τη σειρά σου και αποφεύγεις να ανοίξεις δρόμο με τον αγκώνα σου, ακόμα και όταν δεν υπάρχει τριγύρω αστυνομία;

Αν απάντησες “ναι”, τότε είσαι συνηθισμένος να συμπεριφέρεσαι σαν αναρχικός-η!

Η πιο βασική αναρχική ιδέα είναι η αυτο-οργάνωση: η υπόθεση ότι τα ανθρώπινα όντα δεν χρειάζονται να απειλούνται με διώξεις για να είναι ικανά να φτάσουν σε λογική κατανόηση το ένα με το άλλο ή να συμπεριφερθούν μεταξύ τους με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Όλοι πιστεύουν ότι είναι ικανοί να συμπεριφέρονται εύλογα από μόνοι τους. Αν σκέφτονται ότι οι νόμοι και η αστυνομία είναι απαραίτητα, είναι γιατί νομίζουν ότι όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.

Αλλά αν το καλοσκεφτείς, ακριβώς έτσι δεν σκέφτονται και όλοι αυτοί οι άνθρωποι για εσένα; Οι αναρχικοί υποστηρίζουν πως όλη η αντικοινωνική συμπεριφορά- που μας κάνει να νομίζουμε ότι είναι απαραίτητο να έχουμε στρατούς, αστυνομία, φυλακές και κυβερνήσεις να ελέγχουν τη ζωή μας- στη πραγματικότητα βασίζεται στις συστημικές ανισότητες και την αδικία που οι στρατοί, η αστυνομία, οι φυλακές και οι κυβερνήσεις κάνουν δυνατές. Όλα είναι ένας φαύλος κύκλος. Αν οι άνθρωποι συνηθίζουν στο να τους συμπεριφέρονται σαν η γνώμη τους να μην έχει σημασία, πολύ πιθανώς να θυμώσουν,να γίνουν κυνικοί, ακόμα και βίαιοι – που φυσικά κάνει ευκολότερο για αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία να λένε πως η γνώμη τους δεν μετράει. Μόλις καταλάβουν ότι οι γνώμες τους πραγματικά έχουν την ίδια σημασία σαν και όλων των υπολοίπων, έχουν την τάση να γίνονται αξιοθαύμαστα κατανοητικοί. Εν συντομία: Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι είναι η ίδια η εξουσία και τα αποτελέσματα της, που κάνουν τους ανθρώπους ανόητους και ανεύθυνους.
Είσαι μέλος μιας λέσχης ή αθλητικής ομάδας, μιας οποιασδήποτε συλλογικότητας όπου οι αποφάσεις δεν επιβάλλονται από έναν αρχηγό αλλά παίρνονται στη βάση της γενικής συναίνεσης;

Αν η απάντηση σου είναι “ναι”, τότε ανήκεις σε έναν οργανισμό που λειτουργεί με αναρχικές αρχές! Μια άλλη αναρχική αρχή είναι η εθελοντική ένωση. Πρόκειται απλά για την εφαρμογή δημοκρατικών αρχών στη καθημερινή ζωή. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι αναρχικοί πιστεύουν πως θα πρέπει να είναι δυνατό να υπάρχει μια κοινωνία, στην οποία τα πάντα θα οργανώνονται σύμφωνα με αυτό το πλαίσιο -όλες οι ομάδες βασισμένες στην ελεύθερη συναίνεση των μελών τους- και για αυτό, όλες οι “από τα πάνω προς τα κάτω” δομές στρατιωτικού τύπου όπως οι στρατοί, οι γραφειοκρατίες ή οι μεγάλες εταιρίες, που βασίζονται σε ιεραρχίες, δεν θα είναι πλέον απαραίτητες. Ίσως δεν πιστεύεις ότι αυτό θα είναι δυνατό. Ίσως και να το πιστεύεις. Όμως, κάθε φορά που φτάνεις σε συμφωνία μέσω της συναίνεσης, παρά μέσω των απειλών, κάθε φορά που έρχεσαι σε μια εθελοντική ρύθμιση με ένα άλλο πρόσωπο, φτάνεις στην κατανόηση ή φτάνεις σε συμβιβασμό παίρνοντας υπόψιν την κατάσταση του άλλου προσώπου εν προκειμένω ή τις ανάγκες του, είσαι αναρχικός -ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνεις.

