Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

"Εξάρχεια σε Κίνηση": Γράφει ο Ακτήμων


Στους τακτικούς τιμητές και συμπαραστάτες των εκδηλώσεών μας ο Ακτήμων. Ο φίλος Ηλίας είχε την καλωσύνη να γράψει για τη χθεσινή μας εκδήλωση στο εξαιρετικό  blog που διατηρεί. Τον ευχαριστούμε θερμά. Η ανάρτησή του εδώ.

ΕΝΑΣ «ΠΑΙΖΩ - ΔΡΟΜΟΣ» ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Με τα «ταξίδια», νοερά και πραγματικά κοντεύω να ξεχάσω τι συμβαίνει στη γειτονιά, δηλαδή στα Εξάρχεια και όταν λέω τι συμβαίνει, δεν εννοώ αυτά που περνάνε στα δελτία ειδήσεων αλλά τα καθημερινά, τα απλά που κάνουν οι γείτονες και με τη δράση τους ομορφαίνουν τη γειτονιά και δίνουν άλλη πνοή και χρώμα στους δρόμους της.Έτσι συγκεκριμένα, σήμερα ήταν μια ωραία στιγμή για την απελπισμένη από τα γνωστά προβλήματα, οδό Θεμιστοκλέους όταν στη γωνία αυτού του δρόμου και της Δερβενίων (πεζόδρομοι και οι δύο) στήθηκε με πρωτοβουλία της κίνησης «Εξάρχεια σε κίνηση» χαριστικό - ανταλλακτικό παζάρι σχολικών ειδών και παιδικών βιβλίων ενώ παράλληλα υπήρξε και πρόβλεψη για δημιουργική απασχόληση, από τη Ματίνα, για τα παιδιά που πήγαν εκεί με τους γονείς τους και τους δασκάλους και όπως διαπίστωσα πέρασαν καλά.

Με το σύνθημα «ΠΑΙΖΩ - ΔΡΟΜΟΣ» η κίνηση θέλει να δώσει μια άλλη πνοή στη γειτονιιά και με τις δράσεις της και τις συναντήσεις της (Κάθε Δευτέρα στις 7.30 το απόγευμα στο κηπάκι της Τσαμαδού) να απομακρύνει και να ακυρώσει όλα αυτά που δυσφημούν τα Εξάρχεια και βαραίνουν τη ζωή των μόνιμων κατοίκων τους και των επισκεπτών. Ας βρεθούμε κι εμείς δίπλα τους και μαζί τους για να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.

ΑΘΗΝΑ, 29092013

η φωτογραφία από το http://actimon.blogspot.gr

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

"Εξάρχεια σε Κίνηση", φωτογραφίες από τη σημερινή μας γιορτή

Οδός Θεμιστοκλέους στα σκαλάκια, Κυριακή μεσημέρι 29 Σεπτέμβρη 2013.

προετοιμασίες για το ...μάθημα Ζωγραφικής
 
το χαριστικό παζάρι με τα σχολικά τιμήθηκε δεόντως, "ξεπουλήσαμε"



τα κεράσματα άφθονα. (Γειά στα χέρια σας Μαρία και Αφροδίτη). 
Οι υπόλοιπες κυρίες ελπίζω να μην παρεξηγηθούν..

οι επίδοξοι ζωγράφοι μας χάρισαν μερικά από τα έργα τους.

Τους ευχαριστούμε όλους: όσους ήλθαν, όσους βοήθησαν προσφέροντας, όσους δεν μπόρεσαν να ρθούν.

τέρατα με παράξενες στολές (αναδημοσίευση)



Βούρτσισε τα δόντια σου, πλύνε τις μασχάλες σου, βγάλε τους φακούς σου, γυάλισε τα παπούτσια σου, δίπλωσε προσεκτικά τις πυτζάμες σου, βάλε τα καλά σου, αποχαιρέτα τη μάνα σου, βάλε για ύπνο τα παιδιά, απόψε έρχονται για σένα.

Πότισε τα λουλούδια, ξεσκόνισε το σπίτι, σφράγισε τα παράθυρα, κάνε απόψυξη στο ψυγείο, κατέβασε τα σκουπίδια, φύλαξε το αυτοκίνητο στο γκαράζ, μην πάρεις βαλίτσα, απόψε έρχονται για ‘σένα.

Πλήρωσε το κινητό, πλήρωσε τις πιστωτικές, πλήρωσε το δάνειο, μην ξεχάσεις αναμμένα τα φώτα -φωτιά η ΔΕΗ στις μέρες μας- κλείσε τις εκκρεμότητες, μόνο βιάσου γιατί τώρα πια έρχονται για ‘σένα.

Από το ’36 έρχονται για ‘σένα, μελανοχιτώνες υπουργοί τηλεσχολιαστές /νιτσεβό, νιτσεβό/ δεν είναι τίποτα, 440.894 Σταύροι Θεοδωράκηδες έρχονται για ‘σένα, χωρίς ποδοβολητά, σέρνοντας βαριεστημένα τα βήματα στα οδοστρώματα, έτσι κι αλλιώς εσύ περιμένεις ήσυχα και διακριτικά να ‘ρθουνε για ‘σένα.

Σσσς! Δεν είναι κάτι, μας σκοτώνουνε αθόρυβα, το αίμα στύβει στα πρωτοσέλιδα και η σιωπή απ’ τις παντόφλες είναι δυνατότερη από τον ήχο της μπότας-μας σκοτώνουνε χιλιάδες χρόνια κι εμείς δεν βγάζουμε κιχ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ, ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝΕ

Κυριακή εικοσιδύο ενάτου του δεκατρία, ένα χρόνο και τέσσερις μήνες μετά τον εφιάλτη με τα καδρόνια.
«ΕΙΧΑΝΕ ΜΠΑΣΤΑΚΩΘΕΙ ΣΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΜΑΣ ΦΟΡΟΥΣΑΝΕ ΔΕΡΜΑΤΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ»

Σσσς! 

(ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝΕ ΝΑ ΤΟΝ ΡΙΞΟΥΝΕ)
Όμως στάθηκες, ένας, όσο εμείς δε βγάζαμε κιχ.

(ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΚΑΤΩ ΕΝΑ ΘΗΡΙΟ)

Στάθηκες, ένας, όσο εμείς δε βγάζαμε κιχ, σηκώθηκες και βάδισες ανάποδα, έσκισες εκατοντάδες χιλιάδες εξώφυλλα και έκαψες τα κουπόνια, ακούμπησες έναν ώμο το Σάββατο στη πλατεία Κρήνης, μπήκες στον ύπνο του Νικόλα την Παρασκευή, τραγούδησες στα πιτσιρίκια στην λεωφόρο Δημοκρατίας την Πέμπτη, ήσουν στο Τζάνειο το βράδυ της Τετάρτης, έπιασες την κρότου λάμψης και την έστειλες πίσω, με ευθεία βολή.

Έδειχνες την ταμπέλα, μη κοιτάτε αλλού, μπροστά Πειραιάς, από την άλλη Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου.

27 Αυγούστου έγραφες κάπου: ΣΥΡΙΑl Killer….Στο ίδιο έργο θεατής.

(λίπασμα αυτού του κόσμου όλες οι πεταλούδες που άφησαν τα χέρια σου να κοιμηθούν ήσυχες μέσα σε κάποια γλάστρα)

Το πρωί της Τετάρτης μας το έσβησες από τη μνήμη, τη νύχτα –κενό- κι εδώ δε θέλω να φτάσουμε, δε χτύπησε ποτέ το γαμημένο τηλέφωνο, δε χτύπησε.

-«Πέθανε (Πέθανε) (πες μου) (θυμήσου ρε, ποιός είναι) (φίλος του Θ.) (ένας από τα παιδιά) (Χειρουργείο)»

-«Είναι ένας δικός σας, ένας από σας. Θυμάσαι το όνομα;” μου είπανε πώς –

Είχε τέρατα με παράξενες στολές
που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μεσ στις σκιές*

Με σταματάς, μου λες μαλάκα πάρ’ το όπως όταν κολυμπάς, γρήγορα, (πολιτικό όφελος, πωλήσεις, εφοπλιστές, μήπως μας συμφέρει, κυβέρνηση δολοφόνων, μπάλα, να μη χαθούμε στα στενά, ποιός τους γαμάει, μου λες).

Τα είχαμε πει μια δυο φορές μονάχα. Από σένα κι εκείνη κρατάω/κράτησα μόνο την ευγένεια, με ρωτούν για σας και λέω είναι/ήταν τόσο ευγενικοί που κάτι δε πάει/πήγαινε καλά.

Και κάτι δε πήγαινε καλά, γιατί τόση ευγένεια δε βρίσκει στενό σκοτεινό, και συμπόνια θεριού, Παύλο, να σταθεί και να γλιτώσει σ’ αυτό το κόσμο/ πάνω από ένα χρόνο ακούγαμε πότε τα τύμπανα και πότε τη σιωπή αυτών που σε σκότωσαν / καλά κάνεις κι οργίζεσαι με μας που λέμε τους ήξερα, τους ξέρω, ή τους ήξερα; είναι δύο; ή ήταν; ή είναι;

Μου απαντάς, -Ως εδώ. Και τώρα το νου σας!!

*γραμμένο μαζί με την Εξόριστη

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Τόξα, βέλη και φαρέτρες (αναδημοσίευση)


του ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr/)
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής στις 28/9/2013

Δεν ξέρω ποιος γλωσσολογικός συνειρμός έχει επιβάλει αυτή τη διασκεδαστική -αλλά συνάμα εκνευριστική- συζήτηση για το ποιος περιλαμβάνεται στο «δημοκρατικό ή το συνταγματικό τόξο» και ποιος όχι. Αν η πηγή είναι η Ευκλείδειος Γεωμετρία, υποθέτω ότι ο συμβολισμός σχετίζεται με τη διάταξη των κοινοβουλευτικών εδράνων σε ημικύκλιο. Γεωμετρικά, πράγματι το εγχώριο κοινοβουλευτικό ημικύκλιο είναι ένα τόξο, ήτοι ένα κομμάτι της περιφέρειας του κύκλου. 

Για τους μυστικιστές, που βλέπουν στα μαθηματικά κάτι παραπάνω από ένα μέτρο του κόσμου, ο κύκλος είναι το κατεξοχήν μαγικό σύμβολο, το νοερό όριο προστασίας ή δράσης. Στην αδιάσπαστη γραμμή της περιφέρειάς του υποτίθεται ότι συντελείται η ενότητα πνεύματος και ύλης. Άρα, το τόξο, που είναι μέρος του κύκλου, συμβολίζει το εν δυνάμει πνεύμα. Και στην πιο γοητευτική του μορφή, το ουράνιο τόξο, είναι καλός οιωνός. Ωστόσο, οι συμβολιστές διακρίνουν το τόξο ανάλογα με τη θέση του. Όρθιο, με την κοίλη πλευρά προς τα πάνω, είναι ένα δοχείο έτοιμο να δεχθεί το πνεύμα, ένα θηλυκό σύμβολο. Ανεστραμμένο, είναι ένα σύμβολο νικηφόρο, ανδρικό, επιθετικό.

Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος να πάρουμε τοις μετρητοίς τους μυστικιστές κι όσα αόρατα βλέπουν στον κύκλο και στο τόξο. Αλλά είναι γεγονός ότι το τόξο στην ανδρική εκδοχή του μετατρέπεται πράγματι σε κάτι επιθετικό. Γίνεται όπλο. Μαζί με τη χορδή και το βέλος, είναι το τρίτο αρχαιότερο όπλο, μετά την πέτρα και το ακόντιο, που χρησιμοποίησε ο προϊστορικός άνθρωπος. Και -ερήμην των συμβολικών κανόνων του μυστικισμού ή των απαθών κανόνων της γεωμετρίας- ευθύνεται για τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων στο πέρασμα της ιστορίας. Αναλογικά, από βέλη τοξευτών ίσως έχει εξοντωθεί πολύ μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, απ’ ό,τι με τα σημερινά όπλα μαζικής καταστροφής. Αλλά, ταυτόχρονα, στο τόξο η ανθρωπότητα οφείλει την επιβίωσή της, αφού πρόσφερε στον άνθρωπο-κυνηγό τροφή, με την ασφάλεια της απόστασης από τα επικίνδυνα, φτερωτά ή γοργοπόδαρα, θηράματα. Οι ίδιες λέξεις διασώζουν τη σημασία του τόξου και της ευστοχίας του τοξοβόλου. Το ρήμα «αμαρτάνω», στην αρχική του εκδοχή, αστοχώ κατά την τοξοβολία ή τη ρίψη του ακοντίου. Κι ήταν πολύ σημαντικό να μην αστοχήσει κανείς. Τόσο, που η αμαρτία κατέληξε παραβίαση υπέρτατου κανόνα. Είτε για τοξοβόλους είτε για τους απλούς διαβάτες της ζωής.

Μεταξύ γεωμετρίας και πολέμου, το τόξο είναι λοιπόν μια αρχέγονη έννοια της ανθρώπινης συνθήκης. Σε τελική ανάλυση μπορεί να είναι κι ένας συμβολισμός για την τροχιά που διασχίζει το βέλος του ανθρώπινου πολιτισμού. Ξεκινά από χαμηλά, ανεβαίνει ψηλά, αλλά προορισμός του είναι να καταλήξει στο έδαφος. Σε ποιο σημείο της τροχιάς του βρίσκεται, άραγε, τώρα το βέλος της ανθρωπότητας; Ή να ελπίσουμε ότι δεν είναι το μοναδικό στη φαρέτρα της και τα βέλη της έχουν να διασχίσουν ακόμη πολλές τροχιές ακμής και παρακμής;

Πάντως, μιαν ανάλογη τροχιά έχουν διανύσει και τα τόξα της πολιτικής μας επικαιρότητας, το «συνταγματικό» και το «δημοκρατικό». Προφανέστατα η κυβέρνηση επιχειρεί να χρησιμοποιήσει τα «τόξα» αυτά ως όπλα εξόντωσης ή περιορισμού αντιπάλων της. Και μπορεί όλοι -ή οι περισσότεροι- να παρακολουθούμε με ευχαρίστηση το σύννεφο από βέλη που σκιάζει τον ήλιο της νεοναζιστικής Χ.Α., αλλά δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι αποτελεί τον μοναδικό στόχο. Οι χρυσαυγίτες είναι προφανώς αιφνιδιασμένοι από το γεγονός ότι δέχονται εξ οικείων τα βέλη, από ένα πεδίο στόχευσης που θεωρούσαν ανεκτικό, ίσως και φιλικό απέναντί τους. Παραπλανήθηκαν, ενδεχομένως, από το γεγονός ότι εδώ και δύο χρόνια ραντίζουν με αίμα τις γειτονιές της Αθήνας και της επαρχίας ως παρακράτος χωρίς να έχουν οχληθεί από το κράτος. Οι λοιποί δεν δικαιολογούνται να νιώθουν αιφνιδιασμένοι και συγχυσμένοι. Κι όμως είναι.

Η σύγχυση προέρχεται από το γεγονός ότι τα πολιτικά κόμματα, κοινοβουλευτικά ή μη, διαθέτουν από το ίδιο το σύνταγμα και την κουλτούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Δικαιούνται να αυτο-περιλαμβάνονται ή όχι στα «τόξα» της πολιτικής μας κοινοτοπίας. Ορισμένοι χρησιμοποίησαν τυχοδιωκτικά αυτό το δικαίωμα, όπως οι νεοφασίστες της Χ.Α. Αξιοποιούν το σύνταγμα με ρητό στόχο να το καταργήσουν ή να το «μεταρρυθμίσουν», αντιμετωπίζοντας τη δημοκρατία σαν εκκολαπτήριο φαυλότητας. Άλλοι έχουν πιο ειλικρινή στάση. Οι αναρχικοί, για παράδειγμα, αυτοεξαιρούνται και από το σύνταγμα και από τη δημοκρατία, επιλέγουν τον πόλεμο απέναντί τους και οι αυθεντικότεροι απ’ αυτούς υπομένουν τις συνέπειες.

Στον ενδιάμεσο χώρο υπάρχει ο παράδοξος διαγκωνισμός και ανταγωνισμός στην πασαρέλα της συνταγματικότητας και της δημοκρατικότητας. Είναι ένας πολιτικά περιττός ανταγωνισμός. Ιδιαίτερα στις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης που έχει επιβάλει η κρίση. Τόσο η δημοκρατία, στην έστω θολή της σύλληψη, όσο και το σύνταγμα βρίσκονται υπό μερική αναστολή. Τα «τόξα» που με πάθος υπερασπίζονται τα κόμματα έχουν τόσο περιοριστεί εκ των πραγμάτων, ώστε μερικές φορές είναι ζήτημα αν περιλαμβάνουν οποιονδήποτε άλλο εκτός από την τρόικα. Εδώ και τρία χρόνια δεν έχει ψηφιστεί νομοσχέδιο από τη Βουλή που να μην έχει την έγκρισή της. Το κοινοβουλευτικό «τόξο» έχει περιορίσει την ελαστικότητά του τόσο, ώστε κανένα «βέλος» του δεν υπερβαίνει το όριο των μνημονίων.

Αλλ’ αυτό δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Στην πραγματικότητα, η δημοκρατία κινούνταν πάντα ανάμεσα στα ρευστά κοινωνικά και πολιτικά σύνορα που δημιουργούσαν οι ιστορικές συνθήκες και το σύνταγμα προσαρμοζόταν με καθυστέρηση στις μεταβολές αυτές. Οι σουφραζέτες, για παράδειγμα, βρίσκονταν για πολλές δεκαετίες εκτός συνταγματικού τόξου, μέχρι που τα συντάγματα αναγνώρισαν το τόσο αυτονόητο σήμερα δικαίωμα της γυναικείας ψήφου. Αλλά, για να πάμε σε κάτι πιο ακανθώδες, η αναθεωρητική Βουλή του 2000 έκανε την υπέρβαση ψηφίζοντας το περίφημο άρθρο 14 παρ. 9 του συντάγματος για τον «βασικό μέτοχο» ως υπερόπλο κατά της διαπλοκής. Αλλά σήμερα αυτό το άρθρο μένει γράμμα κενό, χάρη στον νομικό και πολιτικό πόλεμο που κήρυξε η διαπλοκή (με πρωτοστάτες τους σημερινούς «αρχιερείς» των αντιναζιστικών αποκαλύψεων). Μια διαγώνια ανάγνωση στις 79 αναθεωρήσεις του συντάγματος του 2001 θα καταδείξει τόσες «νεκρές» διατάξεις, χωρίς εκτελεστικούς νόμους ή με νόμους που υιοθετούν την εξαίρεση αντί του κανόνα, ώστε να συμπεράνει κανείς ότι ολόκληρο το «συνταγματικό τόξο» κινείται συχνά εκτός συντάγματος ή ακροβατεί πάνω στα εντελώς ρευστά όριά του.

Το ίδιο λίγο πολύ ισχύει για τη δημοκρατία, που παρακολουθεί με βραδύτητα τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. Στη μνημονιακή Ελλάδα έχουν επιβληθεί συνταγματικά αδιανόητοι περιορισμοί στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας εν ονόματι του χρέους, αλλά την ίδια στιγμή όποιος τολμά να ψελλίσει προτάσεις για τον αναγκαίο έλεγχο της μεγάλης ιδιοκτησίας σε στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας πέφτει στο τείχος της «συνταγματικής νομιμότητας», που αναστηλώνεται αλά καρτ.

Επομένως, για να μη χαθεί σ’ ένα πέλαγος υποκρισίας η περί πολιτικών «τόξων» φλυαρία (υπάρχουν και «τόξα» ευρωπαϊκά ή αντιευρωπαϊκά, αριστερά, δεξιά, κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, οικολογικά, μπορούμε να επινοήσουμε όσα «τόξα» βάζει ο νους), ας περιοριστούμε σ’ αυτό που μας αφορά εδώ και τώρα. Υπάρχει ή μπορεί να υπάρξει αντιφασιστικό, αντιναζιστικό τόξο; Προφανώς ναι, αν θυμηθούμε ότι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο συμμάχησαν λυσσαλέα ανταγωνιστικές πλευρές κατά του ναζισμού, παρ’ ότι η μία πέρασε μια μακρά περίοδο έρωτα μαζί του (βλέπε παραπλεύρως απόσπασμα). Αλλά πριν σπεύσει ο καθένας να πάρει θέση εντός του «τόξου», ας καθαρίσει τα του οίκου του. Ας αυτοελεγχθεί, ας κλείσει τους ιστορικούς του λογαριασμούς με τον φασισμό, ας αποκόψει τους διαύλους επικοινωνίας με τους θυλάκους του, ας εξουδετερώσει τις εκλεκτικές συγγένειες, ας αποδοκιμάσει τις όμορες ιδέες, ας αποκοπεί από τις κοινές πηγές χρηματοδότησης, ας πνίξει τον φασίστα (και τους φασίστες) που ’χει μέσα του. Ύστερα, ας πάρει το τόξο, τη φαρέτρα και τα βέλη του…

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Το ρωμαϊκό πνεύμα που εκπροσωπεί ο Μουσολίνι, ο μεγαλύτερος εν ζωή νομοθέτης, έδειξε σε πολλά έθνη πώς μπορεί κανείς να αντισταθεί στην επέλαση του σοσιαλισμού και υπέδειξε τον δρόμο που μπορεί να ακολουθήσει ένα έθνος όταν καθοδηγείται με θάρρος. Με το φασιστικό καθεστώς ο Μουσολίνι ίδρυσε ένα κέντρο καθοδήγησης, από το οποίο όσες χώρες δεσμεύτηκαν για μάχη σώμα με σώμα με τον σοσιαλισμό δεν πρέπει να διστάσουν να οδηγηθούν.

Ουίνστον Τσόρτσιλ, «Ομιλία στην Αντισοσιαλιστική Βρετανική Ένωση, 18.2.1933»

Θα σε θυμάμαι από την μυρωδιά σου (αναδημοσίευση)


της Αννίτας Λουδάρου
http://ann-lou.blogspot.gr

Κάποιες ώρες όταν αραιώνουν τ' αυτοκίνητα και η κίνηση στο δρόμο βγαίνω καμιά βόλτα στην πόλη. Ίσως ψάχνω κανένα σημάδι που έχει αφήσει εκεί το αύριο. Η μυρωδιά της πόλης αψιά και διαπεραστική. Είναι η μυρωδιά των ούρων που έχει ποτίσει τα πλακάκαι και τα μάρμαρα. Αυτή μυρωδιά με κυκλώνει, με καταδιώκει. Που και που γαβγίζει κανένα σκυλί και γώ προχωρώ σε περιοχές λιγότερο πειραγμένες. Την μυρωδιά όμως δεν την ξεχνώ. Κολλάει πάνω μου για να μου θυμίζει που ζω, σε ποια τροχιά κυλάνε η χώρα, η πόλη, οι άνθρωποι, εγώ.

Κανένα σημάδι δεν μου αφήνεις αύριο εκεί έξω. Είναι στιγμές που νομίζεις πως όλα θα συνεχίζονται έτσι συνεχώς. Η εμποτισμένη μυρωδιά δεν σβήνει, εσύ όμως μπορεί να σβήσεις σε μια στιγμή. Σε μια στιγμή που είσαι όρθιος, που περπατάς σε κάποο βρώμικο πεζοδρόμιο ή σε μια στιγμή που κλείνεις τον υπολογιστή σου και ένα μήνυμα σε ειδοποιεί πως δεν θα σε χρειαστούν άλλο. Να περάσεις λέει από το λογιστήριο για τα 15 χρόνια που δούλεψες καθαρά και τίμια.

