Πώς να νικήσουμε την Μέδουσα, χωρίς να μας παγώσει το δολοφονικό της βλέμμα

Από δω και πάνω τραγουδώ για τη φωτιά.*

   Από τον Κώστα Σβόλη    

                                                                                                              

«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει, 

                                                                                                                        

όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.

                                                                                                                         

Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, 

                                                                                                                        στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»

                                                                                                                                           Ι. Καμπανέλλης

Βρισκόμαστε μέσα στο μάτι του κυκλώνα, το πύκνωμα του ιστορικού χρόνου που διανύουμε πολλές φορές μας εγκλωβίζει σε μια παραλυτική ακινησία. Με δέος παρακολουθούμε τα γεγονότα να εγγράφονται πάνω στο σώμα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού προσαρμόζοντάς το στις νέες επιταγές της καπιταλιστικής αναδόμησης. Άλλοτε πάλι τρομαγμένοι απλά χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο ελπίζοντας να ξημερώσει κάπου αλλού. 

Οι πιο θαρραλέοι ίσως σκεφτούν να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Η βαριά σκιά της βαρβαρότητας πέφτει πάνω μας απειλητικά και προμηνύει νέα που δεν θέλουμε να ακούσουμε. Απέναντι όμως στην βαρβαρότητα υπάρχει πάντα ένα Ή. Στην εποχή της η Ρόζα Λούξεμπουργκ το περιέγραψε με την λέξη σοσιαλισμός, στην εποχή μας ίσως αυτό το Ή να έχει πολλά ονόματα και πολλαπλές  αποχρώσεις, αλλά παραμένει το μεγάλο Ή απέναντι στην βαρβαρότητα, παραμένει ο δρόμος/ οι δρόμοι προς την κοινωνική χειραφέτηση και την απελευθέρωση από την κυριαρχία και την εκμετάλλευση.

Ο χρόνος είναι τώρα και εδώ, είναι ένας χρόνος που επειδή τρέχει με μεγάλες ταχύτητες είναι συνέχεια καρφωμένος σε αυτήν αναγκαιότητα του τώρα και εδώ, ό, τι πρέπει να κάνουμε πρέπει να το κάνουμε τώρα και εδώ, πρέπει να ξεκινήσει εδώ και τώρα. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν άλλο τόπο, δεν μπορούμε να περιμένουμε έναν άλλο χρόνο, δεν υπάρχει κανένας πέρα από εμάς που να μπορεί να εκτοξεύσει αυτό το Ή ως ατσάλινη σφήνα  ενάντια στην βαρβαρότητα. Δεν πρόκειται πρόκειται για ένα αμυντικό Ή, που σαν περίκλειστο κάστρο θα προσπαθήσει να διαφυλάξει τις ψευδαισθήσεις των παλιών καιρών, πρόκειται για ένα επιθετικό Ή, που εμπεριέχει τους γόνιμους σπόρους ενός νέου κόσμου. 

Σ’ αυτή την καταλυτική στιγμή αγνώστου διάρκειας, απέναντι στα πολλαπλά πρόσωπα της βαρβαρότητας πρέπει να αντιτάξουμε την υπεράσπιση της ζωής, όχι της γυμνής ζωής, της απλής ύπαρξης,  αλλά της κοινωνικής ζωής, των κοινωνικών σχέσεων και των κοινωνικών δεσμών που την συγκροτούν. Πρέπει να έχουμε πολλά να χάσουμε για να νικήσουμε και αυτό απαιτεί την επανεφεύρεση μιας κοινωνικής ζωής όπου οι κοινωνικές σχέσεις και οι κοινωνικοί δεσμοί θα ανασυσταθούν μέσα από τα δικά μας χειραφετητικά προτάγματα και θα συγκροτηθούν γύρω από τα κοινά αγαθά, ως τόπο και τρόπο ανασύστασης της κοινωνικής ζωής. Εννοούμε σχέσεις που θα νοηματοδοθούν μέσα από την ελευθέρια, την ισότητα, την αυτονομία και την αλληλεγγύη, το ακατάβλητο δημιουργικό πράττειν. Μονάχα τότε θα έχουμε πολλά να χάσουμε για να μπορέσουμε να νικήσουμε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πρώτα να νικήσουμε και μετά να δημιουργήσουμε τον νέο κόσμο, δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε τον νέο κόσμο χωρίς να νικάμε. Πρέπει να νικάμε δημιουργώντας και να δημιουργούμε νικώντας.

Απέναντι στο δολοφονικό βλέμμα της βαρβαρότητας και το παραλυτικό δηλητήριο του φόβου και της απόγνωσης, δεν μπορούμε να αποστρέψουμε  το βλέμμα μας, ελπίζοντας  ότι θα μείνουμε ανέγγιχτοι από τον ζόφο που κυκλώνει τα πάντα γύρω μας. Όμως για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την βαρβαρότητα χωρίς να μας καθηλώσει  η βία και το εύρος των μέσων που αυτή μπορεί να μεταχειριστεί  ενάντια στην ίδια την ανθρώπινη μας υπόσταση, έχουμε ανάγκη ένα κάτοπτρο. Ένα κάτοπτρό μέσα από το οποίο θα μπορέσουμε να αποδομήσουμε την φαινομενική  παντοδυναμία του καπιταλισμού. Ένα κάτοπτρο μέσα από το οποίο θα γίνουν ορατά τα αδύνατα σημεία, οι θρυμματισμένες αρθρώσεις του καπιταλιστικού συστήματος, που, για μια ακόμα φορά, καταφεύγει στα δεκανίκια του φασισμού για να μπορέσει  να επιβάλει την κυριαρχία του. 

Χρειαζόμαστε ένα κάτοπτρο για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τις ρωγμές πάνω στο σώμα της καπιταλιστικής κυριαρχίας, χωρίς να μας εμποδίσει η φυσικότητα την οποία ως κοινωνία αποδίδουμε στις καπιταλιστικές σχέσεις μετά τρεις αιώνες και κυριαρχίας και επέκτασής τους. Το υλικό αυτού του κάτοπτρου δεν μπορεί παρά να είναι οι ίδιοι οι αγώνες, τα κοινωνικά κινήματα και οι κοινωνικές αντιστάσεις. Αν κοιτάξουμε μέσα από αυτά τον καπιταλισμό θα μπορέσουμε να δούμε πώς να ορθώσουμε αυτό το Ή ενάντια στην βαρβαρότητα του.  

