Ψήφισμα: Το Χρέος δεν είναι δικό μας. Δεν πληρώνουμε την κρίση τους !

Ψήφισμα Συνέλευσης 
Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων-Νεάπολης-Μουσείου 

Εδώ και δύο χρόνια ζούμε μια επίθεση που δεν έχει προηγούμενο: δραματικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, διάλυση και κατάρρευση των δημόσιων αγαθών μέσα από την άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση τους, εξόντωση της μικρής ιδιοκτησίας, της ιδιοκατοίκησης και της αυτοαπασχόλησης. 

Το μοντέλο της οικονομίας που εδώ και δεκαετίες έχουν επιβάλει οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ οδήγησε στην υπερσυσώρευση του πλούτου στα χέρια όλο και λιγότερων καπιταλιστών και σε μια παραγωγική δραστηριότητα αποκομμένη από την ικανοποίηση των κοινωνικών  και λαϊκών αναγκών. Η μετατροπή του ιδιωτικού χρέους των τραπεζών σε δημόσιο, επιτάχυνε τη χρεωκοπία του κράτους, παίρνοντας τη μορφή χρηματιστηριακού τζόγου εις βάρος των πολιτών αλλά και των ασφαλιστικών ταμείων. 

Τα ελλείμματα δημιουργήματα της ασύδοτης κερδοσκοπίας του κεφαλαίου και της τοκογλυφίας των τραπεζών, φορτώνονται για μια ακόμα φορά στην πλάτη των λαϊκών στρωμάτων. Το λεγόμενο χρέος τετραπλασιάστηκε μέσα σε λιγότερο από 5 χρόνια, οδήγησε σε υιοθέτηση πολιτικών αφανισμού της εργασίας και ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου και υποδομών για ένα κομμάτι ψωμί. Αποδείχτηκε τελικά πως για να εξοφληθούν οι δανειστές πρέπει να χρεοκοπήσουν οι πολίτες.

 Και...

- επειδή το να μας κόψουν τους μισθούς και τις συντάξεις δεν τούς είναι αρκετό,

- επειδή το να διαλύσουν το κράτος πρόνοιας δεν τούς είναι αρκετό.

-επειδή το να κλείσουν νοσοκομεία, σχολεία δεν τούς είναι αρκετό.

..Εφεύραν τα χαράτσια !

   Ως μια ακόμα μορφή αναδιανομής του πλούτου από τα λαϊκά στρώματα προς τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες. Βρήκαν δηλαδή τρόπο να αρπάξουν με τον εκβιασμό, τη βία, τις απειλές, τον φόβο  ό,τι μας έχει απομείνει: το υπόλοιπο του γλίσχρου μισθού ή σύνταξης, το κεραμίδι που έχουμε πάνω από το κεφάλι μας, το χωραφάκι που μας άφησε ο παππούς στο χωριό…

-Για να διατηρήσουν την κερδοφορία τους οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές.

-Για να ενισχύσουν τους τραπεζίτες να συνεχίζουν να δανείζονται με 1,5% και να δανείζουν το κράτος με 7% και τους πολίτες με 18%. Αφήνοντας  παράλληλα αφορολόγητα τα υπέρογκα κέρδη τους.

Ας το δούμε ξεκάθαρα: η φάμπρικα των χαρατσιών αλλά και οι  αυξήσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ, μόνο έναν σκοπό έχουν. Ξέρουν ότι από ένα σημείο και μετά θα είναι αδύνατη η εξόφλησή τους από το λαό. Σχέδιο τους είναι να στερήσουν από μεγάλο μέρος της κοινωνίας τα μέσα και τους τρόπους επιβίωσης, ώστε να βρουν τα χρήματα για την εξυπηρέτηση των δανειστών. Το ομολογούν ξεκάθαρα πια !

Η αντίστασή μας στις διακοπές ρεύματος έφερε μια πρώτη νίκη. Έδειξε ότι αντιστεκόμενοι μπορούμε να αποκρούσουμε την επίθεση στις ζωές μας.

Ας αρνηθούμε να τα πληρώσουμε, ας μην υποκύψουμε στον εκβιασμό και την τρομοκρατία του εφόρου. Δεν θα δεχθούμε από συλλογικά  αντιστεκόμενοι πολίτες να μετατραπούμε σε αναξιοπαθούντες, που περιμένουν στις ουρές της εφορίας για την επιλεκτική και εξατομικευμένη κρατική ελεημοσύνη. Διεκδικούμε δεν επαιτούμε.  Ας αρνηθούμε να τους δώσουμε τα όπλα για να μας συντρίψουν. Τα χαράτσια με οποιαδήποτε μορφή είναι η αφαίμαξη της ζωής και της ζωής των παιδιών μας. Ας σταθούμε στο πλάϊ των συμπολιτών μας που δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε το ρεύμα της ΔΕΗ. 

 Δεν πληρώνουμε κανένα χαράτσι, 

δεν υποκύπτουμε στον φόβο.

Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη, 

κανένας εκβιασμός της εφορίας δεν θα γίνει ανεκτός !

Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα. 

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ !

Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων-Νεάπολης-Μουσείου 

'Η δικαιοσύνη είναι θεότυφλη κι η ζυγαριά της «κλέβει» " (αναδημοσίευση)

Έμελλε να το ζήσουμε κι αυτό…

Ένα θέατρο του παραλόγου, που τελειωμό δεν έχει…

Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου 2012. Αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες απηυδισμένοι και οργισμένοι, βγαίνουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για τον κατ’ επανάληψη, διαχρονικό, πολλαπλό και ποικιλότροπο σωματικό και ψυχικό βιασμό τους. 

Οι βουλευτές του μαύρου μετώπου, με τις ευλογίες των «χορηγών» τους (ΣΕΒ, τραπεζιτών και φυσικά της τρόικας), των εύπορων πια ληστών του κοινωνικού πλούτου, ψηφίζουν το νέο μνημόνιο - ταφόπλακα για τις ζωές και το μέλλον μας. 

Προσπαθώντας να κατεδαφίσουν τη ζωή μας και να καταστείλουν κάθε αντίσταση, χρησιμοποιούν όλους τους μηχανισμούς, για να επιβάλλουν τη σιωπή, τον τρόμο και την καταστροφή... 

· Τα «πλανεμένα» τούβλα, οι μπάτσοι, μετά τις «προληπτικές» απαγωγές των συναγωνιστών μας από τα σπίτια τους, μετά τις κατά συρροήν απόπειρες δολοφονίας εναντίον του πλήθους, απάγουν κι’ άλλους διαδηλωτές συμπολίτες μας. 

· Τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης διαπομπεύουν τους απαχθέντες. Πρώτη φορά στα χρονικά δημοσιεύουν φωτογραφίες διαδηλωτών, για να «παραδειγματίσουν» και να τρομοκρατήσουν όσους επιλέγουν να αντιδρούν στη λεηλασία των ζωών τους. Και για άλλη μια φορά, προτάσσουν στην κοινωνία τη ρουφιανιά, το γλείψιμο και την υποταγή. 

· Και να! Έρχονται οι «δικαστές» να προφυλακίσουν (στο όνομα τίνος αλήθεια; και με ποια δικαιοδοσία;) τους απαχθέντες συμπολίτες μας (!). Η πλήρης αντιστροφή θύτη – θύματος… 

Τίθεται πλέον ζήτημα ύψιστης σημασίας. Αυτό της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ! 

Είναι δυνατόν να κάνει κουμάντο ο αρχικλέφτης, ο λωποδύτης, ο απατεώνας, ο μιζαδόρος, ο βιαστής, ο δολοφόνος; 

Είναι δυνατόν να γεμίζουν οι φυλακές με τα θύματά τους κι αυτοί να χλιδοπερνάνε καγχάζοντας; 

Ποιος νους να το χωρέσει αυτό; 

Το σίγουρο είναι ότι η βία, η καταστολή, οι διώξεις και οι φυλακίσεις, είναι έξω από την πόρτα μας και ετοιμάζονται να τη σπάσουν! 

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια… 

Αφήστε ΤΩΡΑ τους ανθρώπους ελεύθερους. 

Όσες φυλακές και να φτιάξετε, δε μας χωράνε όλους. 

Δε μας τρομοκρατείτε, μας εξοργίζετε! 

Άμεση απελευθέρωση των απαχθέντων της 12/2. 

Από: Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Χολαργού-Παπάγου

Ο μύθος του Σίσυφου (αναδημοσίευση)

Κάτι που αναπολώ από τις μέρες προ- κρίσης είναι οι ατελείωτες βόλτες στα βιβλιοπωλεία. Χωρίς αμφιβολία έμοιαζα με παιδάκι σε ζαχαροπλαστείο. Χανόμουν με τις ώρες μπροστά στα ράφια των βιβλίων και χάζευα, διάβαζα αλλά και αγόραζα. Τότε υπήρχε πλεόνασμα για να αγοράσω βιβλία. Σε κάποιες από αυτέ τις εξορμήσεις μου, είχα πάρει τον «Μύθο του Σίσυφου», ένα δοκίμιο στο παράλογο του Αλμπέρ Καμύ, το οποίο το είχα ξεφυλλίσει και το είχα βάλει στην βιβλιοθήκη. Τώρα με τη μετακόμιση βγήκε στην επιφάνεια και άρχισα να το διαβάσω.

Έμαθα για τον αρχαίο μυθικό ήρωα, τον Σίσυφο, ο οποίος όταν πέθανε ζήτησε από τον Άδη να του δώσει την άδεια να γυρίσει στους ζωντανούς για να τιμωρήσει τη γυναίκα του. Όταν όμως αντίκρισε τον ήλιο, τη θάλασσα, τον αέρα και γενικά τη τόση ομορφιά της γης αποφάσισε να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τους νόμους των θεών και να μην επιστρέψει πότε στον Άδη. Οι θεοί, όπως κάθε όν που έχει εξουσία στα χέρια του, τον τιμώρησαν, ίσως, με τον πιο βασανιστικά τρόπο. Η τιμωρία του Σίσυφου ήταν να κουβαλάει μια μεγάλη πέτρα στους ώμους του, την οποία έπρεπε να την ανεβάσει στην κορυφή ενός βουνού. Μόλις όμως την ανέβαζε, η πέτρα έπεφτε κάτω και εκείνος ήταν αναγκασμένος να την ξανανεβάσει. Και αυτή η δουλειά γινόταν συνέχεια.