Ο αναρχισμός είναι απλά ο τρόπος που οι άνθρωποι δρουν όταν είναι ελεύθεροι να πράξουν όπως επιλέξουν, και όταν έχουν να κάνουν με άλλους που είναι εξίσου ελεύθεροι -και για αυτό έχουν συνείδηση της ευθύνης ,που αυτό συνεπάγεται, απέναντι στους άλλους. Αυτό οδηγεί σε ένα άλλο κρίσιμο σημείο: Ενώ οι άνθρωποι μπορούν να είναι λογικοί και διακριτικοί όταν έχουν να κάνουν με ίσους, η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που δεν γίνεται να τους εμπιστευτούμε όταν τους δίνεται η εξουσία πάνω σε άλλους. Δώσε σε κάποιον τέτοια εξουσία. Αναπόφευκτα σχεδόν, θα τη καταχραστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Πιστεύεις ότι οι περισσότεροι πολιτικοί είναι εγωιστές, επηρμένα γουρούνια που δεν τους νοιάζει πραγματικά για το δημόσιο συμφέρον; Πιστεύεις ότι ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα που είναι ηλίθιο και άδικο;

Αν απάντησες “ναι”, τότε προσυπογράφεις την αναρχική κριτική στη κοινωνία του σήμερα -τουλάχιστον στο ευρύτερο πλαίσιο της. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι η εξουσία διαφθείρει, και ότι αυτοί που περνούν όλη τους τη ζωή αναζητώντας την εξουσία είναι οι τελευταίοι που θα πρέπει να την έχουν. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι το παρόν οικονομικό σύστημα, είναι ποιο πιθανό να ανταμείψει τους ανθρώπους για την εγωιστική και αδίστακτη συμπεριφορά τους, παρά για την αξιοπρέπεια και την τρυφερότητα τους ως ανθρώπινα όντα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται έτσι. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτονται πως μπορεί να γίνει κάτι για αυτό, ή τέλος πάντων -και αυτό είναι κάτι στο οποίο οι πιστοί υπηρέτες των δυνατών είναι σχεδόν σίγουρο ότι επιμένουν- οτιδήποτε που δεν θα καταλήξει να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Αλλά τι γίνεται αν αυτό δεν είναι αλήθεια;

Και υπάρχει πραγματικά οποιοσδήποτε λόγος να το πιστεύεις αυτό; Στην πραγματικότητα, όταν τις περνάς από τέστ, οι περισσότερες προβλέψεις για το τι θα συμβεί χωρίς κυβερνήσεις ή καπιταλισμό αποδεικνύονται εξολοκλήρου αναληθείς. Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς κυβερνήσεις. Σε πολλά μέρη του κόσμου οι άνθρωποι ζουν έξω από τον έλεγχο των κυβερνήσεων, σήμερα. Βέβαια, σε μια πολύπλοκη, αστική, τεχνολογική κοινωνία όλο αυτό θα ήταν πιο περίπλοκο: αλλά η τεχνολογία μπορεί επίσης να διευκολύνει την επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων. Για την ακρίβεια, δεν έχουμε ξεκινήσει καν να σκεφτόμαστε πως θα ήταν οι ζωές μας αν η τεχνολογία ανταποκρίνονταν αληθινά στις ανθρώπινες ανάγκες. Πόσες ώρες θα έπρεπε να δουλεύουμε αλήθεια ώστε να διατηρούμε μια λειτουργική κοινωνία – αν ξεφορτωνόμασταν δηλαδή όλα τα άχρηστα ή καταστροφικά επαγγέλματα όπως διαφημιστές, δικηγόρους, ανθρωποφύλακες, οικονομικούς αναλυτές, ειδικούς δημοσίων σχέσεων, γραφειοκράτες και πολιτικούς, και στρέφαμε τα καλύτερα επιστημονικά μυαλά μακριά από τους διαστημικούς εξοπλισμούς ή τα συστήματα των χρηματαγορών, ώστε να μηχανοποιήσουν τις επικίνδυνες ή ενοχλητικές εργασίες όπως η εξόρυξη μεταλλευμάτων η ο καθαρισμός της τουαλέτας, και να διανείμουν την υπόλοιπη εργασία σε όλους ισότιμα; Πέντε ώρες την ημέρα; Τρεις; Δύο; Κανείς δεν ξέρει γιατί ποτέ κανένας δεν ρωτάει αυτού του είδους τις ερωτήσεις. Για τους αναρχικούς, αυτές είναι οι ερωτήσεις που θα έπρεπε να ρωτάμε.
Πιστεύεις πραγματικά αυτά που λες στα παιδιά σου (ή έλεγαν σε εσένα οι γονείς σου);