Τη στιγμή, αυτή την καταλυτική στιγμή αγνώστου διάρκειας, που η φτωχοποίηση των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων συνοδεύεται με την προσπάθεια χειραγώγησής τους μέσα από τον εκφασισμό της κοινωνίας και την μετατροπή του ρατσισμού σε βασική μορφή της διαχείρισης των «από κάτω», την στιγμή που η απόγνωση που γεννάει η επίθεση του κεφαλαίου συναντάει την φασιστική βία και την τελετουργία του εξαγνισμού του καπιταλισμού μέσα από την εξόντωση και την απανθρωποποίηση των μεταναστών, αυτό το Ή δεν μπορεί να συγκροτηθεί στο αφηρημένο πεδίο της ιδεολογίας, της επίκλησης των ανθρωπιστικών αξιών και του ανορθολογισμού της φασιστικής ιδεολογίας, στην ελπίδα μιας μελλοντικής επανάστασης. Αυτή την καταλυτική στιγμή αγνώστου διάρκειας, που όμως είναι εδώ και τώρα, αφού αυτός είναι ο χωρόχρονος της, αυτό το Ή χρειάζεται έδαφος για να υπερασπισθεί και ταυτόχρονα να συγκροτηθεί. 

Σε αυτό το υπό συγκρότηση έδαφος, στο οποίο θα υπερασπιζόμαστε την αναδημιουργούμενη κοινωνική ζωή των νέων χειραφετητικών  κοινωνικών σχέσεων και δεσμών, μπορούμε να ανασυστηνόμαστε ως ένας νέος λαός, πέρα από εθνικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς, έμφυλους διαχωρισμούς και ταυτότητες. Ένα λαός που θα συγκροτείται  μέσω μιας διαρκούς συντακτικής διαδικασίας, ο λαός του κομμουνισμού και της ελευθερίας. Στο έδαφος της νέας κοινωνικής ζωής  μέσα από τις νέες κοινωνικές σχέσεις  και δεσμούς του κομμουνισμού και της ελευθερίας, εκεί είναι που μπορούμε να δώσουμε την μάχη και να νικήσουμε γιατί αυτά που θα έχουμε να χάσουμε θα είναι πολλά, γιατί θα λαχταράμε τόσο πολύ αυτή τη ζωή, που δεν θα αφήσουμε τίποτα να την καταστρέψει. 

Αυτή την νέα ζωή, αυτό το νέο έδαφος, αυτό το νέο λαό δεν μπορούμε παρά να τα δημιουργήσουμε με την υπεράσπισή τους, εδώ και τώρα, τώρα και εδώ. Απέναντι στα φασιστικά τάγματα εφόδου, να αντιτάξουμε της ταξιαρχίες της λαϊκής αυτοάμυνας αυτού του νέου λαού. Όμως για να υπάρξουν οι ταξιαρχίες αυτοάμυνας πρέπει να υπάρξει ο λαός και για να υπάρξει ο λαός πρέπει να υπάρχουν οι ταξιαρχίες, αυτά τα δύο δεν μπορούν παρά να γίνουν ταυτόχρονα. 

Το νέο έδαφος δεν είναι μια φανταστική ουτοπία, δεν είναι μια επίκληση ιδεολογικών αρχών, δεν είναι μια νέα γη της επαγγελίας. Είναι το έδαφος των σχέσεων αλληλεγγύης, είναι το έδαφος των δομών παραγωγής των δυνατοτήτων και των ικανοτήτων να υπάρξουμε ως κοινωνία, ως λαός ενάντια και πέρα από τον κυριαρχία του εμπορεύματος και την εκμετάλλευση της αφηρημένης εργασίας, είναι το έδαφος αναπροσδιορισμού των κοινωνικών αναγκών και επιθυμιών μας. Είναι το έδαφος να  πολεμήσουμε το ζόφο και το έρεβος του φασισμού. Είναι  ένας  κόσμος να φτιάξουμε καθώς τον υπερασπιζόμαστε, είναι ένας κόσμος που τον υπερασπιζόμαστε καθώς τον φτιάχνουμε. 

Μόνο έτσι θα νικήσουμε!

*από τραγούδι του Γ. Αγγέλακα     

Η Ζωή Εμπόρευμα...

Νερό: τίτλοι ιδιοκτησίας και κερδοσκοπία στη Χιλή.

Όλα τα νερά της Χιλής εκτός από τη θάλασσα, έχουν «κοπεί» σε μερίδια που ονομάζονται «δικαιώματα νερού». Τα «δικαιώματα νερού» είναι τίτλοι ιδιοκτησίας ισόβιοι, ξέχωροι από τη γη και έχουν εμπορική αξία, όπως ακριβώς ένα σπίτι, ή ένα κτήμα. Μπορείς να το νοικιάσεις, να το χρησιμοποιήσεις, ή να το κρατήσεις χωρίς να το κάνεις τίποτα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, για να το πουλήσεις ακριβά.

Στη χώρα, που θεωρείται πρωτοπόρος στις εφαρμογές του νεοφιλελευθερισμού και των ιδιωτικοποιήσεων, όλα τα νερά πωλούνται. Ποτάμια, λίμνες και υπόγεια ύδατα καταλήγουν σε ιδιώτες, σε επιχειρήσεις και κερδοσκόπους που θεωρούν το νερό επένδυση με σκοπό το κέρδος. 

Στη Χιλή το νερό δεν θεωρείται πια αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά εμπορεύσιμο προϊόν. Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει, πως αν είσαι αγρότης δεν μπορείς να ποτίσεις το χωράφι σου ακόμα και αν αυτό βρίσκεται στις όχθες του ποταμού διότι το ποτάμι μπορεί να ανήκει σε άλλους. Αντιστοίχως, δεν μπορείς να πάρεις νερό αν δεν έχεις «δικαίωμα» και συλλαμβάνεσαι αν πιαστείς επ' αυτοφώρω.

Όλα ξεκίνησαν το 1981, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ όταν δημιουργήθηκε ο Κώδικας του Νερού (Codigo de Aguas), ένα πακέτο νόμων οι οποίοι θεμελιώνουν ότι το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά ιδιωτικό προϊόν.

πηγή: Εξάντας

Έρχονται 9 δίς φόροι

Οι εκλογές έφυγαν, οι άγριοι φόροι έρχονται. Από τις αρχές Ιουλίου έως και το τέλος του έτους, οι φορολογούμενοι θα πρέπει να πληρώσουν σχεδόν 9 δισ. ευρώ φόρους.