Δεν ήταν δύσκολο να κάνω τον συνειρμό, ο Σίσυφος δεν είναι αρχαίος μύθος αλλά σύγχρονη πραγματικότητα. Δεν θα μιλήσω για αυτούς που τα φάγανε μαζί με τον κ. Πάγκαλο, ούτε για αυτούς που ψήφισαν Ν.Δ ή ΠαΣοΚ τα τελευταία 30 χρόνια. Θα μιλήσω για άτομα που δεν τους άρεσε το σύστημα (και το σύστημα είναι και τα δυο κόμμα) και ψήφισαν κάποιο μικρό κόμμα ή δεν ψήφιζαν καθόλου ή δεν είχαν καν δικαίωμα ψήφου (όπως είναι πολλοί ομογενείς ή μετανάστες στην Ελλάδα). Όλοι όσοι προανέφερα συνήθως δεν έκλεψαν το Δημόσιο, πλήρωναν και πληρώνουν ότι πιστεύει η κάθε κυβέρνηση ότι πρέπει να πληρώσουν, δεν είχαν πότε «βύσμα» για να μπουν πουθενά και γενικά βασιστήκαν στις όποιες δυνατότητές τους. Ναι, υπάρχουν πολλά τέτοια άτομα εκεί έξω. Είναι εκείνοι που σηκώνουν τη κρίση στους ώμους τους. Γιατί ας μη γελιόμαστε, τίποτα δεν άλλαξε ακόμη. Στο Δημόσιο ακόμη το «βύσμα» πάει σύννεφο, απλά το «βύσμα» για να λειτουργήσει πρέπει να είναι πολύ γερό. Ακόμη κλέβουν και τρώνε εις βάρος άλλων, απλά μιλάμε για πιο προσεχτικούς κλέφτες που ξέρουν να φυλάγονται καλά, τουλάχιστον καλύτερα από πριν.

Όταν βλέπεις πολιτικούς να χαμογελάνε και να λένε «Ναι τα καταφέραμε η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει», για άλλη μια φορά, τότε περίμενε μεγαλύτερη πέτρα που θα πρέπει να σηκώσεις στους ώμους σου και να την ανεβάσεις στο βουνό. Και ως γνωστόν εκείνη θα κυλίσει κάτω και εσύ πάλι θα πρέπει την ξανανεβάσεις και πάει λέγοντας.

Δεν ξέρω πως τελειώνει ο μύθος του Σίσυφου. Άλλα τι επιλογή θα μπορούσε να έχει ένας Σίσυφος μπροστά σε μια τιμωρία των θεών; Και σε θεούς που έμοιαζαν τόσο πολύ με τους Έλληνες πολιτικούς, όπου αν τους έκανες τις χάρες θα είχες την εύνοιά τους και μπορεί να σου έδιναν κανένα ξεροκόμματο που και πού, αν όμως τους αντιμιλούσες ή δεν τους υπολόγιζες τότε σε τιμωρούσαν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Θα μου πεις τι συγκρίνεις τώρα, τους μύθους με την πραγματικότητα; Η αλήθεια είναι ότι δεν τους συγκρίνω, απλά δεν μπορώ να παραβλέψω τις ομοιότητες. Άλλωστε οι αρχαίοι μύθοι γράφηκαν για να μας διδάξουν.

Από την άλλη αν ο Σίσυφος απλά δεν ξανακουβαλούσε την τεράστια πέτρα τι θα γινόταν; Θα τον σκότωναν; Αφού ήταν ήδη νεκρός; Ή, ας το θέσω αλλιώς, αν κανείς δεν πλήρωνε τους καταχρηστικούς νόμους, τι θα γινόταν; Σίγουρα δεν θα μπορούσαν να μπουν όλοι φυλακή…. Άλλωστε δεν υπάρχουν τόσες φυλακές. Εάν οι μυθικοί ήρωες (όλοι) έγραφαν τους θεούς και έκαναν αυτό που γούσταραν, χωρίς να συμβουλευτούν καμία Πυθία, χωρίς να ζητήσουν καμία βοήθεια από τον Δία ή τηv Αθηνά τι θα γινόταν; Η απάντηση είναι απλή, η δύναμη των θεών θα είχε εξασθενήσει τόσο που δεν θα είχε καμία επίδραση πάνω στους θνητούς ήρωες.

Όσο για τη σύγχρονη πραγματικότητα η απάντηση ακούει στο όνομα Ισλανδία. Είναι το ζωντανό παράδειγμα όπου οι πολίτες είχαν πολλά κότσια και τα έβαλαν με την εξουσία. Έριξαν την κυβέρνηση που πίστευαν ότι ευθυνόταν για τη κρίση, δικάζουν τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας για εγκληματική πράξη, έκαναν δημοψήφισμα και δεν δέχτηκαν όσα δέχτηκαν οι Έλληνες για να σώσουν τις τράπεζες από την χρεωκοπία, έκαναν την χώρα τους τη πρώτη στον κόσμο με τις μεγαλύτερες διαγραφές ιδιωτικών χρεών, αύξησαν τους ρυθμούς ανάπτυξης και μειώνουν την ανεργία μέρα με τη μέρα. Αλήθεια εμείς γιατί δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά; Τι, άλλωστε, έχει απομείνει ακόμη να χάσουμε;

αναδημοσίευση από: http://imerologiomiasksenis.blogspot.com/

Κερατέα: Το "Άπαρτο Κάστρο" και πάλι στη θέση του !!!

«Μπαμπά, πότε θα πιάσουμε τους κακούς που έκαψαν το μπλόκο μας;» Αυτά ήταν τα λόγια μιας τετράχρονης προς τον πατέρα της, ο οποίος πόνεσε το ίδιο μαζί με τα παιδιά του, μετά τον εμπρησμό του «ΑΠΑΡΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ» το βράδυ της 16ης Ιανουαρίου 2012.

«Τα παιδιά μου εδώ ξεκίνησαν να παίζουν και να κοινωνικοποιούνται. Εδώ έμαθαν τι σημαίνει αλληλεγγύη και αγώνας. Εδώ αγάπησαν τον τόπο τους και τους ανθρώπους του. Εδώ γίναμε όλοι μια μεγάλη οικογένεια...» 

Ο ίδιος πατέρας σήμερα το πρωί μας μετέφερε τα ευχάριστα νέα: «Το ΑΠΑΡΤΟ ΚΑΣΤΡΟ είναι πάλι στη θέση του!!!»

Είχαμε γράψει εκείνες τις ημέρες: «Τα σύμβολα δεν καίγονται, ζουν για πάντα…»

Έτσι είναι. Είτε φτιαχνόταν ξανά, είτε όχι το «ΑΠΑΡΤΟ ΚΑΣΤΡΟ» δεν πρόκειται να έσβηνε ποτέ απ’ τις καρδιές μας. Ούτε ο συμβολισμός του, ούτε οι μνήμες των όσων ζήσαμε εκεί. Το ότι υπάρχει ξανά δείχνει το πείσμα, την επιμονή και την πίστη των κατοίκων πως όσο διαρκεί ο αγώνας, μέχρι να φτάσουμε στην τελική δικαίωση, θα είμαστε όλοι εκεί. Όλοι εκείνοι που αγωνίστηκαν και σέβονται τις θυσίες που έχουν κάνει, έχουν υποχρέωση να το προστατεύσουν. Αυτός ο χώρος συμβολίζει όλα όσα έγιναν. Και σε νέα ενδεχόμενη απόπειρα εμπρησμού, να είναι σίγουροι οι δράστες, πως δεν θα ξεφύγουν όπως την προηγούμενη φορά.

Όποιοι κι αν είναι εκείνοι που ανέλαβαν αυτή την πρωτοβουλία, νοιώθουμε την ανάγκη από αυτό το ιστολόγιο να τους εκφράσουμε το θαυμασμό και τις ευχαριστίες μας. Θύμισαν, όχι μόνο σ’ εμάς, σε όλους, πως αυτή η κοινωνία έδωσε έναν αγώνα καθαρό, με πρόσωπο και ψηλά το κεφάλι. Με αξιοπρέπεια, γενναιότητα, αυταπάρνηση και πάντοτε χωρίς φόβο.

Κι έτσι συνεχίζουμε…

Κλείνοντας, αναδημοσιεύουμε μία Αφιέρωση που έρχεται έναν χρόνο πριν περίπου. Πάντα διαχρονική και επίκαιρη...

Αφιερωμένο... 

σε όσους ρισκάρουν, γιατί πιστεύουν

σε όσους πονούν, αλλά δε σταματούν

σε όσους αγωνίζονται, γιατί θα κερδίσουν

σε όσους προσπαθούν να επιβληθούν, αλλά φεύγουν με σκυμμένο το κεφάλι

σε όσους πουλιούνται, γιατί στο τέλος θα πληρώσουν.


Πηγή: http://antixyta.blogspot.com/

Πως έδιωξαν οι Τοπολιανίσιοι τον Φοροεισπράχτορα!

Τα Τοπόλιανα είναι ένα όμορφο Ευρυτανικό χωριό, κοντά στον ποταμό Αχελώο και την ξακουστή γέφυρα της Τέμπλας. Παλιότερα ανήκαν στο Δήμο Απεραντίων (ή… Απενταρίων όπως έλεγαν χαριτολογώντας οι ντόπιοι). Σήμερα με τη νέα διοικητική ανακατάταξη συμπεριλαμβάνονται, πλέον, στο Δήμο των Αγράφων. Στην περιοχή υπάρχουν ερείπια αρχαίων οχυρώσεων, καθώς και τα περίφημα «ντάλικα» άλογα με τα πράσινα μάτια, μοναδικό είδος παγκοσμίως!

