Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Για τα γεγονότα στο Αμβούργο



Το κείμενο δημοσιεύεται στην εφημερίδα Δράση με τον τίτλο "Καλή κρίση και ευτυχισμένος ο νέος φόβος [Ενημέρωση για τις μεγάλες συγκρούσεις στο Αμβούργο]". 


Το άρθρο αυτό γράφτηκε αμέσως μετά τα γεγονότα στο Αμβούργο. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε όλες τις εντυπώσεις που μας άφησε αυτή η μέρα και ίσως άλλοι καταλήξουν σε διαφορετικά συμπεράσματα, τα οποία θέλουμε να διαβάσουμε και να συζητήσουμε. Κύριος σκοπός μας είναι να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τα γεγονότα υπό την αντεθνική, αντικαπιταλιστική προοπτική μας εδώ στη Γερμανία, ειδικά για τους συντρόφους μας διεθνώς που ρωτούν για πληροφορίες και οι οποίοι δεν μπορούν να τα παρακολουθήσουν όλα λόγω των γλωσσικών εμποδίων.


Μια αναφορά από την ομάδα εργασίας “Διεθνών Σχέσεων” της Antifa AK Κολωνίας


Το Σάββατο, η αστυνομία επιτέθηκε και σταμάτησε μια μεγάλη αυτόνομη διαδήλωση που είχε καλεστεί προς υπεράσπιση του κοινωνικού κέντρου “Rote Flora” στο Αμβούργο. Οι μεγαλύτερες ταραχές που έχουμε δει εδώ και χρόνια διήρκεσαν όλη την ημέρα και τη νύχτα, εκατοντάδες τραυματίστηκαν ή τέθηκαν υπό κράτηση. Οι διοργανωτές μιλούν για ένα “πολιτικό σκάνδαλο”˙ τα μέσα ενημέρωσης συζητούν για τη βία, την έννοια του συνταγματικού δικαιώματος του συνέρχεσθαι και τις παραβιάσεις εναντίον του από την αστυνομία˙ για το ριζοσπαστικό κίνημα, αυτή η περαιτέρω ποινικοποίηση ζωτικής σημασίας κοινωνικών αγώνων (μετά το Blockupy 2012, για παράδειγμα) σημαίνει ότι οι γραμμές του μετώπου κατά του κράτους και του κεφαλαίου μπορεί να σκληρύνουν.

Ποιος καλούσε για τι;
Πολλές οργανώσεις και πρωτοβουλίες κάλεσαν σε διαδηλώσεις το Σάββατο, οι οποίες ήταν όλες πολιτικά συνδεδεμένες. Η πρωτοβουλία για το δικαίωμα ασύλου των προσφύγων, το “Lampedusa - Group”, κάλεσε -όπως έκανε συχνά τις τελευταίες εβδομάδες- σε μια αντιρατσιστική διαδήλωση. Η πρωτοβουλία αυτή θα πρέπει να ιδωθεί στο πλαίσιο του αγώνα για τους πρόσφυγες, ο οποίος αναπτύσσεται στη Γερμανία εδώ και μερικά χρόνια. Στο Αμβούργο, έχει δημιουργήσει μεγάλη και έντονη πολιτική δυναμική, και έχει προσελκύσει την υποστηρικτική προσοχή διαφόρων τμημάτων της κοινωνίας, από αυτόνομους περιβαλλοντιστές έως φοιτητές και φιλελεύθερους.

Η πρωτοβουλία "δικαίωμα στην πόλη" κάλεσε επίσης σε συγκέντρωση και διαμαρτυρία, ειδικότερα κατά της έξωσης από το λεγόμενο “Esso-Houses”, ένα παλιό συγκρότημα κατοικιών στο Αμβούργο-St.Pauli με πάνω από 100 κατοικίες, καταστήματα, κλπ. Αυτή η οικιστική ενότητα πωλήθηκε σε επενδυτές το 2009, οι οποίοι είπαν ευθέως ότι ήθελαν να κατεδαφίσουν τα κτίρια αυτά και να οικοδομήσουν νέα, πιο κερδοφόρα κτίσματα. Οι εξώσεις από τα σπίτια έγιναν μόλις έξι ημέρες πριν από τη διαδήλωση, την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου! Το σύνθημα των διαδηλώσεων εκείνη την ημέρα ήταν “το δικαίωμα στην πόλη δεν γνωρίζει σύνορα”, κάτι που κατέστησε σαφή τη σύνδεση με τον αντιρατσιστικό αγώνα.

Η μεγαλύτερη διαδήλωση αναμενόταν από την πρωτοβουλία για τη σωτηρία του Rote Flora, το θρυλικό αυτόνομο κέντρο στην εξευγενισμένη περιοχή “Schanzenviertel” στο Αμβούργο. Το κοινωνικό κέντρο έχει απειληθεί με έξωση εδώ και μερικά χρόνια. Κατά καιρούς ο ιδιοκτήτης δείχνει πόσο σκληροπυρηνικός είναι και έτσι τώρα συζητιέται η ανάγκη για έξωση. Το Rote Flora -ένα από τα αυτόνομα κέντρα που αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τη διοίκηση της πόλης και επέλεξε μια στρατηγική αντίστασης- είναι ένα από τα σημαντικότερα σύμβολα της πρωτοβουλίας “δικαίωμα στην πόλη”, όχι μόνο στο Αμβούργο, αλλά σε ολόκληρη τη Γερμανία. Επιπλέον, οι πρόσφυγες γύρω από το Lampedusa-Group έχουν ισχυρές σχέσεις με την εναλλακτική αυτόνομη σκηνή γύρω από το Rote Flora. Όλα τα θέματα της ημέρας μπορεί να θεωρηθεί ότι αποκρυσταλλώθηκαν στη διαδήλωση για το Rote Flora (ρατσισμός, αποκλεισμός από την ανάπτυξη της πόλης). Οι άλλες διαδηλώσεις και συνελεύσεις ήθελαν να συμμετάσχουν στη διαδήλωση για το Rote Flora, η οποία ορίστηκε για το απόγευμα του Σαββάτου. Είναι σημαντικό να αναφερθεί επίσης η ισχυρή υποστήριξη από την κινητοποίηση αντιφασιστικών ομάδων.

Οι προηγούμενες ημέρες
Η κινητοποίηση είχε σημαντικά αποτελέσματα. Όχι μόνο λόγω της παραδοσιακά ισχυρής παρουσίας του αυτόνομου κινήματος στη Γερμανία, που συμπορεύτηκε στις διαδηλώσεις για το Rote Flora, αλλά και εξαιτίας των δεσμών μεταξύ των θεμάτων που περιγράφηκαν παραπάνω, τα οποία είναι αυτή τη στιγμή πιο σχετικά με την ριζοσπαστική αριστερά στο Αμβούργο. Αλλά η κινητοποίηση δεν έμεινε μόνο σε γερμανικό επίπεδο. Πολλοί άνθρωποι από την Ευρώπη, κυρίως από την αυτόνομη σκηνή, ταξίδεψαν στο Αμβούργο. Μια επιθετική διαδήλωση αναμενόταν.

Πολιτικοί, τοπικός τύπος και αστυνομία έχτισαν το ιδεολογικό υπόστρωμα για τη δική τους στρατηγική συνολικής κλιμάκωσης τις ημέρες πριν τη διαδήλωση, παίζοντας με τους φόβους των ανθρώπων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης˙ το Αμβούργο θα πρέπει να “ανησυχεί για την πόλη, η οποία κινδυνεύει να καεί εντελώς”, έλεγε ο τοπικός τύπος. Τα μεγάλα πλήθη των καταναλωτών των χριστουγέννων έπρεπε να προστατευτούν. Η αστυνομία ανέμενε 6000 διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων 3000 “έτοιμους για βία”. Η έξωση από το Esso-Houses τις προηγούμενες μέρες αύξησε την ένταση. Η αστυνομία κινητοποιήθηκε επιθετικά, φέρνοντας ειδικές για ταραχές αστυνομικές μονάδες από όλη τη Γερμανία.

Την Παρασκευή, η αστυνομία κήρυξε το κέντρο της πόλης “επικίνδυνη ζώνη” (το St.Pauli δεν είναι ακριβώς στο κέντρο της πόλης, γι' αυτό δεν είχε συμπεριληφθεί άμεσα). Μπορείτε να το εκλάβετε ως μια προσωρινή “κατάσταση εξαίρεσης”: καθέναν μπορούσαν να τον σταματήσουν, να τον ελέγξουν και να τον θέσουν υπό κράτηση χωρίς λόγο. Αυτή η μέθοδος της “επικίνδυνης ζώνης” είναι ασυνήθιστη στη Γερμανία και η τελευταία ευρεία χρήση της ήταν κατά τη διάρκεια του Blockupy, το 2012, στη Φρανκφούρτη. Τότε αυτό προκάλεσε τεράστια λαϊκή οργή. Με την ένταση να αυξάνεται, οι διοργανωτές της αντιρατσιστικής διαδήλωσης φοβήθηκαν βίαιες δυναμικές που θα προκαλούνταν από τους μπάτσους, και αντικατέστησαν τη συγκέντρωση με πορεία.

Επίσης την Παρασκευή, μετά από ποδοσφαιρικό αγώνα της ομάδας St.Pauli, περίπου 300 άτομα έκαναν μια αυθόρμητη διαδήλωση στο Reeperbahn (στην περιοχή “κόκκινα φανάρια”, κοντά στο Rote Flora) και έσπασαν το αστυνομικό τμήμα της περιοχής επιτιθέμενοι με πέτρες και βόμβες-μπογιές. Το κτίριο και πολλά αυτοκίνητα της αστυνομίας υπέστησαν ζημιές.

Σάββατο: Αμβούργο, εμπόλεμη ζώνη
Αυτό πρόσθεσε κι άλλο ξύλο στη φωτιά. Ώρες πριν αρχίσει η διαδήλωση για το Rote Flora, η αστυνομία είχε ισχυρή παρουσία στην περιοχή. Ελικόπτερα, ΜΑΤ παντού, 12 κανόνια νερού και πολλά άρματα κατά οδοφραγμάτων. Σταμάταγαν ανθρώπους και τους έθεταν υπό κράτηση, προτού καν μπορέσουν να διαδηλώσουν. Πολλοί έχουν πει δημοσίως ότι αυτό ήταν αναγκαίο, ιδιαίτερα λόγω της επίθεσης κατά του αστυνομικού σταθμού το προηγούμενο βράδυ. Τα περισσότερα από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης δεν θεώρησαν αυτές τις συλλήψεις ως πρόβλημα.