Μόνο από τον φόρο εισοδήματος, την εισφορά αλληλεγγύης και το τέλος επιτηδεύματος το οικονομικό επιτελείο προσδοκά έσοδα 5,4 δισ. ευρώ όταν πέρυσι από τις ίδιες πηγές είχαν εισπραχθεί 1,1 δισ. ευρώ !!! Ακόμη 3 δισ. υπολογίζονται τα έσοδα από το Ειδικό Τέλος Ακινήτων.

Να υπενθυμίσουμε ότι ο φόρος εισοδήματος εφέτος θα είναι κατά μέσο όρο τριπλάσιος από αυτό του προηγούμενου έτους. Η κυβέρνηση για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους θα απαιτήσει φόρο ακόμη και από το πρώτο ευρώ εισόδημα, ακόμη και από τους άνεργους!

Τα ποσά είναι τεράστια, εντείνοντας τους φόβους εκτροχιασμού του προϋπολογισμού εξαιτίας της διαφαινόμενης αδυναμίας των φορολογουμένων να καταβάλουν όλους τους φόρους σε τόσο μικρό διάστημα.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι από τις αρχές του 2010 έως σήμερα τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο αυξήθηκαν κατά 13 δισ. ευρώ περίπου. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΥΠΟΙΚ, οι οφειλέτες του Δημοσίου ανέρχονται σε 1 εκατ. και οφείλουν περί τα 45 δισ. ευρώ.

Μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα η μόνη μας απάντηση είναι ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

Άνεργοι: Χαράτσια και Φόροι. (Σημαντικό)

Αν νομίζετε ότι όποιος χάνει τη δουλειά του, ξεμπερδεύει αυτομάτως και με την εφορία, πλανάστε. Είναι πολύ πιθανό να βρεθεί υπόλογος επειδή δεν θα μπορεί να καλύψει τα τεκμήρια. Υπάρχει ενδεχόμενο να καταβάλει εισφορά αλληλεγγύης και μετά να ζητάει τα χρήματά του πίσω. Κινδυνεύει να φορολογηθεί ακόμη και επί της αποζημίωσης απόλυσης ή ακόμη και να πληρώσει «χαράτσι» μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ. Άλλο είναι το ερώτημα: «τι πρέπει να κάνει ο άνεργος για να αποφύγει όλα αυτά;». Τα στοιχεία που ακολουθούν, θα σας φανούν εξαιρετικά χρήσιμα ειδικά αν είστε ένας από τα 1,075 εκατομμύρια Έλληνες που έχουν μείνει χωρίς δουλειά.

Άνεργοι και εισφορά αλληλεγγύης:

Με εγκύκλιο του υπουργείου Οικονομικών, καθίσταται σαφές ότι οι άνεργοι θα υποχρεωθούν να πληρώσουν την εισφορά αλληλεγγύης με το εκκαθαριστικό του 2012 και στη συνέχεια να ξεκινήσουν τη διαδικασία για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Εξαίρεση από την εισφορά αλληλεγγύης –είναι ο φόρος που υπολογίζεται μεσυντελεστή 1-4% επί του φορολογητέου εισοδήματος- δικαιούνται όσοι λαμβάνουν το επίδομα ανεργίας και όσοι έχουν συμπληρώσει ένα 12μηνο στην ανεργία. Κομβική ημερομηνία θεωρείται η 30η Απριλίου.

Δηλαδή, για να εξαιρεθεί κάποιος από την εισφορά αλληλεγγύης πρέπει να είναι άνεργος πριν την 30η Απριλίου του 2011 (έτσι ώστε να έχει συμπληρωθεί ένας χρόνος μέχρι την 30η Απριλίου του 2012). Με την ίδια εγκύκλιο, τίθεται και μια δεύτερη προϋπόθεση: ο άνεργος να μην έχει εισοδήματα μέσα στο 2012 τα οποία να προέρχονται από ενοικίαση ακινήτων, ελεύθερο επάγγελμα κλπ. Αυτό βέβαια, θα κριθεί εκ των υστέρων, δηλαδή το 2013 όταν και θα υποβληθεί η φορολογική δήλωση για τα εισοδήματα του 2012.

Άνεργοι και επίδομα ΟΑΕΔ:

Το επίδομα ανεργίας δηλώνεται στον κωδικό 661 αν έχει καταβληθεί στον σύζυγο ή στον κωδικό 662 αν έχει καταβληθεί στη σύζυγο. Κανονικά το επίδομα ανεργίας δεν φορολογείται ως εισόδημα γι’ αυτό καλό θα είναι να το δηλώσετε ξεχωριστά και να μην το προσθέσετε στα υπόλοιπα εισοδήματά σας. Προσοχή όμως. Αν τα εισοδήματα από τις υπόλοιπες πηγές υπερβαίνουν τα 30.000 ευρώ (π.χ από ενοίκια, τότε και το επίδομα ανεργίας θα προστεθεί και θα φορολογηθεί με βάση την κλίμακα.

Άνεργοι και αποζημίωση απόλυσης:

Η αποζημίωση απόλυσης φορολογείται την ώρα που καταβάλλεται από τον εργοδότη. Μπορείτε να την εμφανίσετε στη φορολογική δήλωση για να αντιμετωπίσετε τα τεκμήρια. Θα πρέπει όμως το ποσό να γραφτεί στον κατάλληλο κωδικό. Αυτός είναι ο κωδικός 657. Αν αναγράψετε αλλού την αποζημίωση, τότε κινδυνεύετε να πληρώσετε εισφορά αλληλεγγύης και επί της αποζημίωσης απόλυσης κάτι που κανονικά δεν πρέπει να συμβεί.