Οι κάτοικοι του χωριού είναι πανέξυπνοι, πρόσχαροι και χωρατατζήδες. Ειδικά για το τελευταίο χαρακτηριστικό γνώρισμά τους είναι… διάσημοι! Αν υπήρχε «πρωτάθλημα της φάρσας» είναι βέβαιο ότι οι Τοπολιανίσιοι θα το κατακτούσαν με μεγάλη διαφορά βαθμών, για να μην πούμε ότι και το ... «νταμπλ» δικό τους θα ήταν! Ατέλειωτες οι πλάκες που έχουν σκαρώσει οι ευφυείς χωρικοί, πλάκες που έχουν αφήσει εποχή και συζητιούνται για χρόνια κι από γενιά σε γενιά. Διάφοροι εξυπνάκηδες και… σαϊνηδες που θέλησαν να συναγωνιστούν τους Τοπολιανίσιους και να τους πουλήσουν πνεύμα, πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι. Αναρίθμητα τα περιστατικά ακόμη και σήμερα. Οι παλιές όμως διηγήσεις είναι αυτές που έχουν το μεγάλο γούστο!

Κάποτε οι Τοπολιανίσιοι -συνεννοημένοι βέβαια μεταξύ τους - κατόρθωσαν και έπεισαν έναν παπά ότι το μοσχαράκι που αγόρασε από ένα παζάρι, και που το έσερνε μαζί του με μια τριχιά, ήταν... γάιδαρος!!! «Καλορίζικο το γαϊδουράκι σου παπά μου» του έλεγαν από όπου και αν περνούσε. Από χωράφια, από σοκάκια, από μαχαλάδες, από το καφενείο, από όπου κι αν διάβαινε ο παπάς άκουγε παντού την ίδια κουβέντα. «Δεν είναι γάιδαρος τέκνα μου, μοσχαράκι είναι» έλεγε τούτος, αλλά οι άλλοι,  εκεί, επίμονοι: «Τι λες παπά μου, τι έπαθες σήμερα, δεν βλέπεις ότι είναι γάιδαρος;» του ’λεγαν και του ξανάλεγαν, νέοι, γέροι και παιδιά. Ώσπου στο τέλος ο παπάς το καβάλησε και πήγε βόλτα μ’ αυτό, μέχρι που το κακόμοιρο το ζωντανό τον άδειασε καταγής! Έναν άλλον πάλι τον ζύγιζαν με τις ώρες σε ένα... καντάρι!

Μέχρι και στον Άρη Βελουχιώτη έστησαν μια αθώα πλάκα όταν αυτός πέρασε από το χωριό τους. Ακούστε πως:  Στο καφενείο του χωριού ο Άρης χαιρετά δια χειραψίας όλο τον κόσμο. Τι κάνουν, λοιπόν, οι Τοπολιανίσιοι για να δείξουν ότι είναι μεγάλο και σεβαστό χωριό της περιοχής, ενώ στην πραγματικότητα ήταν λίγοι; Μπαίνουν στον καφενέ από τη μπροστινή πόρτα, χαιρετούν τον αρχηγό και βγαίνοντας από την πίσω μεριά κάνουν το γύρο και στέκονται πάλι στην ουρά για να ξαναχαιρετήσουν!!! «Καλώς όρισες καπετάνιο» έλεγαν και ξανάλεγαν μισοσκυφτοί οι ίδιοι και οι ίδιοι Τοπολιανίσιοι! «Καλώς σας βρήκα παιδιά» ανταπαντούσε και ο Άρης. Και δώστου πάλι από την αρχή, να μην τελειώνει η ουρά και οι χαιρετούρες. «Τι γίνεται εδώ μωρέ θα το ξημερώσουμε, που ήρθαμε και πόσοι είναι τέλος πάντων σε τούτο το χωριουδάκι;» λέει ο Άρης στους συντρόφους του. Οπότε κάποια στιγμή, απευθύνεται σε έναν χωρικό: «ευχαριστούμε συναγωνιστή για τα καλωσορίσματα, αλλά κάνε μου τη χάρη μη βγαίνεις έξω, κάτσε εκειδά για λίγο». Σε λίγα λεπτά ανακαλύπτει το κόλπο και γίνεται πανζουρλισμός από τα γέλια. «Μωρέ μπράβο μάτι που το ’χει» έλεγαν για τον πρωτοκαπετάνιο οι Τοπολιανίσιοι και αυτός με τη σειρά του: «ρε ετούτοι εδώ είναι σκέτοι διαόλοι». Και το γέλιο πήγαινε σύννεφο.

Μια φορά, στα παλιά τα χρόνια, οι Τοπολιανίσιοι περίμεναν στο χωριό το φοροεισπράχτορα του κράτους. Εκείνα τα χρόνια οι φορατζήδες περνούσαν, μαζί με κάποιο χωροφύλακα, από τα χωριουδάκια για την είσπραξη, σα να λέμε το χαράτσωμα της εποχής. Ο φτωχός κόσμος στα μέρη μας πάλευε νύχτα και μέρα με τη γη ίσα-ίσα για να τα φέρει βόλτα και να βγάλει τον επιούσιο για τη φαμελιά. Που να μείνει περίσσευμα και για φορολογία! Έτσι αυτές οι επισκέψεις των κρατικών οργάνων ήταν για την αγροτιά σκέτος εφιάλτης.

Τι σκαρφίστηκαν λοιπόν οι Τοπολιανίσιοι για να μην πληρώσουν απ’ αυτά που στο κάτω-κάτω δεν είχαν; Μάζωξαν κάμποσες χελώνες και με ένα λεπτό σχοινάκι τις έδεσαν αριστοτεχνικά από το λαιμό τους. Και έτσι κάμποσοι απ’ αυτούς βγήκαν παρατεταγμένοι στο έμπα του χωριού. Οι μπροστινοί όλοι με τις χελώνες στο λαιμό και οι άλλοι από πίσω, που δεν είχανε, στέκονταν καλυμμένοι με τρόπο, ώστε να μη φαίνονται. Φτάνει κι ο φορατζής αντάμα με το χωροφύλακα και ακούνε τις καμπάνες να χτυπάνε πένθιμα, ακούν και σκουξίματα, θρήνους κι αναθέματα. «Τι γίνεται εδώ μωρέ, τι πάθατε και κάνετε έτσι;» ρώταγε ο φοροεισπράχτορας κι απάντηση δεν έπαιρνε, παρά μόνο φωνές και αναστενάγματα.  Ώσπου : «αχ κακομοίρη μου, δεν έμαθες τι πάθαμε, αρρώστια θανατερή έπεσε στο χωριό μας. Κολλήσαμε ο ένας με τον άλλονε και πάμε χαμένοι. Τους μισούς μοναχά βλέπεις εδώ, οι άλλοι μας άφηκαν χρόνους. Κρεμάσαμε πάνω μας χελώνες γιατί μας είπανε ότι είναι το μόνο αντίδοτο για να μη μας πιάσει το κακό, αλλά και πάλι εδώ που τα λέμε σίγουρο δεν το χουμε! Κάτσετε να σας φορέσουμε και σε εσάς από μία μπας και σας λυπηθεί ο Θεός κι έχετε και φαμελιές δόλιοιιιι»! Και πριν προλάβουν αυτοί να συνέλθουν από το φόβο… τσουπ «παρασημοφορούν» πρώτα το φοροεισπράχτορα και κατόπι το χωροφύλακα με μια χελώνα τον καθένα!!! Αλλά που να βρουν τόπο να σταθούν εκείνοι! Πανικόβλητοι, το κόβουν τρεχάλα στον ανήφορο, μπροστά ο φορατζής και ξοπίσω ο χωροφύλακας, γίνηκαν λαγοί φτάνοντας ως… τα Λεπιανά! Ακόμα τρέχουν!

Τώρα βέβαια, μέρες που ‘ναι κιόλας με τα χαράτσια, δεν ξέρουμε τι ιδέες σας βάζουμε στο μυαλό, αλλά αυτοί είναι οι πανέξυπνοι Τοπολιανίσιοι. Καλημέρα συμπατριώτες.

Πηγή: Ευρυτάνας ιχνηλάτης

Ισπανία: Ακτιβιστές αναγκάζουν τράπεζες να σταματούν τις εξώσεις.

Τα χαράματα, εδώ και μήνες, διαδηλωτές συγκεντρώνονται σ΄ όλη την Ισπανία για να κλείσουν το δρόμο σε δικαστικούς κλητήρες και να προστατεύσουν υπερχρεωμένους ιδιοκτήτες από τις εξώσεις: διεκδικούν πολυάριθμες νίκες και έχουν εξαναγκάσει τις τράπεζες να επιδεικνύουν μεγαλύτερη ευελιξία.

Αυτό το παγωμένο πρωινό του Μαρτίου, στο Χετάφε, ένα εργατικό προάστιο της Μαδρίτης, ο Πάκο βγαίνει χαμογελώντας στο κατώφλι της πολυκατοικίας του και σερβίρει ζεστή σοκολάτα στους φίλους του: η προαναγγελθείσα τεταμένη αντιπαράθεση με τους δικαστικούς κλητήρες μεταμορφώνεται σε γιορτή της γειτονιάς.

«Δεν ήταν εύκολο, αλλά είναι δυνατό», λέει.

Αφότου έχασε τη δουλειά του, αυτός ο 51 ετών άνδρας δεν καταφέρνει πια να αποπληρώνει το στεγαστικό δάνειό του. Οφείλει στην τράπεζά του 130.000 ευρώ. Όμως ενώ η έξωσή του ήταν θέμα ημερών, ο Πάκο κατέληξε σε μια εμπιστευτική συμφωνία με τον πιστωτή του, την Deutsche Bank.

Το κίνημα των «Αγανακτισμένων», που γεννήθηκε την άνοιξη του 2011 στην Ισπανία, τον βοήθησε να διαπραγματευτεί τη λύση αυτή. Καταγγέλλοντας τις καταχρήσεις τραπεζών που δάνειζαν αδιακρίτως στη διάρκεια της άνθησης της αγοράς ακινήτων για αγορές συχνά υπερτιμημένων κατοικιών, οι «Αγανακτισμένοι» προσέδωσαν μια νέα δύναμη στην Πλατφόρμα κατά των Εξώσεων (PAH).