“Δεν έχει σημασία ποιος το ξεκίνησε”. “Δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό”[1]. “Κάνε στους άλλους ότι θα ήθελες να κάνουν και οι άλλοι για εσένα..” “Καθάρισε την ακαταστασία σου”. “Μην είσαι κακός στους ανθρώπους επειδή είναι διαφορετικοί”. Ίσως θα έπρεπε να αποφασίσουμε, αν λέμε ψέμματα στα παιδιά μας όταν τους μιλάμε για το κακό και το καλό ή αν είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε στα σοβαρά τις παραινέσεις μας. Διότι, αν ακολουθήσετε αυτές τις ηθικές αρχές μέχρι τα λογικά συμπεράσματα τους, καταλήγετε στον αναρχισμό.

Πάρτε για παράδειγμα την αρχή “δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό”. Αν πραγματικά το έπαιρνες στα σοβαρά, αυτό από μόνο του θα τίναζε στον αέρα ολόκληρη τη βάση για τον πόλεμο και το σύστημα ποινικού δικαίου. Το ίδιο ισχύει για το μοίρασμα: πάντα λέμε στα παιδιά ότι πρέπει να μάθουν να μοιράζονται, να αλληλοκατανοούν τις ανάγκες τους, να βοηθούν το ένα το άλλο. Μετά βγαίνουμε έξω στον πραγματικό κόσμο όπου υποθέτουμε ότι όλοι είναι εκ του φυσικού τους εγωιστές και ανταγωνιστικοί. Αλλά όπως θα σημείωνε ένα αναρχικός: στη πραγματικότητα, ότι λέμε στα παιδιά μας είναι σωστό. Σχεδόν οποιοδήποτε μεγάλο επίτευγμα που άξιζε το κόπο στην ανθρώπινη ιστορία, κάθε ανακάλυψη ή κατόρθωμα που βελτίωσε τις ζωές μας, βασίστηκε στην συνεργασία και την αλληλοβοήθεια. Ακόμα και τώρα, οι περισσότεροι από εμάς ξοδεύουμε περισσότερα για τις οικογένειες και τους φίλους μας παρά για τους εαυτούς μας. Ενώ, πιθανόν, πάντα θα υπάρχουν ανταγωνιστικοί άνθρωποι στο κόσμο, δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί η κοινωνία πρέπει να βασίζεται στην ενθάρρυνση τέτοιων συμπεριφορών, πόσο μάλλον κάνοντας τους ανθρώπους να ανταγωνίζονται για τις βασικές ανάγκες της ζωής. Αυτό υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των ανθρώπων στην εξουσία, που μας θέλουν να ζούμε μέσα στο φόβο τους ενός για τον άλλο. Γι’ αυτό οι αναρχικοί καλούν για μια κοινωνία βασισμένη όχι μόνο στην ελεύθερη ένωση αλλά και στην αλληλοβοήθεια. Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν πιστεύοντας στην αναρχική ηθική και σταδιακά έχουν να κατανοήσουν ότι ο κόσμος των ενηλίκων δεν λειτουργεί με αυτό το τρόπο. Για αυτό και τόσα πολλά γίνονται επαναστατικά ή αποξενωμένα, ακόμα και αυτοκτονικά ως έφηβοι, και τελικά, παραιτημένα ως ενήλικες. Η μόνη τους παρηγοριά, συχνά, είναι η δυνατότητα να μεγαλώσουν οι ίδιοι παιδιά και να υποκρίνονται ότι ο κόσμος είναι δίκαιος. Αν όμως μπορούσαμε να ξεκινήσουμε πραγματικά να χτίζουμε ένα κόσμο που, έστω στο ελάχιστο, θα ήταν βασισμένος σε δίκαιες αρχές;

Δεν θα ήταν αυτό το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να δώσει κανείς στα παιδιά του;
Πιστεύεις ότι τα ανθρώπινα όντα είναι θεμελιωδώς διεφθαρμένα και κακά, ή ότι συγκεκριμένα ήδη ανθρώπων (γυναίκες, άνθρωποι διαφορετικού χρώματος, λαϊκοί άνθρωποι που δεν είναι πλούσιοι ή δεν έχουν ανώτερη εκπαίδευση) είναι υποδεέστερα δείγματα, προορισμένα να κυβερνώνται από ανώτερους από αυτούς ;

Αν απάντησες “ναι”, ε λοιπόν, δεν είσαι τελικά αναρχικός. Αλλά αν απάντησες “όχι”, τότε, κατά πάσα πιθανότητα προσυπογράφεις το ενενήντα τις εκατό των αναρχικών αρχών, και πιθανόν, σε μεγάλο βαθμό να ζεις τη ζωή σου σύμφωνα με αυτές.