Περίπου στις 14:30 οι πρώτες ομιλίες ξεκίνησαν, αλλά η διαδήλωση δεν κινήθηκε ακόμα. Η αστυνομία λέει ότι 6000, ο Τύπος περίπου 8000 και οι διοργανωτές 10000, ενώθηκαν στο τέλος. Η διαδήλωση προχώρησε μόνο μερικά μέτρα (οι περισσότεροι δεν είχαν καν αρχίσει να κινούνται), όταν οι μπροστινές σειρές σταμάτησαν από την αστυνομική βαναυσότητα και χωρίς καμία προειδοποίηση. Πρώτα υπήρξε κάποια αψιμαχία, και στη συνέχεια η αστυνομία έριξε το κανόνι νερού απευθείας μέσα στις πρώτες σειρές. Μετά από αυτό, πέτρες, μπουκάλια και πυροτεχνήματα ρίχτηκαν στην αστυνομία. Σε γενικές γραμμές, μετά από 30 λεπτά η αστυνομία είπε ότι η διαδήλωση έληξε.

Η “επίσημη δικαιολογία” ποικίλλει μεταξύ δύο εκδοχών. Η πρώτη είναι ότι η διαδήλωση ξεκίνησε βίαια και πολύ νωρίς. Αυτό είναι τόσο γελοίο όσο ακούγεται, έτσι μια άλλη εκδοχή εμφανίστηκε: μόλις ξεκίνησε η διαδήλωση κάποιοι έριξαν πέτρες από μια γέφυρα στην αστυνομία. Αυτό είναι πιο ρεαλιστικό. Ή μήπως δεν είναι;


train
Το παραπάνω βίντεο καταγράφει το πώς σταμάτησε η διαδήλωση. Πρώτον, δείχνει ότι δεν υπήρξε επίθεση από τη διαδήλωση μέχρι που τη σταμάτησαν οι μπάτσοι. Στην εικόνα από τη γέφυρα, απ' όπου υποτίθεται ότι ρίχτηκαν οι πέτρες, καθίσταται σαφές ότι οι αμαξοστοιχίες κυκλοφορούν ακόμα και με εξαίρεση ορισμένους φωτογράφους και θεατές δεν βρίσκονται άνθρωποι (που θα μπορούσαν πιθανώς να ρίξουν πέτρες) σε αυτή τη γέφυρα.

Ο επίσημος λόγος για το σταμάτημα της διαδήλωσης είναι εξαιρετικά φτωχός και αυτό δείχνει ότι η πρόωρη διακοπή ήταν προσχεδιασμένη. Καθώς επιτίθεντο στο μπροστινό μέρος της διαδήλωσης, άλλη μονάδα ΜΑΤ εισέβαλε στο πίσω μέρος της διαδήλωσης, όπου βρισκόταν το μπλοκ “Δικαίωμα στην Πόλη”. Η αστυνομία έκανε συντονισμένη επίθεση και στις δύο πλευρές.

Η διαδήλωση σταμάτησε πριν καν αρχίσει κυριολεκτικά. Μεγάλες ταραχές ξεκίνησαν, οδοφράγματα χτίστηκαν. Η αστυνομία χρησιμοποίησε γκλομπ, σπρέι πιπεριού και πολύ νερό από τα κανόνια, τα οποία λέγεται ότι ήταν γεμάτα με χημικά. Ακόμη και αν δεν ήταν, το κρύο νερό, σε συνδυασμό με τις ψυχρές καιρικές συνθήκες και την υψηλή πίεση με την οποία πέφτει καθιστούν τα κανόνια νερού εξαιρετικά δυσάρεστα και επικίνδυνα. Οι μπάτσοι περικύκλωσαν μερικές χιλιάδες ανθρώπους σε μια μεγάλη έκταση κοντά στο Rote Flora.

Ακόμη και εκείνοι που κατοικούν στην περιοχή και δεν πήραν μέρος στη διαδήλωση δεν μπορούσαν να μπουν ή να βγουν από τα σπίτια τους. Μετά από δύο ώρες η αστυνομία άνοιξε τον κλοιό και οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι να περάσουν. Μια μεγάλη ομάδα διασκορπισμένη σε πολλές μικρότερες ομάδες προσπαθούσε να φθάσει στο Esso-Houses, το οποίο είχε θεωρηθεί ως ένας προορισμός. Αυθόρμητες διαδηλώσεις πολλών ομάδων και περαιτέρω μάχες σημειώθηκαν σε πολλά σημεία
. Το κέντρο της πόλης δεν ήταν προσβάσιμο, αλλά και πολλές περιοχές, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης λεωφόρου Reeperbahn ήταν εντελώς αποκλεισμένες από την αστυνομία.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, περίπου 500 διαδηλωτές τραυματίστηκαν, μερικοί σοβαρά. Έγιναν μάλλον 300 προσαγωγές, ενώ 19 αντιμετωπίζουν κατηγορίες. Η αστυνομία ανέφερε 117 τραυματισμούς υπαλλήλων της. Γνωρίζουμε πώς αυτοί οι αριθμοί παράγονται και διευρύνονται, αλλά αυτή η εικόνα δείχνει τα υψηλά επίπεδα της βίας αυτής της μέρας. Επιπλέον, ο τύπος αναφέρει μεγάλες υλικές ζημιές σε ακίνητα, συμπεριλαμβανομένων των γραφείων του κυβερνώντος κόμματος των Σοσιαλδημοκρατών, τραπεζών και πολυτελών ξενοδοχείων.

Η μεγάλη, νόμιμη και εγκεκριμένη διαδήλωση δεν έγινε λόγω της αστυνομικής κλιμάκωσης. Δεν τίθεται καν αυτό υπό εξέταση, ισχυριζόμενοι απλώς ότι ήταν αναπόφευκτο εξαιτίας της βίας. Ο τοπικός και περιφερειακός τύπος 
έχουν κριτικάρει ελάχιστα τη στρατηγική της αστυνομίας, ως επί το πλείστον πιστεύουν το παραμύθι για τις επιθέσεις στην αστυνομία από τη γέφυρα ή από τις μπροστινές σειρές πριν από τη διαδήλωση και ως εκ τούτου την ανάγκη να μην επιτραπεί να πραγματοποιηθεί η πορεία.

Πολιτικές συνέπειες
Τι σημαίνει αυτό το γεγονός πολιτικά; Πώς πρέπει να το εννοήσουμε; Μια επικρατούσα επιχειρηματολογία, προωθημένη κυρίως από τον (αριστερό-)φιλελεύθερο τύπο σχετικά με την έννοια των συνταγματικών δικαιωμάτων είναι δημοφιλής˙ αυτή είναι η τρίτη φορά (μετά το Blockupy 2012 και 2013) που μεγάλες, σε εθνικό επίπεδο διαμαρτυρίες από την αριστερά και τη ριζοσπαστική αριστερά έχουν κηρυχθεί παράνομες και διαλύθηκαν. Παρά το γεγονός ότι περίπου το 90% του συνόλου των διαδηλώσεων των Ναζί έγιναν δυνατές χάρις στη βαναυσότητα εναντίον των αντιφασιστών, διότι είναι “συνταγματικό δικαίωμα των Ναζί” να διαδηλώνουν. Φαίνεται ότι ορισμένοι έχουν περισσότερα συνταγματικά δικαιώματα από άλλους. Παρ' όλα αυτά, η συζήτηση αυτή συνοδεύεται από συζήτηση σχετικά με τη βία κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, η οποία σε πολλές περιπτώσεις αποτρέπει την ευρεία αλληλεγγύη από τη γερμανική κοινωνία προς αντικαπιταλιστές οι οποίοι ποινικοποιούνται επιτυχώς.

Αυτή η φιλελεύθερη αγανάκτηση για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι μπορεί να εκληφθεί ως μια παρεκβατική ώθηση ενάντια στην εξουσία. Το ριζοσπαστικό κίνημα, όμως, δεν θα πρέπει να περιορίσει τα επιχειρήματά του στο συνταγματικό επίπεδο και το γράμμα του νόμου. Η αστική δημοκρατία πάντα ήταν συμβατή με τη μαζική καταστολή και τις “έκτακτες” δράσεις, οι οποίες φαίνεται ότι απαιτούνται κατά καιρούς για να την εγγυηθούν. Στην Ευρώπη, πιο πρόσφατα στην Ισπανία και την Ουγγαρία, οι αυξανόμενες “έκτακτες” δράσεις (κατά των αμβλώσεων, της μετανάστευσης, κλπ) παίρνουν “δημοκρατικά νομιμοποιημένη” μορφή με το πέρασμά τους ως νόμο.

Ακόμη, αυτή η ημέρα θα μπορούσε να σκληρύνει τις γραμμές του μετώπου. Κάθε φορά που το γερμανικό αστυνομικό κράτος δείχνει τον εαυτό του, πολλοί ήδη πολιτικοποιημένοι επιβεβαιώνονται ως προς την πεποίθησή τους (πολύ δικαιολογημένη, όπως δείχνει η ημέρα) ότι είναι αδύνατο να κάνεις ειρήνη με το κράτος και γίνονται πιο ριζοσπαστικοί. Η ιδεολογική, γερμανική ερμηνεία της “δημοκρατίας” έγινε προφανής το ίδιο βράδυ: καθώς το επίσημο δελτίο ειδήσεων των 8 πανηγύριζε για την ελευθερία των ρώσων ακτιβιστών της αντιπολίτευσης, οι οποίοι ταιριάζουν τέλεια στις αντιλήψεις τους για την “Ελευθερία” (της αγοράς και της πλεονασματικής παραγωγής) και τον “Πλούτο” (για όσους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το κράτος και το κεφάλαιο και ως εκ τούτου να τον “κερδίσουν”), η διαδήλωση στο Αμβούργο χτυπιόταν βάναυσα και δεν είχε αναφερθεί τίποτα.

Όχι ξαφνικά
Αλλά θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι αυτή η εξέλιξη αποτελεί έκπληξη. Είναι μάλλον το αποτέλεσμα της εν εξελίξει διαδικασίας ποινικοποίησης και πολιτικής δυσφήμησης των κοινωνικών αγώνων στη Γερμανία. Δύο κεντρικά θέματα της (ριζοσπαστικής) αριστεράς αυτή τη στιγμή -τα οποία επίσης ήταν κεντρικά στο Αμβούργο αυτό το Σαββατοκύριακο- είναι οι προσφυγικοί και αντιρατσιστικοί αγώνες και εκείνοι γύρω από τη στέγαση. Για τα θέματα αυτά, η αριστερά -παρά τα λάθη που μπορεί κανείς να της προσάψει- θα μπορούσε να λάβει σχετικά μεγαλύτερη αποδοχή από την κοινωνία των πολιτών από ό,τι συνήθως. Τα κεντρικά συνθήματα ήταν “όχι σύνορα”, “η πόλη ανήκει σε όλους” και “διεθνής αλληλεγγύη”.