Το κίνημα αυτό, που γεννήθηκε το 2009 στη Βαρκελώνη, αγωνίζεται για να σταματήσει τις κατασχέσεις που πολλαπλασιάζονται: κατά τους πρώτους εννεά μήνες του 2011, εκδόθηκαν 42.894 εντολές έξωσης, σχεδόν όσες ολόκληρη την πρηγούμενη χρονιά.

«Ήρθαν μαζί μου για να δούμε την τράπεζα, τη δημαρχία», εξηγεί ο Πάκο ενώ οι φίλοι και γείτονές του βουτάνε τα «τσούρος» τους, τις ισπανικές τηγανίτες, στα φλιτζάνια τους με τη σοκολάτα.

«Η τράπεζα βρέθηκε μπροστά σ' αυτή την ομάδα. Αναγκάστηκε να συνειδητοποιήσει τι είχε μπροστά της και πρότεινε μια συμφωνία», προσθέτει.

Απομακρυνόμενοι δια της βίας από κρανοφόρους αστυνομικούς όταν προσπαθούν να εμποδίσουν κατασχέσεις ή θριαμβεύοντας όταν οι δικαστικοί κλητήρες υποχωρούν, οι ακτιβιστές κατά των εξώσεων πιστεύουν ότι κερδίζουν τη μάχη. Η PAH διαβεβαιώνει πως από την ίδρυσή της έχει εμποδίσει 156 εξώσεις στην Ισπανία, 31 από τις οποίες, από τον Ιούλιο, μόνο στην περιοχή της Μαδρίτης.

«Το κίνημα έχει καταφέρει να φέρει στον πυρήνα της πολιτικής συζήτησης μερικές από τις κύριες διεκδικήσεις του», λένε μέλη του.

Έτσι, τρεις δήμοι προαστίων της Μαδρίτης δημιούργησαν πρόσφατα επιτροπές για να προστατεύουν τους κατοίκους τους από τις εξώσεις. Ο ίδιος ο υπουργός Οικονομίας Λουίς ντε Γκίνδος χαρακτήρισε το φαινόμενο αυτό «ανθρώπινο δράμα».

Κατόπιν πρωτοβουλίας του, η κυβέρνηση πρόκειται να εγκρίνει αύριο Παρασκευή έναν νέο «κώδικα συμπεριφοράς», που ενθαρρύνει τις τράπεζες να διαγράφουν τα χρέη των πιο φτωχών πελατών τους αν αυτοί οι τελευταίοι παραχωρούν την κατοικία τους, έστω κι αν η τιμή της έχει μειωθεί πολύ σε σχέση με το ύψος του δανείου που είχε δοθεί. Όμως τις τράπεζες ανησυχεί η προοπτική να συσσωρεύσουν ακόμη περισσότερες άδειες κατοικίες στους ισολογισμούς τους. Ορισμένες έχουν ήδη ταχθεί υπέρ λιγότερο επώδυνων λύσεων, προκρίνοντας τη διαπραγμάτευση αντί των κατασχέσεων.

Για τους ακτιβιστές κατά των εξώσεων, η πρόταση της κυβέρνησης δεν αρκεί: απαιτούν μια νομοθεσία που θα προστατεύει καλύτερα τους χρεωμένους ιδιοκτήτες. Προς το παρόν, η μικρή συγκέντρωση στο Χετάφε διαλύεται, αφήνοντας τον Πάκο, με ένα διάπλατο χαμόγελο στο πρόσωπό του, μπροστά στην πολυκατοικία του. Στην αρχή της εβδομάδας, η PAH προέβλεπε να αγωνιστεί το Μάρτιο εναντίον έξι εξώσεων στη Μαδρίτη. Χθες, ήδη τρεις από αυτές είχαν ματαιωθεί.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για το Χαράτσι

Στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου θα προσφύγουν οι Δικηγορικοί Σύλλογοι Αθηνών και Καλαμάτας, όπως και ο δικηγόρος Αντώνης Αργυρός, μόλις δημοσιευθεί η απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για το χαράτσι.

Το ΣτΕ έκρινε ότι η ΔΕΗ δεν μπορεί να διακόψει την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε όσους δεν πληρώσουν το χαράτσι, όπως επίσης έκρινε ότι το τέλος αυτό είναι συνταγματικό γιατί δεν θα εισπράττεται σε μόνιμη βάση, αλλά έχει παροδικό χαρακτήρα (δύο χρόνια).

Να σημειωθεί ότι ο κ. Αργυρός, πλέον του ότι εκπροσώπησε στο Συμβούλιο της Επικρατείας τους Δικηγορικούς Συλλόγους Αθηνών και Καλαμάτας (τον ΔΣΑ τον εκπροσώπησαν ακόμη οι Θ. Σχοινάς, Στάθ. Μπακάλης και Δέσποινα Στειροπούλου) έχει καταθέσει ατομική αγωγή κατά της επιβολή του «χαρατσιού» ή όπως επίσημα λέγεται, του έκτακτου ειδικού τέλους ηλεκτροδοτούμενων δομημένων επιφανειών.

Ο κ. Αργυρός, σε δήλωσή του εκφράζει «την ικανοποίησή του που το ΣτΕ προέβη σε μια μεγάλη τομή, καθώς: α) έκρινε μνημονιακό νόμο αντισυνταγματικό, β) έκρινε μια για πάντα ότι η ΔΕΗ δεν μπορεί να κόβει το ρεύμα στον κοσμάκη που δεν μπορεί να πληρώνει το “χαράτσι” αφού το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό και γ) έκρινε ότι το “χαράτσι” είναι νόμος περιορισμένης χρονικής ισχύος, με τεράστιες συνέπειες για το μέλλον».

Οι πρόεδροι των Δικηγορικών Συλλόγων Αθηνών και Καλαμάτας αναμένουν μέσα στους επόμενους μήνες τη δημοσίευση της απόφασης της Ολομέλειας του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου για να προσφύγουν στο Στρασβούργο.

Η απόφαση του ΣτΕ
Υπενθυμίζεται ότι η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας σε διάσκεψη, κεκλεισμένων των θυρών, έκρινε σχεδόν ομόφωνα, ότι είναι αντισυνταγματική και παράνομη η νομοθετική ρύθμιση που προβλέπει ότι η ΔΕΗ θα διακόπτει την παροχή του ρεύματος σε περίπτωση κατά την οποία ο καταναλωτής δεν πληρώσει το “χαράτσι” που περιλαμβάνεται στον λογαριασμό του ρεύματος.

Παράλληλα, οι σύμβουλοι Επικρατείας έκριναν ότι η επιβολή του χαρατσιού είναι συνταγματική και νόμιμη. Και αυτό γιατί το ειδικό τέλος δεν είναι πάγιος φόρος (δηλαδή δεν θα πληρώνεται μόνιμα και σταθερά), αλλά είναι έκτακτος.

Συγκεκριμένα, το “χαράτσι” έχει επιβληθεί για δύο χρόνια. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με τους δικαστές, η επιβολή του δεν προσκρούει σε καμιά συνταγματική επιταγή.

πηγή:  kartesios

"Να πείτε στον κόσμο να ξεσηκωθεί ! " (αναδημοσίευση)

....Τον γνωρίζω προσωπικά τον Δημήτρη, μπορεί να μην τον λένε Μανίκα, αλλά τον λένε Δημήτρη,τον λένε Κώστα και Μανώλη και Αργύρη…. Την λένε Μαρία και Ελένη και δεν μένει στην Κομοτηνή, μένει δίπλα και απέναντί μου, είναι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι……..

http://www.youtube.com/watch?v=XOQzIS6UD7Q&feature=related

Είναι λέει, ο Δημήτρης Μανίκας, 52 χρονών, πατέρας 2 παιδιών. Απολυμένος από την εργασία του εδώ και 9 μήνες. Δεν ξέρει γιατί τον απέλυσαν, δεν του έδωσαν απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημά του και δεν του έδωσαν, ούτε την αποζημίωσή του.

…..Πολλοί από αυτούς βουτηγμένοι μέσα στην άγνοια, βολεμένοι σε μιαν εικονική πραγματικότητα, άλλοι εγκλωβισμένοι στις φοβίες και τις ανασφάλειές τους, άλλοι πάλι μέσα στις ιδεοληψίες τους, παραπληροφορημένοι, συντηρητικοί, συμβιβασμένοι, στριμωγμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο. Και άλλοι δυναμικοί, αποφασισμένοι και ενταγμένοι, προσηλωμένοι στο όραμα μιας νέας κοινωνίας, μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση.

Γνώστες αυτού που θα ακολουθούσε, γνώστες της επικείμενης κατάρρευσης αυτής της εικονικής ψευδεπίγραφης ευημερίας, της πασπαλισμένης με χρυσόσκονη. Γνώστες και αγωνιστές, για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών εργασίας, καλύτερου μεροκάματου, αγωνιστές για την κατάκτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων,που σήκωναν καθημερινά το ανάστημά τους με όπλο την ιδεολογία τους και το όραμά τους για καλύτερη ζωή, τέτοια που την δικαιούνται και την αξίζουν.

Κοινό χαρακτηριστικό: Όλοι, άνθρωποι του μόχθου, όλοι, “εργάτες” του παραγόμενου  πλούτου και όλοι με τα όνειρά τους.  

Και “ξαφνικά” (για όσους δεν γνώριζαν)  βρέθηκαν μετέωροι στην άκρη του πουθενά. Βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια εφιαλτική πραγματικότητα, που είναι δύσκολο να ερμηνευτεί.  Δύσκολο να ερμηνευτεί, αλλά πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπισθεί.  Πολλοί από αυτούς δεν ενδιαφέρονται άλλωστε να την ερμηνεύσουν, να την αντιμετωπίσουν θέλουν.  Είναι  όμως που δεν ξέρουν, ότι μόνοι τους δεν μπορεί να την βάλουν κάτω.  Όχι  γιατί δεν έχουν την δύναμη, όχι γιατί δεν γνωρίζουν την “βιοπάλη”. Ίσα ίσα, είναι αυτοί που για χρόνια κινούν τις μηχανές, είναι αυτοί που κινούν τα πλοία και τα αεροπλάνα, είναι εκείνοι που κουβαλούν στις πλάτες τους το πηλοφόρι, είναι εκείνοι που γυρίζουν τον τροχό της ζωής.