Μάθαμε να στεκόμαστε. Αυτό κάνουμε.μπροστά σε γραφεία, σε ταμεία, σε ουρές, σε σκονισμένες βιτρίνες. Και όταν δεν στεκόμαστε, βουλιάζουμε. Λίγο προχωράμε, σημειωτόν. Βαρύναν τα πόδια, δεν μπορούν να μας σηκώσουν. Όσο έχει ο άνθρωπος όνειρα να σηκώσει είναι ανάλαφρος. Οι προσδοκίες σε τρέχουν παρακάτω.

Κάπου κάπου η μυρωδιά βαραίνει. Υπάρχουν δρόμοι που μεσουρανούν η αρρώστια και ο θάνατος. Άνθρωποι κυνηγάνε άλλους ανθρώπους. Δεν συναντάς πια εύκολα πρεζάκια. Τεχνητή εκκένωση, όχι κανένα σημάδι σου, αύριο. Δεν ξέρω που τα μαζέψανε τα πρεζάκια, αλλά η αρρώστια τώρα είναι πιο βαριά. Μυρίζει κόλαση. Η μυρωδιά των ούρων μεταλλάσεται, παίρνει άλλο νόημα, άλλο απ'αυτό της παρακμής. Εδώ τα ούρα σχεδόν δεν ενοχλούν. Το φαντάζεσαι ; Πως θα συνήθιζες μια μέρα την μυρωδιά γιατί θα έβλεπες τα χειρότερα ; Κάποιοι περνούν με καρότσι μπροστά από τους κάδους. Έχουν γάτζο, γάντια και μαγνήτη. Η μυρωδιά των ούρων μπλέκεται με τα σκουπίδια.

Είναι και στιγμές που η μυρωδιά εξαφανίζεται για λίγο. Είναι σαν να γυρνάς στον πάνω κόσμο τότε. Παρηγοριέμαι με την μυρωδιά μιας νερατζιάς στο δρόμο. Υπάρχουν λέει πολλά σχέδια. Εκθέσεις σε άδειους χώρους, εικαστικά ιβεντ, αναρχόμενες ομάδες.

Η μυρωδιά ξαναέρχεται και με γειώνει. Με βάζει ξανά στο παρόν. Αυτό το δύσοσμο παρόν της εγκακτάλειψης και της παρακμής. Περισσότερο σου μιλώ αύριο για να σου πως πως είναι νύχτα εδώ. Μόνο το χώμα που πατάμε δεν είναι δανεικό και αυτό προς το παρόν. Όχι μονάχα το χώμα, και τα μέσα μας επίσης δεν είναι δανεικά. Τα πρωτοβρόχια κάτι θα ξεπλύνουν. Μήπως και σταματήσουν να μας ποτίζουν το μίσος και η λύσσα για 'ο,τι δεν μας μοιάζει και κρατηθούμε άνθρωποι. Μήπως και καταφέρουμε και δεν στραγγίξουμε τελείως.

Θα σε θυμάμαι εποχή από την μυρωδιά της πόλης μου. Αυτή που περισότερο από το να ενοχλεί, να κρύβει, να μυρίζει, κάνει κάτι άλλο. Σημαίνει.

Φωτογραφία Νίκος Τεντόμας

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

2ο Εναλλακτικό Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας


11/12/13 Οκτωβρίου 2013 στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ελληνικού

Ενώ γύρω μας γκρεμίζονται τα θεμέλια του παρελθόντος, εμείς ποτίζουμε τα λουλούδια που φυτρώνουν στα συντρίμμια.

Στην Ελλάδα της κοινωνικής, οικονομικής και περιβαλλοντικής κρίσης όπου έχουν εκμηδενιστεί οι κοινωνικές δομές και απειλούνται τα συλλογικά αγαθά, η ανεργία και η οικονομική δυσχέρεια αποτελούν την πραγματικότητα για πολλούς από εμάς. Οι βασικοί υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα και η σάπια υπόσχεση της μαγικής ανάπτυξης κρατάει καλά ακόμα. Δεν προτιμούμε όμως όλοι να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και να περιοριζόμαστε στους αφορισμούς. Αντίθετα ολοένα και περισσότεροι συμμετέχουμε ενεργά σε ομάδες και δίκτυα αλληλέγγυας, ανταλλακτικής ή συνεργατικής οικονομίας, δίνοντας πνοή σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από τον αυτοσκοπό της συσσώρευσης χρήματος.
Τα εγχειρήματα αυτά, που αναπτύσσονται σε όλη τη χώρα, αποτελούν όχι μόνο μια δυνατή βοήθεια για την καθημερινή διαβίωση μας αλλά και το όχημα για τη μετάβαση σε μια κοινωνία που έχει απορρίψει το καπιταλιστικό αξιακό σύστημα.

Οι ομάδες που συνδιοργανώνουμε και συμμετέχουμε στο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας δεν περιμένουμε να εξαργυρώσουμε με ψήφους, μελλοντικές απολαβές ή κοινωνική αναγνώριση τη δράση μας, όπως διάφορες φιλανθρωπικές ή μισάνθρωπες οργανώσεις που διατυμπανίζουν τη δήθεν κοινωνική δράση τους. Βαθιά επιδίωξη μας είναι η δημιουργία κοινωνικών, και άρα και οικονομικών, δομών με γνώμονα τον άνθρωπο και όχι το κέρδος. Όχι μόνο δεν προσδοκούμε την προ-μνημονίου εποχή αλλά αντίθετα έχουμε το βλέμμα στραμμένο στην ενίσχυση της αυτοοργάνωσης, της αυτάρκειας και της πραγματικής ευημερίας ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των οικονομικών δεικτών.

Το πρώτο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2012 με ευρεία συμμετοχή, μας άφησε χαμόγελα, πολλή τροφή για σκέψη και όρεξη για περισσότερη δράση. Σήμερα ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια της προσπάθειας αυτής με στόχο τη δικτύωση και την ανταλλαγή εμπειριών και προβληματισμών μεταξύ των ομάδων αλλά και την ενημέρωση των πολιτών για έναν κόσμο διαφορετικό, για έναν κόσμο, που δεν είναι απλά εφικτός και αναγκαίος, αλλά και υπαρκτός.

Το πρόγραμμα του 2ου Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας περιλαμβάνει συζητήσεις, εργαστήρια, συναυλίες και εκθέσεις, ενώ φέτος θα συμμετέχουν και οικοπαραγωγοί.

Για πληροφορίες δείτε την ιστοσελίδα μας www.festival4sce.org ή στο 6932377700

Οι διοργανώτριες ομάδες:
Αγροναύτες, Art Bank, Βιοζώ, Βλαστός, Εφημερίδα Δράση, Ηλέσιον, Ηλιόσποροι, Λαϊκό Πανεπιστήμιο Κοινωνικής Αλληλέγγυας Οικονομίας, ΠΡΩ.Σ.Κ.ΑΛ.Ο., Συνεργατικό Καφενείο Ακαδημίας Πλάτωνος, Συν Άλλοις, Τράπεζα Χρόνου Αθήνας-Πλατείας Συντάγματος, Φαρμακείο Αλληλεγγύης
στα Πατήσια

Γιορτή οικονομικής ενίσχυσης του 2ου Εναλλακτικού Φεστιβάλ Αλληλέγγυας & Συνεργατικής Οικονομίας θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 28/9, στις 19:00, στην Ακαδημία Πλάτωνος (απέναντι από το Συνεργατικό Καφενείο, Μοναστηρίου 140).

Succes story: Keep Walking


Nέα τρύπα στα έσοδα, κανείς δεν πληρώνει πια...

Αύξηση κατά 588 εκατ ευρώ σημείωσαν τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη των ιδιωτών προς το Δημόσιο τον Αύγουστο και ανήλθαν σε 5,379 δισ. ευρώ έναντι 4,791 δισ. ευρώ τον Ιούλιο. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα.

Το σύνολο των παλαιών ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο - δηλαδή οι οφειλές που ήταν ληξιπρόθεσμες ως τις 31 Δεκεμβρίου 2012 - ανήλθε τον Αύγουστο στα 53,590 δισ. ευρώ σημειώνοντας πτώση σε σχέση με τον Ιούλιο που ήταν 53,712 δισ. ευρώ. Με απλά λόγια όλη η καμπάνια εκφοβισμού προς τους παλαιούς οφειλέτες, όλες οι ρυθμίσεις, όλα τα χαϊδέματα προς τους έχοντες και όλες οι κατασχέσεις απέφεραν το "ιλιγγιώδες" ποσό των 122 εκ. ευρώ !!!

Εικόνες-γροθιά στο στομάχι από τις εξώσεις στη Μαδρίτη

Εικόνες-γροθιά στο στομάχι, δραματική αποτύπωση της απόγνωσης και της απελπισίας που κουβαλά η οικονομική κρίση που σαρώνει την Ισπανία. Η 45χρονη Μαρία Ισαμπέλ Ροντρίγκες Ρομέρο ξεσπά σε λυγμούς κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής έξωσης από την κατοικία της. 

Στην εξαμελή της οικογένεια όλοι είναι άνεργοι, έχει μία κόρη οκτώ ετών και η μητέρα της πάσχει από διπολική διαταραχή.

Διέμεναν όλοι μαζί επί 24 χρόνια σε διαμέρισμα της εταιρείας State City Hall Housing Company (EMVS). Κατέβαλαν οφειλή προς την εταιρεία ύψους 1.200 ευρώ, ωστόσο η EMVS τους ενημέρωσε πως παρ' όλα αυτά θα πρέπει να μετακομίσουν.


12 φωτογραφίεςΗ εντολή έξωσης εκτελέστηκε την Τετάρτη από την αστυνομία παρά την αντίσταση δεκάδων μελών της Πλατφόρμας Θυμάτων Υποθήκης (PAH).

Στην πόρτα μπήκε λουκέτο, οι ίδιοι και όλα τα υπάρχοντά τους βρίσκονται στο δρόμο...
















ΕΡΤ, από την παραίτηση στη λήθη ; (αναδημοσίευση)

από φιλικό blog

Από σήμερα συζητείται στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας η αίτηση της ΠΟΣΠΕΡΤ με την οποία ζητεί να ανασταλεί η από 11.6.2013 απόφαση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα και του υφυπουργού Σ. Κεδίκογλου για το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Παρά το γεγονός ότι υπήρξε ανοικτό κάλεσμα από την ΠΟΣΠΕΡΤ για συμπαράσταση, εν τούτοις ελάχιστοι ήσαν σήμερα στην Πανεπιστημίου και από αυτούς η συντριπτική πλειοψηφία ήσαν υπάλληλοι της ΕΡΤ (και εξ' αυτών η συντριπτική μειοψηφία).