Πάρτε τις παρεμβάσεις εναντίον του ρατσιστικού λόγου περί κρίσης. Με το σύνθημα “είμαστε εδώ επειδή καταστρέφετε τις χώρες μας”, οι ακτιβιστές για τους πρόσφυγες καθιστούν σαφές ότι η κρίση δεν πρέπει να προσωποποιείται και να προβάλλεται πάνω τους, αλλά θα πρέπει να θεωρηθεί ως κρίση του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, της παγκόσμιας αγοράς του και των δυναμικών συσσώρευσής του. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τους αγώνες για τη στέγαση. Χρόνια τώρα, κυρίως στο Βερολίνο και στο Αμβούργο, αλλά με αυξανόμενη εξάπλωση, πρωτοβουλίες ενεργοποιήθηκαν και δημιούργησαν μια καλή δημόσια θέση χωρίς απαραίτητα να κρύβουν μια ριζοσπαστική (δηλαδή, επαναστατική, αντικαπιταλιστική) κριτική. Κάνουν σαφές ότι ο τρέχων πολεοδομικός σχεδιασμός δεν είναι για εκείνους που ζουν στην πόλη και χρειάζονται μια στέγη πάνω από τα κεφάλια τους, αλλά για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ενάντια σε κάθε φαντασία μιας λογικής κοινωνίας. Ο χώρος διαβίωσης δεν αντιμετωπίζεται ως μια ανάγκη για όλους, αλλά ως ένα εμπόρευμα που διατίθεται στο εμπόριο σε κάθε τιμή.

Οι αγώνες αυτοί και το μήνυμά τους αμφισβητούν και αναιρούν την ισχυρή εθνική ηγεμονία της λιτότητας ως τρέχουσα διαχείριση της κρίσης. Σε μια εποχή όπου η Ευρώπη χτίζει το φρούριό της ακόμη ψηλότερο για να εμποδίσει τη μετανάστευση, με δραματικά αποτελέσματα, και σε ένα μέρος όπου οι άνθρωποι πετιούνται έξω από τα διαμερίσματά τους επειδή δεν έχουν τα οικονομικά μέσα και αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της έλλειψης στέγης και του θανάτου, αυτά είναι θέματα όπου η ριζοσπαστική αριστερά στη Γερμανία (και πέρα από αυτήν), με τη ριζοσπαστική κριτική της, μπορεί να προσεγγίσει περισσότερους ανθρώπους από ό,τι συνήθως.

Αυτοί οι αγώνες δείχνουν ότι η κρίση είναι επίσης στη Γερμανία και δεν ήταν ποτέ έξω από αυτήν. Κανένα κράτος δεν είναι απρόσβλητο από την καθημερινή κρίση του καπιταλισμού. Το μήνυμα είναι σαφές: το σύνολο της χώρας -όπως απεικονίζεται στην ιδεολογική εθνική αφήγηση- δεν είναι ο “νικητής της κρίσης”, αλλά μόνο ορισμένες τάξεις και ομάδες, και μόνο με τη βαρύτερη εκμετάλλευση των άλλων - εντός ή εκτός των εθνικών συνόρων. Ακτιβιστές από όλη τη Γερμανία και από αλλού ενώθηκαν για να εκφράσουν αυτή την κριτική στο Αμβούργο και δέχτηκαν σκληρή ποινικοποίηση και επίθεση, ίσως σε ένα νέο επίπεδο που δεν έχουμε ξαναδεί. Δεν υπήρξε σχεδόν καθόλου ακόμη και η περίφημη διάκριση μεταξύ “βίαιων” και “μη βίαιων” διαδηλωτών στο Αμβούργο. Η δράση της αστυνομίας ήταν αποφασισμένη από την τοπική, σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στο Αμβούργο. Αλλά αυτή η μέθοδος αστυνόμευσης δεν είναι ανεπανάληπτη στη Γερμανία και δεν γίνεται διάκριση από τις τοπικές κυβερνήσεις - είτε είναι συντηρητική (όπως στη Φρανκφούρτη εναντίον του Blockupy), πράσινη ή/και σοσιαλδημοκρατική.

Στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν
Σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, η ανηλεής επίθεση στη διαδήλωση δεν είναι ιδιομορφία. Η καταστολή, η ποινικοποίηση και η πολιτική δυσφήμηση είναι προβλήματα που το ριζοσπαστικό κίνημα σε όλη την Ευρώπη και πέρα από αυτήν πρέπει να αντιμετωπίσει. Η αντιεξέγερση, όχι μόνο ως πρακτική μέθοδος στο δρόμο, αλλά και ως πολιτική πράξη, δεν είναι μόνο εθνική υπόθεση˙μυστικές υπηρεσίες και αστυνομικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη έχουν έντονες ανταλλαγές. Η γερμανική αστυνομία είναι φημισμένη για τις τακτικές της, αλλά βλέπουμε επίσης πιο αυταρχικές αστυνομικές αντιδράσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ελλάδα και αλλού. Έτσι, οι τακτικές που αντιμετωπίσαμε στο Αμβούργο δεν αφορούν μόνο εμάς, αλλά αποτελούν επίσης κοινά προβλήματα για τα κοινωνικά κινήματα σε άλλες χώρες.
Μετάφραση: εργατική εφημερίδα Δράση
Πηγή: Beyond Europe

Στη γη του κανενός (αναδημοσίευση)


Τα επόμενα Χριστούγεννα συμπληρώνεται ένας αιώνας από το γεγονός, που έκανε έναν από τους πιο μεγάλους πολέμους να φανερώσει το βασικό συστατικό κάθε πολέμου, τον παραλογισμό του∙ καθώς κατασκευάζει εχθρούς και μετονομάζει τη δολοφονία σε ηρωισμό. Στις 25 Δεκεμβρίου του 1914, λοιπόν, στα χαρακώματα του δυτικού μετώπου της α΄ παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, όπου βρίσκονταν τα αγγλικά και γαλλικά στρατεύματα εναντίον των γερμανικών, μια παράξενη σιγή επικράτησε για λίγο.Οι σφαίρες έπαψαν προς στιγμή να διασταυρώνονται και η «άγια νύχτα» άρχισε ν’ ακούγεται στα γερμανικά. Ένας γερμανός στρατιώτης επιστράτευσε αυτό που κανένας στρατηγός δεν είναι σε θέση να επιστρατεύσει∙ το άδολο θάρρος και την ανθρωπιά του. Βγήκε μέσα από το χαράκωμα και υψώνοντας τα χέρια, σε ένδειξη ότι είναι άοπλος, προχώρησε προς τη μεριά των αντιπάλων. Ήθελε να τους ευχηθεί από κοντά. Μετά από λίγο ένας άγγλος στρατιώτης, εμπιστευόμενος το ένστικτό του και αψηφώντας την στρατιωτική του εκπαίδευση, πλησίασε κι αυτός με τη σειρά του. Η αρχή είχε ήδη γίνει. Οι υπόλοιποι ακολούθησαν και σύντομα βρέθηκαν όλοι μαζί στο σύνορο που πριν και μετά από εκείνη την μέρα τους χώριζε, το κομμάτι γης που δεν ανήκε σε κανέναν. Τραγουδούσαν και έπιναν. Οι αναμνήσεις ζεστασιάς που φώλιαζαν μέσα στον καθένα ήταν αρκετές, ώστε να γκρεμίσουν τον παραλογισμό του πολέμου, έστω και για λίγες ώρες. Οι πολιτικές και πολιτισμικές διαφορές δε σήμαιναν τίποτε. Πολλοί απ’ αυτούς, μάλιστα, πριν τον πόλεμο είχαν ζήσει στο κράτος, που τώρα εναντίον του έπρεπε να πολεμήσουν. 

Παρ’ όλο που η αυθόρμητη αυτή κίνηση ξεκίνησε από ένα σημείο των γαλλοελβετικών συνόρων, σύντομα απλώθηκε σε ολόκληρη τη γραμμή του δυτικού μετώπου, μέχρι τις ακτές της Φλάνδρας. Οι στρατηγοί αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν σε μια τόσο εκτεταμένη κίνηση και από τις δύο πλευρές. Οι πολύ υψηλά ιστάμενοι, που θέλησαν να επιβάλουν την τάξη, δεν τα κατάφεραν. Στις επίσημες αναφορές τους προτίμησαν να αποκρύψουν το γεγονός και να κάνουν ότι δεν συνέβη. Ωστόσο, οι σχετικές φωτογραφίες και οι προσωπικές επιστολές των στρατιωτών στους δικούς τους αποτελούν αδιάψευστα ντοκουμέντα. Εκείνη την εποχή καμία εφημερίδα δεν τόλμησε να τις δημοσιεύσει, εκτός από την Daily Mirror, για να μην αποτελέσει παράδειγμα για επόμενες φορές. Μόνο ένας άγγλος ταγματάρχης παρέμεινε ψυχρός απέναντι στο γεγονός και ένας πολύ φιλόδοξος γερμανός δεκανέας εξέφρασε την αντίθετη άποψη. Ο τελευταίος, μάλιστα, είπε ότι θα έπρεπε να απαγορεύονται τέτοιες συνεννοήσεις. Τότε ακόμη δεν είχε το χαρακτηριστικό κολοβό μουστάκι που έγινε το σήμα κατατεθέν του στην παγκόσμια ιστορία ανθρωποσφαγών. 

Την ημέρα της ανακωχής περίπου ένα εκατομμύριο στρατιώτες απείχαν του πολέμου. Ακόμη και όταν συμφωνήθηκε η λήξη της, οι στρατιώτες που είχαν προηγουμένως γνωριστεί και ανταλλάξει δώρα (συμβολικά βέβαια, καθώς πρόσφεραν προσωπικά μικροαντικείμενα ο ένας στον άλλον), δεν μπορούσαν να στοχεύσουν τους συνανθρώπους τους και τους νέους φίλους που είχαν αποκτήσει. 

Μάλιστα, την ημέρα των Χριστουγέννων διεξήγαν και παιχνίδια ποδοσφαίρου, όπου η μπάλα ήταν άλλοτε τυλιγμένες κάλτσες, άλλοτε τενεκεδάκια από κονσέρβες ή τσουβάλια παραγεμισμένα. 