 ....Αλλά  κανείς δεν τους έμαθε ότι χωρίς αυτούς γρανάζι δεν γυρνά.
Κανείς  δεν τους έμαθε ότι  μπορούν και πρέπει  να γυρίσουν  τον ήλιο και  για να γυρίσει ο ήλιος  θέλει “δουλειά” πολύ. Ποτέ δεν έμαθαν το “μαζί”, δεν έμαθαν τι θα πει σύντροφος στον καθημερινό αγώνα, δεν έμαθαν ότι είναι αυτοί οι παραγωγοί του πλούτου που καρπώνεται το “συλλογικό” αφεντικό, που με τις δικές τους πλάτες   γίνεται πιο ισχυρό για να απομυζά τον πλούτο της δουλειάς τους. Έτσι και τώρα, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό ότι  εχθρός δεν είναι το κάθε  αφεντικό ξεχωριστά, αλλά το σύστημα το ίδιο.

Το σύστημα που τόσα και τόσα χρόνια εκμεταλλεύτηκε και που σήμερα πια, οδηγήθηκε στο αδιέξοδό του μην μπορώντας να συνεχίσει να λειτουργεί με τους προηγούμενους όρους. Έτσι προσπαθεί να επιβάλλει νέους όρους και αυτοί, δεν είναι άλλοι από την καταστροφή, την εξόντωση μέρους της εργατικής τάξης.

Όταν ο Δημήτρης, ο Κώστας, ο Αργύρης, η Μαρία, η Ελένη… συνειδητοποιήσουν,ότι ο εχθρός δεν είναι ο κάθε ξεχωριστός εργοδότης, ότι ο συλλογικός εργοδότης, το κεφάλαιο “αυτοπροσώπως” και “απρόσωπα” είναι ο  ΤΑΞΙΚΟΣ  τους εχθρός, κυρίως όμως όταν θα συνειδητοποιήσουν αυτό το ΤΑΞΙΚΟΣ, τότε, θα βρουν τους τρόπους, τις μέθοδες, θα βρούμε την δύναμη για να γίνουμε από τάξη καθ΄εαυτή, τάξη για την πάρτι μας.

Ακούστε τον Δημήτρη στο 9,51. Τον ρωτάει ο συνομιλητής του “Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε” και ο Δημήτρης μέσα στην απόγνωσή του απαντάει:

        “Να πείτε στον κόσμο να ξεσηκωθεί”

...Και πάρα κάτω στο 10,31 ! 
“Αύριο θα πάνε  να γ….νε 8ώρες σ΄ένα εργοστάσιο  για  4 κατοστάρικα. Εγώ δεν το θέλω αυτό το πράγμα”…..δεν δούλευα 30 χρόνια,δεν τάφαγα…, για να πεθαίνω στην πείνα”……

Αισθάνεσαι τα μηνίγγια σου να χτυπούν, τους παλμούς να ανεβάζουν γκάζια και θυμώνεις. Θυμώνεις πολύ γι΄αυτό που συμβαίνει, θυμώνεις πολύ που οδήγησαν τον “Δημήτρη” μέχρις εδώ, μα πιο πολύ θυμώνεις, που δεν βαδίζεις όσο αποφασιστικά θα μπορούσες, στον δρόμο που θα σου δώσει την δυνατότητα να δείξεις την δύναμη που έχεις, έτσι που να δικαιωθείς κατά πως σου αρμόζει και κατά πως έχεις χρέος. Οργίζεσαι που δεν μπορείς να ορθώσεις ανάστημα, έτσι που να έχεις αποτελέσματα. Θλίβεσαι για τον τρόπο έκφρασης του Δημήτρη, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ξέρεις ότι κάθε άλλο παρά διέξοδο μπορεί να δώσει στο πρόβλημα του Δημήτρη, που δεν είναι μόνον δικό του. 

Θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τέτοια φαινόμενα, θα οδηγηθούν  εργαζόμενοι,  άνεργοι και ευπαθείς ομάδες, σε τέτοιες και άλλες πράξεις απόγνωσης;  

Οι χιλιάδες αστέγων, οι πάνω από 1.000.000 άνεργοι, οι νέοι των 400-500 ευρώ, οι συνταξιούχοι πείνας, οι δικοί μας άνθρωποι εμείς οι ίδιοι, πώς θα συσπειρωθούμε, πώς θα αντισταθούμε πώς θα συντονιστούμε;

Ήδη βρισκόμαστε και μπροστά  στην “απόφαση” χιλιάδων απεργών σε εργοστάσια, σε λιμάνια και σταθμούς, σε υπηρεσίες, σχολεία και πανεπιστήμια. Αλλά ο  αγώνας θα πρέπει να εκφραστεί, ακόμα πιο μαζικά, ακόμα πιο αποφασιστικά καισυντονισμένα. Οι 124 μέρες αποφασιστικού ηρωικού  αγώνα των Χαλυβουργών, δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε γιατί απάντηση δική μας δεν μπορεί να είναι παρά οι ταξικοί αγώνες, η συσπείρωση όλο και περισσότερων εργαζομένων στον κοινό στόχο της ανατροπής του σάπιου συστήματος. Όχι από βίτσιο, αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη διέξοδος μέσα στο σύστημα αυτό.  

Η τραγωδία έχει αρχίσει και ξετυλίγει το κουβάρι της, ζωγραφίζει στους τοίχους των σπιτιών μας, στις γειτονιές και  στις πλατείες το φρικιαστικό της πρόσωπο. Αρκετός χρόνος έχει ήδη χαθεί. Δεν  υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο, δεν μπορούμε να μένουμε “χαλαροί” μπρος στην φρίκη αυτού του ταξικού πολέμου και της εξόντωσής μας.

πηγή: ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΕΥΟΣΜΟΥ

ΕΞΩ Η ΜΑΦΙΟΖΙΚΗ ΒΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ! (αναδημοσίευση)

ΕΞΑΡΧΕΙΑ 2012: μεθοδευμένο από την αστυνομία στοίβαγμα τοξικοεξαρτημένων σε κεντρικά σημεία της γειτονιάς, εγκατάλειψη των κατοίκων στο έλεος των συμμοριών, ελεύθερη χρήση και διακίνηση ναρκωτικών σε πάρκα και πεζοδρόμους, δρόμοι γκέτο, εμπρησμοί αυτοκινήτων, τραμπουκισμοί, ληστείες σε μικρομάγαζα και περίπτερα ...

αν αισθάνεστε, όπως κι εμείς, ότι οι καθημερινές εκδηλώσεις μαφιόζικης βίας δηλητηριάζουν τη ζωή σας και σας καταδυναστεύουν 

ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ! 

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ -ΣΥΖΗΤΗΣΗ, ΠΕΜΠΤΗ 1 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ 7Μ.Μ. 

ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΙΣΟΓΕΙΟΥ, Ζ. ΠΗΓΗΣ 87 και ΣΜΟΛΕΝΣΚΥ 

  

Μέρα με τη μέρα κάθε πόλη και γειτονιά βιώνει τις οδυνηρές συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Η φτώχεια, η πείνα και η εξαθλίωση είναι εμφανείς σε κάθε δρόμο. Πλάι μας οι αποκλεισμένοι πληθαίνουν: Συμπολίτες μας άστεγοι, άνεργοι και πεινασμένοι ψάχνουν σε εισόδους πολυκατοικιών ένα μέρος να ξαπλώσουν και αναζητούν την τροφή τους σε κάδους σκουπιδιών. Άνθρωποι άρρωστοι, εθισμένοι σε ναρκωτικές ουσίες περιπλανιούνται στους δρόμους, θύματα μίας συγκεκριμένης πολιτικής κατάργησης των προγραμμάτων στήριξης και απεξάρτησης.

Παράλληλα, μαφιόζοι κυκλοφορούν στη γειτονιά. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά κοινού ποινικού εγκλήματος που συμβαίνουν τελευταία. Ληστείες, κλοπές, βανδαλισμοί σε καταστήματα και σπίτια, προπηλακισμοί και χειροδικίες, διακίνηση ναρκωτικών και στοίβαγμα τοξικοεξαρτημένων σε δρόμους - γκέτο είναι τα κομμάτια ενός παζλ για τη διάχυση του φόβου στη γειτονιά. Οι πρακτικές αυτές αποτελούν μέρος ενός καλοστημένου παιχνιδιού που το κράτος, οι δημοτικές και κυβερνητικές αρχές και οι μηχανισμοί τους προσπαθούν να στήσουν. Επειδή αυτές γεννιούνται από την κρίση, εμείς δε στοχοποιούμε τα θύματά της και δεν εναποθέτουμε τη λύση του προβλήματος στους δημιουργούς του. Εξάλλου είναι όλοι μέρος του σχεδίου που θέλει μια ολόκληρη γειτονιά και κοινωνία αποχαυνωμένη, τρομοκρατημένη, αδύναμη να διεκδικήσει ακόμα και τα αυτονόητα δικαιώματά της και τελικά χειρίσιμη. 

Η δική μας απάντηση στον φόβο, στον υφέρποντα ρατσισμό προς άτομα και κοινωνικές κατηγορίες είναι η αντίσταση και η αλληλεγγύη!

Δεν εφησυχάζουμε, δεν τρομοκρατούμαστε,  συλλογικά και μαζικά αντιστεκόμαστε! 

Δεν κρύβουμε το πρόβλημα.Το αναδεικνύουμε και το απαντάμε με τον τρόπο που τόσα χρόνια πετυχημένα κάνουμε ... τη συλλογική δράση.

Από: Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων

http://exarchia.pblogs.gr/2012/02/exw-h-mafiozikh-bia-apo-ta-exarheia.html

Εξάρχεια... (αναδημοσίευση)

Βρήκα και αναδημοσιεύω αυτό το κείμενο.

Βλέποντας από μια άλλη οπτική, μέρες πούναι,

τούτη τη μικρή μας "πατρίδα".

Εξάρχεια...