Ερημιά...
Λήθη, παραίτηση ή αδιαφορία ;

Και αναρωτιέται κανείς. Που είναι οι εξ' επαγγέλματος "αντιφασίστες", "αντιρατσιστές" και λοιπές "επαναστατικές-ριζοσπαστικές" δυνάμεις που σε κάθε "κατάλλη-λέγγυα" στιγμή θα ήσαν στον δρόμο αλλά όλες τις άλλες αναπαύονται μ' ένα μπουκάλι μπύρας στα χέρια από τον επανασταστικό τους κάματο;

Πού ήταν όλα αυτά τα μικρομάγαζα κάθε συνιστώσας και κάθε γκρουπούσκουλου που ανοίξανε στο προαύλιο της ΕΡΤ τον Ιούνιο μόνο και μόνο για να πουλήσουν την πραμάτια τους και κλείσανε αφού είδαν ότι η "πελατεία" μειώθηκε σε βαθμό ασύμφορο για τη λειτουργία τους;

Και αν τότε  η δικαιολογία ήταν "η Αγ. Παρασκευή πέφτει μακρυά" σήμερα τί πρόφαση θα βρούν οι ροβεσπιέροι της επανάστασης; Ότι ο κόσμος δούλευε; Πού αλήθεια; Στα κομματικά τους γραφεία και τις γιάφκες τους; Ή ήταν απασχολημένος με τα φεστιβαλικά ταρατατζούμ ;

Και ποιό αλήθεια "αριστερό" ή "αντιμνημονιακό" blog ή ιστοσελίδα αναφέρθηκε στο κάλεσμα της ΠΡΟΣΠΕΡΤ; Μάλλον κανένα (εκτός αν κάποιο μου διέφυγε και από το οποίο ζητώ συγγνώμη). Βέβαια να αναφέρουμε εδώ την "ευθύνη" της ΠΡΟΣΠΕΡΤ για την καθυστερημένη ενημέρωση και κάλεσμα (Friday, 27 September 2013 00:27). Τώρα το ότι η ημερομηνία επιδίκασης  ήταν γνωστή εδώ και 3 μήνες, ελάχιστη σημασία έχει. Τα πάντα αξιολογούνται με βάση τα οργανωτικά μας καθήκοντα. Και η Αλληλεγγύη. Ειδικά αν η τελευταία δεν παραπέμπει ευθέως σε αντιραστιστικό προσανατολισμό.

Ας το πάρουμε όλοι απόφαση. Εϊμαστε λίγοι και ζούμε ανάμεσά τους. Ανάμεσα σε όλους αυτούς αλλά και τους άλλους...
και ο νοών νοείτω...

Επανάσταση ολέ, ολέ !

Όχι στη φίμωση της ΕΡΤ. Κάλεσμα της ΠΟΣΠΕΡΤ σε συμπαράσταση έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας.


Συζητείται σήμερα (27 Σεπτέμβρη) στις 9 το πρωί  στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας η αίτηση της ΠΟΣΠΕΡΤ με την οποία ζητεί να ανασταλεί η από 11.6.2013 απόφαση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα και του υφυπουργού στον Πρωθυπουργό Σ. Κεδίκογλου για το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Πρόεδρος της Ολομέλειας του ΣΤΕ είναι ο Σωτήρης Ρίζος και εισηγητής έχει οριστεί ο σύμβουλος Επικρατείας Κ. Κουσούλης.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ καλεί κάθε πολίτη που αντιστέκεται στη φίμωση της ΕΡΤ να συμπαρασταθεί, κατεβαίνοντας στην Πανεπιστημίου στις 9 το πρωί, όπου και συνεδριάζει το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Νάμαστε όλοι εκεί.

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Κατάσχεση σπιτιού άνεργης για χρέος 751 ευρώ!


πηγή: http://denplirono.wordpress.com/

Άνεργη κινδυνεύει να χάσει τοσπίτι της από το Δήμο Αθήνας για χρέος 751,35 ευρώ! Οσο κι αν ακούγεται απίστευτο, η διοίκηση του Δήμου, εφαρμόζοντας το «γράμμα του νόμου», χωρίς καμία ντροπή, προχώρησε σε έκθεση αναγκαστικής κατάσχεσης, για το προαναφερόμενο χρέος που αφορά έργο αποχέτευσης στέλνοντας για ακόμα μία φορά μήνυμα ότι όποιος χρωστάει ακόμα και… ένα ευρώ θα πληρώσει, όποιο δράμα κι αν βιώνει.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, κατά πληροφορίες, η – άνεργη πλέον – ιδιοκτήτρια είχε προχωρήσει σε ρύθμιση με το Δήμο ώστε να καταβάλλει το ποσό με δόσεις. Κατέβαλε κάποιες, αλλά λόγω οικονομικών δυσκολιών δεν μπόρεσε να πληρώσει τις υπόλοιπες, οπότε η διοίκηση του Δήμου ανέθεσε σε δικαστικό επιμελητή να συντάξει έκθεση αναγκαστικής κατάσχεσης ακίνητης περιουσίας.

Σύμφωνα με την έκθεση, η αξία του ακινήτου (βρίσκεται στο λόφο Σκουζέ) που κινδυνεύει να βγει στο «σφυρί» εκτιμήθηκε σε 200.000 ευρώ, ενώ η τιμή πρώτης προσφοράς σε περίπτωση πλειστηριασμού σε 160.000 ευρώ.

Η εξωφρενική και ανάλγητη απόφαση προστίθεται σε μια καθημερινή πλέον πρακτική που ακολουθείται από μια σειρά δημοτικές αρχές απέναντι σε ανθρώπους που βρίσκονται σε αδυναμία να πληρώσουν είτε μικρές είτε μεγάλες οφειλές, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να χάσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν.

Για παράδειγμα, πάλι η δημοτική αρχή Αθήνας το Μάρτη απειλούσε με κατασχέσεις και αναγκαστικούς πλειστηριασμούς ακινήτων στη συμβολή των οδών Κύπρου και Πατησίων, επειδή οι ιδιοκτήτες τους δεν είχαν συμβάλλει, βάσει των προβλεπόμενων σε σχετικό νόμο, χρηματικά στο ποσό της απαλλοτρίωσης εκεί οικοπέδου. Τουλάχιστον σε εκείνη την περίπτωση ιδιοκτήτης κινδύνευε να χάσει το σπίτι του για χρέος 7.195 ευρώ…

Σε κάθε περίπτωση, είναι αδιανόητο ότι σε τέτοιους καιρούς γενικευμένης ανέχειας για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, η δημοτική αρχή, υλοποιώντας το καθαρά εισπρακτικό και φορομπηχτικό θεσμικό πλαίσιο των κυβερνήσεων, στην ίδια αντιλαϊκή ρότα χαρατσώματος των δημοτών, να κινεί διαδικασίες για κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, ενώ οι λαϊκές οικογένειες δυσκολεύονται να πληρώσουν ακόμα και για τα βασικά.

Για να αντιληφθεί ο λαός το μέγεθος του εμπαιγμού, πρέπει να αναφέρουμε ότι ο δήμαρχος Αθήνας Γ. Καμίνης πρόσφατα συμμετείχε στην περιβόητη πρωτοβουλία 5 δημάρχων της χώρας με στόχο, όπως διακηρύσσουν, να υπάρξουν παρεμβάσεις στην κατεύθυνση της «κοινωνικής πολιτικής» και της «βελτίωσης της ποιότητας των υπηρεσιών προς τον πολίτη». Κοροϊδεύουν τον κόσμο…

Θυμίζουμε τέλος ότι τους τελευταίους μήνες έχουν αυξηθεί οι διαδικασίες κατάσχεσης σπιτιών ανέργων, όπως η περίπτωση του άνεργου μεταλλεργάτη στο Πέραμα για χρέη στην εφορία, καθώς εκείνη άλλου άνεργου στον Πειραιά για χρέη στην ΕΥΔΑΠ. Μετά από δυναμική παρέμβαση του Συνδικάτου Μετάλλου οι κατασχέσεις δεν προχώρησαν.

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Ας λέμε το όνομά του (αναδημοσίευση)


από http://ixnilasies.blogspot.gr/
Απόστολος Λυκεσάς

Ας λέμε το όνομά του.
Παύλος Φύσσας.
Αμήχανες τηλεοπτικές κεφαλές πετροβολούν τώρα με ασυνάρτητες λέξεις αποχαυνωμένους αστούς και τους υπαγορεύουν ότι πρέπει να ξυπνήσουν από τον Όμορφο Μεγάλο Ζαχαρωτό Ύπνο στον οποίο τους είχαν εκπαιδεύσει. Το μασκαρεμένο Τέρας που συνόδευε γριούλες στην τράπεζα, το Λυσσασμένο Σκυλί που τα βράδια, έστηνε φονικό καρτέρι σε σκουρόχρωμους, αυτό το τόσο Βολικό Τέρας που χάριν διασκέδασης έριχνε κανένα χαστουκάκι, να που έσπασε την αλυσίδα του φανερώνοντας, πίσω απ’ τον μπερντέ της «δημοκρατίας» τα αφεντικά του και αφαιρώντας το άλλοθι από τους μικροαστούς.

Ας λέμε το όνομά του.
Παύλος Φύσσας.
Εργάτης, μουσικός και ποιητής του δρόμου.
Ιδιότητες τις οποίες οι δίαυλοι της αντικειμενικής ενημέρωσης προσπάθησαν, δεκαετίες τώρα να μας πείσουν ότι είναι ασύμβατες η μία με την άλλη.
Ως εργάτης θα έπρεπε να είναι απαίδευτο ανδρείκελο, αποκτηνωμένος από κούραση και κατανάλωση μαζικής χυδαιότητας. Θα έπρεπε να μισεί τους πάντες και δηλητηριάζεται από τα αδιέξοδά του.
Ως καλλιτέχνης θα έπρεπε: να έχει αλλάξει γειτονιά, να βγάζει τους δίσκους του, να κάνει όπως κάθε «καλό παιδί» τις δημόσιες σχέσεις του, να κονομάει όπως μπορεί για να αυγαταίνει τους λογαριασμούς του, να αλλάζει γυναίκα κάθε εξάμηνο, να δίνει συνεντεύξεις στις οποίες δεν έχει τίποτα να πει, να χασκογελάει σαν ηλίθιος και να είναι συγκρατημένα προπετής καθότι το «υφάκι» διδάσκεται ως τρόπος ζωής. Να μιμείται την τάση της πιάτσας- με το αποκρουστικό τσιφτετέλι της ξανθιάς πάνω στα τραπέζια- παρά να φτύνει την αηδία του στην υποκρισία με έμμετρη επανάσταση και μελωδικό έρωτα.
Και πάνω απ’ όλα θα έπρεπε να έχει ξεχάσει την καταγωγή του και να δίνει συμβουλές για το πώς μπορεί κανείς να γίνει υποταγμένος και ποταπός, δηλαδή «επιτυχημένος». 

Ας λέμε το όνομά του.
Παύλος Φύσσας.
Εργάτης και καλλιτέχνης.
Ιδιότητες οι οποίες όταν συνυπάρχουν δημιουργούν αρρυθμίες στην Θεριζοαλωνιστική Μηχανή του υφέρποντος φασισμού.

Παύλος Φύσσας.
Τον δολοφόνησαν ναζιστές.

Μέρα με ήλιο θα φύγετε καθάρματα (αναδημοσίευση)


της Δάφνης Σφέτσα

Ο Παύλος δολοφονήθηκε. Αντί για σιγή, επιτρέψτε μου για ένα λεπτό να κλάψω, ένα λεπτό να φοβηθώ. Μονάχα ένα λεπτό. Πού φτάσαμε και πού οδεύουμε κύριοι; Ένα λεπτό, μια αιωνιότητα, ένας αιώνας αγώνων, κόκκινων κατακτήσεων, κόκκινων από το αίμα των νεκρών, “ναι σε όλα” και ένας αιώνας σβήνεται από το χάρτη. Ενός λεπτού σιγή για τον αιώνα που πέθανε, για τον αιώνα που πια δεν ζει.

Μέρα με τη μέρα νικάνε οι κακοί. Κι απέναντί τους ένα διαιρεμένο εμείς να ξεσκίζει τις σάρκες του. Οι φτωχοί τους πιο φτωχούς, οι πιο φτωχοί τους περισσότερο, πάτος στη φτώχεια δεν υπάρχει, ούτε στην εξαθλίωση. “Ως πού θα φτάσει αυτή η ιστορία;” το ερώτημα γυρίζει από στόμα σε στόμα μα αυτή η ιστορία προορισμό δεν έχει, το ταξίδι είναι που μετράει και το ταξίδι αυτό δεν έχει τέλος. Θα συνεχίζει όσο οι επιβάτες παρακαλάνε τα στοιχειά της φύσης για να βρουν απάνεμο λιμάνι. Όσο τις σάρκες μας ξεσκίζουμε, προσδοκώντας ανάσταση νεκρών και ζωή αιώνια αμήν. Μα αυτή η ζωή μας έλαχε κι αν δεν την κερδίσουμε μόνο από πόνο θα καταλάβουμε.