Άνεργοι και τεκμήρια

Οι άνεργοι δεν απαλλάσσονται από τα τεκμήρια !!!. Μπορούν όμως να αμφισβητήσουν τα τεκμήρια. Αυτό γίνεται στην εφορία μετά την περίοδο των φορολογικών δηλώσεων. Εννοείται ότι αν έχετε πρόβλημα, καλό είναι να το αντιμετωπίσετε. Δηλαδή, να επικαλεστείτε τα ποσά από την αποζημίωση απόλυσης, τα ποσά από εισοδήματα προηγούμενων ετών και τα ποσά από το επίδομα ανεργίας προκειμένου να μην χρειαστεί να τρέχετε εκ των υστέρων. Αν δεν επικαλεσθείτε κάποιον από αυτούς τους λόγους και αν δεν προσκομίσετε αποδείξεις δαπανών το σίγουρο είναι -ακόμη και μη μηδενικό εισόδημα- ότι θα φορολογηθείτε από το πρώτο ΕΥΡΩ του τεκμαρτού εισοδήματός σας,

Άνεργοι και ΕΕΤΗΔΕ

Δεν είναι ξεκάθαρο το τι θα συμβεί με το ΕΕΤΗΔΕ του 2012 και τους ανέργους. Υποτίθεται ότι υπάρχει μια συνεργασία της ΔΕΗ με την Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών και τον ΟΑΕΔ προκειμένου να δίδονται τα στοιχεία με όσους είναι γραμμένοι στα μητρώα των ανέργων. Όπως και πέρυσι όμως, το ενδεχόμενο να σταλεί το χαράτσι σε χιλιάδες ανέργους είναι ορατό. Αυτό θα φανεί μετά τις εκλογές όταν και θα ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με τον συγκεκριμένο φόρο.

20-27 Ιουνίου: Εβδομάδα Ντέιβιντ Χάρβεϊ

Το Τμήμα Γεωγραφίας του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου και ο Τομέας Πολεοδομίας, Χωροταξίας της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, σας προσκαλούν στην εβδομάδα Ντέιβιντ Χάρβεϊ, που θα διεξαχθεί στην Αθήνα, στο διάστημα 20-27 Ιουνίου 2012

Ο Διακεκριμένος Καθηγητής Γεωγραφίας, CUNY, Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, θα δώσει τις παρακάτω ομιλίες:

Τετάρτη 20 Ιουνίου, 2012, 6:30 μμ

ΕΜΠ, Αίθριο Κτιρίου Αβέρωφ με θέμα:

«Οι Πόλεις ως τόποι αντίστασης και ελπίδας»

Παρασκευή, 22 Ιουνίου, 2012, 6:30 μμ

Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, Αίθουσα Τελετών 

(νέο κτίριο, 1ο επίπεδο) με θέμα:

«Οι γεωγραφικές παράμετροι της σημερινής κρίσης» 

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012, ώρα 20.00, στο παρκάκι της Τσαμαδού 10, Εξάρχεια. 

«Οι πολιτικές επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης: Ο νεοφιλελευθερισμός ενάντια στη δημοκρατία» (Θα υπάρχει διαδοχική μετάφραση.)

Η τελευταία εκδήλωση διοργανώνεται με αφορμή την επίσκεψη του Ντέιβιντ Χάρβεϊ στην Αθήνα και αποτελεί συνεργασία του Ινστιτούτου ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ, με το Red Notebook και τα Eνθέματα της εφημερίδας Η ΑΥΓΗ

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, ένας από τους σημαντικότερους γεωγράφους διεθνώς, και καθηγητής στο μεταπτυχιακό Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, βρίσκεται στην Αθήνα, προσκεκλημένος του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου.  

Τούτες λοιπόν τις μέρες, στην μακρινή Παραγουάη, διαδραματίστηκε μια τραγωδία (αναδημοσίευση)

Από: Η καλύβα ψηλά στο βουνό

Του Μιχάλη Μιχελή

Ακτήμονες, κατέλαβαν ένα μέρος μιας φάρμας, που ανήκε σε μεγαλοκτηματία. Το κίνημα των“camperos” («οι σκηνίτες»), όπως έχει ονομαστεί (από τις σκηνές που κουβαλούν για να μένουν), έχει απλωθεί στην Παραγουάη κι έχει πάρει την μορφή μαζικού κινήματος. Μάλιστα διεκδικούν πλέον και ως κόμμα «Liga Nacional de Camperos” (LNC), την αξιοπρεπή κοινοβουλευτική τους παρουσία.

Οι εν λόγω περιπλανώμενοι εργάτες γης, που μεταναστεύουν από τόπο σε τόπο, για να δουλέψουν σε εποχικές εργασίες ή να καλλιεργήσουν σε μονιμότερη βάση προϊόντα, που ενισχύουν το ανταλλακτικό τους εμπόριο (fair trade), είναι τα «δακτυλοδεικτούμενα μιάσματα» από τους γαιοκτήμονες.  Οι ισχυροί παράγοντες της γεωργικής ιδιοκτησίας  της Παραγουάης, συνήθως έλκουν την καταγωγή τους από την Βραζιλία, αλλά και την Γερμανία, μια και η Παραγουάη είναι ένας τόπος , που προτιμήθηκε από τους  Τεύτονες, για να μεταναστεύσουν εκεί μαζικά (από τον 19^ο αιώνα).  Μάλιστα μετά την φυγή πολλών ναζιστών από τη Γερμανία, η παραγουάνικη φασιστική κοινότητα, έφτασε στο σημείο, να επιβάλλει πρόεδρο του κράτους, τον γερμανικής καταγωγής  Αλφρέντο Στρέσνερ, που κυβέρνησε δικτατορικά από το 1954 έως 1989.

Οι «camperos» λοιπόν, με την αντικομφορμιστική τους συμπεριφορά (κάτι ανάλογο σαν τους δικούς μας «Ρομά»), θεωρούνται από την άρχουσα τάξη ως «malandros» (δηλαδή εγκληματίες), που αρέσκονται σε κοινωνικές ταραχές, γιατί  δεν σέβονται τους νόμους. Όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, χαρακτηρίζονται αντικοινωνικά στοιχεία, που πρέπει να εκδιωχθούν πάση θυσία, γιατί δεν έχουν σεβασμό στην ιδιωτική ιδιοκτησία κι ούτε αποδέχονται να πληρώνουν φόρους (που τους θεωρούν σύμφωνα με την άποψή τους, ως ένα μέσο πίεσης, για να τους εκτοπίζουν από μια περιοχή). Σημειωτέον, ότι όπου εγκαθίστανται για εργασία οι εν λόγω σκηνίτες (εργάτες γης), τους επιβάλλονται πρόστιμα ως καταπατητές και τους χρεώνουν ένα υψηλό αντίτιμο (για την προσωρινή παραμονή τους), που ισούται με την τιμή ενός οργανωμένου κάμπινγκ. Δηλαδή οι «camperos», καλούνται να πληρώσουν ημερησίως 10 δολάρια ανά άτομο, που ουσιαστικά είναι ένα τεράστιο ποσό γι αυτούς. (Κάθε φαμίλια πληρώνει ως μ.ο περίπου 60 δολ. την ημέρα). Όταν λοιπόν βγάζουν περίπου 30 δολάρια την ημέρα, με την εργασία 3-4 ατόμων, είναι αδύνατον να πληρωθούν τα ποσά της διαμονής, μιας οικογένειας (συνήθως 5-6 ατόμων).