επέστρεψα μετά από χρόνια

στη γη των "κολασμένων" ΧΑ!

τον εξαρτημένων και του περιθωρίου...κατά πως λένε

περπάτησα στους δρόμους και ανάπνευσα

"αέρα καθαρό"...θυμήθηκα...

..........................................

εκεί που γνώρισα Αγγέλους

που δεν με γνώριζαν και μου άπλωσαν το χέρι

με έκαναν δική τους...μου έδειξαν...μου έμαθαν πράγματα...

..........................................

στα Εξάρχεια...εκεί που οι άλλοι φοβόντουσαν

εγώ γνώρισα την ελευθερία...

με εμπιστεύθηκαν

και εμπιστεύθηκα

αγαπήθηκα

και αγάπησα

............................................

στα Εξάρχεια...εκεί που μπορείς να μαζέψεις μαδημένα φτερά σε κάθε γωνιά...

Υ.Γ στην Ανδριάνα..
...κι ας μην το διαβάσει ποτέ, 

γιατί τώρα μόνο με τα μάτια της ψυχής της μπορεί να δεί,

 όπως πάντα άλλωστε...
το τραγούδι που αγαπά, αφιερωμένο...
αυτή δεν θα το ακούσει...
ακούστε το εσείς...

http://www.youtube.com/watch?v=s2g5Xr3xE1c&feature=player_embedded

Αναρτήθηκε από: http://oneirouodos.blogspot.com

Διεγράφησαν χρέη των Ισλανδών πολιτών (αναδημοσίευση)

Οι τράπεζες της Ισλανδίας διέγραψαν δάνεια των νοικοκυριών που αντιστοιχούν στο 13% του ΑΕΠ της χώρας, μειώνοντας το βάρος χρέους για περισσότερο από το ένα τέταρτο του πληθυσμού της, σε μία εκπληκτική ενέργεια που καταδεικνύει ότι οι χρεοκοπημένες οικονομίες μόνο με την διαγραφή χρεών μπορούν να διασωθούν (και ειδικά όταν πρόκειται για χρέη όπως τόκοι από κεφάλαια που έχουν πληρωθεί εις διπλούν ή και τριπλούν όπως στην περίπτωση της Ελλάδας) και όχι με το να φορτωθούν νέα δάνεια.

Την ώρα που στις Βρυξέλλες η Ελλάδα θα φορτωθεί ένα ακόμα δάνειο 130 δισ. Ευρώ για να φτάσει το 2020 να χρωστά όσα το 2009 (!) η Ισλανδική Ένωση Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών ανακοίνωσε ότι με την διαγραφή των χρεών θα επανέλθει σταδιακά στην ανάπτυξη το αργότερο σε δύο χρόνια και ότι τα μέτρα που έλαβε η Ισλανδία για να αναγεννηθεί από την κρίση του 2008 αποδεικνύονται αποτελεσματικά. Μάλιστα τώρα οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν τώρα ότι οι Ισλανδοί δεν επιθυμούν να ενταχθούν στην ΕΕ, γιατί θεωρούν ότι αποτελείται από χρεοκοπημένες προβληματικές οικονομίες!

«Μπορείτε να πείτε με βεβαιότητα ότι η Ισλανδία κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στη διαγραφή χρέους νοικοκυριών. Η χώρα έκανε ό,τι χρειαζόταν σε μία κρίση, ακολουθώντας τα εγχειρίδια. Οποιοσδήποτε οικονομολόγος θα συμφωνούσε» δηλώνει ο Λαρς Κρίστενσεν, επικεφαλής οικονομολόγος αναδυόμενων αγορών στην τράπεζα Danske στην Κοπεγχάγη.

Το δημοσίευμα τονίζει ότι αποδεικνύονται αποτελεσματικά τα μέτρα που πήρε η Ισλανδία για να αναγεννηθεί από την κρίση του 2008, όταν οι τράπεζές της προχώρησαν σε χρεοκοπία για το ποσό των 85 δισ. δολαρίων.

Βέβαια, για να γίνουν όλα αυτά η Ισλανδία έπαιξε πολύ έξυπνα το γεωστρατηγικό της «χαρτί»: Όταν πτώχευσε και άρχισαν οι ταραχές στην φιλήσυχη χώρα και κανείς δεν της από τους δυτικούς της συμμάχους δεν έδινε βοήθεια (η Ισλανδία ανήκει στο ΝΑΤΟ) “φλερτάρισε” επί ένα μήνα με την Ρωσία. Μόλις ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Β.Πούτιν εξήγγειλε πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων για την διάσωση της ισλανδικής οικονομίας» αμέσως σε 24 ώρες η Βρετανία και η Νορβηγία δήλωσαν ότι «Θα βοηθήσουνε άμεσα την Ισλανδία», όπως και έγινε.

Εμείς τρέχουμε για να συνάψουμε ένα ακόμα δάνειο, το μόνο βέβαιο για το οποίο είναι ότι δεν θα αποπληρωθεί ποτέ, αφού προβλέπει ρυθμούς ανάπτυξης 4-7% σε μία χώρα με ύφεση 6,8%!

Α, και κάτι άλλο: Στην Ισλανδία οι τράπεζες κρατικοποιήθηκαν αμέσως μετά την χρεοκοπία. Στην Ελλάδα το κράτος «τραπεζοποιήθηκε» με τον διορισμό τραπεζίτη ως πρωθυπουργού και την πληρωμή των χρεών των τραπεζών από του κούρεμα, από τους πολίτες!

Υπάρχει ελπίδα; 

αναδημοσίευση από: http://epam-ir.blogspot.com/

Video: Η νίκη ενάντια στις διακοπές ρεύματος (δείτε το !)

Για ακούστε προσεκτικά όλο το video !

Κάντε ΚΛΙΚ εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=o1VjI9Fugb8&feature=player_embedded

Δεν πληρώνω-είναι Καθήκον (αναδημοσίευση)

αναδημοσίευση από http://e-apenanti.blogspot.com/

Ακούστε γρακύλοι: Φοροεισπράκτορες και καρπαζοεισπράκτορες των τοκογλύφων, των μαυραγοριτών της κατοχής, των όρνεων-"επενδυτών", των κάθε είδους κατακτητών. Δεν έμεινε τίποτα να σας δώσουμε. Τάχετε αρπάξει εδώ και δεκαετίες. Ρημάξατε τη χώρα με το μαστίγιο και με το καρότο. Την αφήσατε, όχι μία, αλλά χίλιες φορές ανυπεράσπιστη στους λύκους, έχοντας πρώτα εξασφαλίσει τη μερίδα σας στο πλιάτσικο της πατρίδας μας.

Ακούστε γρακύλοι: Τούτη τη φορά δεν μπορείτε να μας εξαπατήσετε. Γιατί δεν θέλουμε να σκύψουμε το κεφάλι και να χώσουμε το χέρι στη τσέπη και να σας πούμε πάρτε τα, δεν μας επιτρέπεται να σας εκχωρήσουμε την αξιοπρέπεια των παπούδων και των γιαγιάδων μας ! Δεν θέλουμε να γίνουμε συνεργοί σας στην έσχατη αφαίμαξη του τόπου μας, δεν θέλουμε να οπλίσουμε το χέρι σας για να μας κατασφάξει. Αρκετά !

Ακούστε γρακύλοι: Με μια προβειά και μια μπέρτα ξεσκισμένη γίνατε πατριώτες και μνηστήρες των αξιών μας, πιστεύετε σε έναν Θεόν. Εσείς που μόνος σας Θεός είναι η δοτή εξουσία και τα λάφυρά της. Ξέρετε πολύ καλά πως δεν πιστεύετε σε κανέναν θεό, ομολογείτε κυνικά πως δεν είμαστε παρά οι αριθμημένοι των κρεματορίων. Αφού μας κλέψατε τον πλούτο μας, διαπομπεύσατε τις αξίες μας, ευνουχίσατε τα όνειρά μας, καταργήσατε το δικαίωμά μας να ελπίζουμε, επιστρατεύεσθε τώρα σαν οι οδηγοί των καμιονιών προς την Κόλασή μας.  

Ακούστε γρακύλοι: Το  Δεν πληρώνω είναι ο νέος μας όρκος, το Μολών Λαβέ, το Ελευθερία ή Θάνατος, το σύγχρονο Αρκάδι μας. Δεν θα σας δώσουμε τα σπαθιά μας να μας πάρετε το κεφάλι, δεν θα σας παραδώσουμε το ψωμί των παιδιών μας για να τα κάνετε δούλους στα σκλαβοπάζαρα των ειδικών οικονομικών ζωνών των αφεντικών σας, δεν θα πτωχεύσουμε την πατρίδα μας. Κάθε οβολός μας στα ταμεία σας είναι το αίμα μας που θέλετε να αποστραγγίξετε, αλλά είναι και το βότανο που θα σας θεριέψει.

Ακούστε γρακύλοι: Ήλθε η ώρα να φτύσουμε στα μούτρα σας τις εντολές των εντολέων σας, τα χαρατσιόχαρτα των αγάδων σας. Έρχεται η ώρα της διαπόμπευσής σας, σαν τις πόρνες του Παρισιού το '45. Και γελοιοποιήστε αν μας κουνάτε το δάκτυλο, αν ανεμίζετε το μαστίγιο πάνω από τα κεφάλια μας. Γιατί θάλθει η στιγμή που θα ευχόσασταν πρώτοι οι αγάδες σας να είχαν πάρει τα κεφάλια. Αν δεν έχετε το ανάστημα να αποδεχτείτε τη μοίρα σας, αν μπορείτε προς το παρόν να κρυφογελάτε ανάμεσα στις σελίδες της ιστορίας, αν δεν έχετε την συστολή να προφέρετε τις λέξεις μας, αν δεν έχετε το φόβο να εμφανίζεστε ακόμα στην Αγορά, τόσο το χειρότερο για σας.  