2

Ουαί υποκριτές. “Να τεθεί εκτός νόμου”. Ποιου νόμου; Μήπως καλύτερα να τεθεί εκτός πράξης νομοθετικού περιεχομένου; Σε ένα άρθρο φέρτε το κι αυτό αλήτες φαρισαίοι. Τάχα δεν υπάρχουν οι νόμοι που απαγορεύουν να δέρνεις, να ληστεύεις, να πουλάς προστασία, να πουλάς ναρκωτικά, να μαχαιρώνεις, να σκοτώνεις, να συστήνεις εγκληματική οργάνωση που τα κάνει όλα και συμφέρει -εσάς συμφέρει, το κράτος έκτακτης ανάγκης σας, τα σάπια οράματά σας... Ειρωνία ο νόμος δεν γουστάρει ανθρωποκτονία και μέχρι στιγμής ακόμη ανθρώπους θεωρεί και τους μη Έλληνες. Μην πω: ανθρώπους θεωρεί ακόμη μέχρι τώρα τους φτωχούς. Μα ποιος θα τον εφαρμόσει; Ποιος θα βρεθεί να τους δικάσει;

Γελοία υποκείμενα. Τόσες μαρτυρίες, τόσα βίντεο και φωτογραφίες, τόσα περιστατικά που κολαούζο δεν θέλουν για τη συνεργασία αστυνομίας και χρυσής αβγής, ένοπλο τμήμα της έχουν καταντήσει τα πρωτοπαλίκαρά σας με τα μηχανάκια, με τη δική σας ανοχή, με τις δικές σας ευλογίες. Οι γιατροί τώρα ακούστηκαν, έστω μια φωνούλα, τόσα χρόνια όμως φωνάζουν για τις επιθέσεις, την “προπόνηση” για την δολοφονία του Παύλου στα σκουρόχρωμα κορμιά των ξένων. Ξένιος Δίας η απάντησή σας και τώρα έρχεστε να μιλήσετε για νόμο.

Για ποιο συνταγματικό τόξο μιλάτε ρε; Του Συντάγματος που σαν όρνια βάλατε κάτω και ξεσκίσατε; Επιστρατεύσατε ακόμη και τα δέντρα που αναζητούσαν λίγο ουρανό και τώρα τάχα παραδίνετε μαθήματα δημοκρατίας; Για ποια δημοκρατία τολμάτε και μιλάτε; Τη Δημοκρατία που ο πρωθυπουργός λογαριασμό δεν δίνει παρά μονάχα στους φίλους, Έλληνες και ξένους (ναι εδώ δεν έχει ρατσισμό και ελληνική ανωτερότητα), εφοπλιστές, κατασκευαστές, πετρελαιάδες, καναλάρχες, ομαδάρχες. Για ποια Δημοκρατία; Των κρατικών απαγωγών σε βάρος πολιτών μέσα στο μαύρο της νύχτας στην Χαλκιδική για ένα κομμάτι χρυσό στα χέρια κατασκευαστών, καναλαρχών, του άρχοντα των διοδίων; Για ποια Δημοκρατία τολμάτε να μιλάτε; Τη Δημοκρατία που κλείνει πανεπιστήμια και νοσοκομεία, ορχήστρες, ραδιόφωνα και σχολεία και στη θέση τους ανοίγει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους δικούς μας μαύρους, στις δικές μας φυτείες, στο δικό μας Νότο με τους δικούς μας λευκούς κουκουλοφόρους; Τη Δημοκρατία της διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών; Τη Δημοκρατία της αυτοκτονίας, της ανεργίας, της μετανάστευσης, τη Δημοκρατία της μαζικής απόγνωσης, των συσσιτίων μόνο για τους εξαθλιωμένους έλληνες που εσείς εξαθλιώσατε και για φταίχτη δείξατε αυτόν που στην τσέπη έχει ακόμα πιο λίγα;

Ο μόνος νόμος που γνωρίζετε είναι της ζούγκλας και σεις δεν είστε παρά λαθροκυνηγοί, σκοτώνετε ψυχές και τις κορνιζάρετε να στολίζουν τα γραφεία σας. Τώρα λέτε θα θέσετε εκτός νόμου τις καραμπίνες σας και περιμένετε από μας πιστοποιητικό φρονημάτων. Να καούμε στην κόλαση καλύτερα χίλιες φορές.

3

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από τη βία της φτώχειας. Κι αυτήν την έχει εργολαβία το κράτος, συμφωνώ κυρ φαήλε, μάνα και πατέρας της βίας είστε, της πιο σκληρής και αδυσώπητης, της βίας στα κορμιά μας, στις ψυχές μας, στο δρόμο που δέρνετε ανάπηρους που διαμαρτύρονται γιατί στον καιάδα τους πετάτε ως σπαρτιατολάγνοι που στε, στο σπίτι που δεν έχει το ρεύμα να πληρώσει και το κόβετε, στο παιδί που αφήνετε στο πεζοδρόμιο να τρυπιέται γιατί το σχολείο του έκλεισε τις πόρτες, στη γειτονιά που ένα στέκι έχει να αντιστέκεται στο φασισμό και το κλειδαμπαρώνετε, το κάνετε σημαία στη μάχη για την επιβολή της νομιμότητας αποδεικνύοντας ακριβώς τι εννοείτε: για σας νομιμότητα είναι ο Καιάδας όπως ανά τους αιώνες ντύνεται, βία είναι ο Σπάρτακος, όπως ανά τους αιώνες αντιστέκεται.

Πέφτετε από τα σύννεφα τάχα μου για τους επιγόνους των Ναζί, δικοί σας βουλευτές όμως δεν ψήφιζαν για άρση ασυλίας του κατσαρίδα κι εκεί δεν είδα την πυγμή του ηγέτη. Διαγράφετε με μια κίνηση του χεριού όποιον δεν υπακούει στις εντολές των “δανειστών”, στις εντολές ελλήνων και ξένων με φράγκα αλλά όσοι κλείνουν το μάτι στους επιγόνους, το “αδερφό σας κόμμα” που έλεγε ο εγκληματίας των βορείων, υπεύθυνος του κόμματός σας, με το οποίο συνεργασία αποζητά ο στρατηγός άνεμος, γι αυτούς δεν έχει αρχηγικές μαγκιές του μονόφθαλμου. Τη δουλειά τους (σας) κάνουν κι αυτοί, γεμίσαμε λαγούς με πετραχήλια. Σας προβληματίζουν οι Ναζί μόνο για τα ποσοστά που σας παίρνουν, ψηφοθηρία στα σανατόρια, ψάχνετε ψηφαλάκια μέσα σε φούρνους, ανάμεσα από σαπούνια.

Το σάπιο φρούτο δεν ωριμάζει, πιστέψτε το πια που να με πάρει ο διάολος.

4

Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς, λένε μα δεν απαντούν: αν όλοι οι δρόμοι πάνε στην κόλαση, εσύ πού να κοιτάς; Μεγαλοστομίες, ταρατατζούμ και φληναφήματα. Ας είμαστε ρεαλιστές. Έτσι είναι η κατάσταση, τα πράγματα δεν αλλάζουν.

Περπάτα στα σκοτεινά σοκάκια του ρεαλισμού. Και οι μαύροι ακόμη στις φυτείες μαστιγώνονται, στα παζάρια εξαγοράζονται, στις στάσεις των λεωφορείων απαγορεύεται να καθίσουν -ελπίζω να έχουν εισιτήριο. Μάταιο να σηκώσουν κεφάλι, τα πράγματα δεν αλλάζουν.

Και οι γυναίκες απ το σπίτι απαγορεύεται να βγουν, απαγορεύεται να μιλήσουν, να ντυθούν, να ψηφίσουν, να εκλεγούν, να ανασάνουν. Μάταιο να σηκώσουν κεφάλι, τα πράγματα δεν αλλάζουν.

Και στις εξορίες ακόμη πέτρες κουβαλάνε, οι λεπροί στέλνουν φιλιά από τη Σπιναλόγκα, τα βιβλία παραδίνονται στις φλόγες, η εφημερίδα κρύβεται πίσω από το μανίκι, το παιδί πεθαίνει μετά από 48 ώρες δουλείας.

Περπάτα στα σκοτεινά σοκάκια της πρόσφατης ιστορίας του ανθρώπου. Πριν δώσει το αίμα του για ένα οχτάωρο, μία αργία, για μια ισότητα, για μια ελευθερία, το κεφάλι του σήκωσε και είδε: όλοι οι δρόμοι στην κόλαση οδηγούν. Η πυξίδα δείχνει μονάχα την πυρά, έτσι ήταν πάντα, ας είμαστε ρεαλιστές.

Μια ηλιαχτίδα τρύπωσε και ο Παύλος ανά τους αιώνες δεν έδωσε το αίμα του για το τίποτα.

Φονιάδες των λαών, Νοικοκυραίοι (αναδημοσίευση)


από http://strangejournal.wordpress.com 



Νέος άνθρωπος έχασε την ζωή του στο Κερατσίνι. Το αίμα του χύθηκε από μαχαίρι χρυσαυγίτη φονιά. Το μαχαίρι οπλίστηκε από ηθικούς αυτουργούς. Δεν είναι μόνο οι ναζιστές εγκληματίες, ούτε τ’ αφεντικά τους, η μαφία που λυμαίνεται για χρόνια τον τόπο. Είναι και ο νοικοκυραίος. Αυτός που δεν διάλεξε πλευρά γιατί δεν τον αφορά (νομίζει ο ναζισμός) ή που επέλεξε να πάει με τα “λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες”.


Ο δρόμος μέχρι να έχουμε νεκρό, ήταν σύντομος αλλά φάνηκε ως αιώνας, από την στιγμή που ο νοικοκυραίος έβαλε στην βουλή τους νοσταλγούς του Χίτλερ. “Εγέρθουτου” έλεγε γορίλας στους δημοσιογράφους στην πρώτη συνέντευξη του αρχηγού τους μετά τις εκλογές. Άρεσε η στρατιωτική πειθαρχία απέναντι στους “ρουφιάνους-δημοσιογράφους”.

Ο Κασιδιάρης χαστούκιζε την Κανέλλη στον αέρα τηλεοπτικής εκπομπής και οι νοικοκυραίοι πανηγύριζαν, γιατί κι αυτή είναι μέρος του “σάπιου συστήματος”, ενώ οι πιο άρρωστοι, την κατηγορούσαν ότι τους πήγε κόντρα. Σκηνικά που θυμίζουν Ιράν εκτυλίχθηκαν στο θέατρο Χυτήριο για να μην ανέβει παράσταση, με την ναζιστική συμμορία να κάνει ότι θέλει με πρόσχημα την “προστασία της ορθοδοξίας”. Τότε ο νοικοκυραίος συντασσόταν μαζί τους, όπως και το παπαδαριό, αφού δεν έπρεπε να ανεβαίνει “βλάσφημη” παράσταση και από Αλβανό μάλιστα.

Στην κουβέντα για τον Χίτλερ που τον υμνούσαν και τον υμνούν στα έντυπά τους οι χρυσαυγίτες, ο νοικοκυραίος είχε να απαντήσει ότι “κι ο Στάλιν έκανε εγκλήματα“. Έψαχνε τον απέναντι χωρίς να τον ενδιαφέρει με ποιανού το μέρος είναι. Εξάλλου σ’ αυτή την χώρα ο αντικομμουνισμός έχει μείνει ως κατάλοιπο της χούντας. Του άρεσαν τα “συσσίτια μόνο για Έλληνες” και “αιμοδοσία μόνο για Έλληνες”, γιατί οι ξένοι “μας παίρνουν τις δουλειές” και είναι “εγκληματίες” (sic) που αξίζουν να φάνε κι ένα χέρι ξύλο (στην καλύτερη) και να γυρίσουν από εκεί που ήρθαν. Στα πογκρόμ των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, στους σπασμένους πάγκους μικροπωλητών και στο κυνήγι ανθρώπων, οι νοικοκυραίοι τα θεώρησαν αντίποινα.