Οι εργασίες που κάνουν, είναι κυρίως στη συγκομιδή της σόγιας και στην εκμετάλλευση φυτειών, της ” Έρμπα Ματέ”, που είναι διαδεδομένη στην Παραγουάη.  (Στη εν λόγω χώρα, στις απέραντες εκτάσεις της, καλλιεργείται η σόγια, σε ποσοστό 60% της γεωργικής της παραγωγής).

Η κατεστημένη «νομιμότητα» στις μεγάλες εκτάσεις των γαιοκτημόνων, έρχεται από το παρελθόν, όταν αυθαίρετα αυτά τα κτήματα, παραχωρήθηκαν αφειδώς στους Ευρωπαίους αποικιστές  και στους στρατιωτικούς, τον καιρό που κυβερνούσε ο δικτάτωρ Στρέσνερ. Οι αυτόχθονες λοιπόν αμφισβητούν το συγκεκριμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς και ζητούν να γίνει αναθεώρηση και αναδιανομή  των εδαφών, με βάση τα σημερινά δεδομένα στην Παραγουάη. Ας σημειωθεί, ότι αναλογικά με την έκταση της Παραγουάης (τρεισήμισι φορές μεγαλύτερη της Ελλάδας) και τον πληθυσμό της (ο μισός της Ελλάδας), έχει στη λατινική Αμερική, τον μεγαλύτερο αριθμό γαιοκτημόνων (το 5% του πληθυσμού, κατέχει το 40% της χώρας). Αυτοί λοιπόν η κάστα των μεγαλοϊδιοκτητών, μαζί με τους υπόλοιπους κατόχους γης, συγκεντρώνουν ένα 70%, των έφορων εδαφών της χώρας. Όμως κι οι ακτήμονες είναι πάρα πολλοί (το 45% του πληθυσμού). Χωρίς να έχουν δικό τους τόπο, είναι εκτοπισμένοι ιθαγενείς ( Γκουαρανί), που τους ξερίζωσαν με τη βία από τα εδάφη τους πριν 50 χρόνια (για να δοθούν δώρο στους γαιοκτήμονες), τριγυρνούν σαν τα στοιχειά στη χώρα, αναζητώντας δουλειά και καλοσύνη, για να βολευτεί κι αυτών, με το λιγοστό μεροκάματο, η πονεμένη ζωή τους. Δεν είναι επαναστάτες από ιδεολογία, δεν κρεμάνε στο εικονοστάσι τους τον Τσε Γκεβάρα, δεν ξέρουν από τακτικές του αντάρτικου. Είναι βαθιά θρησκευόμενοι και την οργή τους την σβήνουν στην Παναγία, που θα βοηθήσει τους αδύναμους , όπως πιστεύουν. Γι αυτό και ψήφισαν στην πλειοψηφία τους,  το πνεύμα της «αλλαγής», γιατί έτσι ήλπιζαν, πριν από τέσσερα χρόνια.

Η αγροτική μεταρρύθμιση που εξαγγέλθηκε από τον προοδευτικό πρόεδρο Φερνάντο Λούγκο (πρώην καθολικό ιερωμένο), με την εκλογή του (από ένα συνασπισμό αριστερών και λαϊκών κινημάτων) το 2008, δεν έχει προχωρήσει, γιατί σεβόμενος τις δικαστικές αποφάσεις (που ουσιαστικά δικαιώνουν τους γαιοκτήμονες), δείχνει ατολμία, να προχωρήσει η κυβέρνηση του σε ριζοσπαστικότερες λύσεις.

Ως μεσοβέζικη «εξυπηρέτηση», η κυβέρνηση για να βοηθήσει το  οξύ πρόβλημα διαμονής των «camperos», αποφάσισε να τους μετακινήσει σε δημόσιες εκτάσεις (συνημμένη φωτογραφία), που όμως σύμφωνα με τους νόμους (του πρώην δικτατορικού καθεστώτος), έχουν κριθεί προστατευόμενα «δημόσια πάρκα», μνημεία της φυσικής ιστορίας  της Παραγουάης. Δηλαδή έχει βρεθεί ένας έμμεσος «οικολογικός» τρόπος, για να κατοχυρωθούν οι μεγαλογαιοκτήμονες, ούτως ώστε, να μην έχουν «ενοχλητικούς» φτωχούς γείτονες! Έτσι ουσιαστικά μένουν έκθετοι οι περιπλανώμενοι σκηνίτες κι αναγκάζονται να τρέχουν στα δικαστήρια, από τις μηνύσεις που τους κάνουν, όχι άμεσα οι γαιοκτήμονες, αλλά εμμέσως μέσω αυτών, η  WWF!

Στη συγκεκριμένη περίπτωση της τραγωδίας (της περασμένης Παρασκευής), οι ακτήμονες, κυνηγημένοι απ’ εδώ κι απ’ εκεί, πριν λίγους μήνες είχαν καταλάβει, ένα κομμάτι 2000 στρεμμάτων μιας φάρμας, ενός μεγαλοϊδιοκτήτη, στο Canindeyu (στα βορειοανατολικά της χώρας, στα σύνορα με την Βραζιλία).

Σε μια λοιπόν αναγκαστική έξωση (συνημμένη φωτογραφία) των «camperos» (μετά από δικαστικό ένταλμα στις 100 οικογένειες),  οι ακτήμονες αντιστάθηκαν κι έτσι μετά από πολύωρες μάχες, σκοτώθηκαν 19 άτομα.

Με τη συμπαράσταση μπράβων των γαιοκτημόνων, η επίθεση των αστυνομικών ξεσήκωσε κι άλλους ακτήμονες της συγκεκριμένης περιοχής, με συνέπεια η δραματική κατάσταση, να έχει πάρει πλέον την μορφή λαϊκής εξέγερσης (σκοτώθηκαν στη συνέχεια 8 αστυνομικοί). Επειδή οι αγρότες είναι αρματωμένοι με βαρύ οπλισμό (τουφέκια Μ-1), στην περιοχή έχουν σταλεί στρατεύματα, ενώ παράλληλα έχει κηρυχθεί η επίμαχη ζώνη απαγορευμένη.

Οδηγός δικαιωμάτων ανέργων

Μικρός Οδηγός Δικαιωμάτων Ανέργων που μοιράζεται στους ΟΑΕΔ από τη Συνέλευση "άνεργοι-άνεργες από τις γειτονιές της Αθήνας".