Αφού ήπιαν και έφαγαν μαζί, στο τέλος της ημέρας έθαψαν τους νεκρούς τους. Αν δεν είχε πραγματοποιηθεί αυτή η ανακωχή, οι νεκροί αυτοί δε θα θάβονταν ποτέ. Η γλώσσα δεν στάθηκε ιδιαίτερο εμπόδιο, αν και υπήρχαν και μεταφραστές. Είναι αξιοσημείωτο ότι την επομένη ένα γερμανικό στράτευμα αρνήθηκε να πολεμήσει. Μια τέτοια ανυπακοή ήταν πολύ σημαντική σε εμπόλεμη περίοδο. Δυστυχώς, δεν βρήκε πολλούς συνεχιστές και λόγω της περιορισμένης έκτασης της στάσης, δεν είχε μεγάλη επίδραση. Ο πόλεμος γύρω συνεχιζόταν∙ ήταν μάταιο. Συνήθως, πεινασμένοι για αίμα αντιπάλων είναι όσοι δεν πήραν μέρος σε κανενός είδους πόλεμο, κυρίως γιατί χτίζουν την στρατιωτική ή την πολιτική τους καριέρα. Αυτοί μένουν ανυποχώρητοι ως το τέλος, γυαλίζοντας τις αστραφτερές τους αρβύλες, απέχοντας συχνά από το πεδίο της μάχης και βγάζοντας λογύδρια, άλλοτε για πατριωτισμό και άλλοτε για ισότητα, σφίγγοντας στην τσέπη τα κονσερβοκούτια ή τα άλλα όπλα τους. 

Είναι ενδεικτικό ότι το περιστατικό παρατηρήθηκε την πρώτη χρονιά του πολέμου. Τα Χριστούγεννα του 1915 η ανακωχή έλαβε μικρότερη έκταση, ενώ το 1916, εξαιτίας του χημικού πολέμου και των φρικαλεοτήτων που είχαν μεσολαβήσει και απ’ τις δύο πλευρές, ήδη οι μαχόμενοι εκατέρωθεν θεωρούσαν τους αντιπάλους τους υπανθρώπους∙ οπότε δεν έγινε καν απόπειρα. Η μέρα αυτή του 1914 υπήρξε η πιο αυθόρμητη έκφραση μίας φωτεινής στιγμής μέσα στο σκοτάδι του πολέμου. Ήρθε να δείξει κάτι που έχουμε μάλλον ξεχάσει∙ ότι μπορούμε να είμαστε άνθρωποι και να διεκδικούμε την ελευθερία, ακόμη και όταν όλα συνηγορούν στο αντίθετο. Ακριβώς επειδή την επομένη της ανακωχής κανείς δεν ήθελε να πολεμήσει, ένας ελεύθερος σκοπευτής δολοφόνησε έναν στρατιώτη που πήγε στο αντίπαλο χαράκωμα να ζητήσει τσιγάρα και να μιλήσει με τους συντρόφους του, που θα έπρεπε να θεωρεί εχθρούς. Όπως όλα δείχνουν, αυτή η δολοφονία στήθηκε, ώστε να αναζωπυρώσει το μίσος. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν τελικά κανείς δεν είχε διάθεση για πόλεμο ύστερα από εκείνη τη μέρα; Ο μεγάλος πόλεμος θα ήταν πολύ μικρός και δε θα είχαν σκοτωθεί τόσα εκατομμύρια ψυχές στο βωμό των συνόρων. Γιατί η γη δε θα ήταν κανενός… 

 Πηγή: σύντροφοι για της Αναρχική απελευθερωτική δράση

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Το σπιράλ (αναδημοσίευση)


από το Βυτίο (http://tovytio.wordpress.com)

«’Εχεις πέσει σε μια μαύρη τρύπα» μου είπε.

Διαβάζω ιστορίες για το παρελθόν του φασισμού, τα πρωινά στο ραδιόφωνο ακούω σημερινές φωνές κυνισμού και ρατσιστικά παραληρήματα. Δεν μπορώ να γράψω για τίποτα άλλο. Ένα αόρατο πέπλο κάθε μέρα σκεπάζει και επιχειρεί να εξαφανίσει το μεσημεριανό φως, τα κασκόλ των κοριτσιών της οδού Πανεπιστημίου, τα καφενεία, τα λαϊκά τραγούδια, την γυναικεία πλάτη που παίρνει ένα διπλό καπουτσίνο διαγωνίως δεξιά μου, τα χοντρά αστεία μιας μεθυσμένης παρέας, την ξάπλα του σκύλου κάτω απ’ τα σκεπάσματα, τα μανιτάρια στο Μαίναλο και την ίδια τη θάλασσα.

Τίποτα δεν μοιάζει σχετικό, σημαντικό, ουσιαστικό. Τίποτα δεν μπορεί να βρει θέση στη συζήτηση, στους συνειρμούς. Τίποτα δεν έχει τόπο να σταθεί, να γεννηθεί, να πάει λίγο παραπέρα.

Πρώτη φορά. Πρώτη φορά πιάνω τον εαυτό μου τόσο θυμωμένο. Βαράνε μέσα μου σφυριά. Δύο τεράστια σφυριά χτυπάνε μέσα στα σωθικά μου μια δεξιά μια αριστερά.

Ακούω τη Μισέλ Ταδοπούλου της ΝΔ στο ραδιόφωνο να λέει «είμαι νομικός και βουλευτής και απαιτώ να είναι ανάλογο το ύφος σας» και με πιάνει ανακατωσούρα, απέχθεια, οργή. Ακούω τον Γεωργιάδη να λέει στον εργαζόμενο «είμαι ο προϊστάμενός σας» και παρακολουθώ τις γροθιές μου να σφίγγονται από μόνες τους.

Περπατάς στους δρόμους, ακούς τις ιστορίες φίλων και άγνωστων. Βασανιστήρια, αυτόπυρπολισμοί και ο βίος αβίωτος. Στοιβάζονται όλα μέσα στο ίδιο στομάχι μέχρι να μετασχηματιστούν σε καθαρό μίσος. Δεν αντέχεται να ζεις μέσα στο μίσος θα πεις, πόσο μάλλον όταν το μίσος είναι δικαιολογημένο θα απαντήσω, πόσο μάλλον όταν το μίσος που νιώθεις είναι πάντα λιγότερο απ’ όσο θα δικαιολογούσαν οι περιστάσεις.

έχω χάσει την φαντασία μου κι όταν ακούω «Κατερίνα» τρομάζω έγραφε η Γώγου.

Εδώ και κάποιο καιρό γίνομαι αυτό που ειρωνευόμουν. Μονομανής, οξύθυμος, ισοπεδωτικός.

Ο καθημερινός φασισμός καθώς προελαύνει σε κεντρικές λεωφόρους και μιντιακούς οργανισμούς φορτώνει το μέσα, το γεμίζει διαρκώς, τοκίζει ένα αίσθημα δυσφορίας, ένα αφόρητο βάρος. Τί να κάνουμε; Τί να κάνουμε ρωτάς συνέχεια και όλο κάτι βρίσκω να απαντήσω. Να οργανώσεις το μίσος, την οργή, να προσπαθήσεις περισσότερο, να οχυρώσεις τα καταφύγιά σου, να προστατεύσεις τα βλέμματα των φίλων, να θυμάσαι την ομορφιά, να θυμάσαι την ζωή που κατά τ’ άλλα παραμένει υπέροχη και ανυπολόγιστα γλυκιά.

Ο old έγραφε πριν καιρό ότι το μνημόνιο νίκησε. Όχι μόνο νίκησε αυτό το νομικό κείμενο που ρύθμιζε την εξαθλίωση, αλλά νίκησε και ένα άλλο τέρας μεγαλύτερο και ισχυρότερο. Το τέρας που γεννιέται και κατοικεί μέσα στο στομάχι σου, που απλώνει το χέρι, πιάνει την καρδιά στην χούφτα του και τη σφίγγει χωρίς ποτέ να τη σπάει. Την σφίγγει μέχρι να γίνει ένα με την απελπισία.

Στο τρένο από τη Θεσσαλονίκη τις προάλλες καθόταν πίσω μου ένας χρυσαυγίτης. Μιλούσε στο τηλέφωνο δυνατά και είχε αυτό το γνωστό ύφος Παναγιώταρου. «έκανα τη φασαρία μου» «να κάνω κανά μακελειό άμα πάω εκεί» «μήπως θες να του το πούμε κι αλλιώς». Χωρίς να πει κάτι ιδιαίτερο, μόνο αυτά τα μάτσο σχολιάκια και κοιτώντας τις μάρτινς και το στρατιωτικό παντελόνι του, κόντευα να φτάσω το σημείο βρασμού. Βράζουν άραγε οι άνθρωποι;

Είμαι σε μια μαύρη τρύπα, είναι αλήθεια, κουράστηκα να μετράω θύματα, να επιχειρηματολογώ για το αν οι μετανάστες είναι άνθρωποι, για το αν η εργασία πρέπει να πληρώνεται και πάει λέγοντας. Υποτίθεται, οι φίλοι μου λένε δηλαδή, ότι είμαι αισιόδοξος. Η αλήθεια είναι ότι θέλω να είμαι αισιόδοξος, θέλω να διαβάζω τις ιστορίες από μια συγκεκριμένη οπτική, θέλω να βλέπω τους ανθρώπους και να τους μετράω από την προσπάθεια να είναι αξιοπρεπείς, ωραίοι, δημιουργικοί, ηττημένοι αλλά επίμονοι, χαμένοι αλλά αγαπημένοι.

Μέσα στον τελευταίο χρόνο συνέχισα να μιλάω σα να ήμουν εν πολλοίς ο παλιός εαυτός. Αισιόδοξος, ζωντανός, χωρίς να παραδέχομαι ότι ήττες είναι οριστικές ή λέγοντας ότι έτσι κι αλλιώς όλα συνεχίζονται. Το να θες ελευθερία και ομορφιά για όλους, δεν είναι εκστρατεία ή άθροισμα αποτελεσματικών ενεργειών, είναι τρόπος ζωής και επιλογή οπτικής γωνίας. Είναι ο τρόπος να ζεις. Συνέχισα να μιλάω λοιπόν σαν να ήμουν ακόμη εγώ, όμως σιγά σιγά, λίγο λίγο απομακρυνόμουν, γλιστρούσα. Βρέθηκα μέσα σ’ αυτήν την τρύπα και το κατάλαβα μόλις προχθές όταν τυχαία σήκωσα το κεφάλι για να δω την επιφάνεια του κόσμου χιλιόμετρα μακριά.

Προσπαθώ να διασχίσω μια σήραγγα και να βγω στο φως ή προσπαθώ από το σκοτάδι των ημερών μας να μπω σε μια σήραγγα γεμάτη φώς; Έγραφε ο Γκόρπας.