Όταν οι σβάστικες μεταμφιέστηκαν σε μαιάνδρους και τα χέρια σηκώθηκαν ψηλά “για να χαιρετήσουν τον ήλιο”, ο νοικοκυραίος παντελώς αμόρφωτος και βλάκας καθώς είναι, επέμενε πως είναι αρχαιοελληνικά σύμβολα, που ο κακός ο Χίτλερ τα έκλεψε επειδή μας θαύμαζε κι εμείς πρέπει να είμαστε και περήφανοι, άσχετα αν συνδέθηκαν με μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Νοικοκυραίε, είσαι ο ηθικός αυτουργός του ναζιστικού τέρατος. Εσύ τους ψήφισες, εσύ τους έδωσες άλλοθι για να μιλάνε για “χέρια που είναι καθαρά κι ας χαιρετούν φασιστικά”. Εσύ θεωρείς όλους τους υπόλοιπους “ανθέλληνες”. Εσύ θες να τιμωρήσεις τα λαμόγια που βέβαια εσύ πάλι στήριζες, αλλά σου έκοψαν τις χάρες. Εσύ νοικοκυραίε τους έβλεπες να ανοίγουν πανό με το σύμβολο της χούντας και δεν σοκαρίστηκες, ίσως επειδή γούσταρες Παπαδόπουλο.

Δεν περίμενα νοικοκυραίε και τίποτα καλύτερο από σένα, αφού η αισθητική σου και η αντίληψή σου, βολτάρουν μεταξύ τζατζικιού και σανδαλιού από το Μοναστηράκι. Είσαι ικανός να στηρίξεις τα χειρότερα καθάρματα, ακόμα κι αυτούς που αρνούνται το Ολοκαύτωμα και το Άουσβιτς.

Νοικοκυραίε, το ότι δεν κράτησες κι εσύ μαχαίρι ή δεν φοράς (ακόμα) μπλουζάκι της Χρυσής Αυγής, δεν σημαίνει ότι παίρνεις άφεση αμαρτιών. Κι επίσης, βγάλε από το μυαλουδάκι σου-όσο διαθέτεις βέβαια- ότι θα συγχωρεθεί η άγνοιά σου.

“Μα, τόσοι που ψήφισαν Χρυσή Αυγή είναι ναζιστές;” ρωτάνε δήθεν αθώα οι “ουδέτεροι” και αυτοί που σφυρίζουν αδιάφορα. Μα και οι Γερμανοί που στήριξαν τον Χίτλερ δεν γεννήθηκαν ναζί, έγιναν ναζί, όταν η παράνοια ενδύθηκε την αίγλη του “έθνους” και αθωώθηκε ιδεολογικά, λόγω της μαζικής συμμετοχής. Όταν νοικοκυραίε βολεμένε, σήκωσαν το χέρι για να χαιρετήσουν φασιστικά, όταν κυνηγούσαν με τάγματα εφόδου τους πάσης φύσεως αντιφρονούντες και διαφορετικούς.

Εσύ νοικοκυραίε πιστεύεις σε δύο άκρα, επειδή στο είπε ο Πρετεντέρης, επειδή ο φασισμός και αυτοί που τον πολεμούν, γίνονται το ίδιο πράγμα, αρκεί εσύ να έχεις την ησυχία σου.

Ο νοικοκυραίος είναι ο πιο συνεπής σύμμαχος της ανελευθερίας, της αναλήθειας, της άγνοιας, της αδικίας, της ανομίας και της αλητείας. Οτιδήποτε στερητικό μπορεί να μπει μπροστά ως χαρακτηριστικό για να περιγράψει τον νοικοκυραίο. Εκφράζει εκείνη την δουλική πλευρά του ανθρώπου, που εύκολα υποκύπτει, υπακούει και συμμορφώνεται. Είναι αυτός που κινείται μεταξύ μεροκάματου και tv. Και είναι υπεύθυνος για όλες τις τυραννίες ανά τον κόσμο, γιατί ποτέ δεν κατέβασε το χέρι του που τις στήριζε ή παρέμενε συνειδητά απαθής και αριβίστας, κοιτώντας μόνο το τομάρι του.

Όμως νοικοκυραίε, φτάνει και η δική σου ώρα. Πρέπει να πονέσεις και μάλιστα πολύ. Γιατί ο ναζισμός σκοτώνει χωρίς διακρίσεις.

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Για τον Μανώλη


Τρεις αυτοκτονίες μέσα σε μερικές εβδομάδες στη Λέσβο. Πόνος! Αναζήτηση αιτιών. Ωστόσο η τελευταία αυτοκτονία στο Μόλυβο συγκλονίζει. Ο Μανώλης έδωσε τέλος στη ζωή του. Με αξιοπρέπεια, με θάρρος, με τόλμη. Όχι δεν είχε ψυχολογικά προβλήματα.

Ένας άνθρωπος με τις δικές του ευαισθησίες. Με ευαισθησίες που κάποτε είχαμε ως κοινωνία και τις έχουμε ξεχάσει. Όχι δεν φιλοδοξούμε να κάνουμε το ψυχογράφημα του αυτόχειρα. Η ζωή έχει γράψει τη δική της ανάλυση. Και την έγραψε με το πιο δραματικό τρόπο. Δεν είναι εύκολο να δώσεις τέλος στη ζωή σου. Πάντα για κάποιους θα είναι θάρρος, πάντα για κάποιους θα είναι δειλία.

Τι μπορείς όμως να κάνεις αν δεν αντέχεις να βλέπεις τον κόσμο σου; Τι μπορείς να κάνεις αν δεν αντέχεις να βλέπεις τον αργό και βασανιστικό θάνατο να πλησιάζει εσένα και τους συνανθρώπους σου; Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές!

Αν κάποτε νιώσεις ότι το όνειρο γκρεμίζεται και δεν έχεις από κάπου να πιαστείς τότε η φυγή ίσως να είναι η τελευταία πράξη.

Ο Μανώλης θα μείνει στο αρχείο γεγονότων της Λέσβου ως αυτόχειρας. Θα μείνει όμως στην καρδιά μας ως ένας μεγάλος ποιητής της ζωής και συνάμα ως ένας ρομαντικός επαναστάτης. Γιατί ο Μανώλης αυτοκτόνησε όχι για να λυτρωθεί. Το σημείωμα που άφησε είναι το μήνυμά του προς όλους εμάς. Μήνυμα – αστραπή, μήνυμα – φωτιά που σαρώνει τα πάντα. Σημείωμα που αξίζει να το τρίψουμε στα μούτρα του κάθε πολιτικάντη. Αρκετά με το ψέμα , αρκετά με την υποκρισία.

Γιατί σ’ αυτό τον τόπο δεν δολοφονεί μόνο η Χρυσή Αυγή. Δολοφονούν και αυτά τα γαμημένα μνημόνια! Και κανείς δεν μιλάει για αυτές τις δολοφονίες. Περνάνε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για μερικές μέρες και…μετά η δολοφονία θα συνεχιστεί.

Δεν θέλει κανείς ελεημοσύνη. Ζητάει το αυτονόητο ο κόσμος, αυτοκτονεί για το αυτονόητο. Υπάρχει μία λέξη που λέγεται Αξιοπρέπεια. Αν την στερήσεις από τους Ανθρώπους τότε τους οδηγείς στο θάνατο. Πάγωσε η καρδιά μας. Πάγωσε όχι μόνο με την άδεια τσέπη. Πάγωσε με το"ειδεχθές άλγος". Κι όταν έχεις παγώσει είσαι νεκρός. Οι περισσότεροι εξακολουθούν να περιφέρουν το κορμί τους. Και ελπίζουν… Οι «άλλοι» δεν ελπίζουν. Δεν περιφέρουν το κορμί τους. Κι όμως κάνουν τη μεγαλύτερη επαναστατική πράξη. Αρκεί να ξέρουμε να διαβάζουμε…

Γιατί τη στιγμή που το σώμα του Μανώλη κατέληγε στο έδαφος ίσως μια φωτιά να έχει φυτευθεί … και μια ελπίδα....

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Άνθρωποι Γουρούνια (αναδημοσίευση)

Το γουρούνι είναι δικό τους και δικό μας

του Πάνου Μουχτερού
από ΤΑ ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ 

Για ‘μένα, είναι εντελώς λάθος αυτή η άποψη που έχει ο πολύς ο κόσμος για τα γουρούνια. Για έναν περίεργο λόγο, η κοινωνία όταν θέλει να μιλήσει για ανθρώπους βρόμικους, άξεστους, χωρίς τρόπους, φέρνει για παράδειγμα τα συμπαθητικά αυτά ζωάκια. Πως είσαι έτσι ρε, λες και κυλιόσουν μέσα στις λάσπες με τα γουρούνια. Ή ακόμα και όταν κάποιες φάτσες μοιάζουν στα μάτια μας διαφορετικές, έχουμε το κακό συνήθειο να τις αποκαλούμε γουρουνόφατσες. Και τότε, όταν κάποιος είναι βίαιος, λιγάκι πιο τραχύς, συνηθίζουμε να μιλάμε για τον παλιάνθρωπο, το τομάρι, το γουρούνι. Λες και είναι στ’ αλήθεια όλα αυτά που λέμε αυτά τα αθώα τετράποδα που κατά βάση εμείς οι ίδιοι τα θρέφουμε για να τα σφάξουμε στην πορεία και να πέσουμε πάνω στα πιάτα τρώγοντάς τα σαν γουρούνια. Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι, κέρδισα σε μια κλήρωση που κάναμε στο σχολείο έναν κουμπαρά που είχε το σχήμα και το πρόσωπο από ένα χαμογελαστό γουρουνάκι. Με πόση χαρά το πήρα στα χέρια μου δε λέγεται! Το μόνο πρόβλημα ήταν εκείνος ο σπαστικός ο μικρότερος ο αδελφός μου που ήθελε να το πάρει για δικό του, καθόταν κι έκλαιγε συνέχεια, μήπως και του κάνουν το χατίρι για να το πάρει ο ίδιος, ρίξαμε μεγάλο τσακωμό, κυληθήκαμε για ώρες στο πάτωμα έχοντας τον γουρουνοκουμπαρά ανάμεσά μας, τραβώντας ο ένας από τη μια πλευρά κι ο άλλος απ’ την άλλη. Μέχρι που επικράτησα, γιατί ήμουν πάντα πιο δυνατός κι ο αδελφός μου πιο μικροκαμωμένος. Και για να τον τρομάξω, του φώναξα κάνοντας τη γουρουνίσια μου φωνή.