Πλήρως ελεγμένος και ενημερωμένος, καθώς ακόμα και οι «πληροφορίες» που δημοσιεύονται στο επίσημο site του ΟΑΕΔ δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Τον οδηγό αυτό μπορείτε να τον διαβάσετε εδώ


Ακόμη εδώ μπορείτε να διαβάσετε οδηγίες για τη φορολογική δήλωση των ανέργων.

Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ (αναδημοσίευση)

Από http://e-apenanti.blogspot.gr/

                                                 

ποταμοῖσι τοῖσιν αὐτοῖσιν ἐμβαίνουσιν ἕτερα καὶ ἕτερα 

ὕδατα ἐπιρρεῖ· καὶ ψυχαὶ δὲ ἀπὸ τῶν ὑγρῶν ἀναθυμιῶνται*

(Αυτοί που μπαίνουν στα ίδια ποτάμια δέχονται συνέχεια άλλα 

κι άλλα νερά· κι απ' τα υγρά βγαίνουν οι ψυχές σαν αναθυμιάσεις ).

Εδώ και 2.500 χρόνια η ανθρώπινη σκέψη βασανίζεται από τη ρήση αυτή του Ηράκλειτου. Και η ιστορία θεσμοθέτησε ότι μόνο ως φάρσα μπορεί να επαναληφθεί χωρίς να επέλθει το απροσδόκητο, τουτέστιν ως φάρσα στους διατεταγμένους εργολάβους της. Οι οιποίοι εργολάβοι καμώνονται πως δεν αντιλαμβάνονται οι κοινωνίες το γελοίο της αποστολής των. Και την περιφρόνηση και Ύβρι τους στην Ιστορία. Ύβρις που, δια σημείων και τεράτων, επιστρέφεται στους υβριστές. 

Στις εκλογές που έκλεισαν βιαστικά ένα ακόμη παράθυρο της ιστορίας ζωγραφίσθηκε στα πρόσωπα των υβριστών ο τρόμος από την κάθοδο των σημείων στην αρένα της εκλογικής αναμέτρησης. Που δηλώθηκε ως ανακούφισηλόγω του ότι κατέστη εφικτό το ευτελέστατο: να σχηματισθεί κυβέρνηση που θα συνεχίσει το έργο της σωτηρίας της χώρας.

Ευ-τελής και όχι α-τελής η Κάθαρση της Τραγωδίας. Πάν μέτρον στα μέτρα του γελοίου. Η χώρα θα διαθέτει κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΚαρατζαΚουβέλη αντί της προηγούμενης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-Καρατζαφέρη. Το μεταλλαγμένο σε λαγό των μισθοφόρων του μνημονίου Κουβέλη να συνδράμει το κατά δύναμη στην πρόσκαιρη ανακούφιση των αγορών, ανακούφιση στις διαστάσεις του άλλου μείγματος, του τραγικού μετά του γελοίου.  Αλλά δεν θα παραλείψουν να μας πούν για χιλιοστή φορά πως ο λαός ψήφισε για κυβέρνηση, ψήφισε για τησωτηρία τους από Αυτούς. Κλείνοντας με τρομώδη βιασύνη το παράθυρο στην ιστορία, μας δήλωσαν ξεκάθαρα ότι το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν προϊόν βίας και εκβιασμών, γέννημα των εργαστηρίων της εκλογικής νομοθεσίας τους. Πόσοι από εμάς το άκουσαν ; 

Έτσι, ο κυρίαρχος λαός θα δεί ξανά σε πρώτο πλάνο τους ευ-τελείς κυνικής αποδοχής: υπουργούς και στελέχη του μνημονίου από άλλο μείγμα κομματικής προέλευσης να φιγουράρουν στα υπουργικά έδρανα. Ίσως το ευτελές τον ανακουφίσει βλέποντας τον Μπένυ από δήμαρχο κλητήρα, υφυπουργό στη νέα κυβέρνηση των δωσιλόγων. Και τον κυρΚουβέλη να κρατά φανάρι στις υφυπουργικές ονειρώξεις του Ψαρριανού, του Μπίστη, του Μαργαρίτη. Σαν τον άλλοτε αμνήμονα των μνημονίων Καρατζαφύρερ. Και θα δεί και αυτός μετέπειτα τους ξαμολημένους του λαγούς να την κάνουν ένας-ένας σαν τον Βορίδη, τον Άδωνι, τον Πλεύρη για άλλες πολιτείες με πιο πλούσιο μπουφέ. Ανηρέθη και ού καθηρέθη η προδοσία στους αυτοσκοπούς της ΡΗΜΑΔιακής συνιστώσας του μνημονίου. Η οποία ΔΗΜΑΡ απαιτεί -θεσμικώς παρακαλώ- δια του νουνεχούςστόματος του κυρΦώτη να συνυπογράψουν την προδοσία του και αυτοί που τον διαολόστειλαν για τις προδοσίες του. Το τραγικό του γελοίου επιπίπτει στα κεφάλια της χώρας σαν τις ακρίδες του Φαραώ. 

Ο κορμός της νέας διακυβέρνησης θα αποτελείται από μάνικες νερού, τανκς, χρυσαυγίτες δορυφόρους και μπόλικο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Παράπλευρες απώλειες για τινες συμμετέχοντες, η σωτηρία της χώρας υπεράνω όλων. Θάχει τον γελοίο κωλοτούμπα για πρωθυπουργό και για υπουργούς μπόλικους τραπεζίτες για τη διασφάλιση της σωτηρίας μας, τους ναυαγημένους πασόκους, τα ΡΗΜΑΔια της ΔΗΜΑΡ να τους τρέχουν τα σάλια για κατουρημένες ποδιές. Και όλους μαζί να επιδεικνύουν το στέμμα του νικητή χωρίς νίκη. Τέτοια τύχη για τους επόμενους λίγους μήνες στα μπατζάκια της χώρας.

Καμώματα ευ-τελών στο Επέκεινα (του Χρόνου). Ο οποίος Χρόνος απαξιεί να διδάσκει νενέκους, νάνους, προδότες, τυχοδιώκτες, αμνήμονες καθότι απουσιάζουν διαρκώς από τα τάματα και τα τάγματα της Ιστορίας, έχοντας άλλες προτεραιότητες: να εκτελέσουν εντολές μνημονίων και ανθρώπους μαζί. Αντάμα με ένα αξιοσέβαστο πλήθος φοβικών, εκβιαζομένων, αλλεργικών στο φώς, προθύμων νύν και αεί μισθοφόρων. Που πάντα υπήρχαν, σε θέση μάχης, και πάντα θα υπάρχουν.