Ακούστε γρακύλοι: Είδαμε στα 191 χρόνια της ανεξαρτησίας μας τις πιρουέτες σας, δοκιμάσαμε τις εξαρτήσεις σας, γευθήκαμε τις προδοσίες σας. Αναγνωρίζουμε την προβειά των λυκανθρώπων που κατασπαράζουν όποιον βρούν μπροστά τους. Τα χνώτα σας μυρίζουν αίμα, η φωνή σας ηχεί σαν τον βρυχηθμό της ύαινας, το βλέμμα σας είναι σκοτεινότερο ενός νυκτόβιου αρπακτικού.

Μάθετε τελικά γραικύλοι. Και σείς οι επόμενοι και οι μεθεπόμενοι: Δεν περιμένουμε να μας σώσετε. Κοιτάτε να σωθείτε εσείς και το κομπόδεμά σας. Γιατί στα 4.000 χρόνια της ιστορίας μας, ένα λάθος δεν κάναμε  ποτέ: Να σμίξουμε με τους προδότες μας. Ας σας στεγάσουν αυτοί που περιέθαλψαν και τους εγκληματίες του 3ου Ράϊχ, αν δεν τους γίνετε βάρος. 

----------------------------

ΥΓ: Με χαρά διάβασα το άρθρο του Στάθη στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα που με συγκίνησε περισσότερο. Έχει και κάποια "συγγένεια" με αυτό που διαβάζετε..

Στάθης: Όταν θα πάρουν φωτιά οι ασπίδες

....."Οχι, δεν είναι πατρίδα μου οι εντολές των τοκογλύφων, πατρίδα μου είναι η τήρηση του Συντάγματος.

    Οφείλω να αντισταθώ για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας στον Υπουργό Οικονομικών -εν προκειμένω στον Βενιζέλο- που βάζει 23% ΦΠΑ στην μπουγάτσα αν είναι αλμυρή και 13% αν είναι γλυκιά. Η μαλακία δεν είναι θεσμός,

ούτε μπορεί πατρίδα μου να γίνει ο εκβιασμός, η τρομοκρατία, η καταστολή, ο παραλογισμός και η ανικανότης. Και η ντροπή.

Πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, της μάνας μου και του πατέρα μου η ιστορία, των παιδιών το πεδίο -δεν μπορώ να την παραδώσω μικρότερη.

Δεν ανέχομαι πλέον τους χυδαίους που με κατασυκοφάντησαν urbi et orbi ότι είμαι διεφθαρμένος και τεμπέλης, ότι μαζί τους τα έφαγα. Οφείλω να τους αντισταθώ. Να τους απονομιμοποιήσω. 

Δεν πρόκειται να πληρώσω τα χαράτσια που μου επέβαλαν και θα μου επιβάλουν, πρώτον διότι δεν είμαι ούτε τούρκος ούτε ραγιάς για να με σφάζει όποτε γουστάρει ο αγάς -ούτε είναι η χώρα μου οθωμανικό σαντζάκι, ώστε νόμος νά 'ναι η ανομία και δεύτερον δεν θα νομιμοποιήσω με τον οβολό μου τη ληστεία εναντίον όλων μας -διότι δεν πρόκειται περί κάποιας θυσίας για να σωθεί η πατρίδα

..αλλά πρόκειται για το τίμημα της προδοσίας -την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο.

Οχι, δεν θα πληρώσω το μερίδιό μου για τα τριάντα αργύρια του Ιούδα, δεν θα γίνω συνένοχός τους. Ως εδώ!

Δύο χρόνια τώρα η χώρα καταστρέφεται. Σε αυτό συμφωνούν όλοι, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια μάς γύρισαν πίσω στο 1950 -οφείλω συνεπώς να αντισταθώ.

Πατρίδα μου ήταν τα σχολικά βιβλία -τα 3.000 χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, απ' τον Ομηρο ώς τον Νίκο Γκάτσο - τι να προδώσω και γιατί; τα κυπαρισσάκια ή τα ηλιοβασιλέματα;

Δεκάδες φορές ώς τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα..."

Ελευθεροτυπία 8/10/2011

Εξάρχεια: Κατοχή, Τρομοκρατία και Καταστολή.

Η περικύκλωση των Εξαρχείων από 

δυνάμεις των ΜΑΤ 19/2/2012
(...και αφήστε τα Μουσεία στην τύχη τους)

Νεώτερη ενημέρωση: 
-12 διμοιρίες των ΜΑΤ περικύκλωσαν τα Εξάρχεια.
-60 προσαγωγές από τη γειτονιά.
-135 συνολικά οι "προληπτικές" προσαγωγές στην Αθήνα.
-6 από τις προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις.


------------------
Τρομοκρατημένες οι δύο κατοχικές τρόϊκες από τη λαϊκή εξέγερση της περασμένης Κυριακής, έκαναν τα πάντα αυτή τη φορά για να περιορίσουν και να καταστείλλουν τη λαϊκή έκφραση μέσω της πορείας διαμαρτυρίας προς το Σύνταγμα.


Σε όλη την Αθήνα και από νωρίς αναπτύχθηκαν σε πρωτοφανή έκταση αστυνομικές και ειδικές δυνάμεις τρομοκράτησης και καταστολής, όσο καμμία άλλη φορά. Εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις "προληπτικού χαρακτήρα" προσπάθησαν να σπείρουν τον φόβο στους πολίτες της Αθήνας που ήθελαν να διαμαρτυρηθούν. Αυτό καταγγέλθηκε από τους διοργανωτές της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα και ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Εμείς οι κάτοικοι της περιοχής το ζήσαμε. Σήμερα τα Εξάρχεια βίωσαν μέρες "επιχειρήσεων αρετής" ή μέρες κατοχικού προγκρόμ. 
Πέραν τούτου για πρώτη φορά και σε τέτοια έκταση υπήρξε και "εμπάργκο' μετακίνησης των πολιτών, μιάς και με αστυνομική διαταγή των κατοχικών δυνάμεων έκλεισαν από νωρίς όλοι οι πλησιέστεροι στο Σύνταγμα σταθμοί του ΜΕΤΡΟ και του ΗΣΑΠ.


Τα Εξάρχεια από πολύ νωρίς ήταν στην κυριολεξία περικυκλωμένα από ΜΑΤ και ασφαλίτες. Κάθε δρόμος που οδηγούσε στην πλατεία-όπου υπήρχε η προαναγγελθείσα προσυγκέντρωση του Δι.Κ.Α. Εξαρχείων -είχε αποκλεισθεί "διακριτικά" από τις δυνάμεις καταστολής και τρομοκράτησης. Αυτό αποθάρρυνε πολύ κόσμο στο να προσέλθει στην προσυγκέντρωση αλλά και στο Σύνταγμα. Επίσης όλοι οι δρόμοι προς το Σύνταγμα ήταν ελεγχόμενοι από ΜΑΤ και άλλες ειδικές δυνάμεις  τρομοκράτησης, προβοκάτσιας και καταστολής. Για να φθάσει το μπλοκ της προσυγκέντρωσής μας στο Σύνταγμα έπρεπε ή να περάσει τον "φράκτη" δεκάδων μπλόκων της αστυνομίας ή να αποφύγει μερικά από αυτά με χίλιους δυό ελιγμούς.

Δεκάδες πολίτες της γειτονιάς μας προσήχθησαν με τη βία στην ΓΑΔΑ ως συνήθως ύποπτοι. Μέχρι αυτή τη στιγμή ό αριθμός τους είναι άγνωστος, όπως άγνωστο είναι ποιές από τις προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Ο στόχος προφανής, οι προφάσεις χυδαίες, όπως αρμόζει σε κάθε φασιστικό καθεστώς-υπηρέτη κατοχικών δυνάμεων.


Η δοτή των τραπεζιτών-τοκογλύφων κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της είναι σίγουρο ότι θα εξανλήσουν όλα τα μέσα που διαθέτουν για να πνίξουν κάθε φωνή, για να καταστείλλουν την επερχόμενη εξέγερση του λαού. Τα μέτρα ενάντια στις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις που υπαγορεύτηκαν από την τρόϊκα και "κλώθονται" από τα υπουργεία "Δικαιοσύνης" και Προ-Πο με την συγκατάνευση των χρυσαυγιτών-μελών της Κυβέρνησης θα βρούν ανάχωμα στον αγώνα μας.
(Σύνταξη Θ.)

Παραγωγή και παραγωγοί χωρίς αφεντικά (αναδημοσίευση).

Αλίευσα το παρόν κείμενο από το http://gregordergrieche.blogspot.com/2012/02/blog-post_6364.html και το παραθέτω ως έχει. Νομίζω ότι κάποια σημεία του κειμένου απαντούν σε μερικά καίρια ερωτηματικά της εποχής μας, ειδικά εκείνα τα σημεία που απαντούν στον τρόπο οργάνωσης της αντίστασης των εργαζομένων. Οφείλω να πώ ότι με άλλα σημεία του κειμένου δεν συμφωνώ, σε άλλα δέ ανιχνεύω προτάσεις επιβίωσης και ανάνηψης από την παρούσα κρίση.

«Τόλμησε να αγωνιστείς, τόλμησε να νικήσεις!»

Σήμερα η εργασία είναι μια πραγματική τρομοκρατία των αφεντικών και του κράτους, που χτίζουν το κοινωνικό συμβόλαιο-κανιβαλισμό του «αποδέξου ή ψόφα». Οι απολυμένοι, οι νεόφτωχοι, οι απλήρωτοι, οι περιθωριοποιημένοι είναι το αποτέλεσμα αυτής της μορφής μονοπωλιακής βίας των καταπιεστών και του κράτους, που την υφίστανται συνολικά τα κοινωνικά υποκείμενα σε όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων.

Στον αντίποδα, ο σύγχρονος κοινωνικός ανταγωνισμός που αναπτύσσεται ενάντια στη βίαιη προλεταριοποίηση εργαζομένων, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, είναι ένα «ένστικτο ζωής», μια διαρκής σύγκρουση που πηγάζει από την αντίθεση κράτους-κοινωνίας και βρίσκεται στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης και όλων των αντιπαραθέσεων. Αλλά με όρους διαφορετικούς από το παρελθόν, που έχουν να κάνουν κυρίως με τη βίαιη ανάπτυξη της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Δεν έχει να κάνει με το σικ «ριζοσπαστισμό» αυτών που στα σαλόνια της εξουσίας παραχαράσσουν την ανεξαρτησία και αυτονομία του κόσμου της εργασίας, φωνασκώντας υπέρ της κρατικής πολιτικής. Ούτε έχει να κάνει απλά με την ανεξαρτησία και αυτονομία από τα κόμματα και τον κρατικό συνδικαλισμό, αλλά αντικατοπτρίζει το κίνημα απελευθέρωσης και χειραφέτησης του ίδιου του κόσμου της εργασίας.