Αν και αδέλφια, από την αρχή βλέπαμε τον κόσμο διαφορετικά, είχαμε μεγάλες διαφωνίες και εντάσεις. Λες και πάντα αυτό το παιδί με εκδικούταν που του πήρα εκείνον τον κουμπαρά μέσα από την αγκαλιά του. Αυτός των γραμμάτων και των τεχνών, εγώ του δρόμου και της νύχτας. Γέμισε τον τοίχο με ένα σωρό πτυχία που τα είχε για να τα κάνει κάδρα και να μας ζαλίζει με τις αμπελοφιλοσοφίες του για τις κυβερνήσεις, την αδικία, τα κινήματα, τα δικαιώματα. Σαχλαμάρες. Εγώ που παράτησα από νωρίς το σχολειό κι έκανα μαθήματα πάνω στα πεζοδρόμια, πήρα πτυχία ζωής που δεν σου τα δίνουν τα καλύτερα πανεπιστήμια της γης όλης. Ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τα καθίκια που κυκλοφορούν εκεί έξω, ψήθηκα σε σαράντα διαφορετικές δουλειές, έμαθα να βγάζω το μεροκάματο δύσκολα αλλά με υπερηφάνεια. Δεν μου άρεσε ποτέ να είμαι το μαμόθρεφτο, όπως ο αδελφός μου. Το καμάρι της οικογένειας, εκείνος για τον οποίον ερχόντουσαν συνέχεια επισκέπτες στο σπίτι για να μιλήσουν για τις θεωρίες του, τα ποιήματά του, τα ηλίθια κουλτουρέ τραγούδια του. Ρε αυτά όλα είναι ρομαντικές παπαριές, δεν το καταλαβαίνετε; Η αλήθεια είναι πικρή και πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να την αντιμετωπίσεις. Εσύ με ένα φύσημα του ανέμου και έπεσες κάτω, ρε σπασικλάκο. Έλα ένα βράδυ στο μαγαζί να δεις τις μάχες που δίνω σώμα με σώμα, να δεις πως κερδίζω τον σεβασμό του άλλου. Εντάξει, δεν γουστάρεις τα σκυλάδικα, το ξέρω, έλα μια φορά μόνο από περιέργεια. Να είσαι βέβαιος ότι από το πολύ το ξύλο δεν θα ακούγεται ούτε η μουσική.

Ναι, ρε, σκυλάδικα. Άλλη μια γελοία παρομοίωση που σκέφτηκαν όλοι αυτοί οι έντεχνοι ψευτοκουλτουριάρηδες. Λες και εκεί έρχονται σκύλοι για να διασκεδάσουν, εσείς οι ίδιοι, ρε μαλάκες, έρχεστε για να τα σπάσετε και να κάνετε το κομμάτι σας στην γκόμενα που βαράει παλαμάκια και κουνάει τον κώλο της στο τραπέζι μόνο και μόνο για να της αγοράσετε με το κιλό τα πανέρια με τα λέλουδα, ρε θύματα! Να πιεις, να ξαναπιείς, να ξεσπάσεις, να ξεχαστείς, κι αν ξεφύγεις, ξέρεις ότι θα είμαι εγώ εδώ για να σε κάνω με τον τρόπο μου να ξυπνήσεις ή να κοιμηθείς για ώρες πολλές μέχρι να συνέλθεις. Αυτή είναι η δουλειά που με τάισε για χρόνια ολόκληρα. Να προστατεύω το μαγαζί από μερικούς-μερικούς που θέλουν να το παίξουν τσαμπουκάδες και καμπόσοι. Δεν γινόταν αλλιώς, εκεί δεν υπάρχει διάλογος και συζήτηση, υπάρχει μόνο σωματική διάπλαση και ακρίβεια κινήσεων. Πολύ γούσταρα πάντα το χτύπημα με το γόνατο στη μούρη του άλλου. Την ακούει κανονικότατα. Όταν έπεφτε ασύρματο σήμα ότι γίνεται σκηνικό στο μαγαζί, πήγαινα και σε πρώτη φάση τράβαγα τον κάθε μεθύστακα από το λαιμό, αφού πρώτα τον έδενα με τα ρούχα του τα ίδια. Τον έβγαζα έξω χωρίς να πάρει πρέφα κανείς από όσους διασκέδαζαν και τον οδηγούσα σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο που έχουμε για το ξυλίκι. Δεν μπορώ να κρύψω ότι από ένα σημείο κι έπειτα, μετά από τόσες νύχτες και τόσες γεμάτες γροθιές και κλοτσιές μελετημένες, ένιωθα μια κάποια ηδονή, μια κάποια ευχαρίστηση μόλις αίμα πεταγόταν. Το αίμα της νίκης.

Τα στέκια αυτά τελευταία λιγοστέψανε και το νυχτοκάματο το βρίσκεις πλέον με το κιάλι. Βαλθήκανε, βλέπεις, οι κερατάδες αυτού του τόπου να το παίξουν νόμιμοι και αυστηροί και ρίξανε στην πιάτσα όλους αυτούς τους γελοίους τύπους που τους λένε ράμπο του οικονομικού εγκλήματος και βάλανε λουκέτο με το στανιό στα καλύτερα κέντρα της λεωφόρου. Εντάξει, ρε μάγκες, δεν κοπήκανε μερικές αποδείξεις, πως κάνετε έτσι, πρέπει δηλαδή να ρίξεις τόσο κόσμο στην ανεργία και την απελπισιά; Ευτυχώς που έχω τα κονέξια μου όμως και επειδή έμαθα στη βιοπάλη μια ζωή, βρήκα τη λύση και πάλι. Τις προάλλες, ένας φίλος καλός, που είχαμε δουλέψει πολλές φορές μαζί, με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι έχει βρει μια καβάτζα και για τους δυο μας, για να ζήσουμε κι εμείς, ρε αδερφέ, τώρα που η νύχτα έχει τελειώσει. Μου είπε ότι στην αστυνομία έχουν ελλείψεις και ότι υπάρχει πολλή δουλειά στο κέντρο της πόλης, ότι γίνονται συνέχεια επεισόδια και ότι δεν έχουν αρκετό προσωπικό και ότι ψάχνουν για άτομα σαν κι εμάς, με εμπειρία σε τέτοιες καταστάσεις, με προσόντα σωματικά και χωρίς ανόητες ευαισθησίες. Ότι θα φορούσαμε κι εμείς την ίδια στολή με τα ίδια αυτά χρώματα και τα ίδια κράνη και ότι θα παίρναμε μέρος σε ειδικές αποστολές, θα μπουκάραμε μέσα στο πλήθος την ώρα της έντασης και θα κάναμε αυτό που είχαμε έτσι κι αλλιώς εξασκηθεί να κάνουμε στις δουλειές μας όλα αυτά τα χρόνια, λίγο πριν μείνουμε χωρίς δουλειά. Και θα νιώθαμε πάλι εκείνη, την ωραία ικανοποίηση. Τόσο που, τελικά, δεν μπόρεσα να αρνηθώ.

Στην ομάδα κρούσης συνάντησα πολλά παιδιά που είχανε απογοητευτεί από το γαμημένο το πολιτικό σύστημα και είχανε γίνει μέλη ενός νέου κόμματος, με σήμα αρχαία ελληνικά γράμματα. Βρισκόμασταν πριν την κάθε αποστολή και καταστρώναμε σχέδιο δράσης. Έπρεπε να είμαστε πολύ προσεχτικοί. Μετά από μια δική μου ιδέα, αποφασίσαμε ότι καλό είναι να έχουμε κάτι που να μας βοηθάει για να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας και να ξεχωρίζουμε από τους κανονικούς τους μπάτσους και γι’ αυτό χτυπήσαμε στο μπράτσο τατουάζ με σήμα το γουρούνι. Έτσι αν κάποιος αδελφός πάθαινε κάτι θα σηκώναμε την μπλούζα του και θα βλέπαμε ότι είναι ένας από εμάς για να τρέξουμε αμέσως και να τον απομονώσουμε, μην τυχόν και αποκαλυφθεί η πραγματική του η ταυτότητα. Γίνανε πολλά ντου. Ειδικά από τότε που χειροτέρεψε η κρίση και κατέβαιναν πορείες για το παραμικρό. Κι έπεφτε ξύλο πολύ. Όλο και περισσότερο. Ώσπου μια μέρα έγινε πανικός. Πλακώσανε εκατοντάδες από εκείνα τα μαλακισμένα, τα αναρχικά, με τις κουκούλες. Έσπασα τα πόδια σε πολλά από δαύτα τα σκατόπαιδα. Άλλα ξέφυγαν. Άλλα κρύφτηκαν στα στενά. Εκτός από έναν τύπο που ήρθε ύπουλα από πίσω μου και με κοπάνησε με ένα καδρόνι. Τον αναποδογύρισα. Και του γέμισα τα μούτρα με γροθιές άπειρες. Τόσο που η κουκούλα του η μαύρη έγινε σταδιακά κόκκινη. Τόσο που σταμάτησε ανάσα να βγαίνει από μέσα της. Και δεν κρατήθηκα. Την έβγαλα για να δω τη σακατεμένη φάτσα του. Και είδα μάτια σαν και τα δικά μου. Είδα αίμα να στάζει στην άσφαλτο.

Αίμα αδελφικό.

Ένας φόνος στην πόρτα μας (αναδημοσίευση)


από ΧΡΟΝΟΣ (http://www.chronosmag.eu)
του Άγγελου Βλάχου

Διαδρομές της ακροδεξιάς θηριωδίας στη σύγχρονη Ελλάδα: μια εγκληματική συμμορία με το πολιτικό προσωπείο.

Δεν μιλάμε πλέον για «αυγά», όπως επί χρόνια κάναμε. Μιλάμε για φίδια που μας πνίξανε και δαγκώνουν ακατάσχετα. Για κόμπρες θανατηφόρες που η εντεταλμένη Πολιτεία –συνειδητά(;)– παραβλέπει. (Ώς πότε;)

Παραβλέπει τα χαστούκια, τις απειλές κατά της ζωής, τα στιλέτα, τα μικρομαχαιρώματα, τους εμπρησμούς –ούτε έναν δεν έχω δει να προσάγεται με βραχιολάκια στα χέρια on camera– μέχρι να φτάσουμε σε έναν ακόμη φόνο, τον φόνο του 34χρονου αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (δεν είναι ο πρώτος...).

Από ένα μπουλούκι θρασύδειλων βδελυγμάτων μαχαιροβγαλτών, συντεταγμένα μέλη ομάδας κρούσης των μπινέδων. Εκείνων στους οποίους έδωσαν την εμπιστοσύνη τους σχεδόν μισό εκατομμύριο ψηφοφόροι(;): παιδιά της διπλανής πόρτας, λέει, συμπαθείς συνταξιούχοι, φτωχά εργατικά στρώματα σε μη προνομιούχες περιοχές και άλλοι αναξιοπαθούντες διπλανοί μας που θέλησαν έτσι «να τιμωρήσουν το πολιτικό Σύστημα». Όπως ακριβώς κάνανε το ’33 οι Γερμανοί, αποκαμωμένοι από τη Βαϊμάρη.

Σύνθετα αίτια, σκοτεινές διασυνδέσεις

Αλλά κάνουν κάποιο λάθος διάφοροι φίλοι που αναφέρονται ΜΟΝΟ σε παραπλανημένα κοινωνικά στρώματα κ.λπ. Αυτά παρέχουν όψιμα και ανεπίγνωστα το κουκί τους, μετά την κατάρρευση των «μεγάλων αφηγημάτων» αλλά και την ανεπάρκεια του φιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης να χωρέσει τις επιμέρους μονάδες σε έναν ουρανό που δεν έχει θέση για όλους.

Προσωπικά, πιστεύω πως δεν είναι μόνο η οικονομική δυσπραγία, οι συνέπειες της κρίσης, ο πολιτικός ανορθολογισμός, η εγκληματική ελαφρότητα της καταδίκης συλλήβδην του κοινοβουλευτισμού ή η λειτουργική ανεπάρκεια και η ξεχειλωμένη αγραμματοσύνη συμπολιτών(;) μας που τροφοδοτούν αυτό το ρεύμα εξύμνησης του ναζισμού. Το ρεύμα της άρνησης του «άλλου», της ενοχοποίησης του διαφορετικού, της θηριώδους καφρίλας και της απύλωτης απανθρωπιάς. Νομίζω πως υπάρχει και ένα –μη ορατό– βάρος της Ιστορίας που επικάθεται σε επάλληλα στρώματα στη Φρίκη που ζούμε.