*****

Και μείναν στα θρανία της Ιστορίας οι πολλοί. Και Τότε, και Τώρα και για Πάντα. Άλλοι στα μπροστινά τα θρανία και άλλοι πιο πίσω. Ως οι 700 Θεσπείς, ως οι 50 της Σπάρτης του Λεωνίδα, ως οι 250 Ιθωμιείς είλωτες. Προβλέποντας ότι η νίκη του Μαρδόνιου θα είναι Πύρρειος νίκη, επιγνώντες ότι ο δρόμος είναι α-τελής για τη δική τους Ολοκλήρωση, για τη δική τους ευτυχία και κανενός άλλου. Απλόχερα η Ιστορία τους δώρησε το  Ταξίδι στους μεγάλες αλλά και στενές διαδρομές της, στα λιοπύρια της και στις οάσεις της, στους στεναγμούς και στις χαρές της.

Χθές ευεργετηθήκαμε. Τα σημεία μήνυσαν πως είμαστε οι πολλοί. Και χιλιάδες πατημασιές θα γλυκαίνουν τις κακοτράχαλες σπιθαμές της διαδρομής μας. 

Ευεργετηθήκαμε αντικρύζοντας το εφικτό. Ψυχές και νόες αναθάρρυσαν ακούγοντας το Θάλαττα-Θάλαττα.

Ευεργετηθήκαμε γιατί είδαμε πως κανένας αγώνας δεν αφήνει μόνον στάχτες και καπνούς. Εἰ πάντα τὰ ὄντα καπνὸς γένοιτο, ῥῖνες ἂν διαγνοῖεν* (Αν όλα γίνοντα καπνός θα το νοιώθαμε στη μύτη μας).

*Ηράκλειτος. Η φωτογραφία είναι από: http://www.flickr.com

Φώτης Τερζάκης: Η έννοια του ολοκληρωτισμού και η φύση των κοινωνιών του ύστερου καπιταλισμού (Βίντεο)

Δείτε το βίντεο εδώ

Ανανεώνοντας το πρόταγμα της αυτονομίας μέσα από αλληλέγγυες συλλογικές πρακτικές επιβίωσης (αναδημοσίευση)

Αναδημοσίευση από το 8ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

Του Σταύρου Σταυρίδη*

Δεν βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η ζωή μας κυλάει κανονικά, όπου τα ερωτήματα τίθενται από μια συνθήκη όπου έχουν εξασφαλιστεί τα βασικά δεδομένα προβλεψιμότητας του μέλλοντος μιας κανονικής ζωής, αλλά σε μια περίοδο κρίσης όπου πολλά από αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα δεν είναι πια δεδομένα. Αυτή η νέα συνθήκη έχει θέσει με καινούργιο τρόπο ένα ερώτημα το οποίο διαμορφώνεται όχι μονάχα στα μυαλά εκείνων που είχαν μια εμπλοκή με το πρόβλημα της ανθρώπινης χειραφέτησης και προσπαθούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο να το αρθρώσουν σε μια πολιτική, αλλά και στα μυαλά εκείνων που αυτό τους φαινόταν πολύ μακρινό ή αδιάφορο. Το ερώτημα αυτό είναι: μπορούμε, με τις συνθήκες που ζούμε, εμείς οι ίδιοι να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας; Είναι δυνατό, καθώς αδιαφορεί πλέον το κράτος, ως μηχανή αναπαραγωγής της κοινωνίας, για τη ζωή μας, να ρυθμίσουμε εμείς αυτή τη ζωή;

Βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, και στη Λατινική Αμερική αυτό το έχουν ζήσει εδώ και πολλές δεκαετίες, σε μια συνθήκη όπου ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας, σε εξαιρετικά μεγάλη κλίμακα (όπως στις μεγαλουπόλεις της Λατινικής Αμερικής, αλλά και στην Αθήνα πλέον), τίθενται σχεδόν εκτός κοινωνίας. Υπάρχουν δύο εξαιρετικά κομβικά ζητήματα από τα οποία εξαρτιέται η αναπαραγωγή των ανθρώπων (με όρους ένταξης και υπαγωγής σε ένα σύστημα ζωής που να μπορεί να επιδέχεται μια στοιχειώδη προβλεψιμότητα και να έχει νόημα), γύρω από τα οποία έχουν αρθρωθεί και αντίστοιχες πρακτικές και αντιδράσεις. Είναι το πρόβλημα της στέγης και το πρόβλημα της διατροφής. Γύρω από αυτά υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας πολύ έντονος προβληματισμός στα κινήματα και τις μορφές αυτοοργάνωσης που έχουν ξεπηδήσει με πολλούς τρόπους σε κοινωνίες σε κρίση.

Οι σύντροφοι στο Μεξικό, σε ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο στο οποίο βρέθηκα πρόσφατα, προβληματίζονται πάνω στο θέμα της αυτονομίας με τέτοιους όρους, δηλαδή με όρους υλικής αναπαραγωγής εκείνων που βρίσκονται μπροστά σε προβλήματα επιβίωσης. Λένε κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση: δεν μπορούμε να φανταστούμε καμιά μορφή αυτονομίας, δηλαδή χειραφέτησης από τους μηχανισμούς της εξουσίας και του κράτους, εάν αυτή η μορφή δεν περιλαμβάνει μορφές διατροφικής αυτονομίας. Εάν, δηλαδή, δεν μπορεί το ίδιο το υποκείμενο που επιχειρεί να χειραφετηθεί από τους μηχανισμούς που ελέγχουν τη ζωή του να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη που χρειάζεται για την επιβίωση.

“Υπάρχω εάν υπάρχεις”

Στη Λατινική Αμερική ανακάλυψαν ένα δίκτυο σκέψεων και κοσμοαντιλήψεων που μπορεί και να βρίσκεται σε έναν άλλο κόσμο ήδη θεμελιωμένο, έναν κόσμο που ο δυτικός πολιτισμός περιφρόνησε, διέλυσε, καταπάτησε, κατέστρεψε, στον κόσμο της ιθαγενικής σοφίας κάποιων κοινοτήτων οι οποίες υπάρχουν ακόμα. Έναν τρόπο σκέψης ο οποίος επιβιώνει όλης αυτής της περιόδου της αρπακτικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο οποίος συμπυκνώνεται στη φράση buen vivir. Το buen vivir σημαίνει, σε ελεύθερη μετάφραση, ευ ζην ή το να ζεις καλά, αλλά δεν πρόκειται για τη συνέχιση μιας στωϊκής ή επικούρειας συζήτησης για τη βελτίωση του εαυτού, αλλά ίσα ίσα για θεμελίωση του ερωτήματος της αξίας που έχει η ζωή πάνω στην αξία της συλλογικής αναφοράς, της κοινότητας.