Τραβάω το πέπλο. Μπορεί η οργή να παραμένει, και δικαίως μάλιστα, σήμερα δεν την αφορίζω, τη θέλω, αλλά τραβάω, επιχειρώ τουλάχιστον, να τραβήξω το πέπλο. Σήμερα ναι, οι άνθρωποι βράζουν αλλά πάντα οι άνθρωποι μπορούν να βλέπουν και πίσω απ’ το πέπλο. Υπάρχουν και τα δύο μαζί, ταυτόχρονα, αντιφατικά, αναιρώντας διαρκώς το ένα το άλλο σε ένα ατέλειωτο σπιράλ. Η αγωνία εντοπίζεται στο να μπορείς κάθε στιγμή να μην ξεχνάς κανένα απ’ τα δύο. Να ζεις διπλός, γεμάτος, ανυπεράσπιστος και χωρίς να κάνεις πίσω ούτε χιλιοστό.

Δεν υπάρχει γαλήνη, ησυχία στην ελλάδα του 2013. Υπάρχουν στην οδό Πανεπιστημίου την ίδια ακριβώς ώρα ο φασισμός και τα κασκόλ των ανθρώπων. Φίλων, αγαπημένων, συντρόφων, άγνωστων κοριτσιών.

Βουτιά στο σπιράλ.

Υπάρχει τρόπος (αναδημοσίευση)




του Γιάννη Μακριδάκη (http://yiannismakridakis.gr/)

Υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κανείς από το αδιέξοδο καπιταλιστικό καταναλωτικό και αντιφατικό αυτό σύστημα; 

Υπάρχει τρόπος ένας άνθρωπος να είναι πλάσμα της φύσης και όχι καταναλωτής της; Υπάρχει τρόπος ένας αριστερός πολίτης ή πολιτικός να μην είναι ανακόλουθος, ανήθικος, αναξιοπρεπής;
Υπάρχει τρόπος η Αριστερά να γίνει σύγχρονη, Οικουμενική, να εκφράσει την συνεργασία του Ανθρώπου με το Οικοσύστημα και όχι πια το μένος του για επικυριαρχία;
Υπάρχει τρόπος για να ξεφύγει η ανθρωπότητα από το αδιέξοδο που διαφαίνεται;

Και βέβαια υπάρχει. Είναι η μετάβαση από το υποσύνολο στο σύνολο, η απελευθέρωση από το σύστημα στο οικοσύστημα, η επαφή με τον φυσικό μας εαυτό και κάθε τι φυσικό γύρω μας και η απόρριψη κάθε τεχνητού – συστημικού, η συνειδητοποίηση του ότι τίποτα δεν είναι μοιραίο, για όλα είμαστε εμείς υπεύθυνοι και κυρίως για τον εαυτό μας, για την υγεία και την προσωπική μας διαδρομή και ιστορική πορεία.

Εργαλείο αυτής της προσωπικής μετάβασης του καθενός η φιλοσοφία του τρίπτυχου:
Φυσική ζωή, φυσική διατροφή, φυσική καλλιέργεια.



Όποιοι ενδιαφέρονται να μάθουν και να πράξουν αλλιώς, να βιώσουν την αλλαγή πορείας της διαρκούς επανάστασης των ανθρώπων επί της γης, να απεξαρτηθούν από την παθογένεια, τις αρρώστιες και τις δήθεν γιατρειές του συστήματος, από τον συστημικό δέσμιο και χειραγωγημένο εαυτό τους, το γρανάζι αυτό που σπαταλά τη ζωή του για να κυκλοφορεί το χρήμα και να ζει το σύστημα, μπορούν να απευθυνθούν στο Απλεπιστήμιο και να προγραμματίσουμε και να οργανώσουμε μαζί ημερίδες ή διήμερα φυσικής ζωής, διατροφής και καλλιέργειας στους τόπους τους, να κάνουμε πράξη την Οικουμενική Αριστερά που έχει γεννηθεί και μεγαλώνει όσο το σάπιο σύστημα γίνεται κοπριά στις ρίζες της

Απλεπιστήμιο
Γιάννης Μακριδάκης akridaki@gmail.com

Ματωμένα Χριστούγεννα (αναδημοσίευση)

Στολίδια οι ψυχές


του Πάνου Μουχτερού
από τα ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ (http://kakoskeimena.net)

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ μπορεί και να μη σας αρέσει. Μιλάει για τα Χριστούγεννα αλλά όχι με τον τρόπο που έχετε συνηθίσει. Δεν θα σας πω για χαρούμενες οικογένειες που μαζεύονται μέχρι και ένα μήνα πριν γύρω από το δέντρο και το στολίζουν με ανυπομονησία και χουχουλιάρικα χαχανητά. Ούτε για πρωτότυπες συνταγές και ευφάνταστα γλυκά που σερβιρίστηκαν πάνω στα στολισμένα τραπέζια και που τοποθετήθηκαν όλα με τρόπο τέτοιο, ώστε να τα βλέπει μέχρι και ο γείτονας που στέκεται και θαυμάζει, όταν δήθεν κάποιος εντελώς τυχαία ξέχασε να κλείσει την εξώπορτα. Δεν θα σας πω για τις πιο γουστόζικες και πιο μοδάτες μπάλες που αγοράστηκαν μετά από ώρες αναζήτησης και μελετημένης έρευνας στους ατέλειωτους ορόφους από τα παιχνιδομάγαζα αυτού του τόπου και που μετά τάχα φυτρώνουν και κρέμονται από τα ψεύτικα κλαριά ενός ψεύτικου δέντρου αριστοτεχνικά, με ακρίβεια χιλιοστού, για να τονίζεται η λεπτομέρεια της λεπτομέρειας, ειδικά για τις ευαίσθητες εκείνες στιγμές που θα πλακώσουν στο σπίτι συγγενείς και σόγια και ασχοληθούν πρώτα με τα ψεύτικα τα στολίδια και μετά με τους αληθινούς ανθρώπους. Δεν θα περιγράψω τις τόσες πολλές κάλτσες που κρέμονται σαν δεύτερες κουρτίνες μέσα στα σαλόνια των ξεκάλτσωτων ενοίκων, ούτε για τα φωτάκια που δεν χόρτασες να βάλεις μόνο στο δέντρο αλλά αδημονούσες να φτάσουν μέχρι τη βεράντα, ως και στα κεραμίδια ανέβηκες για να συνδέσεις φώτα που θα κάνουν ολόκληρο το σπίτι να αναβοσβήνει, ποντάροντας στο ότι έτσι μπορεί και να το δει ο Άι Βασίλης, που ξέρεις, μπορεί να το βλέπει και να το ζηλεύει μέχρι ο Θεός ο ίδιος. Τα ίδια. Και τα ίδια. Κάθε χρονιά.

Εκτός από εκείνη τη χρονιά, που ούτε Άι Βασίλης ήρθε, ούτε Θεός. Ήμουν τόσο δα πιτσιρικάς αλλά θυμάμαι πολύ έντονα όσα συνέβησαν, ίσως γιατί όταν είσαι σε τέτοια τρυφερή ηλικία όλα αποτυπώνονται ανεξίτηλα μέσα σου και σ’ ακολουθούν για την υπόλοιπη ζωή σου. Ακόμα και αν στην πορεία οι συνθήκες αλλάξουν εντελώς, ακόμα και αν η χώρα σου γίνει κάποια στιγμή μια εντελώς άλλη χώρα, ακόμα και αν εσύ ο ίδιος γίνεις ένας άλλος από αυτό που κάποτε ήσουν, οι μνήμες από την παιδική σου ηλικία δεν ξεγράφονται ποτέ, είναι λες και κάποιος τις χάραξε με το ισχυρότερο μελάνι που υπάρχει στον κόσμο όλο. Όσο μεγαλώνεις, αναπτύσσεις την ικανότητα να φιλτράρεις τα γεγονότα, η μνήμη γίνεται επιλεκτική, είναι όπως όταν πας να διαλέξεις ποιες μπάλες θα βάλεις στο χριστουγεννιάτικο το δέντρο, μερικές τις αφήνεις να κάθονται καταχωνιασμένες για χρόνια πολλά στα κιβώτια κι ας ξέρεις ότι δεν έχουν εξαφανιστεί από εκεί μέσα, κι ας προσποιείσαι πως ποτέ δεν υπήρξαν. Ναι, μάλλον πρόκειται για εκείνον τον ρημαδιασμένο μηχανισμό που οι επιστήμονες ανέλυσαν και τεκμηρίωσαν, ότι δηλαδή ο άνθρωπος, από κάποια στιγμή και μετά, όχι μόνο διαλέγει τι θέλει να θυμάται αλλά διαγράφει από το μνημονικό του κάθε αρνητική εμπειρία, ως αυτοάμυνα, ως μια υποσυνείδητη τεχνική αυτοεπιβίωσης. Τότε όμως, όταν ήρθαν εκείνα τα Χριστούγεννα τής μεγάλης κρίσης, εγώ δεν είχα αναπτύξει καμιά κρίση, καμιά απολύτως άμυνα, στεκόμουν έκθετος απέναντι στα συμβάντα, σφουγγάρι ήταν η ψυχή μου που ρούφηξε μονομιάς όσα είδαν τα έκπληκτα τα παιδικά μου μάτια και που δυσκολεύτηκαν τα χείλη μου να πούνε. “Να τα πούμε;”

Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου σαν αντίλαλος τα λόγια εκείνα που άκουγες στη γειτονιά από τα άγρια χαράματα να βγαίνουν από στόματα παιδιών που ήταν λίγο μεγαλύτερα από εμένα και έτσι τ’ άφηναν οι γονείς τους να βγαίνουν να πουν τα κάλαντα. Ο τρόπος βέβαια που έλεγαν αυτές τις λέξεις δεν ήταν για παιδιά μικρά, οι συλλαβές είχαν μέσα τους τη μελωδία της θλίψης, ακριβώς όπως ηχούν τα λογάκια από ένα παιδί που ζητιανεύει, που παρακαλάει με την παλάμη ανοιχτή για ένα κουλούρι ή ένα νόμισμα το ίδιο στρογγυλό. Θυμάμαι ότι προτού κάνουν την ερώτηση με τον λυπημένο τόνο για το αν θα τα πούνε, χτυπούσαν την πόρτα εντελώς ανεπαίσθητα, ήταν λες και δεν στεκόταν άνθρωπος έξω από το σπίτι αλλά γάτες που γδέρνανε το ξύλο. Με έντονη περιέργεια, άνοιξα, για να δω αν όντως γρατζουνούσαν ή αν απλά δεν μπορούσαν να φτάσουν το κουδούνι, κι ας μη δούλευε αυτό από καιρό. Όπως έκανα να δω προς τα έξω, ένας αέρας πείνας και απλυσιάς ήρθε και κάθισε πάνω στα ρουθούνια και το λαιμό μου, μένοντας να παρατηρώ με απορία εκείνα τα άτυχα παιδιά, που στ’ αλήθεια θυμίζανε γατάκια αδύναμα, με τα μάγουλά τους βαθιά μέσα ρουφηγμένα. Είναι σαν να βλέπω ακόμα την εικόνα από το σάπιο στόμα τους, τόσο που δεν ξεχώριζες αν σάπιζαν πρώτα τα δόντια ή τα χείλη. Τα νύχια στα χέρια τους ήταν τόσο μακριά που βάζω στοίχημα ότι ήταν δύσκολο να χτυπάνε τις πόρτες και προτιμούσαν να τις γδέρνουν για να τους ακούσει ο από μέσα. Το πιο περίεργο από όλα όμως ήταν ότι για αντί για τρίγωνα είχαν στα χέρια κόκαλα από ξεχασμένα αποφάγια και που για ήχο βγάζανε τον κρότο που κάνει το αδειανό στομάχι. “Λιγάκι φαγητό, αν είναι ορισμός σας”.

Ήταν μια εποχή που ακόμα και οι πιο καθιερωμένες συνήθειες, ακόμα και τα αρχαιότερα τραγούδια, όπως τα κάλαντα, άλλαζαν για να προσαρμοστούν στις περιστάσεις και να ακούγονται επίκαιρα. Όλα αυτά συνέβαιναν μάλλον γιατί και οι άνθρωποι είχαν αλλάξει, το κάθε τι έμοιαζε απροσδιόριστο, μπέρδευες τις γάτες με τα παιδιά, τα παιδιά με τις γάτες, ζούσαμε σε καιρούς που οι περισσότεροι κλείνονταν μέσα διαρκώς, λες και φοβόντουσαν να περπατήσουν ελεύθεροι στις πλατείες και τους δρόμους. Ακόμα θυμάμαι τη μάνα μου να μου φωνάζει και να μου λέει να κλειδώνομαι καλά όλη την ημέρα και να μην ανοίγω σε αγνώστους, γιατί τότε ήταν που κυκλοφορούσαν εκείνοι οι περίεργοι, οι κουστουμαρισμένοι τύποι που, κρατώντας σφραγίδες και χαρτιά στα χέρια, ερχόντουσαν ακόμα και μέσα στις βαθιές τις νύχτες και μπαίνανε μέσα στα σπίτια εκείνων που κάνανε το λάθος και νομίζανε τους κλητήρες για παιδιά που λεν τα κάλαντα, λέγοντάς τους ότι έχουν εντολή από το επίσημο το Κράτος να τους πάρουν το σπίτι και όσα έχει μέσα αυτό, καναπέδες, χριστουγεννιάτικες κάλτσες, ακόμα και αυτό το δέντρο με τις ωραίες μπάλες που είχαν αγοραστεί προ κρίσης. Γι’ αυτόν το λόγο συνήθιζα να ανεβαίνω στη σοφίτα και να παρακολουθώ τυχόν ύποπτες κινήσεις έξω στο δρόμο, μήπως και δω κανέναν από δαύτους τους γύπες να έρχεται και προς τη δική μας τη φωλιά. Κι αυτό όμως ήταν δύσκολο γιατί δεν μπορούσες να διακρίνεις εύκολα τότε, ήταν γιατί είχε γεμίσει η ατμόσφαιρα με εκείνη την ομίχλη από τα πολλά καμένα ξύλα. Να δεις πως τη λέγανε, α, ναι, η ομίχλη της φτώχειας. Που έκανε μέχρι και τα τοπία να δείχνουν φτωχά.

Καίγαμε και εμείς ξύλα στην αυτοσχέδια σόμπα μας. Είχανε άλλωστε περάσει κάμποσα χρόνια από την τελευταία φορά που είχε καεί το τελευταίο λίτρο πετρελαίου και τα καλοριφέρ ήταν κυριολεκτικά ξένα σώματα μέσα στο κρύο μας σπίτι. Με τόση φτώχεια και κλεισούρα, το δέντρο μας είχε μείνει να στέκεται γυμνό εκείνα τα Χριστούγεννα. Είχαμε ξεμείνει εντελώς και από στολίδια και μπάλες, μιας και οι περισσότερες είχαν μουχλιάσει σε χίλια κομμάτια από την πολλή υγρασία. Βάζοντας την παιδική μου φαντασία να δουλέψει, βρήκα μερικές εφημερίδες από εκείνες που βάζαμε στα τζάμια για να φαίνεται δήθεν το σπίτι εγκαταλελειμμένο. Πήρα μερικά πρωτοσέλιδα ποτισμένα με βαθύ μελάνι και αφού τα δίπλωσα με τις χούφτες μου, τα έκανα αυτοσχέδιες, χάρτινες μπάλες. Τις κρέμασα με υπομονή από τα σκονισμένα κλαριά του δέντρου και έμεινα να τις παρατηρώ για ώρες, θαυμάζοντας την υπέροχη ιδέα που είχα σκαρφιστεί. Θυμάμαι ότι σταδιακά άνοιγαν προς τα έξω σαν καρδιά από τριαντάφυλλο που σκάει, καθώς μεγαλώνει. Πάνω στο χαρτί, όπως αυτό τεντωνόταν, διέκρινα διάφορες ανθρώπινες φιγούρες από τις ειδήσεις εκείνης της εποχής, άνθρωποι που αλλού φαινόντουσαν κρεμασμένοι, αλλού καμένοι, αλλού με τα χέρια τους να γδέρνουνε τα πρόσωπά τους. Έβαλα γύρω-γύρω τα φωτάκια και, μολονότι δεν είχαμε ρεύμα συνδεδεμένο, έκανα να τα συνδέσω στην πρίζα, μήπως και είχε ξεμείνει καμιά στάλα ενέργειας. Κι ένα περίεργο πράγμα, τα λαμπάκια αναβόσβησαν για δευτερόλεπτα μερικά. Και φώτισαν τις μπάλες που είχαν πάνω εικόνες με αίματα πολλά. Τόσο που ήτανε λες και στάζανε αίμα πραγματικά. “Μαμά, μαμά!”.

Πήρε το δέντρο μας φωτιά.

Το ασίγαστο πάθος της αναζήτησης (αναδημοσίευση)

του Κώστα Χαριτάκη
εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr)

Αποτιμώντας το έργο του Κοστάντσο Πρέβε

Ήταν δεκαετία του 1990, η δεκαετία της “έκλειψης του κομμουνισμού”, όταν ο Κοστάντσο Πρέβε αποφάσισε να αναμετρηθεί με τη “μελαγχολία της κατάρρευσης” ανοίγοντας τους ασκούς της αναζήτησης με μια ριζική φιλοσοφική και πολιτική επανεκτίμηση του μαρξισμού και του κομμουνιστικού κινήματος. Άκρως τολμηρό εγχείρημα, αν αναλογιστεί κανείς ότι κυρίαρχες στάσεις της εποχής ήταν η συμφιλίωση με τον επελαύνοντα καπιταλισμό και η υποταγή στο “τέλος της ιστορίας”, αλλά και τα απονενοημένα διαβήματα άμυνας με ακόμη πιο δογματικό κλείσιμο στις “γραφές” και πεισματώδη επιστροφή στις “παραδόσεις”.

Αν και μαρξιστής φιλόσοφος, δεν υπέκυψε στην ευκολία τού να φορτώσει τα δεινά του ιστορικού κομμουνισμού στην “κακή εφαρμογή του μαρξισμού από τους επιγόνους”, αλλά προσπάθησε να εντοπίσει τις “γκρίζες ζώνες” μέσα στο ίδιο το σώμα του μαρξισμού που επέτρεψαν (ή εξέθρεψαν) τις συγκεκριμένες ιστορικές πραγματώσεις του, τις αντιφάσεις, τα προβλήματα και τα όρια της ίδιας της μαρξικής θεωρίας, η υπέρβαση των οποίων αποτελεί προϋπόθεση για τη σύγχρονη επανεκκίνηση της χειραφετικής περιπέτειας.

Στο κέντρο του προβλήματος ο Πρέβε τοποθετεί το κόκκινο νήμα που συνδέει το κομμουνιστικό πρόγραμμα του Μαρξ με τον μοντέρνο μηδενισμό. Εννοώντας τον κομμουνισμό ως μια κοινότητα βασισμένη στην αλήθεια και τον μηδενισμό ως το φιλοσοφικό χώρο μιας ταλάντευσης ανάμεσα στην αλήθεια χωρίς κοινότητα και στην κοινότητα χωρίς αλήθεια, θεωρεί ότι ο ιστορικός κομμουνισμός κατέληξε να είναι μια κοινότητα χωρίς αλήθεια, μια απατηλή κοινότητα, που μπορεί να αναπαράγεται μόνο αναπαράγοντας ψεύδη και αυταπάτες, προορισμένη αργά ή γρήγορα για μια θλιβερή διάλυση.

Οι ρίζες αυτής της εξέλιξης βρίσκονται κατά τον Πρέβε στην αποδοχή από τους μαρξιστές μιας θετικιστικής και εμπειρικιστικής έννοιας της επιστήμης, προερχόμενης από την αγγλο-γαλλική αστική παράδοση, και στην πεποίθησή τους ότι μπορούσαν να “εξευγενίσουν” τη διδασκαλία τους με τον τίτλο της “επιστήμης”. Μα, όπως επισημαίνει ο Πρέβε, “δεν υπάρχει μια δυνατότητα επιστημονικής πρόβλεψης της ανθρώπινης ικανότητας να εγκαθιδρύσει έναν κοινωνικό δεσμό εναλλακτικό προς τον καπιταλισμό. Αυτός ο εναλλακτικός και ‘μελλοντικός’ κοινωνικός δεσμός δεν μπορεί να αποδειχτεί επιστημονικά. Η απόδειξή του δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να οδηγήσει σε μια ψευδο-επιστήμη”. Κι ακόμη: “Δεν μπορούμε πράγματι να αποδείξουμε επιστημονικά την ικανότητα της εργατικής τάξης να δημιουργήσει ένα νέο κομμουνιστικό δεσμό, και έτσι αυτή η ικανότητα προϋποτίθεται μεταφυσικά… Αυτό, όμως, είναι μόνο μια ψευδο-επιστήμη, δηλαδή μια οιωνεί θρησκεία”.

Το δίπολο ψευδο-επιστήμης και οιωνεί-θρησκείας βασίζεται σε τρεις προϋποθέσεις:
1. Η αντίθεση ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις καπιταλιστικές κοινωνικές παραγωγικές σχέσεις ακολουθεί επιστημονικούς νόμους του τύπου των “φυσικών επιστημών”, προετοιμάζοντας αντικειμενικά τους όρους για μια κομμουνιστική λύση αυτής της αντίθεσης.
2. Η εργατική τάξη δεν είναι μόνο ένα υποκείμενο ικανό για αντίσταση ενάντια στην εκμετάλλευση, αλλά είναι ένα δια-τροπικό ιστορικό υποκείμενο, ο μηχανισμός της μετάβασης ανάμεσα σε τρόπους παραγωγής.
3. Το πολιτικό κόμμα κομμουνιστικού τύπου, εφοδιασμένο με μια σωστή πολιτική γραμμή και ωθούμενο από τη γεμάτη αυταπάρνηση δράση των οπαδών του, αντιπροσωπεύει μια νησίδα μιας κομμουνιστικής προαπεικόνισης μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία.

Η πτώση αυτών των τριών προϋποθέσεων, η διάψευσή τους, αντιστοιχεί ακριβώς στο “Ο Θεός είναι νεκρός!” του Νίτσε, διακηρύσσει ο Πρέβε. Δεν μπορούμε πλέον να προσποιούμαστε ότι ο Θεός (του κομμουνισμού) εξακολουθεί να υπάρχει…

Μπορούμε να διερωτηθούμε εάν ο Μαρξ ήξερε να απαντήσει στο γεγονός του θανάτου του Θεού ή έμεινε πίσω από αυτό το γεγονός. Ο Πρέβε δεν διστάζει να απαντήσει: “Ο φιλοσοφικός ουμανισμός του νεαρού Μαρξ καθόλου δεν εγκαταλείπεται με τον καιρό (όπως υποστηρίζει ο Αλτουσέρ), απεναντίας με τον καιρό όλο και περισσότερο συγκεκριμενοποιείται και καθορίζεται ως ιστορικισμός και ως κοινωνιολογισμός. Ως ιστορικισμός γίνεται μια θεωρία της έλευσης του κομμουνισμού συνδεδεμένης με τη ροή προς τα εμπρός του ‘προοδευτικού’ ιστορικού χρόνου του κεφαλαίου και της ανάπτυξης των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων. Ως κοινωνιολογισμός γίνεται μια θεωρία σύμφωνα με την οποία μια κοινωνική ομάδα είναι τιτλούχος και προνομιακός εμπειρικός φορέας του κομμουνισμού.” Πρόκειται για αυτό που ο Μπάουμαν ονόμασε “οικονομικοποίηση της ταξικής σύγκρουσης”, η οποία, μαζί με την οικονομικοποίηση της λεγόμενης “οικοδόμησης του σοσιαλισμού”, είναι η ειδική μορφή που παίρνει ο μοντέρνος μηδενισμός μέσα στο θεωρητικό μαρξικό παράδειγμα και το πρακτικό μαρξιστικό κίνημα.

Μέσα σε αυτό το θεωρητικό πλαίσιο, ο Πρέβε θεωρεί ότι “η ‘αριστερά’ είναι μια ιστορική αποτυχία του 20ού αιώνα που αξίζει να διερευνηθεί χωρίς προκαταλήψεις”. Η αριστερά ήταν μια οργανική συνιστώσα του εκσυγχρονισμού του παλιού αστικού φιλελεύθερου καπιταλισμού και του μετασχηματισμού του σε κοινωνία της μαζικής κατανάλωσης. Μάλιστα, η αριστερά είναι ο προνομιακός τόπος του μηδενισμού “ακριβώς επειδή γι’ αυτήν ο χρόνος ταλαντεύεται ανάμεσα στην ακινησία της ανάμνησης και την επιτάχυνση της πρωτοπορίας. Συντηρητισμός και πρωτοπορία είναι ακριβώς οι δύο μηδενιστικές στήλες του πολιτιστικού κώδικα της αριστεράς”.

Πραγματική καθολικότητα και ελεύθερη ατομικότητα
Μετά το μηδενισμό, λοιπόν, τι; Ο Πρέβε δεν προτείνει μια “τελική λύση”, αλλά μονάχα τις πρώτες κινήσεις, όπως τα “ανοίγματα” στο σκάκι, μιας ανεξερεύνητης παρτίδας. “Οι δύο κινήσεις, που ακολουθούν αναγκαστικά το ‘άνοιγμα’ που πραγματοποιείται με την υπέρβαση του μηδενισμού, είναι, τώρα, κατά πρώτο, η επιβεβαίωση της κοινωνικής και πολιτικής φύσης ενός πραγματικού ουνιβερσαλισμού, μιας πραγματικής καθολικότητας, και κατά δεύτερο, η επιβεβαίωση της κοινωνικής και πολιτικής φύσης μιας κομμουνιστικής ελεύθερης ατομικότητας.” Επισημαίνει, όμως, ότι αυτά τα δύο δεν μπορούν να διαχωριστούν “από τη στιγμή που η μοναδική πραγματική καθολικότητα είναι η συγκεκριμένη ελεύθερη ατομικότητα”.

Ο Πρέβε υποστηρίζει ότι δεν έχει νόημα σήμερα η επαναπροβολή των δύο παραδοσιακών μορφών της κομμουνιστικής καθολικότητας, της Τάξης και του Κόμματος, οι οποίες εν πολλοίς έχουν ξεπεραστεί από την ίδια την εξέλιξη των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων. Η υπέρβασή τους, ωστόσο, δεν μπορεί να επιτελεστεί μέσω του ουμανισμού, μιας αφηρημένης καθολικότητας του Ανθρώπου. Όπως επισημαίνει, ο Άνθρωπος, ο Homo, είναι μια ταξική αφαίρεση, μια διαταξική μορφή που αποκρύπτει με ιδεολογικό τρόπο τα ταξικά περιεχόμενα και τις διαφορές. Αυτό μας οδηγεί στο πρόβλημα της μοντέρνας ατομικότητας. “Ο καπιταλισμός πράγματι από τη μια πλευρά ‘ελευθερώνει’ τον ενικό, τον μεμονωμένο άνθρωπο από τις υποχρεωτικές προκαπιταλιστικές εντάξεις, ενώ από την άλλη καθιστά το ίδιο το άτομο ‘αδιάφορο’, δηλαδή αφηρημένο, ακριβώς για να μπορεί να γίνει ο φορέας μιας εναλλάξιμης εργατικής δύναμης. Ο σκοπός της απελευθέρωσης φαίνεται να είναι μόνο το αντίθετό της, η αδιαφορία. Με αυτόν τον τρόπο, στον Μαρξ δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας χώρος για μια άσκηση της ελευθερίας και της ατομικότητας μέσα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, στο εσωτερικό του οποίου δεν μπορεί να υπάρχει παρά ένα μοιραίο πεπρωμένο ‘αλλοτρίωσης’”.

Η θεωρία της ατομικότητας στον ιστορικό μαρξισμό του 20ού αιώνα υπήρξε τουλάχιστον ανεπαρκής. “Το γεγονός της αναγωγής της ‘δομής’ της κοινωνίας στη σχέση ανάμεσα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και των κοινωνικών παραγωγικών σχέσεων εννοούμενων ως σχέσεων ανάμεσα σε βασικές τάξεις καταλήγει αναπόφευκτα να μην αφήνει κανένα πραγματικό χώρο για μια θεωρία της μοντέρνας ατομικότητας”. Ο Πρέβε επισημαίνει ότι η δομή ενός τρόπου παραγωγής είναι ένας σύνθετος κοινωνικός δεσμός και αυτό που υπάρχει σε αυτόν είναι κυρίως “η συγκεκριμένη ικανότητα της παραγωγής νέων κοινωνικών σχέσεων”.

Παραπέρα, ο μαρξισμός πρέπει να εγκαταλείψει ολοκληρωτικά την παραδοσιακή του θέση σε σχέση με τη ανθρώπινη φύση, που ορίζεται συνήθως ως το ιστορικό σύνολο των κοινωνικών παραγωγικών σχέσεων. Αν ίσχυε αυτό, υποστηρίζει ο Πρέβε, “κάθε υπέρβαση του καπιταλισμού θα ήταν αδύνατη, από τη στιγμή που ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν κοινωνικοποιεί καπιταλιστικά μόνο τις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις, αλλά και τις ατομικές προσωπικότητες. Στην πραγματικότητα, η ανθρώπινη φύση είναι κατά πρώτον μια ανθρωπολογική αρχή διαφοράς και αντίστασης σε σχέση με την απλή αναπαραγωγή των κοινωνικών παραγωγικών σχέσεων, και είναι γι’ αυτό που είναι η ανθρώπινη φύση, και όχι η εργατική τάξη ή το πολιτικό κόμμα, ο κύριος ιστορικός συντελεστής της πιθανής μετάβασης πέραν του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.” Η πρόκληση του μέλλοντος, συμπεραίνει ο Πρέβε, δεν είναι λοιπόν τόσο μια άμεση πρόκληση ανάμεσα σε τάξεις όσο μια πρόκληση για τα ιστορικά πεπρωμένα της μοντέρνας ατομικότητας.

Οι γραμμές αυτές δεν εξαντλούν προφανώς τον πλούτο, το εύρος και το βάθος, του έργου και της συμβολής του Πρέβε στη σύγχρονη κριτική θεωρία. Αναδεικνύουν ωστόσο έναν τύπο στοχασμού εξαιρετικά αναγκαίο στην εποχή μας, τόσο μακρινό από το συνήθη κομφορμισμό και την τυποποίηση της μαρξιστικής σκέψης, που διακρίνεται για την ασεβή τόλμη του να διανοίγει τα φράγματα των “ιερών και οσίων” και να ξεπερνά τα σύνορα των κυρίαρχων ακαδημαϊκών, επιστημονικών, ή πολιτικών οριοθετήσεων. Όπως συνήθιζε να λέει και ο ίδιος, το πρόβλημα με την κριτική είναι ότι συνήθως “μένει στα μισά του δρόμου”, καταλήγοντας έτσι είτε να επιστρέφει στην “ορθοδοξία” που κριτίκαρε, είτε να δημιουργεί σεχταριστικές “αιρέσεις” που αυτοεγκλωβίζονται στη διαφοροποίησή τους από τα ρεύματα από τα οποία προέρχονται. Η “παρτίδα σκάκι” που ξεκίνησε περιμένει τις επόμενες κινήσεις.

Όλα τα αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο του Κοστάντσο Πρέβε “Το λυκόφως των κοινωνικών θεών – Μαρξισμός, μηδενισμός & επαναστατική προοπτική”, μετάφραση: Πάολα Καενάτσο, εκδόσεις Στάχυ, 1994

Των οικιών ημών εκπλειστηριαζομένων, άδομεν...


άσματα κάπηλα

Αγρόν ηγόρασα και έχω ανάγκην εξελθείν και ιδείν αυτόν. 
Ερωτώ σε, έχε με παρητημένον. Και έτερος είπε. 
Ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε, και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά. 
Ερωτώ σε, έχε με παρητημένον. 
Και έτερος είπε. Γυναίκα έγημα, και δια τούτο ου δύνομαι ελθείν.
από την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου 

Κάπως έτσι χάθηκε και ολοκληρωτικά ο πόλεμος, αφού ήδη χάνονταν η μια μετά την άλλη όλες οι μάχες, ελλείψει μαχητών.

Τώρα ας απολαύσουμε το επέκεινα της ήττας και τα ασυγχώρητα της μωρίας και του φιλοαυτισμού μας. Ας εισπράξουμε τοις μετρητοίς τη μεγαλύτερη ήττα των τεσσάρων τελευταίων ετών. Γιατί δεν καταλάβαμε ότι στις μέρες αυτές νομοθετήθηκε ό,τι πιο επώδυνο στη διάρκεια της μνημονιακής τετραετίας. Και κάνει ακόμη πιο επαίσχυντη την ήττα μας το γεγονός ότι χάσαμε από τα δικά μας λάθη, τη δική μας ανικανότητα ή οποιοδήποτε άλλο "χάρισμά" μας.

Τα δύο νομοθετήματα που ψηφίσθηκαν χθές από τη Βουλή είναι η οριστική ταφόπλακα της υπόστασής μας, είναι το θανατηφόρο χτύπημα στις ζωές μας. Κανένα άλλο νομοθέτημα της τετραετίας αυτής δεν προέβλεπε τέτοιας ληστρικότητας μέτρα. Και όμως... άδομεν.

Ο φορολογικός νόμος, εκτός της θεσμοθέτησης ενός σχεδίου σταδιακής απαλλοτρίωσης της ακίνητης περιουσίας όλων των ελλήνων μέσω της υπερφορολόγησης, εκτός της θεσμοθέτησης ενός σχεδίου διευκόλυνσης της συγκέντρωσης αυτής της περιουσίας σε χέρια ολίγων μέσω της μείωσης της φορολογίας των μεταβιβάσεων, προβλέπει έκτακτες νομοθετικές και εκτελεστικές εξουσίες στο οπλοστάσιο του φοροελεγκτικού και εισπρακτικού μηχανισμού, εξουσίες που καταπατούν και ευτελίζουν το Σύνταγμα και αφοπλίζουν εκ προοιμίου  κάθε πολίτη να αντιταχθεί με νόμιμα μέσα στην επιχειρούμενη υφαρπαγή κάθε εναπομείναντος περιουσιακού του στοιχείου. 

Και δεν είναι παρηγοριά η διαγραφή του Πολύδωρα που μας πρόσφερε ο Αντωνάκις ομού με τον διαγραφέντα. Γιατί ακούω και βλέπω ότι οι πάντες χθές και σήμερα ασχολούμεθα με τη διαγραφή του Πολύδωρα, θεωρώντας πως πια η κυβέρνηση πνέει τα λοίσθια και πως πλησιάζει το τέλος της. Ξεχνάμε πως με μερικά εκατομμύρια ευρώ η κυβέρνηση μπορεί να βγάλει μερικές δεκαετίες ακόμη. Όπως ξεχάσαμε ότι ο Βύρωνας ήταν ανέκαθεν ένας από τους λαγούς της δεξιάς που έχουν αναλάβει να επανασυνδέσουν την "εθνιική παράταξη", κάτι σαν τους άλλους λαγούς που κινούνται στην αριστερά.

Να ευχαριστήσουμε λοιπόν την κυβέρνηση που δεν μας άφησε το Σαββατο-Κύριακο χωρίς δουλειά. Όπως δεν μας αφήνει εδώ και τέσσερα χρόνια τώρα, βάζοντάς μας την καθημερινή ατζέντα μαζί με τη χρυσή αυγή.

Άντε να δούμε σε ποιά κλουβιά θα άδουμε, νοιώθοντας και λεύτεροι από πάνω.
Άντε να δούμε χωρίς στέγη και χωρίς νού σε ποιούς θα "τραγουδάμε". 

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Γράμμα στο γιο μου (αναδημοσίευση)


από Contra Info (http://gr.contrainfo.espiv.net)

Χελιδονόπουλο και χουλιγκανόπουλο
σου γράφω τούτες τις αράδες
από τη χώρα του μαύρου μεροκάματου
χρόνια φωτός
και το υγρόμετρο βαράει κόκκινο
εσύ είσαι το μέλλον και η νιότη του κόσμου
σήκωσε τα μανίκια, βάλ’ τα χέρια στο χώμα
σκάψε μια τρύπα και χώσε μέσα
τ’ ανθρώπινα απομεινάρια
παρακαταθήκη για τον αρχαιολόγο της νέας χιλιετίας
και να θυμάσαι πάντα. πατρίδα έχουν μόνο οι δειλοί
να μην ξεχνάς ποτέ να είσαι σκύλος μαύρος
και αλήτης

Νετσαγεφικούς χαιρετισμούς και τούτα τα χριστούγεννα
Ο γέρος σου

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Η ΒΙΟΜΕ ανοίγει το δρόμο για την αυτοδιαχείριση: Βίντεο από την εκδήλωση στις 16/12 στο Πολυτεχνείο


Από την εκδήλωση-συζήτηση με θέμα "Η ΒΙΟΜΕ ανοίγει το δρόμο για την αυτοδιαχείριση", που διοργάνωσε η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ, στις 16/12/2013 στο Πολυτεχνείο. 

Οι τοποθετήσεις του Αλέκου Σιδερίδη από το Σωματείο Εργαζομένων στη ΒΙΟΜΕ και του Κώστα Χαριτάκη από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας).

τα 2 βίντεο εδώ

Άρση των πλειστηριασμών: Θα ψηφισθεί με νόμο ή με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π)


Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες που δημοσιεύονται στην εφημερίδα Αυγή, η κυβέρνηση προσανατολίζεται στο να φέρει στη Βουλή την ψήφιση της "μερικής" άρσης των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας. Διαβάστε το κείμενο της εφημερίδας με τίτλο "Τρέμουν ατύχημα, η Βουλή να έχει λόγο".

Σαμαράς και Βενιζέλος σύρονται στη Βουλή για τους πλειστηριασμούς μετά τις αντιδράσεις, αλλά και τη στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας στη μεθόδευση για Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.

Οι κυβερνητικοί βουλευτές μπροστά στο δίλημμα: Καταψήφιση ή ανυποληψία

Σε μεγάλη δοκιμασία εισέρχεται από σήμερα και για τέσσερις ημέρες η συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, τόσο όσον αφορά τις σχέσεις των κομμάτων που την απαρτίζουν όσο και ως προς τα όρια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της.

Σήμερα συζητείται στην Ολομέλεια της Βουλής η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να συσταθεί Εξεταστική Επιτροπή για τη σκανδαλώδη υπόθεση των υποβρυχίων που σκουριάζουν στον Σκαραμαγκά, με τον Αντ. Σαμαρά και τους βουλευτές της Ν.Δ. να καλούνται να πάρουν θέση για το αν θα καλύψουν τον κυβερνητικό εταίρο τους ή θα ζητήσουν να ριχτεί φως στο "σκάνδαλο", όπως το χαρακτήριζαν, των υποβρυχίων. 

Πέμπτη και Παρασκευή συζητείται στην Ολομέλεια ο φόρος ακινήτων που μονιμοποιεί και επεκτείνει το γνωστό "χαράτσι" στα ακίνητα. Την Πέμπτη θα κατατεθεί στη Βουλή νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών, το οποίο θα συζητηθεί ως "κατεπείγον" την Παρασκευή στην Επιτροπή και το Σάββατο στην Ολομέλεια.

Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον δρόμο της Βουλής, παρατείνοντας τις εργασίες της κατά μία ημέρα, μετά τον σάλο που προκάλεσαν τα σχέδιά της για θεσμοθέτηση μέσω ΠΝΠ, αλλά και την απροθυμία του Προέδρου της Δημοκρατίας να εμφανιστεί συμμέτοχος σε μια τέτοια μεθόδευση.

Η Βουλή να έχει λόγο
Παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε να αποφευχθεί "άλλη μια εκτροπή", να θεσμοθετηθεί δηλαδή η απελευθέρωση των πλειστηριασμών και των ομαδικών απολύσεων με ΠΝΠ, και παρέμβαση της Βουλής, ζήτησε ο Αλ. Τσίπρας από τον Κ. Παπούλια.

"Η ελληνική Βουλή είναι αυτή που πρέπει να νομοθετήσει" τόνισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, αμέσως μετά τη συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, στην οποία ζήτησε από τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα την παρέμβασή του, ώστε το ζήτημα της άρσης της προστασίας των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας να μην έλθει στη Βουλή με τη μορφή Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Για το επίμαχο αυτό θέμα, κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ σημείωσαν πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έδειξε να είναι αντίθετος στη χρήση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Στο ίδιο πλαίσιο, ο Αλ. Τσίπρας έθεσε στον Κ. Παπούλια το θέμα της απελευθέρωσης των απολύσεων, υπογραμμίζοντας πως αποτελεί εξίσου πολύ σημαντικό θέμα για να περάσει με ΠΝΠ.



παρατηρήσεις: ξέφυγε μια λεπτομέρεια από το συντάκτη της "Αυγής" αλλά και από πολλούς άλλους. Έχει κανείς σκεφθεί γιατί άφησε η κυβέρνηση τελευταία στιγμή να "ασχοληθεί" με το θέμα ;  Μήπως για να φέρει όχι μόνο τους 153 βουλευτές αλλά και τους 300 ενώπιον του ενδεχόμενου μη-ψήφισης ή καταψήφισης του όποιου νόμου φέρει ; Γιατί εκτιμώ πως θα φέρει νόμο αλλά θα προχωρήσουν στη συζήτησή του και στην ψήφισή του την τελευταία στιγμή. Και ένας τέτοιος νόμος δεν θα παρέχει παρά ελάχιστη προστασία της πρώτης κατοικίας. Και ο εκβιασμός προς τους 300 θα είναι: Αν τολμάτε καταψηφίστε τον !
Διότι ένας νόμος σε κάθε περίπτωση θα είναι καλύτερος από έναν μη-νόμο. 

Συντρόφια της Αυγής και λοιπή αριστεροί φωστήρες μου μας κρέμασαν κουδούνια ! Μπέεεεε...