Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Δεσμώτης και οφειλέτης (αναδημοσίευση)

Από Marxism
του Χρήστου Μιάμη

Μπορεί στις γειτονιές των καπιταλιστικών μητροπόλεων να μην ακούγονται θόρυβοι από αλυσίδες. Μπορεί ακόμη οι φυλακισμένοι να είναι ελεύθεροι να περιπλανώνται στην πόλη, απολαμβάνοντας την φαντασμαγορία του καθεστώτος. Οι αλυσίδες όμως βρίσκονται εκεί. Γιατί οι φυλακισμένοι έχουν μετατραπεί οι ίδιοι στα δεσμά που τους φυλακίζουν. Δεσμώτες και δεσμά, ως μια αδιάρρηκτη ενότητα αντιθέτων.

Οι δεσμώτες του καπιταλιστικού καθεστώτος, αποτιμούν την καθημερινή απώλεια της ελευθερίας τους, με γνώμονα το μέτρο του χρέους που τους αναλογεί, απέναντι στο κράτος και στις τράπεζες.

Με αυτό τον τρόπο διενεργείται η αποψίλωση της ατομικότητας από κάθε δυνατότητα καθολικής χειραφέτησης από το καθεστώς, του οποίου η κυριαρχία εδράζεται ακριβώς σε αυτή την παραδοχή. Το άτομο ως πειθήνιος πολίτης, ως συνεπής οφειλέτης, βρίσκεται μόνος του απέναντι στο καθεστώς με μόνο κατοχυρωμένο δικαίωμα, την διττή μονόδρομη επιλογή να συρρικνώσει το ζωτικό χώρο της ελευθερίας του ως αντάλλαγμα της επιμήκυνσης, του χρονικού ορίζοντα αποπληρωμής των χρεών του.

Η απόπειρα ατομικής άρνησης υποταγής στο δικαιϊκό πλαίσιο της κυριαρχίας, είναι μια επιλογή μη αναστρέψιμης πορείας προς τις πάντα ανοικτές πύλες του Πύργου του Κάφκα, όπου σωρεύονται και καταχωρούνται οι μικρές ιστορίες ατομικής ανυπακοής, καταλήγοντας πάντα ή σχεδόν πάντα, στους τόπους της λήθης ως σύμβολα παραδειγματισμού. Φιγούρες γυμνής ατομικότητας που είτε στην εκδοχή της αποδοχής είτε στην εκδοχή της άρνησης του κανονιστικού πλαισίου του καθεστώτος, δεν είναι σε θέση να αντιπαρατεθούν στην δεσπόζουσα καθολικότητα της κυριαρχίας.

Δεν υφίσταται δυνατότητα ατομικής χειραφέτησης από την ολοκληρωτική κυριαρχία ενός καθεστώτος που είναι προγραμματισμένο, είτε να ενσωματώνει, είτε να συντρίβει τις επιμέρους εξάρσεις, απονενοημένης απόδρασης.

Η φυγή από την πραγματικότητα δεν είναι αποδεκτή, ακριβώς γιατί δεν είναι δυνατή. Η ριζική αλλαγή της πραγματικότητας είναι εφικτή, ακριβώς γιατί αμφισβητεί την δυνατότητα του καθεστώτος να αντιμετωπίζει την καθολική οικουμενικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, ως θλιβερό μοναδιαίο, σωρευτικό άθροισμα ατομικοτήτων, κομμάτια του παζλ της κυριαρχίας, που η ακριβή τους θέση είναι αμετάκλητα δεδομένη.

Η ενδεχόμενη διάρρηξη του αρραγούς της καπιταλιστικής κυριαρχίας, κυοφορείται ακριβώς στην απροσδόκητη πιθανότητα συλλογικής αμφισβήτησης των πυλώνων της ηγεμονικής κανονικότητας, ως ολιστική μη αποδοχή του δικαιϊκού ιστού που συνέχει, την εσωτερική ισορροπία του καθεστώτος.

Η αμφισβήτηση της δικαιοδοσίας της κυριαρχίας όπως και των θεσμικών εκφράσεων αυτής, να κατακερματίζει και να διυλίζει την ανθρώπινη ζωή ως μέσο συντήρησης της νομοτέλειας του καθεστώτος, μπορεί να τεθεί μόνο με όρους καθολικότητας και μόνο ως υπέρβαση της ατομικής φιγούρας του απεγνωσμένου και χρεωμένου ανθρώπου, σε μια νέα εκδοχή οικουμενικότητας που -ευτυχώς- δεν μπορεί να περιγραφεί, αλλά είναι βέβαιο πως μπορεί να πραγματωθεί μόνο ως συλλογικός αναστοχασμός της ανθρώπινης ζωής, ως καθολική αποκαθήλωση κάθε βεβαιότητας που μοιάζει αληθινή , ενώ είναι μόνο, άλλη μια κατασκευή του καθεστώτος.

Σε κάθε περίπτωση, τρόπος ατομικής διαπραγμάτευσης με την ιστορία δεν υπάρχει, τρόπος ατομικής αναμέτρησης με τους δαίμονες του φόβου και του αναχωρητισμού δεν υφίσταται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.