Διαισθάνομαι όλο και περισσότερο μεγαλώνοντας πως υπάρχουν ισχνά, αλλά υπαρκτά, διασταυρούμενα νήματα που συνδέουν την –ποινική– συμμορία του Μιχαλολιάκου με το παρελθόν της χώρας. Αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι εύκολο να εξηγήσει κανείς την καταγωγικότητα της σκατίλας που μας έχει πνίξει, αλλά η οργανωμένη κλιμακούμενη βία έχει και πρόσημο και διαδρομές. Είναι φασιστική και στρέφεται εναντίον μεμονωμένων ατόμων. Και ακριβώς αντίστροφα: κάθε βία που ασκείται ατομικά, δηλαδή α-πολιτικά και μάλιστα από ομάδα έναντι του ατόμου, δεν μπορεί παρά να έχει φασιστικά χαρακτηριστικά.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει ένα ποσοστό ανθρώπων γύρω μας σ’ αυτή την κοινωνία(;) που ζούμε με υπόρρητη αναφορά, συσχέτιση και διασύνδεση με τις πιο μαύρες σελίδες στο παρελθόν αυτού του τόπου: από τους βασιλικούς Επίστρατους, τους κατ' επάγγελμα πραξικοπηματίες στρατιωτικούς του Μεσοπολέμου (αυτούς που στελέχωσαν το μετεμφυλιακό κράτος) και τους Κυνηγούς του Κονδύλη έως τη φασιστική οργάνωση Ε.Ε.Ε. που έδρασε στη Θεσσαλονίκη και τους αλκίμους της δεκαετίας του ’30 (διαβάστε λ.χ. Αντώνη Λιάκο, Νεανικές οργανώσεις: Η εμφάνιση των νεανικών οργανώσεων – Το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης, Λωτός, 1987) και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του Μεταξά. (Σημειώνω με αυτή την αφορμή ότι 27-28 Σεπτεμβρίου διεξάγεται στο κεντρικό Πανεπιστήμιο ένα συνέδριο για την περίοδο αυτή.) Τομή, ασφαλώς, για την απογείωση της διχαστικής βίας αποτελεί η ναζιστική Κατοχή με τη δημιουργία των γερμανοντυμένων παραστρατιωτικών σωμάτων που έμειναν γνωστά ως «ένοπλος δωσιλογισμός». Αυτός σηματοδοτεί ένα νέο ρήγμα με ανυπολόγιστες συνέπειες και τους λεκέδες του αίματος ορατούς για δεκαετίες.

Τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας είναι απλώς ο πιο γνωστός σχηματισμός ανάμεσά τους: προχτές μόλις στα Γιαννιτσά μέλος της Χ.Α. σήκωσε το χέρι σε χιτλερικό χαιρετισμό στο μνημόσυνο με τα 120 θύματα που σφαγίασαν με αποτρόπαιο τρόπο ΟΧΙ οι ναζί αλλά οι ιδεολογικοί του πρόγονοι(!), οι Σουμπερίτες…

Για το συγκεκριμένο γεγονός, διαβάστε το πρόσφατο βιβλίο του Θανάση Φωτίου Η ναζιστική τρομοκρατία στην Ελλάδα: Η αιματηρή πορεία του Φριτς Σούμπερτ και του ελληνικού «Σώματος Κυνηγών» στην κατοχική Κρήτη και Μακεδονία (Επίκεντρο, 2011) και θα φρίξετε με τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των εγκλημάτων που διέπραξαν οι οπαδοί του ναζισμού στην πατρίδα μας. Μιλάμε για Ολοκαυτώματα με χιλιάδες στοιχειοθετημένους αμάχους. Γεγονότα που ήταν «εκτός ύλης» για όσους η εγκύκλια γνώση τους σταματάει στην αυτοδικία της φρικιαστικής εξόντωσης των Ταγματασφαλιτών –κατά πλειοψηφία– στον Μελιγαλά.

Κοινοβουλευτική αναβάπτιση

Αλλά τα καθοίκια δεν σταμάτησαν εκεί: εκμεταλλευόμενα τον Εμφύλιο, αυτοί οι καταδικασμένοι –επίσημα– και ρητά σε θάνατο «για συνεργασία με τον κατακτητή» σε περίοδο πολέμου (για να μην ξεχνιόμαστε), με διαταγή του Συμμαχικού Στρατηγείου στη Μέση Ανατολή (άνοιξη 1944), ξαναβαφτίστηκαν στην κολυμβήθρα της «Εθνικοφροσύνης» μετά τα Δεκεμβριανά. Γίνανε άμωμοι στυλοβάτες της πατρίδας, οι απόπατοι που ασελγούσαν στο σώμα της, αυτοί που ωφελήθηκαν από τις εβραϊκές περιουσίες εκείνων που έστειλαν στους φούρνους (αυτοί τους οδήγησαν στα βαγόνια για το Άουσβιτς – όχι η Βερμαχτ), στελέχωσαν προνομιακά τη Δημόσια Διοίκηση, προήχθησαν στο στράτευμα και, ως μέλη ενός διευρυμένου εγκληματικού δικτύου (όπως ακριβώς έκαναν διεθνώς όλοι οι υπόλοιποι ναζί μεταπολεμικά), αλληλοϋποστηρίχτηκαν λυσσαλέα, έστησαν περιουσίες με πυρήνα τον μαυραγοριτισμό, διέπραξαν απειράριθμες προβοκάτσιες, ανέστειλαν επί μακρόν τα ειρηνευτικά μέτρα συμφιλίωσης, διαδραμάτισαν ρόλο σε πολιτικές συνωμοσίες αλλά και δολοφονίες (η υπόθεση Λαμπράκη το 1963 είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου). Οι ίδιοι εξάλλου πρωταγωνίστησαν στην «Εθνοσωτήριο Επανάσταση» της 21ης Απριλίου, με δυο λόγια συμμετείχαν, συνήθως από το σκοτάδι του περιθωρίου και των ποικιλώνυμων παρακρατικών μηχανισμών, στη διακυβέρνηση της χώρας.

Επίσης, και τότε λειτούργησαν εκ παραλλήλου «κοινοβουλευτικά»: έβγαλαν βουλευτές, συμμετείχαν σε κυβερνήσεις, πήραν μαζικά συντάξεις ως αντιστασιακοί, οι σφαγείς των νηπίων που φόραγαν λίγα χρόνια πριν με περηφάνια τη σβάστικα στο περιβραχιόνιο…

Διαβάστε τις μελέτες του συναδέλφου Στράτου Δορδανά Έλληνες εναντίον Ελλήνων: Ο κόσμος των Ταγμάτων Ασφαλείας στην κατοχική Θεσσαλονίκη 1941-1944 (Επίκεντρο, 2006) και κυρίως Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη: Επιβιώσεις του δωσιλογισμού στη Μακεδονία, 1945-1974 (Εστία, 2011) για να δείτε την πορεία των Φον Γιοσμάδων και των Γκοτζαμάνηδων στους οποίους αναφέρεται σήμερα κατ' όνομα ο Νίκος Ξυδάκης και παλιότερα χιουμοριστικά –διότι έτσι μόνο μπορούσε– ο αλησμόνητος Δημήτρης Ψαθάς με τον Φον Δημητράκη.

Είναι επίσης εντυπωσιακό πως όλα αυτά τα έχει αναδείξει περισσότερο η Λογοτεχνία και όχι η μαχόμενη Ιστοριογραφία. Με πρόσχημα τις νωπές πληγές, θυμάμαι –από παιδί ακόμα όταν ρώταγα– την αδυναμία να ακουμπήσουμε τα ζητήματα αυτά επειδή είναι «πολιτικά» και «δεν είναι καιρός ακόμη να τα πιάσουμε». Βλέπουμε πού καταλήξαμε… Ο εμετός της Ιστορίας ως ανάστροφο πρόσωπο της συλλογικής Μνήμης. Με φόντο πρόσωπα του Χθες στο λερναίο κτήνος του Σήμερα. Και την Ιστορία των ιστορικών, με ελάχιστες εξαιρέσεις, απούσα. Και το πρόβλημα των Αρχείων να μην είναι το μικρότερο. Ενδεικτικά, σε μια Διοίκηση που δεν πετούσε σπασμένο συνδετήρα, στην αυγή της μεταπολίτευσης τα πρακτικά του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου πολτοποιήθηκαν. Ήσαν εξάλλου άχρηστα – χιλιάδες σελίδες ανακριτικού και δικαστικού υλικού. Θα ήταν, το δίχως άλλο, τυχαίο..

Προσπάθειες άλωσης της κοινωνίας

Τι μένει να κάνουμε; Κατ’ αρχάς να μάθουμε: αρκεί να κουνηθεί κανείς από τον βολικό καναπέ. Διαβάστε ένα βιογραφικό του Μιχαλολιάκου, τη δράση, τις παρέες και τις επιρροές του. Ψάξτε λίγο τα άλλα πρωτοπαλίκαρα της τρομοκρατικής βίας και τις συνάφειές τους στα ’70, τότε που δρούσαν στη σκιά του περιθωρίου. Για χρόνια καπηλεύονταν τα μνημόσυνα και τις «γιορτές του Μίσους», επιδεικνύοντας ξεχωριστή εμμονή στο «cult του αίματος» – με πρόσχημα τον πολιτικό διχασμό του παρελθόντος. Εχθρός βασικός ο «κουμμουνιστής», αλλά επίσης ο φιλελεύθερος αστός και γενικότερα όποιος εναντιωνόταν στο χυδαίο παραλήρημα, μείγμα παράνοιας και φαντασιώσεων μεγαλείου μιας ασώματης φυλής και ενός ανιστορικού έθνους. Έγιναν γνωστοί, αλλά με καταφανώς αρνητικό αντίκτυπο το οποίο και εισέπραξαν, από τη δολοφονική επίθεση κατά του συναδέλφου Δημήτρη Κουσουρή πριν από μια δεκαπενταετία. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι του εξωραϊσμού της εικόνας τους. Ποτάμια περιθωριακής μελάνης (της διαπλοκής των μίντια που έχουν ανάγκη από χαστούκια για να τραφούν) χύθηκαν πριν το τσουνάμι της συγκυρίας απογειώσει στη δημοσιότητα το image της αποτελεσματικής διεκπεραίωσης έναντι των «κοινωνικών απειλών» όπως οι μετανάστες, οι διανοούμενοι κ.λπ. (πλέον πρόσφατη, η περίπτωση δικαστικής δίωξης του Σάββα Μιχαήλ). Κάπως έτσι, οι «πόλεμοι της Μνήμης» εξελίχτηκαν πια σε πεζοδρομιακή στυγερή βία σε βάρος –πάντα– ασθενέστερων και ευάλωτων ατόμων και ομάδων.

Και αυτό που ζούμε σήμερα είναι η επιστροφή της Φρίκης –σαν déjà vu– ένα πράγμα αψιμυθίωτο. Δεν είναι καινούρια όλα αυτά. Κάποιοι από τους συμπολίτες μας αλλά και τις πολιτικές ελίτ τα ανακαλύπτουν τώρα ερυθριώντας και επιχειρώντας να κρυφτούν πίσω από τον καθωσπρεπισμό των «ίσων αποστάσεων», επειδή τους βολεύει μικροπολιτικά αυτή η αθλιότητα. Για να κρατάνε τα μπόσικα εμπορευόμενοι –με στοχευμένες δόσεις– αμεροληψία και αντικειμενικότητα από τις «υπερβολές».

Και ακόμη θλιβερότερο – κάποιοι συνεχίζουν να αναπαράγουν τη «θεωρία των δύο άκρων», επιχειρώντας να περιθωριοποιήσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ψαρεύοντας όχι στα «θολά νερά» αλλά στους βόθρους, κυριολεκτικά. Όχι. Αυτή δεν είναι μια θεμιτή (αλλά ούτε και λυσιτελής) πολιτική αντιμετώπιση. Για να οικειοποιηθώ τον Ταλλεϋράνδο, «είναι χειρότερο από έγκλημα: είναι Λάθος!».