Κάθε φορά που συμπεριφέρεσαι σε έναν άλλο άνθρωπο με κατανόηση και σεβασμό, είσαι αναρχικός. Κάθε φορά που επιλύεις τις διαφορές σου με άλλους με το να έρχεσαι σε έναν λογικό συμβιβασμό, ακούγοντας τι έχει να πει ο καθένας παρά να αφήνεις ένα άτομο να αποφασίζει για όλους τους άλλους, είσαι αναρχικός.Κάθε φορά που έχεις την ευκαιρία να επιβάλεις με τη δύναμη σε κάποιον να κάνει κάτι, αλλά αποφασίζεις να απευθύνεσαι στη λογική του, είσαι αναρχικός. Το ίδιο ισχύει κάθε φορά που μοιράζεσαι κάτι με έναν φίλο, η αποφασίζεις ποιος θα πλύνει τα πιάτα, η κάνεις οτιδήποτε και έχεις τη προσοχή σου στραμμένη στη δικαιοσύνη.

Τώρα, μπορεί να διαφωνήσεις με όλα αυτά ότι είναι ωραία και καλά ως ένα τρόπος για μικρές ομάδες ανθρώπων να συνεννοηθούν μεταξύ τους, αλλά η διαχείριση μιας πόλης ή μιας χώρας, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Και φυσικά υπάρχει κάτι σε αυτό. Ακόμα και αν αποκεντροποιήσεις τη κοινωνία και βάλεις όσο περισσότερη δύναμη είναι δυνατή στα χέρια μικρών κοινοτήτων, θα υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα που θα χρειάζονται συντονισμό, από τη λειτουργία των σιδηροδρόμων μέχρι τις αποφάσεις για το ποια κατεύθυνση θα πρέπει να πάρει η ιατρική έρευνα. Αλλά μόνο και μόνο επειδή κάτι είναι περίπλοκο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει τρόπος να το κάνεις δημοκρατικά. Απλά θα είναι περίπλοκο. Για την ακρίβεια, οι αναρχικοί έχουν ένα σωρό διαφορετικές ιδέες και οράματα για την αυτο-διεύθυνση μιας περίπλοκης κοινωνίας. Το να τα εξηγήσω θα έπαιρνε πολύ περισσότερο από το μέγεθος και τις προθέσεις ενός μικρού εισαγωγικού κειμένου σαν και αυτό. Αρκεί να πούμε, πρώτα απ’ όλα, ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ξοδέψει πολύ χρόνο επινοώντας μοντέλα για το πως θα δούλευε μια πραγματικά δημοκρατική και υγιής κοινωνία. Βεβαίως, κανένας αναρχικός δεν ισχυρίζεται ότι έχει το τέλειο σχέδιο. Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι να επιβάλουμε προκατασκευασμένα μοντέλα στη κοινωνία ούτως ή άλλως. Η αλήθεια είναι ότι πιθανότατα δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε τα μισά από τα προβλήματα που θα προκύψουν στη προσπάθεια μας να δημιουργήσουμε μια δημοκρατική κοινωνία. Ακόμα και έτσι, είμαστε πεπεισμένοι ότι -με την ανθρώπινη επινοητικότητα να είναι αυτό που είναι- τέτοια προβλήματα μπορούν πάντα να λυθούν, όσο γίνεται σύμφωνα με το πνεύμα των βασικών αρχών μας, οι οποίες σε τελική ανάλυση είναι οι αρχές της θεμελιώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Σημειώσεις:

[1] Σ.τ.μ. : Εδώ η μετάφραση έχει γίνει αυτολεξεί. Το ποιο κοντινό στην ελληνική γλώσσα είναι το αρχαίο ρητό “το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού” αν και προφανώς δεν χρησιμοποιείται ως παραίνεση σε παιδιά μικρής ηλικίας.