Η ουσία του buen vivir είναι η διατύπωση «υπάρχω εάν υπάρχεις». Υπάρχω όχι ως αυτοτελής αξία, αλλά υπάρχω εφόσον υπάρχεις. Δηλαδή, εξαρτάται η ύπαρξή μου, η δυνατότητά μου να υπάρχω, από το γεγονός ότι μπορεί να υπάρχεις και εσύ. Το buen vivir, λοιπόν, θέτει στο πλαίσιο του καινούργιου προβληματισμού για την αυτονομία ένα ακόμη ερώτημα: εάν στοχάζομαι στον ορίζοντα του άλλου, εάν ενεργώ με την προϋπόθεση ότι υπάρχει ο άλλος, με ποιες αξίες, με ποιες αρχές μπορώ να εκφράσω αυτή τη συνλειτουργία στην προοπτική της κοινής μας επιβίωσης; Ξεχώρισαν τρεις αρχές οι οποίες προέρχονται από αυτό το κοσμοθεωρητικό σύμπαν αλλά χειρονομούν προς έναν νέο ορισμό της κοινότητας. Η πρώτη αρχή είναι να μη σκοτώνεις τον άλλον. Η δεύτερη αρχή είναι να μην κλέβεις. Και η τρίτη είναι να μην σταματάς να δουλεύεις. Μπορεί να φαίνονται λίγο εχθρικές προς αυτά που μπορεί να σκεφτόμαστε, δείτε, όμως, την ερμηνεία τους. Το γιατί δεν πρέπει να φονεύεις τον άλλον είναι μάλλον προφανές, δεν μπορεί η δυνατότητα του φόνου να είναι ο ορίζοντας θεμελίωσης της κοινότητας. Το να μην κλέβεις σημαίνει ότι, επειδή ακριβώς η συλλογική αναφορά στα αγαθά επιβίωσης της κοινότητας προϋποθέτει έναν σεβασμό της συμμετοχής καθενός σε αυτά τα αγαθά, οποιαδήποτε πράξη κλοπής, δηλαδή ατομικής ιδιοποίησης, είναι στην ουσία μια ενέργεια κατά της κοινωνίας. Το τρίτο και πιο περίεργο, το μη σταματάς να δουλεύεις, σημαίνει στη δική τους λογική ότι, επειδή η δουλειά δεν είναι καταναγκαστική εργασία, δεν είναι αυτό που σου επιβάλλεται για να μπορέσεις να αναπαραχθείς ατομικά με αντίτιμο κάποιου είδους μισθό, αλλά η διαρκής σχέση μετασχηματισμού και αρμονίας με το φυσικό περιβάλλον, το να σταματάς να δουλεύεις σημαίνει ότι παραιτείσαι από αυτή τη διαρκή ανταλλαγή, ότι αποσύρεσαι από το κοινωνικό, είσαι αντικοινωνικός.

Το ερώτημα είναι, αν θέσει κανείς με αυτούς τους όρους το ζήτημα της αυτονομίας, πώς μπορεί αυτή η αυτονομία να οριστεί ή να τεθεί σε έναν ορίζοντα θεωρητικό ως πολιτικό πρόταγμα. Εκεί υπάρχει άλλη μια πτυχή αυτής της συζήτησης για το buen vivir που αναφέρεται στους τρόπους με τους οποίους λαμβάνονται στο εσωτερικό των κοινοτήτων οι αποφάσεις ή παράγονται μορφές διαβούλευσης με στόχο να βρεθεί ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να εξασφαλιστεί το buen vivir ως συλλογική συνθήκη.

Μπροστά, λοιπόν, στην παράδοση αυτού του τρόπου σκέψης υπάρχει ξανά το πρόβλημα της οργάνωσης, το πρόβλημα της απόφασης, και το πρόβλημα της σχέσης ανάμεσα σε αυτούς που μετέχουν σε μια κοινότητα. Υπάρχει, εντέλει, το πρόβλημα της δημοκρατίας και το πρόβλημα της εξουσίας. Το πρόβλημα της δημοκρατίας, σε αυτόν τον ορίζοντα, σημαίνει αναγνώριση αυτού που ο Ρανσιέρ αποκαλεί «δημοκρατικό παράδοξο». Δηλαδή, όχι μονάχα δημοκρατία για να γίνουμε ίσοι, αλλά ασκούμε τη δημοκρατία στο όνομα του ότι είμαστε προκαταβολικά όλοι ίσοι. Ταυτόχρονα, λοιπόν, στόχος και προϋπόθεση της δημοκρατίας είναι η ισότητα. Αυτό είναι ένα στοιχείο της συνθήκης της νέας διατύπωσης της αυτονομίας.

Ένα δεύτερο στοιχείο αυτής της συνθήκης είναι, επειδή αυτό το «δημοκρατικό παράδοξο» είναι μια μηχανή που πρέπει να είναι σε διαρκή λειτουργία, με ποιο τρόπο μπορούμε να εξασφαλίσουμε αυτή τη μηχανή απέναντι σε αυτό που μπορεί να την καταστρέψει. Η εξασφάλιση είναι, κοντολογής, να εφεύρουμε τρόπους, μέσα από αυτές τις πρακτικές της επιβίωσης που δίνουν νόημα συλλογικά στη ζωή, να καταστρέφουμε τις δυνατότητες συσσώρευσης εξουσίας. Να καταστρέφουμε τη δυνατότητα κάποιων να οικειοποιούνται τον κοινωνικό πλούτο και την κοινωνική γνώση προς όφελός τους. Η κοινωνική αλληλεγγύη, λοιπόν, η οποία μπορεί να στηρίζεται σε ένα τέτοιο πρόταγμα αυτονομίας μέσα από τη δημοκρατία, χρειάζεται διαρκώς την εφεύρεση μηχανών που καταστρέφουν τη συσσώρευση της εξουσίας.

*Καθηγητής ΕΜΠ

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον διαχειριστή