Πρόκειται για μια μαχόμενη διαδικασία ρήξης με την πολιτική εξουσία (κράτος, κόμματα, δικαστήρια, φυλακές), με τα κρατικά συνδικάτα, με τους καπιταλιστικούς μηχανισμούς παραγωγής-διανομής, με τους καθεστωτικούς πολιτιστικούς και κανονιστικούς θεσμούς. Μια πολιτική απειλητική διαδικασία, όπου οι πολιτικά αδύναμοι είναι οι επιτιθέμενοι απέναντι στους κρατούντες και όπου οι εξεγερμένοι-ανυπότακτοι είναι οι δημιουργοί κυτταρικών δομών αντιεξουσίας-ζωνών ελευθερίας στην παραγωγή και στην κοινωνική ζωή, χωρίς αφεντικά.

Κι επειδή οι «αιώνιες» αλήθειες και τα δογματικά πολιτικά τροπάρια τελείωσαν, η αναζήτηση και το νόημα του άμεσου κοινωνικού μετασχηματισμού και της θεώρησής του, βρίσκεται όχι μόνο εκτός των ορίων του συστήματος, αλλά και σύμπασας της αριστεράς των διακηρυκτικών πολιτικών φλυαριών και των ανώδυνων διαδηλώσεων-περιπάτων. Ούτε υπάρχει, ούτε εξαντλείται στις όποιες ενδοαριστερές πολιτικές αντιθέσεις τους που χρησιμοποιούνται για τη διαίρεση του κόσμου της εργασίας, τον ιδεολογικισμό και τον αγωνιστικό αφοπλισμό των εργαζόμενων. Διότι ριζοσπαστική ρήξη με το σύστημα και αντικαθεστωτική κοινωνική πολιτική των από κάτω, σημαίνει μαζική αντεπίθεση στην καρδιά της εξουσίας, στις εμπροσθοφυλακές των αφεντικών που δεν καταβάλλουν τα δεδουλευμένα, στους υπεύθυνους των μαζικών απολύσεων και της ολοένα μεγαλύτερης εξαθλίωσης, στους υπεύθυνους για την αυξανόμενη κρατική τρομοκρατία σε διαδηλωτές, απεργούς, μετανάστες, νεολαία, στους κρατικούς αξιωματούχους για τα πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα που διαπράττουν σε βάρος της κοινωνίας.

Ο «ξεκρέμαστος» κόσμος της εργασίας

Ακόμα και τα πιο μαζικά συλλαλητήρια ή συγκεντρώσεις δεν μπορούν να απαντήσουν στον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της κρατικής πολιτικής και στη βίαιη μετατροπή των εργαζομένων σε εξαθλιωμένη μάζα. Συνεπώς, τα διδάγματα και η εμπειρία των προηγούμενων αγώνων και της εξέλιξής τους, πρέπει να ενώνονται ολικά με την ανάπτυξη της άμεσης συλλογικής δράσης και την αποφασιστικότητα του κόσμου της εργασίας να απαλλαγεί από τους μαγαζάτορες και τους καντηλανάφτες όλων των πολιτικών ιερατείων. Σε κάθε ζωντανή χειραφετημένη κίνηση του κόσμου της εργασίας είναι επιτακτικό να σπαστεί το πολιτικό εμπόριο των μεν και οι λιτανείες των δε, για να επαναδημιουργηθεί η οργανική σχέση θεωρίας και δράσης. Είναι περισσότερο η θέληση για αυτενέργεια και χειραφετημένη δράση όλων αυτών των εργαζομένων που είναι «ξεκρέμαστοι» και που στην πραγματικότητα είναι οι εν δυνάμει φορείς του κοινωνικού μετασχηματισμού. Όχι με την έννοια του εργάτη-πρωτοπορία ή του εργάτη-μάζα, αλλά του «φτωχοποιημένου» εργαζόμενου, ως κοινωνικού υποκειμένου που πλήττεται από την κοινωνική και οικονομική κρίση.

Είναι προφανές ότι η ανασυγκρότηση των αγώνων του κόσμου της εργασίας δεν μπορεί να γίνει με τις ίδιες αγωνιστικές και οργανωτικές μεθόδους του παρελθόντος. Ακόμα χειρότερα, αυτές οι μέθοδοι γίνονται τροχοπέδη που επιδεινώνουν περισσότερο την κοινωνικοοικονομική ανασφάλεια και τη ζωή των εργαζομένων. Πιο συγκεκριμένα, ο κόσμος της εργασίας δεν θα κινηθεί σε ριζοσπαστική κατεύθυνση μόνο μέσα από μια διαδικασία απεργιών ή εξαιτίας μιας ανατρεπτικής συνδικαλιστικής πολιτικοποίησης γενικώς, αλλά κυρίως σε συνδυασμό με την ανάπτυξη σε μαζική κλίμακα της άμεσης συλλογικής δράσης και συνολικά της αντιπαράθεσης με το καθεστώς της κοινωνικής βαρβαρότητας, γκρεμίζοντας τα εμπόδια και τα όρια του κομματικού και κρατικού συνδικαλισμού που στέλνουν ακατάπαυστα τους αγώνες μέσα στο πλαίσιο και στους κανόνες του καθεστώτος.

Ρωγμή στον κόσμο του κέρδους

Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο. Παρά την ένταση της κρίσης, η παραγωγικότητα είναι υψηλή, το ίδιο και οι εξαγωγές προϊόντων, ενώ η υπερεκμετάλλευση στέλνει εκ περιτροπής τον κόσμο της εργασίας από την εργασιακή ανασφάλεια, στην εφεδρεία και από εκεί στο ταμείο ανεργίας και στην εξαθλίωση. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόσο κραυγαλέος βίαιος διαχωρισμός ανάμεσα στα συσσωρευμένα πλούτη και τη φτώχεια, το αποτέλεσμα της οποίας είναι οι «στρατοί» των απολυμένων, των απλήρωτων, των αστέγων και των απόκληρων, που αποτελούν τη σημερινή κοινωνική πλειοψηφία.

Ωστόσο, η αγωνιστική και δημιουργική μορφή του κοινωνικού ανταγωνισμού θα ’πρεπε να είναι στην ίδια αντικαθεστωτική ταχύτητα. Ενώ δημιουργούνται συνεχώς κυτταρικές δομές και μορφές κοινωνικής αντιεξουσίας (τοπικά ανταλλακτικά συστήματα, τράπεζες χρόνου και δίκτυα παραγωγών-καταναλωτών, συνεργατικές ενώσεις, ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι, φυσικές καλλιέργειες, αυτοοργανωμένες καλλιέργειες, κ.λπ.), η αγωνιστική μορφή παραμένει ακόμα στο επίπεδο της απλής διαμαρτυρίας, της λειτουργικής συμβολικής κατάληψης και των πορειών χωρίς αντίκρισμα, ακόμα και στην θεαματική-συμβολική συγκρουσιακή μορφή τους. Προφανώς οι λόγοι είναι πολλοί. Ο πιο σημαντικός, όμως, είναι ότι η πραγματική αγωνιστική και δημιουργική μαζική σύγκρουση απαιτεί ανάληψη ευθύνης και κυρίως υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα.

Ένα παράδειγμα αγώνα που θα μπορούσε να υπερβεί τα εσκαμμένα και εξακολουθεί να έχει μεγάλη απήχηση είναι η απεργία των Χαλυβουργών. Θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε ανοιχτή αντιπαράθεση και πραγματική σύγκρουση με τον Μάνεση, αν υπήρχε η στοιχειώδης ριζοσπαστική πολιτική βούληση, να καταλάβουν οι εργαζόμενοι το εργοστάσιο και να επανακινήσουν την παραγωγή σε κοινωνική βάση, χωρίς αφεντικά. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι εργαζόμενοι χαλυβουργοί αποφασίζουν στις συνελεύσεις τους τη συνέχιση της απεργίας τους και με τον ίδιο τρόπο έμπρακτης κινηματικής αλληλεγγύης, υποστήριξης και συμπαράστασης, όχι μόνο από το Θριάσιο, αλλά απ’ όλο το πανελλήνιο.

Τώρα είναι που ο κόσμος της εργασίας πρέπει να μπλοκάρει την κρατική μηχανή, να επανακτήσει τον κοινωνικό πλούτο, να καταλάβει την παραγωγή, τα εργοστάσια και τις «δημόσιες»-κρατικές υπηρεσίες. Να μετασχηματίσει το περιεχόμενο και την ίδια την παραγωγική διαδικασία με μη κρατικούς, μη καπιταλιστικούς όρους. Με αντιεραρχικές συλλογικές μορφές διεύθυνσης, χωρίς αφεντικά. Με δωρεάν σε όλους δημόσια κοινωνικά αγαθά, που παράγονται και διαχειρίζονται στο πλαίσιο της συνεργασίας, της ισοτιμίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Καταστρέφοντας τις εμπορευματικές σχέσεις και το κέρδος, με κοινωνικά δίκτυα παραγωγής-διανομής, ώστε να καλυφθούν όλες οι κοινωνικές ανάγκες.

Η εποχή επιτάσσει τη δημιουργία ζωνών ελευθερίας, όπου η κοινωνική ζωή θα ορίζεται στη βάση της χειραφέτησης και της αμεσοδημοκρατικής συμμετοχής και η υπεράσπισή της θα γίνεται στο πλαίσιο της κοινωνικής αυτοάμυνας. Ας σηκώσουμε τη σημαία του πραγματικού αγώνα και ας προχωρήσουμε από την απόγνωση στην ελπίδα.

Θοδωρής Θεοδωρόπουλος

Από το 7ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί.